11 ต้องหาคำตอบเรื่องนี้

พศินและลูกน้องตรวจสอบเรื่องผู้หญิงที่นอนกับรามิลจนรู้ว่าเธอคือใครจากนั้นเขาก็โทรศัพท์ไปบอกแม็กซิมเพื่อให้รายงานกับเจ้านาย

“พรุ่งนี้ฉันจะไปถึงเมืองไทยแล้ว จัดการเรื่องผู้หญิงคนนั้นแล้วใช่ไหม” เมื่อพูดถึงเรื่องคืนนั้นรามิลก็อดคิดถึงผู้หญิงตัวเล็กผิวขาว ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เร่าร้อนจนเขารู้สึกติดใจจนต้องบินไปหาเธออีกครั้งทั้งที่แต่ก่อนไม่ชอบนอนกับคนเดิม

“เรารู้แล้วครับว่าเธอเป็นใคร”

“รู้แล้ว ??....” เขาแปลกใจกับคำตอบ

“อันที่จริง เธอไม่ใช่คนที่เอเย่นส่งมา”

“อะไรนะ” รามิลวางงานตรงหน้าแล้วกอดอกเอนหลังพังกับพนักพิงเพื่อตั้งใจฟังสิ่งที่ลูกน้องกำลังจะบอก

พศินเล่าให้รามิลฟังว่าคืนนั้นผู้หญิงที่รามิลนอนด้วยมาหาผู้ชายที่ชื่อเสี่ยสมานที่พักอยู่ห้องตรงข้าม ส่วนผู้หญิงของเอเย่นก็ไปที่ห้องของเสี่ยสมาน

“ติดต่อเธอได้ไหม”

“เรารู้ว่าเธอชื่ออะไรและพักอยู่ที่ไหนแต่ยังไม่ได้เข้าไปคุยกับเธอครับ”

“รู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้าง”

“เธอชื่อเอริญาครับ ตอนนี้เรียนอยู่ปีสี่ พักอยู่กับเพื่อนที่หอพักครับ”

“เธอรับงานของเสี่ยคนนั้นเหรอ”

“ไม่ใช่ครับ เท่าที่ได้ข้อมูลมาคือเธอมีแฟนอยู่คนหนึ่งแล้วคืนนั้นแฟนเธอให้เธอไปคุยกับเสี่ยคนนั้นเรื่องเปิดร้านอะไรสักอย่าง”

“หมายถึงไปคุยงานน่ะเหรอ” เขาถามอย่างสนใจ

“ครับ”

รามิลรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเม็คเซนต์เท่าไหร่เพราะการไปคุยงานไม่น่าจะไปในเวลานั้นแล้วอาการของเธอดูก็รู้ว่าถูกวางยาก่อนที่จะมาเจอเขา

“แล้วทำไมถึงต้องไปคุยดึกแบบนั้น” เขาถามอย่างสงสัยเพราะมันไม่ใช่เวลาที่ใครจะคุยเรื่องงานเลย

“เธอถูกแฟนหลอกไปครับ แฟนเธอติดหนี้เสี่ยสมานก็เลยหลอกให้เธอไปนอนกับเสี่ยเพื่อปลดหนี้ครับ” เขาอธิบายตามที่ได้คุยกับพศินมา

“นายรู้ละเอียดเกินไปหรือเปล่าแม็กซิม”

“แต่ผมไม่รู้ว่ามันจริงไหม”

“ใครเล่าให้นายฟังล่ะ”

“พศินได้คุยกับน้องของเสี่ยครับ และดูเหมือนว่าเสี่ยยังไม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะนอนกับเธอ”

“นายคิดว่าเธอจะไปนอนกับเขาไหม” รามิลหน้าเครียดเพราะกลัวว่าเธอจะไปนอนกับคนอื่นก่อนที่ตัวเขาจะกลับไปเมืองไทย

“คงไม่หรอกครับเธอกับเสี่ยไม่เคยเจอกันคนที่ติดต่อให้เธอไปเจอกับเสี่ยก็คือแฟนของเธอ แต่ตอนนี้เธอก็บอกเลิกเขาไปแล้ว”

