เมียนางบำเรอ ชุด มหาเศรษฐีคาร์ตัน

นิตยสาร Forbes ได้จัดอันดับ อภิมหาเศรษฐี20 อันดับแรกของโลกมาเป็นระยะเวลายาวนานถึง 28 ปีเต็ม และในทุกๆ ปีที่มีการจัดอันดับชื่อของ จอร์จ คูล คาร์ตัน มหาเศรษฐีชาวสหรัฐอเมริกาวัย 65 ปีก็ต้องเด่นผงาดอยู่ในลำดับที่หนึ่งเหนือทุกคนเสมอ ด้วยราคาหุ้นของธุรกิจในเครือ คาร์ตัน บริจค์ พุ่งสูงขึ้นมาก ประกอบกับได้เปลี่ยนผู้คุมบังเหียนของธุรกิจเป็นสายเลือดใหม่ทั้งหมด ธุรกิจในเครือ คาร์ตัน บริจค์ จึงเจริญเติบโตแบบก้าวกระโดด ยากที่ใครจะเลียนแบบได้ ดังนั้นตำแหน่งอภิมหาเศรษฐีอันดับที่ 1 ของโลกจึงตกอยู่ในมือของ จอร์จ คูล คาร์ตัน ได้อย่างไม่น่าแปลกใจ และดูทีท่าว่าจะครองตำแหน่งนี้ไปอีกยาวนาน

ย้อนกลับไปในอดีต จอร์จ คูล คาร์ตัน เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของนักธุรกิจเล็กๆ ภายในเมืองแบตันรูช รัฐลุยเซียนา ประเทศสหรัฐอเมริกา บิดาและมารดาผลักดันให้เขาศึกษาในวิชาสาขาเกี่ยวกับการแพทย์ เขาไม่ได้ชอบการเป็นหมอรักษาคนป่วย แต่เขาชอบการวิจัยเกี่ยวกับสิ่งรอบๆ ตัว แต่ด้วยเพราะไม่สามารถขัดใจบิดาและมารดาได้ จอร์จจึงต้องเข้าเรียนในสาขาแพทยศาสตร์ แต่เขาก็เรียนไม่จบ สร้างความไม่พอใจให้กับบิดาและมารดาเป็นที่สุด หลังจากทนแรงกดดันจากบุพการีไม่ไหว จอร์จจึงหนีออกจากบ้านไปอาศัยอยู่กับเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยม และที่นั่นก็ทำให้เขาได้รู้ว่าแท้จริงแล้วตัวเองนั้นต้องการอะไร และอยากเป็นอะไร

จอร์จรู้ตัวเองว่าชอบเพศเดียวกันเมื่อเผลอมีความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิทที่ชื่อ ไรอัน และนั่นจึงตอบคำถามที่เขาเฝ้าถามตัวเองมาตลอดหลายปีว่าทำไมถึงไม่สนใจผู้หญิงเลยได้อย่างชัดเจน เขาเป็นเกย์ และแน่นอนว่าบิดามารดาจะต้องไม่มีวันเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาเป็นแน่ ดังนั้นจอร์จจึงตัดสินใจว่าจะกลับไปเรียนแพทย์อีกครั้งเพื่อทดแทนบุญคุณของบุพการี และซ่อนความลับในเรื่องรสนิยมทางเพศของตัวเองเอาไว้ใต้เงามืด

จอร์จฝืนเรียนจนจบแพทย์ด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 คะแนนของเขาสูงโด่งนำทุกคนร่วมชั้น สร้างความภาคภูมิใจให้กับบิดามารดาเป็นที่สุด เขายินดีมากที่พ่อกับแม่มีความสุข และก็ยินดีอย่างที่สุดที่หลังจากนี้ไปเขาจะมีอิสระทำตามใจตัวเองเสียที แต่หลังจากที่เขาทำงานเป็นแพทย์ในเมืองหลวงได้ไม่นาน ข่าวร้ายก็มาเยือนให้ช้ำทรวง เมื่อบิดาป่วยหนัก และวิงวอนขอให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เลือกเอาไว้ให้ จอร์จอยากจะบอกบิดามารดาว่าเขาไม่ได้รักผู้หญิง ไรอันคือคนที่เขารัก และคิดจะใช้ชีวิตร่วมด้วย แต่อาการของท่านคงจะทรุดหนักหากเขาพูดเช่นนั้น

“ครับ ผมจะแต่งงานกับมิลล่า”

คำตอบของเขาทำให้บิดามีความสุข มารดาของเขาก็เช่นกัน ซึ่งตรงกันข้ามกับเขาและไรอันอย่างสิ้นเชิง

ไรอันโกรธถึงขนาดเดินหนี และไม่ยอมมีความสัมพันธ์กับเขาอีกเลย เขาตามง้องอนอยู่นานเกือบเดือนกว่าไรอันจะยอมให้พบ และยอมรับฟังคำอธิบายของเขา แน่นอนว่าคนที่เจ็บปวดในเรื่องนี้คือเขากับไรอันนั่นเอง

“เราจะยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ไรอัน ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ”

“แต่คุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนที่พ่อกับแม่เลือกให้ ผมมองไม่เห็นทางที่ความรักของเราจะสมหวังเลยจอร์จ เราคงต้องยุติมัน”

“ไม่นะไรอัน... ทุกอย่างจะสำเร็จ ผมจะตกลงกับผู้หญิงคนนั้น”

“เธอไม่มีทางยอม”

“เงินจะทำให้เธอยอม เชื่อผม... ผมรักคุณคนเดียวไรอัน”

คำสัญญาที่เขาให้ไว้กับไรอันมันคือความจริงใจที่ถูกกลั่นออกมาจากจิตวิญญาณ เพราะหลังจากนั้นไม่นานเขาก็แต่งงานกับมิลล่า แต่ไม่เคยแตะต้องหล่อนเลยแม้แต่น้อย เขาสารภาพกับหล่อนเอาไว้ก่อนแต่งงานว่าแท้จริงแล้วเขามีรสนิยมทางเพศแบบไหน ซึ่งมิลล่าก็เข้าใจ แม้ว่าหล่อนจะมีน้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าบ้างก็ตาม

ทุกอย่างเดินทางไปตามเส้นทางของมันได้อย่างงดงาม พ่อกับแม่ของเขามีความสุขและรออุ้มหลาน ในขณะที่เขากับไรอันก็ยังคงมีความสัมพันธ์แนบชิดกันเหมือนเดิม ส่วนมิลล่าเองแม้ตอนแรกหล่อนจะเศร้าสร้อย แต่ตอนนี้หล่อนเองก็มีคนรู้ใจที่แอบคบหากันอยู่ลับๆ เขากับหล่อนตกลงกันด้วยดี และอยู่ด้วยกันอย่างเพื่อน จนเมื่อเวลาผ่านไปสามปีเต็ม พ่อกับแม่ของเขาเร่งเร้าให้มีหลาน เขากับมิลล่าจึงตัดสินใจโกหกท่านว่ามิลล่าเป็นหมัน ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ท่านทั้งสองคนเสียใจมากแต่ก็ไม่นาน เพราะพอเขากับมิลล่าตัดสินใจอุปการะเด็กชายจำนวน 6 คนจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านานาชาติมาเป็นบุตรบุญธรรม บิดากับมารดาก็ตื่นเต้นและลืมเรื่องทุกข์ใจไปจนหมดสิ้น ช่วยเขากับมิลล่าเลี้ยงดูเด็กชายทั้ง 6 คนด้วยความรักความเอ็นดู ตราบจนชีวิตของพวกท่านสิ้น

ทุกอย่างในอดีตคือความทรงจำที่ยากจะลืม ทั้งเจ็บปวด สวยงาม และตรึงใจ จอร์จ คูล คาร์ตันที่ตอนนี้อยู่ในวัยชรา 65 ปีถอนใจออกมาเบาๆ ขณะนั่งอยู่บนรถเข็นมองทอดสายตาออกไปนอกระเบียง ยังทิวเขางามเบื้องหน้าโดยมีพยาบาลสาวรูปร่างอรชรยืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ไม่ไกล

ลิลลี่ ลัลลลิน เกียรติพงศา พยาบาลสาวผู้ถูกเลือกให้เข้ามารับหน้าที่ดูแลอดีตนายแพทย์มือหนึ่งของอเมริกายามชราภาพ ท่ามกลางเสียงคัดค้านจากบรรดาลูกชายบุญธรรมทั้ง 6 คนของท่าน แต่สุดท้ายจอร์จก็เลือกหล่อนเข้ามาทำหน้าที่นี้ ซึ่งหล่อนพึ่งมารู้เหตุผลทีหลังว่าที่จอร์จเลือกหล่อน ก็เพราะว่าหล่อนคือลูกเลี้ยงของภรรยาเก่าของเขา มิลล่า วิลเลียม นั่นเอง

แม่กับพ่อที่ตอนนี้ได้ลาจากโลกใบนี้ไปแล้ว ในขณะที่หล่อนยังคงต้องต่อสู้กับความโหดร้ายต่อไปเพียงลำพัง ลัลลลินก้มหน้ามองมือตัวเอง ความหดหู่พุ่งทิ่มแทงอกจนเลือดสาด ตั้งแต่ลืมตาเกิดมาบนโลกใบนี้ ชีวิตของหล่อนก็ต้องระหกระเหินอยู่ตลอดเวลา มีแม่แท้ๆ ท่านก็ทอดทิ้ง โชคดีที่พ่อรักหล่อน และพาหล่อนเดินทางมาอเมริกาด้วย และที่นี่ก็ทำให้พ่อได้พบรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง มิลล่า วิลเลี่ยม ทั้งคู่อยู่ด้วยกันจนวาระสุดท้ายของชีวิต

