พวกเราควรพบหมอปะวะ

13.00 นาที

“งื้ออ เมื่อยจังวะ”

ฉันที่เริ่มรู้สึกตัวค่อยๆ พลิกตัวออกจากอะไรสักอย่างที่รัดรอบเอวฉันไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตา

“อือหื้อ แนบชิดสนิทตลอดคืน”

พอตาฉันเริ่มปรับแสงได้ก็มองไปยังต้นเหตุก่อนจะเห็นคนตัวสูงที่กอดฉันไว้แน่น และตัวฉันเองก็กอดเขาเหมือนกัน เดี๋ยวนะคือทำไมไอ้บ้านี่เจอกันไม่กี่ชั่วโมง แต่ฉันยอมให้มาสนิทขนาดนี้โดยที่ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรืออะไร

“คือมึงหลายมาตรฐานแหละอิเพ้นท์”

ฉันพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจ เพราะนายนี่เอาเข้าจริงๆ ก็งานดีมากนะ หน้าไม่มีสิว ผิวก็ขาว แล้วดูมีอันจะกินอยู่นะ หยุด อิเพ้นท์เอาสติคืนมา แต่จะว่าไปก็เริ่มรู้สึกหิวข้าว ฉันเลยค่อยๆ ใช้มือจับแขนเขาแล้วขยับตัวออก

“อือออ”

พรึ่บ!

นอกจากจะไม่ปล่อยฉันยังกอดฉันแน่นกว่าเดิมแล้วยังเอาขามาพาดตัวฉันอีกไอ้บ้าเอ๊ย ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเขาก็เหมือนจะลืมตาขึ้นมาพอดี ฉิบหายละ เอาไงดีวะ ฉันที่กำลังตั้งสติก็เห็นคนตัวสูงมองมาที่ฉันนิ่งๆ ขอให้เมื่อคืนเขาเมาแล้วจำไม่ได้ด้วยเถอะ

“จะไปไหน”

“นายมีสติแล้วใช่ปะ”

“ฉันก็มีสติทุกตอนแหละ ไม่ใช่พระเอกในซีรีส์ที่ตื่นมาจะได้เป็นผู้ป่วยความจะเสื่อม”

อะ หลวงพ่อรอดแหละ แต่ฉันไม่รอดคือตอนนี้ฉันต้องเอาไงก่อนวะ ก่อนอื่นอาบน้ำก่อนดีกว่า

“ปล่อย ขออาบน้ำก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะมาคุยกับนายแบบจริงจังอีกรอบ”

“อือ”

ผมพยักหน้าก่อนจะปล่อยยัยตัวแสบออกจนเห็นยัยนั่นเดินเข้าห้องน้ำไปผมก็เลยเดินมานอกระเบียงห้องนอนก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะเห็นไอ้เวกเตอร์มันโทรเข้ามา

“ฮัลโหล”

[สัสเขต พวกกูอยู่ด้วยกันเปิดลำโพงได้ยินหมด มึงเป็นไงจีบได้ไหมวะ เขาว่ายังไงบ้าง ตอนนี้มึงอยู่ไหน]

ผมขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆ เอาหัวสมองเรียงลำดับคำถามที่พวกมันถามกันออกมาไม่รู้มันหายใจกันมั่งหรือเปล่า

“ก็กูบอกว่าจีบ แล้วตอนนี้เมียกูไปอาบน้ำกำลังจะออกมาคุยใหม่ เมียกูมันคิดว่ากูเมาเมื่อคืน แล้วตอนนี้กูอยู่บ้านกูเพิ่งตื่น”

[สัส กูชอบมึง]

“ตอนนี้ฟ้าก็ครึ้มๆ มึงพูดเชี้ยไรสัสซอฟ เดี๋ยวฟ้าผ่ากูพอดี”

[ไอ้สัสเอ๊ย กูหมายถึงการกระทำของมึง ยังคุยไม่รู้เรื่องเรียกเขาเมียแล้วล่าสุด เพื่อนชั่ว]

