บทที่ 2

หลังจากการรับประทานอาหารกลางวันแสนอึดอัดระหว่างเธอและเขาจบลง

ร่างบางก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และนี่นับเป็นเวลาหนึ่งวันกับอีกสองสามชั่วโมงที่เธอเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่นี่ และยังไม่ได้อาบน้ำเพราะต้องใช้ชีวิตอยู่เครื่องบินเสียส่วนใหญ่

"เฮ้อ... ค่อยยังชั่วหน่อย สดชื่นขึ้นเยอะเลย" พลอยฝนพึมพำอยู่คนเดียว หลังจากที่สายน้ำอุ่นๆ จากฝักบัวไหลรดตัวเธอ

มือเล็กยกขึ้นกดสบู่เหลวใส่ฝ่ามือ ก่อนจะนำมันมาลูบไล้ทั่วตัวอย่างเพลิดเพลิน เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ ของมันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายยิ่งขึ้น

"เอ๊ะ! ทำไมในห้องน้ำถึงมีสบู่ผู้หญิงด้วย ?"

หญิงสาวตั้งคำถามด้วยความสงสัย ก่อนจะหยิบขวดสบู่ขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ

"มันมีอยู่แล้ว หรือตาเจ้าหนี้ใจยักษ์ใจมารนั่นซื้อไว้ให้เรากันแน่" พลอยฝนพูดขึ้น แล้ววางสบู่ไว้ที่เดิม ก่อนจะถูสบู่ในมือไปทั่วตัวอย่างใจเย็น

ร่างบางเอี่ยวตัวไปเปิดน้ำใส่อ่างเพื่อหมายจะลงไปแช่สักหน่อย ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไร ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดซะก่อน

"ว้ายย!!" เสียงใสกรีดร้องดังลั่น และพยายามมองหาเสื้อผ้าเพื่อจะนำมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง

"จะร้องเสียงดังทำไม คิดว่าตัวเองมีอะไรน่าพิศสวาทนักหรือไงหะ !?" เจเคตวาดเสียงดุ แต่เขาเองก็แอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แล้วลอบมองเรือนร่างของเธอเป็นระยะๆ

"อย่ามองสิ หันไปเดี๋ยวนี้นะ!" หญิงสาวตะโกนสั่งเขา

"นี่! อย่ามาสะดีดสะดิ้งนักได้ไหม ผมเป็นเจ้านายคุณ ไม่ใช่คุณเป็นเจ้านายผม คุณไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่ง ยัยลูกหนี้!" เขาบอก แล้วแกล้งเธอด้วยการก้าวยาวๆ เข้ามาในห้องน้ำ

"อย่าเข้ามานะ นี่คุณ!"

พลอยฝนใช้มือเล็กข้างหนึ่งปกปิดเต้าอวบอัดทั้งสองข้าง ส่วนขึ้นอีกข้างใช้ปกปิดจุดสงวนของหญิงสาว แล้วถอยร่นไปด้านหลังจนติดกำแพง

"นี่บ้านผม ผมจะไปตรงไหนก็ได้" เจ้าของบ้านบอกหน้าตาย แล้วสาวเท้าเข้ามายืนใกล้ๆ เธอ จนตัวแทบจะแนบชิดตัดกันอยู่รอมร่อ

"แต่ฉันอาบน้ำอยู่ คุณไม่ควรเข้ามาตอนนี้"

"นี่มันห้องน้ำบ้านผม ผมจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้" เจเคว่าพลางตีมึนไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นเพื่อปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง

"นี่คุณจะทำอะไรน่ะ!?"

"ถามแปลก ก็อาบน้ำน่ะสิ" เขาบอก พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกจนหมดอย่างรวดเร็ว

"แต่ฉันอาบอยู่"

"ก็อาบพร้อมกันสิ" ร่างสูงบอกหน้านิ่ง แต่พยายามซ่อนแววตาขบขันเอาไว้ เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้ากำลังยืนหน้าซีดปากสั่นด้วยความกลัว

"งั้นฉันขออาบห้านาที แล้วจะรีบออกไปเลย" เธอพยายามต่อลอง ทว่า...

