เมียรักท่านรอง

ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดใจกลางกรุง ห้างที่ติดท็อปและมีสาขาทั่วประเทศตั้งแต่ลูกชายเพียงคนเดียวของท่านพลเดชที่จบปริญญาโทจากต่างประเทศเข้ามาช่วยบริหารงานในฐานะรองประธานบริษัท ด้วยความสามารถของลูกชายทำให้กิจการทุกอย่างเจริญรุ่งเรืองและได้ผลกำไรมหาศาลเพียงแค่เขาเข้ามาช่วยบริหารงานอย่างจริงจังในระยะเวลาสามปีเท่านั้นและเขายังสามารถยิ่งแท่นเป็นผู้บริหารหนุ่มไฟแรงจากนิตยสารกรุ๊ปและเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ทั้งเซเลบ ไฮโซรวมไปถึงดารานางแบบชั้นนำของประเทศอีกด้วย

“ผมสั่งให้พวกคุณทำงานออกมาแบบนี้เหรอ” เสียงเข้มของท่านรองที่ออกมาตรวจงานภายในห้างสรรพสินค้า เนื่องจากช่วงนี้ใกล้เทศกาลคริสต์มาสทางห้างต้องเตรียมงานและการตกแต่งสถานที่ให้เข้ากับเทศกาลและคงเป็นแบบนี้ทุกปี

“เอ่อ คือ ผมจะรีบแก้ไขให้ครับ” ผู้จัดการห้างตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องพบปะกับท่านรองเรื่องงาน การเจอกับท่านรองทำให้เขารู้สึกตื่นตัวและตื่นตระหนกทุกครั้งที่ได้เจอ เพราะความน่าเกรงขามและรังสีบางอย่างที่แผ่กระจายไปทั่วทำให้พนักงานทุกคนต่างเกรงกลัวและน่าเคราพในเวลาเดียวกัน

“ปุณ”

“ฉันจดเอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน”

“อือ” ท่านรองหันไปหาเลขาคู่ใจของตัวเอง เขาและเธอทำงานร่วมกันตั้งแต่ท่านรองเข้าดำรงตำแหน่งใหม่ ๆ และกว่าท่านรองจะถูกใจเลขาคนนี้เขาต้องเปลี่ยนเลขาเป็นว่าเล่นด้วย เพราะพวกเธอเหล่านั้นทำงานไม่ถูกใจท่านรองเลยสักอย่างจนเขาได้มาพบกับเลขาคนนี้

“วันนี้ท่านไม่มีนัดที่ไหนต่อแล้วนะคะ”

“อือ” ความนิ่งของท่านประธานอาจจะทำให้ใครหลายคนเกร็งแต่ไม่ใช่กับเลขาอย่างเธอ เพราะครั้งแรกที่เธอเข้ามาเป็นเลขาของเขาทำให้เธอชินกับความเย็นชาของท่านรองคนนี้ไปเสียแล้วแต่เธอยอมรับได้เลยว่าเขาทำงานเก่งและไม่แปลกใจที่บริษัทจะพัฒนาได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้

“วันนี้คุณก็เลิกงานได้เลยนะ”

“ค่ะ” รอยยิ้มร่าเริงของปุณ เมื่อได้รับรู้ว่าตัวเองจะได้เลิกงานเร็ว เธอหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าไลน์กลุ่มหาเพื่อนรักทันทีเพื่อนัดมิตติ้งกันคืนนี้ เมื่อกดมือถือและส่งข้อความหาเพื่อนในกลุ่มเรียบร้อยเธอก็รีบเก็บของกลับคอนโดอย่างอารมณ์ดี

“อ้าว!! น้องปุณรีบไปไหนลูก” พี่ฉวีที่เดินสวนทางกับปุณถึงต้องเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าปุณกำลังมุ่งหน้าเดินออกจากบริษัทในเวลาเลิกงานปกติ เพราะอะไรนะเหรอ!! ก็เพราะปกติถ้าท่านรองไม่ออกจากห้องทำงานเลขาอย่างปุณก็ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้นะสิ!!