“หึ กูมั่นใจแล้วถึงทำ ไม่ชอบกูก็บังคับ”

[ไอ้ชั่ว เออๆ งั้นแค่นี้เดี๋ยวโทรไปใหม่]

ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดดักทางพวกมันไว้

“พวกมึงลงพนันกันเรื่องกูเหรอไอ้เพื่อนเลว”

[กูเกลียดแม่งวะ รู้ดีจริงๆ นะ เออแค่นี้กำลังนับเงิน]

ฉันเดินออกมาก่อนจะเห็นว่าเขายืนสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกระเบียงแล้วเอาไงดีวะเปิดประตูออกไปตอนนี้จะทันไหม หรือแม่งจะคุยกันแบบแมนๆ ไปเลยดี ฉันกำลังจะตัดสินใจอยู่คนตัวสูงก็เดินเข้ามาพอดี

“เดี๋ยวอาบน้ำก่อน อย่าหนี คุยกันให้รู้เรื่อง ไม่งั้นถ้าฉันตามเจอ เธอได้เป็นเมียฉันแบบเสียน้ำตาแน่ๆ”

ผมกอดอกบอกยัยตัวแสบเดี๋ยวแม่งถ้าไม่อาบน้ำก็จะว่าผมไม่ค่อยมีสติอีก จะมีเมียสักคนแม่งก็ยากเย็นจัง แต่ก็นะเดินหน้ามาขนาดนี้ละถ้าถอยก็ไม่ใช่ผมอยู่ดี คุยไม่รู้เรื่องก็จับปล้ำไปซะ อ่อ ไม่ต้องด่าผมนะครับถ้ารู้จักผมไปเรื่อยเรื่องชั่วผมก็เยอะ

“เออ รีบ ให้ไว ให้เร็ว หิวข้าว”

ฉันถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนจะพยักหน้าแล้วบอกไอ้บ้าที่อยู่ตรงหน้านี้ออกไป เพราะถ้าหนีก็คิดว่าเขาทำตามที่พูดได้

“อืม เดี๋ยวมา รอแป๊บ”

ฉันมองคนตัวสูงที่เดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะมานั่งอยู่บนเตียงแล้วก็ดูบิลที่ร้านต่อจากเมื่อคืน

ปัก ปัก ปัก

ผมอาบน้ำแต่งตัวออกมาก่อนจะเห็นยัยคนที่บอกว่าหิวข้าวตอนนี้แม่งกดเครื่องคิดเลขเซ็นบิลแต่ละบิลอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่บนเตียง

“อืม แม่งพอเห็นตัวเลขน่าอิ่มทิพย์แล้วมั้งดูอาการ”

“ได้ยินมั้ง หูก็มีเถอะ”

ฉันตวัดสายตามองคนตัวสูงที่ยืนกอดอกมองมาอย่างงงๆ แล้วมันคิดในใจก็ได้มั้งพูดซะ แม่อยากจะลุกไปเตะ

“หึ แล้วทำไมไม่ไปทำที่โต๊ะคอมนู่น มานั่งทำไรบนเตียง”

“ฉันขี้เกียจไปนั่งเก้าอี้ ปวดหลัง”

“แล้วเสร็จหรือยัง ไม่หิวข้าวแล้ว”

ผมถามยัยตัวแสบก่อนจะได้ยินคนตรงหน้าสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว

“โอโหหหห กล้าถามเนาะ ดูเวลาด้วยนะ จะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้วมั้ง”

“ก็ไปดิ ลุก ไปกินข้าว”

“เหลืออีกบิลหนึ่ง รอก่อน”

“อืม”

ฉันบอกคนตัวสูงก่อนจะเคลียร์เรียบร้อยยอดเงินกับยอดในบิลตรงกัน จากนั้นฉันก็นับเงินและแยกไว้ในถุงซิบล็อก เพราะถ้าวันไหนเลิกเรียนไวจะเอาไปเข้าบัญชี

“อือหื้อ แม่งคิดเก่งเก็บเก่งขนาดนี้ อนาคตกูซ่อนเงินเมียลำบากละทรงนี้”