"ไม่ได้! คุณต้องอาบน้ำให้ผม นี่คือคำสั่ง"

"ไม่! คุณอาบเองไม่เป็นหรือไงเล่า!" พลอยฝนหลับหูหลับตาพูดด้วยความหวาดกลัวเป็นเท่าทวีคูณ เมื่อเห็นว่าเขากำลังปลดกางเกงของตัวเองออก

"อาบเป็น แต่ผมอยากให้คุณอาบให้"

"แต่ฉันไม่อยากอาบให้คุณ" เธอแหวใส่เสียงสูง

"คุณไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ เพราะนี่คือคำสั่งของเจ้าหนี้"

"แต่ฉันไม่เคยอาบน้ำให้ใคร" หญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงด้วยการหลับหูหลับเถียงคอเป็นเอ็น

"งั้นก็เคยซะสิ"

"ไม่เอา!" คนถูกแกล้งปฎิเสธทันควัน ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเขาจับข้อมือเอาไว้ "กรี๊ดด! ไม่เอานะ ฉันไม่อาบน้ำให้คุณเด็ดขาด"

เธอหลับหูหลับประกาศแล้วเต้นโหยงๆ ซึ่งมันเป็นภาพที่ตลกมากในสายตาเขา ทว่าเจ้าหนี้ที่เค็มจนเกลือเรียกพี่ก็ยังคงเก๊กหน้าขรึม แล้วกระชากมือของเธอออกจากเต้างาม เพื่อมาทาบทับลงบนแผงอกแกร่ง

"ถูสบู่สิ"

"ไม่เอา!" เจ้าของเสียงใสตะโกนลั่นห้องน้ำ แล้วทำท่าว่าจะกระชากมือกลับ

"งั้นเรื่องหนี้ที่จะยกให้ยี่สิบล้านถือเป็นโมฆะ" เขายกเรื่องหนี้มาต่อรอง และแน่นอนว่ามันได้ผล

หญิงสาวลืมตาโผล่งขึ้นมาสบกับเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบเถียงกลับทันควัน เพื่อรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง

"แต่คุณบอกว่าจะยอมยกหนี้ก้อนนั้นให้ ถ้าฉันจดทะเบียนสมรส และ..."

"เข้าพิธีแต่งงาน" เจเครีบสวนขึ้น ก่อนที่เขาจะใช้สายตาคมกริบไล่สำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธออย่างเจ้าเล่ห์ "เรายังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง มันสามารถเป็นโมฆะได้ทุกเมื่อ"

"แต่คุณรับปากแล้วนี่"

"แล้วคุณทำตามข้อตกลงได้สักข้อแล้วหรือยัง ?" คนถือไพ่เหนือกว่าย้อนกลับ แล้วยกมือหนาขึ้นไปวางบนไหล่มน "ตราบใดที่เรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรส หรือเข้าพิธีแต่งงานกัน ข้อตกลงนั่นถือเป็นโมฆะได้ทุกเมื่อ"

คำประกาศกร้าวของผู้เป็นเจ้าหนี้ ทำเอาพลอยฝนถึงกับหน้าชา เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไร เธอก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาไปซะทุกเรื่อง

"งั้นเราไปจดทะเบียนสมรสกันพรุ่งนี้เลยดีไหมคะ?"

"หึ! คุณคงไม่คิดว่าผมจะซื้อคุณมาเพื่อจดทะเบียนสมรสด้วยเงินจำนวนหนึ่งร้อยล้านหรอกใช่ไหม ?" คนเจ้าเล่ห์ถาม พลางส่งแววตาร้ายกาจมาให้เธอ

"ถ้าคุณหมายถึงเรื่องนั้น... ฉันยังไม่พร้อม!"

"แต่ผมพร้อมมาก"