“วันนี้หนูได้กลับเร็วไงพี่ฉวี เจ้านายบอกให้กลับได้”

“วันนี้พายุจะเข้ารึเปล่า น้องปุณ” เสียงหัวเราะของพนักงานตามทางเดินของบริษัทเจี๊ยวจ๊าว รอยยิ้มของปุณที่ใครเห็นก็ต้องยิ้มตาม เธอไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังมองมายังตัวเองอยู่ ท่านรองที่ยืนกอดอกมองลงไปชั้นล่างของบริษัทพนักงานต่างพากันกลับบ้านมากมายแต่สิ่งที่เขาโฟกัสคงจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กหน้าหวานที่ยิ้มร่าเมื่อได้เลิกงานตามเวลาปกติ

“ท่านรองมองอะไรครับ” ชาตรีผู้จัดการฝ่ายการตลาดคงเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวเจ้านายแบบเขามากนัก เดินมาหยุดยืนข้าง ๆ ของท่านรองที่กอดอกมองลงมาชั้นล่างด้วยความสงสัย

“ไม่กลับบ้านเหรอ ชาตรี รับงานเพิ่มหน่อยมั้ย” เสียงเข้มเอ่ยกับชาตรีออกไปจนเจ้าตัวต้องขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะท่านรองของเขาไม่เคยพูดเล่นและท่าทีของท่านพร้อมที่จะหันเขาออกเป็นชิ้น ๆ จนเจ้าตัวต้องของตัวกลับก่อน

“ฮาย ชะนี ลมอะไรหอบแกมาให้ออกมาเจอพวกฉันได้ย่ะ”

“ก็วันนี้ฉันว่างไงและคอก็แห้ง” ปุณนัดเพื่อนมาสังสรรค์กันที่ร้านอาหารกึ่งผับ เพราะไม่มีเวลาว่างที่จะออกมาเจอเพื่อนมากนักเพราะกว่าจะเลิกงานก็เหนื่อยจนไม่อยากออกไปไหนแล้ว

“มาแล้ว มาแล้ว” วันนี้เป็นวันศุกร์และคนในผับก็เยอะเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์และวันนี้เป็นวันที่ฉันฟรีสไตล์ เพราะปกติบริษัทหยุดเสาร์อาทิตย์ก็จริงแต่ถ้าอาทิตย์ไหนที่ท่านรองมีงานด่วนหรือนัดลูกค้า ฉันก็ต้องแบกสังขารตัวเองติดตามไปด้วยจึงไม่ค่อยมีเวลานัดสังสรรค์กับเพื่อนเท่าที่ควรและวันนี้ฉันได้เลิกงานเร็วและพรุ่งนี้ท่านรองไม่มีนัดที่ไหนจึงสามารถนัดเพื่อนออกมาด้วย

“กว่าแกจะออกมาเจอพวกฉันได้นะย่ะและนี่ท่านรองของแกปล่อยให้แกออกมาเจอพวกฉันด้วยเหรอ” มิ้นเพื่อนสนิทของปุณที่ทำงานสายข่าวบันเทิงถามเพื่อนรักขึ้น เพราะเธอรู้จักฉายานามของท่านรองเพื่อนรักอยู่บ้าง เนื่องจากเธอทำงานสายงานนี้จึงมีเรื่องของท่านรองเพื่อนรักเข้าหูอยู่ตลอด

“เขาเป็นเจ้านายไม่ใช่เจ้าชีวิตฉันค่ะ”

“จริงเหรอปุณ” เสียงสามของโปรด (เพื่อนเก้) ที่ทำงานออแกไนท์เอ่ยแซวเพื่อนรักอย่างปุณอีกคน เพราะกว่าเพื่อนรักจะออกมาเจอพวกเขาได้ต้องรอให้เพื่อนติดต่อมาเองเท่านั้น เพราะส่วนใหญ่ถ้าชวนปุณน้อยครั้งที่เพื่อนรักจะออกมาด้วย

“ใช่สิคะ”

“แล้วนี่พี่ปาล์มยังไม่ให้แกกลับไปอยู่บ้านอีกเหรอวะ” มิ้นเพื่อนของเธอถามขึ้น จริง ๆ ปุณเป็นคนเชียงใหม่ที่บ้านทำธุรกิจโฮมสเตย์เธอเป็นลูกสาวคนเล็กและมีพี่ชายหนึ่งคน จริง ๆ เธอจะกลับไปช่วยงานที่บ้านก็ได้แต่เธอเลือกที่จะหาประสบการณ์อยู่ในเมืองหลวงก่อนก็แค่นั้น

“บอก!!แต่ฉันยังไม่พร้อมไง ยังสนุกกับงานอยู่เลย”

“ไม่อยากออกงานเพราะท่านรองรึเปล่า”

“เลิกพูดถึงเจ้านายฉันได้แล้วค่ะ เลิกเพ้อเจ้อกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สักทีค่ะ” ตั้งแต่ทำงานกับท่านรองมา เขาไม่มีท่าทีที่จะสนใจเธอแม้แต่น้อย ฉันและเขาทำงานในฐานะเจ้านายและลูกน้องก็เท่านั้นไม่ได้มีอะไรเกินเลยหรือคิดอะไรแบบนั้น คนเพอร์เฟคแบบเขาสามารถเลือกผู้หญิงที่เพียบพร้อมได้ไม่ยาก