ผมพูดพึมพำออกมาเพราะแม่งดูจากท่าทางละว่าที่เมียผมมันไม่น่าจะธรรมดาแน่

“มา เรามาคุยกันก่อน ถ้ารู้เรื่องจะได้ตัดสินใจถูก”

ฉันเก็บของก่อนจะหันมามองคนตัวสูงเขาพยักหน้าก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้ที่มันอยู่ตรงโต๊ะคอมมานั่งลงข้างเตียง

“นายชอบฉันงั้นฉันบอกนิสัยฉันก่อน คือฉันอะมันค่อนข้างนิสัยจะไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยหรือหวานอะไรมากมาย”

“อันนั้นรู้ ฉันก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงหวานแล้วตัวฉันเองก็ไม่ใช่คนหวานขนาดนั้น ต่อ”

“อืม แล้วคือฉันให้อิสระนายเต็มที่ในการคบกัน แต่ถ้ารู้ว่านายปิดบังหรือมีคดีเหมือนเมื่อวานเกิดขึ้น ไม่ว่านายจะโหดแค่ไหนแต่ฉันไปสุดมากกว่าเวลาโมโหแล้วจุดจบก็เป็นแบบเมื่อวาน”

“อืม เรื่องนี้เธอสบายใจได้เพราะฉันไม่ได้มีใครอะไรแบบนั้น ถ้าคิดจะมีไปเรื่อยฉันก็ไม่เอาใครมาเป็นเมีย แล้วถ้าคบกันเธอมีสิทธิ์ทั้งหมดในเรื่องต่างๆ”

ฉันมองผู้ชายตรงหน้าที่ก็ดูไม่ได้น่ากลัวอะไรเท่าไหร่แล้วพูดไปเขาก็ตอบกลับมาเลย ก็ลองดูมันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร ใช่ก็ใช่ ถ้าไม่ใช่ก็แยกทาง

“อืม แล้วฉันเป็นแบบนี้ไม่เปลี่ยนอะไรให้ใครแต่จะปรับเข้าหา เพราะรู้ว่ามันก็ต้องปรับตัวบ้างในการคบกัน”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงว่าฉันจะให้เธอมาปรับอะไร ฉันชอบในแบบที่เธอเป็น ถ้าชอบแบบอื่นฉันก็ไปเอาคนอื่นมาทำเมียแล้ว”

ผมบอกผู้หญิงข้างหน้าไปตามความคิดจริงๆ ของตัวเอง เพราะผมสนใจที่ยัยนี่เป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นไม่ได้คาดหวังจะต้องเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น ผมมองหน้ายัยตัวแสบตรงหน้าก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แล้วเธอก็ไปเก็บของย้ายมาอยู่ด้วยกันถ้ากลัวจะเป็นขี้ปากคนอื่นฉันจะให้พ่อแม่ไปหมั้นไว้ก่อน เพราะคบกันแล้วฉันก็อยากใช้เวลาด้วยกัน”

ฉันมองคนตัวสูงก่อนจะขมวดคิ้วตัวเองขึ้นมาถ้าย้านมาอยู่ด้วยกันคือความสัมพันธ์มันก็คือผัวเมียเหมือนที่เขาพูดเลยน่ะสิ

“เราไม่ลอง”

“ไม่ อยู่ด้วยกันจะได้เห็นตัวตนของกันและกัน แล้วไม่ต้องห่วง ฉันเอาเธอมาเป็นเมียจะไม่ทำตัวให้ใครมาว่าเธอได้ ถ้าได้ยินใครว่าไม่ต้องลงมือเอง ฉันเป็นผัว ฉันกระทืบให้เอง”

ผมบอกยัยตัวแสบตรงหน้าด้วยแววตาจริงจัง เพราะถ้ามีเมียแล้วก็ต้องดูแลเมียตัวเองได้ไม่งั้นก็ไม่รู้จะมีไปทำไม

“อืม ก็ตกลงตามนั้น เออ ว่าแต่นายชื่ออะไร”