“เลิกแล้วเหรอ” เขาแอบยิ้มเพราะไม่ชอบนอนกับคนที่มีเจ้าของและก็รู้ว่าเขาคือคนแรกของเธอและจะไม่ยอมให้เธอไปนอนกับใครถ้าเขายังไม่เบื่อ

“ดูคุณรามิลสนใจเธอมากเลยนะครับ”

“นายคิดว่าฉันผิดไหมที่นอนกับเธอคืนนั้น”

“เธอเป็นคนเดินเข้ามาในห้องเอง ไม่มีใครบังคับเธอนะครับ” เขาให้เหตุผลเข้าข้างเจ้านาย

“ถ้าคืนนั้นฉันฟังสิ่งที่เธอพูดสักนิด เธอก็คงไม่ต้องนอนกับฉัน”

“คืนนั้นคุณโดนยานะครับ” แม็กซิมเตือนความจำเจ้านาย

“มันก็ใช่ ฉันโดนยาและเธอก็น่าจะโดนเหมือนกัน”

“แล้วคุณรามิลจะจัดการเรื่องนี้ยังไงต่อ ในเมื่อเธอไม่ใช่เด็กของเอเย่น ให้พศินส่งคนไปคุยกับเธอดีไหมครับ เสนอเงินเยอะหน่อย เธอยังเรียนอยู่และกำลังต้องการเงินทุนเปิดร้านเบเกอรี่ผมว่าเธอน่าจะอยากได้เงินเพิ่ม ตอนนี้เธอกำลังทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมด้วยครับ”

“เอาไว้ไปถึงที่นั่นแล้วฉันจะจัดการอีกที”

“ได้ครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อน”

เมื่อลูกน้องเดินออกจากห้องไปแล้วรามิลก็นั่งทำงานต่อแต่เวลาผ่านไปสักพักสมาธิของเขาก็ไม่อยู่ที่งานตรงหน้าเลยเมื่อนึกถึงการกลับไปเมืองไทยและได้เจอกับผู้หญิงที่เขารู้สึกถูกชะตาเอามากๆ

“เอริญาเหรอชื่อเธอแปลกดีเหมือนกันนะ” เขาพึมพำกับตัวเอง รอยยิ้มปรากฏที่มุมปาก เมื่อคิดว่าถ้าเจอกันอีกครั้งจะพูดอะไรกับเธอ

ในวันที่ตื่นเช้ามาแล้วเจอเธอนอนอยู่บนเตียงเขาไม่คิดจะสานต่อความสัมพันธ์หรืออยากจะรู้จักเธอเลยสักนิดแต่เมื่ออยู่ห่างเธอกลับมันเหมือนกับมีอะไรติดค้างอยู่ในใจ

รามิลไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่เขากับเธอนอนด้วยกันคืนนั้นต่างก็เพราะฤทธิ์ยาด้วยกันทั้งคู่เขาเลยอยากจะนอนกับเธออีกสักครั้งเพราะอยากจะรู้ว่าในเวลาปกติเธอจะเร่าร้อนเหมือนอย่างคืนนั้นไหมหรือเป็นเขาที่หลงมัวเมาเพราะขาดสติ

การเจอกันและได้นอนกับเธออีกครั้งนั้นอาจจะพิสูจน์ได้ว่าทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์ความรู้สึกหรือเพราะฤทธิ์ยากันแน่

มาเฟียหนุ่มนึกทบทวนเรื่องราวที่ได้ฟังมาจากแม็กซิมแล้วก็ถอนหายใจ ถ้าหากคืนนั้นเธอไม่เข้าห้องผิดและไปนอนกับผู้ชายอีกคนที่แฟนเธอส่งให้ไปเจอเขาก็คงรู้สึกเสียดายมากๆ ตอนนี้รามิลกำลังรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ทั้งสงสารที่เธอถูกแฟนหลอกมานอนกับผู้ชายอื่นทั้งเห็นใจและรู้สึกไม่แน่ใจว่าเธอเองก็รู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วหรือเปล่า