“ฉันจ้างเธอมาให้ดูแลพ่อของฉันให้ดี ไม่ใช่ให้มายืนเหม่อ ลิลลี่”

เสียงกระด้างคุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง และมันก็ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆ ลัลลลินรีบหันกลับไปมอง และขอโทษขอโพยด้วยความละอายใจ

“ลิลลี่ขอโทษค่ะ คุณดีแลน”

ดีแลน คาร์ตัน ลูกชายคนโตของจอร์จ คูล คาร์ตัน ผู้ชายอายุสามสิบห้าปี ผู้ชายที่มีดวงตาประดุจคืนเดือนมืด ผู้ชายที่ทำให้หล่อนตื่นตะลึงได้ทุกครั้งที่ได้สบประสานสายตา หัวใจของหล่อนสะเทือนเหมือนแผ่นดินใต้ฝ่าเท้าไหวโยก โสตประสาทดับวูบไม่รับรู้สิ่งรอบกาย กลิ่นไอบุรุษเพศจากเรือนกายกำยำสมบูรณ์แบบตราตรึงหล่อนเอาไว้อย่างแน่นเหนียว ลมหายใจของหล่อนเหมือนถูกสูบออกไปจากร่าง หล่อนเหมือนกำลังจะตาย...

“คนของคาร์ตันห้ามทำผิด เธอก็รู้กฎข้อนี้ดีไม่ใช่หรือ”

น้ำเสียงของเขาดุดัน กระด้าง และไร้การผ่อนปรน ความเหี้ยมโหดพุ่งเข้าปะทะหล่อนเต็มแรง หญิงสาวสะท้านไปทั้งตัว พยายามบอกตัวเองให้ถอยหลังหนี ไปให้พ้นจากรูปลักษณ์ที่แสนดึงดูดงดงามของเขาซะ แต่ฝ่าเท้ากลับไม่ยอมเคลื่อนไหว สายตากลับไม่ยอมละไปจากใบหน้าสมบูรณ์แบบดุจเทพบุตรกรีกของดีแลนเลยแม้แต่วินาทีเดียว

หล่อนเป็นบ้าอีกแล้ว หลงใหลดีแลน ทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าไม่มีทางแตะต้องผู้ชายคนนี้ได้ เขาเสมือนพยัคฆ์ร้ายที่อาศัยอยู่บนภูผาสูงชัน ไม่มีบันไดป่ายปีนขึ้นไปถึง ไม่มีเชือกที่เหนียวแน่นพอจะผูกยึดและปีนขึ้นไปหา ทำได้แค่เพียงเงยหน้าและชะเง้อมองด้วยความโหยหาเพียงเท่านั้น

หยุด! หยุดบ้าเสียที ลิลลี่!

ลัลลลินร้องสั่งตัวเองลั่นอก และกัดฟันละสายตาจากใบหน้าหล่อสมบูรณ์แบบของดีแลน ตอบเสียงสั่นเทาออกไป

“ลิลลี่รู้กฎข้อนี้ดีค่ะ และยินดีรับโทษที่เผลอเหม่อลอย”

นัยน์ตาคมกริบดุจแววตาของพยัคฆ์ร้ายลดต่ำจ้องลึกเข้ามาในดวงตากลมโตที่หวานระคนเศร้าสร้อยของหล่อน

“และเลิกมองฉันด้วยสายตาเชิญชวนสักที ฉันไม่ชอบ”

“ลิล... ลี่...”

แก้มนวลแดงก่ำ ความร้อนฉ่าพุ่งจากลำคอมารวมตัวกันที่แก้มทั้งสองข้าง กลีบปากอิ่มสั่นระริก หัวใจสะท้านเมื่อถูกล่วงรู้ความรู้สึก

“อย่าปฏิเสธว่าไม่ใช่ เพราะคนอย่างดีแลน คาร์ตัน ไม่เคยมองอะไรพลาด”

เขาพูดจบก็เดินผ่านหน้าหล่อนไปด้วยท่าทางหยิ่งทระนง ตรงไปหยุดที่รถเข็นของจอร์จที่จอดอยู่ริมระเบียงไม้ลัลลลินมองตามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

“สวัสดีครับ คุณพ่อ ทำไมมานั่งตากลมตรงนี้ล่ะครับ”

ชายชราที่ตอนนี้ปลีกตัวออกมาจากธุรกิจทุกอย่างของคาร์ตัน บริจค์ค่อยๆหันกลับมาช้าๆ ก่อนจะระบายยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าดีแลน บุตรชายบุญธรรมคนแรกที่เขาเลือกรับมาอุปการะ เด็กชายมีนัยน์ตาดำขลับ ผิวสีแทน ผมสีน้ำตาลเข้มจัด เลือดในตัวของดีแลนทั้งหมดคือกรีก

“สวัสดี ดีแลน”

“คุณพ่อยังไม่ตอบผมเลยนะครับ ทำไมถึงมานั่งตากลมเย็นๆ ตรงนี้ครับ”