“หึ จำให้ขึ้นใจด้วยว่าผัวเธอชื่อ เขตแดน พีราธนิสร์ ศิริกิจวัชรโชติ เรียนวิศวกรรมเครื่องกล ปี 2 ใครถามแล้วตอบไม่ได้ว่าผัวตัวเองชื่ออะไร เรียนอะไร ฉันรู้ฉันจะจัดการเธอ”

ฉันมองหน้าเขาจนตอนนี้ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนดีนะเอาจริงๆ เรื่องมันเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้ไงวะมีแฟนใหม่แบบเออ ยังไม่ทันจะได้เสียใจเลย แต่ก็ลองดู มันมาขนาดนี้ละ

“อืม เดี๋ยวฉันจะจดใส่โน๊ตไว้เผื่อมีคนมาถาม แล้วไปกินข้าวยังฉันหิว”

“ไป ลุก เดี๋ยวแวะบ้านเธอด้วยไปเก็บของ”

“อือ แต่ฉันยังงงๆ อยู่นะ”

ผมใช้มือพาดไปที่คอของยัยตัวแสบและพาเดินลงมาชั้นล่างก่อนจะหัวเราะและบอกยัยตัวแสบออกไป

“หึ เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอรู้มีผัวที่ดีเป็นแบบไหน”

“ดีมากที่คิดแบบนี้ แล้วก็จำไว้ด้วยว่าเมียนายก็ไม่ได้ธรรมดาหรอกค่ะคุณเขตแดน”

“หึึหึื ก็ถ้าธรรมดาก็ไม่เตะตาอะสิครับคุณเพ้นท์ วรรณกานต์ เตชะอักษร ดาวคณะบริหาร ปี 2”

ฉันเงยหน้ามองคนตัวสูงก่อนจะถามเขาออกไปด้วยน้ำเสียงตกใจ

“นายรู้ขนาดนี้เลย”

“เอ้า จีบมาทำเมียนะครับ ไม่รู้ประวัติเมียตัวเองได้ไง แล้วไม่ต้องห่วงอยู่ด้วยกันปีสองปีเดี๋ยวฉันแต่งเลย”

“ฉันก็พูดอีกรอบนะ ว่านายแปลกอะ”

“แปลกอะไรไม่ชอบเสียเวลา มั่นใจก็ทำเลย วิศวะเลือดมันร้อนเธอไม่รู้เหรอ”

“หึ แล้วถ้าถึงเวลานายไม่แต่ง นายจะโดนสาวคณะบริหารอย่างฉันนี่แหละฆ่า”

ผมเปิดประตูรถให้ยัยตัวแสบตรงหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วสวนยัยตัวแสบออกไป

“หึหึ ฉันก็เชื่อว่าเธอทำได้ตามที่พูด”

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพากันมาแวะกินข้าวที่ร้านอาหารแล้วก็แวะซื้อแตงโมปั่นมากินกันก่อนจะตรงมาที่บ้านตัวเอง พอเลี้ยวเข้ามาเท่านั้นแหละรู้เลยว่าเรื่องมันต้องยาวแน่ๆ

“ดีนะที่ฉันซื้อน้ำมากิน”

“ทำไมอะ”

“เพื่อนฉันมันอยู่ในบ้านครบหมดทุกคน ฉันคงต้องตอบคำถามอีกเยอะเลยแหละ วนกลับไปซื้ออีกซักแก้วปะ แก้วเดียวฉันว่าไม่น่าพอ”

ผมปรายตามองยัยตัวแสบข้างๆ ที่เวลาอยู่ข้างนอกแม่งเหมือนจะหยิ่งไม่สนใจอะไรแต่พอมารู้จักเออ น่าจะมีมุมบ้าๆ บอๆ เยอะเหมือนกัน

“หึ ดีนะฉันเอาแบตสำรองมาด้วย จะได้มีอะไรทำตอนเธอโดนสอบสวน”

ผมจอดรถก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วพากันเดินเข้ามาในบ้านของยัยตัวแสบแล้วพอขาถึงห้องนั่งเล่นเท่านั้นแหละ

“อิเพ้นท์!! เชี้ย!!”