“เฮ้อ....ฉันจะต้องหาคำตอบเรื่องนี้ให้ได้”

เช้าวันรุ่งขึ้น

“คุณรามิลจะไม่ให้ผมไปด้วยจริงๆ เหรอครับ” แม็กซิมถามย้ำอีกครั้ง

“ครั้งนี้ฉันไม่ได้ไปทำงานอะไรมาก พศินน่าจะเอาอยู่นายก็หาเวลาอยู่กับแฟนเถอะ เดี๋ยวแฟนนายจะงอนเอานะที่นายเอาเวลามาติดอยู่กับฉันตลอดเกือบ 24 ชั่วโมง”

“ไม่หรอกครับ แฟนผมเข้าใจว่าที่มันเป็นเพราะงาน”

“ปากผู้หญิงก็บอกว่าเข้าใจนั่นแหละสุดท้ายเธอก็งอน น้อยใจแล้วก็หนีไปเหมือนแฟนเก่าฉันไงล่ะ”

“คุณรามิลครับผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันทุกคนนะ ผมมั่นใจว่ายังไงแฟนผมก็ไม่มีทางโกรธผมอย่างเด็ดขาด”

“เอาน่านายอย่ามัวพูดมากเลยฉันจะ ต้องไปแล้ว”

“ผมขอให้คุณรามิลได้เจอกับคุณเอริญาและเธอยอมมาอยู่กับคุณในช่วงที่คุณกลับไปอยู่เมืองไทยนะ”

“แทนที่นายจะอวยพรให้ฉันเดินทางปลอดภัยพักผ่อนอย่างมีความสุข ทำไมถึงอวยพรฉันแบบนี้ล่ะ”

“ก็ผมรู้ว่าคุณตั้งใจจะไปหาเธอจริงๆ ผมรู้จักคนดีกว่าใครนะครับคุณรามิล ถ้ารู้สึกว่าเธอใช่ก็พาเธอกลับมาเป็นนายหญิงที่นี่สิ”

“มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ฉันก็แค่จะจะกลับไปเจอเธออีกสักครั้งก็แค่นั้นเอง”

“แค่นั้นเหรอครับฉัน”

“บอกว่าแค่นั้นก็แค่นั้นสิแม็กซิม นายจะมาเซ้าซี้อะไรกับฉันเอาล่ะไปบอกกัปตันว่าฉันพร้อมจะเดินทางแล้ว ส่วนนายก็ลงไปจากเครื่องนี้ก่อนที่ฉันจะเตะนายลงไป”

“ผมรู้ว่าคุณไม่ใจร้ายกับผมหรอกน่า โชคดีนะครับ” เขาหัวเราะก่อนจะเดินไปบอกกับกัปตัน

เมื่อเครื่องเท็คอ็อฟรามิลก็นั่งจิบวิสกี้อยู่บนเครื่องที่กำลังบินลัดฟ้าจากน่านน้ำรัสเซียมายังประเทศไทย

เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาแทบจะนอนไม่หลับเลยเมื่อคิดถึงเรื่องระหว่างตนเองกับหญิงสาวที่ชื่อเอริญาในห้องสวีทของโรงแรมเมื่อสองสัปดาห์ก่อน

“คุณต้องช่วยหนูนะคะ หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ”

“ถ้าฉันช่วยเธอแล้วไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้เช้ามาโวยวายว่าฉันข่มขืนเธอนะ”

“ไม่ใช่อย่างงั้นหนูยอมจริงๆ หนูไม่ไหวแล้วได้โปรดนะคะคุณขา....ช่วยหนูนะ”

เสียงหวานที่ร้องขอยังกึกก้องอยู่ในห้องความคิด รามิลแทบจะอดทนรอไม่ไหวที่จะได้กลับไปเจอเธอ สองอาทิตย์ที่เขาไปพักผ่อนเมืองไทยคงจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข มาเฟียหนุ่มหลับตาเมื่อนึกถึงเรื่องราวเหตุการณ์คืนนั้นอีกครั้ง