“โอ๊ย พวกมึงกูตกใจ”

“แม่คะ พวกกูค่ะควรตกใจ เออ”

“สวัสดีเราเขตแดน แฟนเพ้นท์”

“ห๊ะ!! อิเพ้นท์!!!”

ฉันมองหน้าพวกมันทั้งหมดก่อนจะหันมาบอกคนตัวสูง

“นายนั่งรอนี่แป๊บหนึ่ง ส่วนพวกมึงเดี๋ยวกูเล่าให้ฟังแล้วช่วยกูเก็บของด้วย”

ผมพยักหน้าก่อนจะมานั่งตรงโซฟาห้องรับแขกก่อนจะชวนไอ้พวกนั้นเล่นเกมส์แล้วยัยตัวแสบก็พาเพื่อนเข้าไปในห้อง

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ”

“อิเชี้ย กูถามจริง อิห่ากูอิจฉา”

“เออ พอเห็นใกล้ๆ คืองานดีมากแม่”

“เอ้า อิญ่า นั่นเซเลปมอนะมึง ขึ้นหิ้งสุดแล้วคนนี้ เป็นไงๆ ไม่สนใจไม่อยากได้ ปุ๊บปั๊บรับโชคเลยนะคะ”

“จริง อร้ายย อิเพ้นท์ แค่ตำแหน่งแฟนกูก็กรี๊ดคอจะแตกละ นี่ตำแหน่งเมียด้วยนะมึง นี่แหละรอบนี้แหละแม่กูจะได้ใช้นมทำหน้าที่จริงๆ ของมัน แล้วบอกเลยแม่ ทรงนี้คุ้มค่ากับเงินที่มึงบำรุงมา”

ฉันมองหน้าเพื่อนที่แม่งไม่ห่วงเหมือนตอนที่ฉันคบกับไอ้เต้สักคน

“อิบ้า กูแม่งยังกลัวๆ อยู่เนี่ย”

“กลัวอะไร เรื่องธรรมชาติ ตอนแรกก็เขินบ้างไรบ้าง ต่อไปก็ชินปะ”

“จริง คนนี้เพื่อนทุกคนให้ผ่านค่ะ”

“อิญ่า มึงไม่เครียดเหมือนรอบไอ้เต้บ้างเหรอ”

“นี่ อิเพ้นท์ อันนั้นเชี้ยค่ะ เพื่อนไปเอาเชี้ยก็ต้องห่วง แต่อันนี้เขาดีกูไม่ห่วง เรื่องผู้หญิงก็ไม่มี แต่เรื่องโหดอันนั้นก็ดีมาก เพราะจะได้ปกป้องมึงได้”

“จริงมึง มาเก็บของถูกไหม พวกเรา”

“ค่ะแม่”

“เริ่มค่ะ”

ฉันมองเพื่อนตัวเองที่เริ่มเก็บของใช้ส่วนตัวลงในกระเป๋าให้ฉันเลยรีบบอกมันออกไป

“เออ เสื้อผ้าไม่ต้องเอาไปหมดนะมึง”

“ค่ะแม่ หลัวรวยสมกันอะเนาะ ต๊ายยย กูยิ่งพูดยิ่งอิจฉา”

“เดี๋ยวกูมา ไปดูของที่เขาเอามาส่ง ก่อนยังไม่ได้แกะเลยอยู่ตะกร้าข้างล่าง”

“ห๊ะ! มาเก่ง มาจนสนิทกับคนส่งแล้วล่าสุด”

“เออ กูไปอยู่นู่นต้องเริ่มบอกเส้นทางใหม่อีกละ”

ฉันบอกออกไปอย่างเสียดายเพราะปกติแทบจะไม่ต้องโทรหาแล้วเพราะพี่เขารู้

“โอ๊ย บอกสิบยี่รอบก็บอกไปค่ะ บอกเขาด้วยว่าส่งบ้านผัวค่ะพี่”

“อิมิว เพื่อนบ้า”

ฉันเปิดประตูก่อนจะลงมาชั้นล่างก่อนจะได้ยินเสียงคนตัวสูงถามขึ้นมา

“เพื่อนว่าไง”

“จะว่าอะไร ช่วยกันเก็บของให้อยู่นู่น แทบจะยกถวาย”

“หึหึ แล้วลงมาทำไมหรือเก็บของเสร็จแล้ว”

“เปล่า มาเอาของที่สั่งแล้วจะเอาไปด้วย อ่อ แล้วไปรษณีย์ฉันมาเก่งมากจะมาบ่นไม่ได้นะ”

“หึ เมียฉันชอบอะไรทำไมฉันต้องบ่น เมียคนเดียวเปย์ได้”

ผมพูดก่อนจะหยักคิ้วส่งให้ยัยตัวแสบตรงหน้า

“อย่าให้ได้ยินแล้วกัน ไม่งั้นฉันจะจัดการนาย”

“แล้วให้ไปช่วยไหม”

“ไม่เป็นไรมันไม่ได้หนักเดี๋ยวยกไปข้างบน บางอันสั่งมาให้เพื่อน”

“เดี๋ยวยกไปวางหน้าห้องให้ เดี๋ยวกูมา”

[ครับพ่อครับ เชิญเถอะครับ]

ฉันมองคนตัวสูงที่วางโทรศัพท์แล้วเขาก็กำลังเล่นเกมส์อยู่ด้วยนะ เออตรงนี้ดีมาก ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นก็คงต้องเล่นให้จบก่อน แต่นายนี่ก็คือมายกตะกร้าของให้แล้วยกมาวางที่หน้าห้องแล้วเขาก็ลงไปรอข้างล่าง แต่ก็คงต้องดูกันยาวๆ

“อือหื้อ สั่งมาเยอะขนาดนี้หันหลังเลยแม่จะตี”

ฉันปิดประตูห้องก่อนจะเท้าเอวมองไอ้มิวแล้วตอบกลับไปแบบกวนๆ

“จะตีได้ไง ผัวหนูยังไม่ตีหนูเลยนะคะ แถมยกมาให้อีก”

“อร้ายยยย อิญ่ามึงฆ่ากูสิ กูเกลียดมันอะ”

“หึหึ แล้วเขายกมาให้มึงเหรอวะ”

“อือ”

“อะ ผัวเพื่อนกูเริ่ดจ้า มันต้องแบบนี้ มีผัวทั้งทีต้องมีแบบนี้”

“จ้า เขาจ้างพวกมึงมาเท่าไหร่เอาจริงๆ”

“อิบ้า กูก็อยากให้เพื่อนได้ผัวดีๆ จะได้ใช้นมที่มีให้เกิดประโยชน์”

“ไอ้ญ่า”

“หึหึ”

“อะ นี่ของที่กูตั้งใจให้พวกมึง กูสั่งทำมาให้พวกมึงจากร้านกูนี่แหละ มันเป็นสร้อยข้อมือทองแล้วก็มีสัญลักษณ์ของพวกมึงแล้วก็มีชื่อกลุ่มอยู่ด้านหลังของจี้”

“อิเพ้นท์ งื้อออออ”

“อิฟองเบียร์มึงทำท่าจะร้องทำไม”

“กูซึ้งอะ”

“ไอ้บ้า ให้แล้วร้องไห้ต่อไปจะไม่ให้ละ”

“อิเบียร์เงียบเลย ถ้ามึงไม่เงียบเดี๋ยวกูก็ร้องด้วย”

“หยุดค่ะ มาร้องอะไรวันนี้เพื่อนมีผัววันแรก”

“เออว่ะ อิห่า ทำเวลาค่ะ เก็บของต่อ”

ฉันมองเพื่อนตัวเองก่อนจะถามขึ้นมาลอยๆ

“พวกเราควรพบหมอปะวะ”

“กูพบละ อาการกูมันไปไกลหมอบอกหมดทางรักษา”

“เออ กูก็ว่าจริง”