บทที่ ๑ (งานหมั้น)

บทที่ ๑

(งานหมั้น)

งานหมั้นของบ้านของบ้านอัศวเมธาและพิมุกวนิชจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมหน้าสมตาของทั้งสองตระกูลสิริรัตน์เฝ้ารอวันนี้มานานวันที่นพดลชายคนรักได้ยกขั้นหมากมาขอหมายหมั้นหญิงสาวเอาไว้ เพื่อตีตราจองไว้ว่าวันข้างหน้าชายหนุ่มจะยกขันหมากมาขอแต่งงานอย่างแน่นอน งานนี้เป็นงานใหญ่โตมากจริงๆ นักข่าวมากันหลายสำนัก แสงแฟลชสาดใส่คู่หมั้นคู่ใหม่ไม่หยุดไม่หย่อน หนุ่มสาวก็ยิ้มกันหน้าชื่นตาบาน อย่างหาที่เปรียบมิได้

"ยัยฟ้าแกจะไปไหน"

"ฟ้าจะไปดูข้างหน้าค่ะคุณแม่ อยากเห็นพี่ฝนกับคุณดล คงจะสวยหล่อน่าดู"

"ไม่ต้องไป หล่อนไปช่วยในครัวโน้น อาหารการกิน อย่าให้ขาดตกบกพร่อง อย่าให้เสียมาถึงฉันกับคุณพี่ เข้าใจไหม"

"แต่ฟ้าขอไปดู...."

"ไม่ได้...อย่าเสนอหน้าออกไปหน้าบ้านให้คุณพ่อหล่อนขายขี้หน้าล่ะ"

"ค่ะ...คุณแม่"

ฟ้าระดาเดินคอตกกลับเข้าไปในครัว ใจที่หมายจะได้เห็นหน้าพี่สาวและว่าที่พี่เขยเป็นอันต้องพับเก็บไว้ หญิงสาวไม่อาจขัดคำสั่งของนรีรัตน์มารดาของตนเองได้ เธอไม่เคยกล้าเลยสักครั้งถ้าเมื่อไรที่ทำให้มารดาโมโห เธอจะต้องถูกลงโทษผิดกับ พี่สาวไม่ว่าพี่สาวจะทำผิดแค่ใหนมารดาไม่เคยที่จะลงโทษเลยสักครั้ง หนักสุดที่หญิงสาวเคยเจอก็คือโดนเฆี่ยนด้วยไม้หวาย แล้วขังไว้ในห้องไม่ให้ลงมาข้างล่างจนกว่าแผลจะหาย หญิงสาวไม่แน่ใจว่ากนกบิดาตนเองจะทราบหรือไม่เพราะไม่เคยเห็นท่านจะพูดอะไร ก็วันๆ บิดาก็ทำแต่งานนี่หน่า

"นมแจ่ม มีอะไรให้น้ำฟ้าช่วยไหมคะ"

"ไม่มีหรอกค่ะคุณหนูของนม ไปนั่งสวยๆ บนเรือนใหญ่ดีกว่าไหมคะ"

"ไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณแม่สั่งให้มาช่วยในครัว ถึงนมจะไม่มีอะไรให้น้ำฟ้าช่วย น้ำฟ้าก็ต้องหางานที่จะต้องทำแล้วล่ะค่ะ เพราะไปใหนไม่ได้"

"โธ่..คุณหนูของนม งั้นมานี่ค่ะ มาทำขนมช่อม่วงกับขนมบุหลันดั้นเมฆ กันดีกว่าเนอะ"

"ได้ค่ะ แอบแบ่งไว้กินบ้างได้ไหมเนี้ย"

"ก็แบ่งไว้สิคะ"

นมแจ่มขยิบตาให้ฉัน นมแจ่มเป็นคนเลี้ยงฉันมาน่ะตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ทุกวันนี้ก็ยังคงเลี้ยงฉันอยู่เลย นมสอนฉันทำอะไรตั้งมากมาย กับข้าวขนมงานบ้านงานเรือนฉันไม่ต้องออกไปเรียนเสริมเลยล่ะ แค่ครูนมแจ่มคนเดียวก็ชนะเลิศแล้ว

"คุณรัตน์ยัยน้ำฟ้าไปไหนล่ะ ทำไมไม่อยู่นี้ล่ะ เด็กๆ ไปตามคุณน้ำฟ้ามาหน่อยสิ"

"ใครหรอครับคุณอาน้ำฟ้า"

"เอ้า!!! นี้ตาดลยังไม่เคยเห็นยัยน้ำฟ้าหรอ ลูกสาวคนเล็กของอาเอง รายนั้นน่ะเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้เชียวละ "

"ผมไม่ทราบมาก่อนเลยว่าน้ำฝนมีน้องสาว"

"ก็มันไม่สำคัญนี่คะ ยังไงวันหนึ่งพี่ดลก็ต้องทราบอยู่ดี"

"เดี๋ยวรัตน์ไปตามเองคะ"

นพดลนึกแปลกใจเหตุใดแฟนสาวถึงไม่เคยบอกมาก่อนว่าตนเองมีน้องสาว ชายหนุ่มเข้าใจว่าน้ำฝนคือลูกสาวคนเดียวของคุณกนกมาตลอด ไม่ใช่แต่นพดลหรอกที่ไม่ทราบ เชื่อว่าคนอื่นๆ ก็ไม่น่าจะทราบเช่นกัน

"ยัยน้ำฟ้าไม่มาค่ะ คงไม่เห็นความสำคัญของพี่สาวอย่างยัยน้ำฝนล่ะมั้งถึงได้ไม่ขึ้นมาแสดงความยินดี"

"ไม่จริงหรอกคุณรัตน์ ยัยน้ำฟ้าอาจจะยุ่งอยู่ก็ได้ อย่าหาว่าลูกแบบนั้นเลยคุณ ยัยน้ำฟ้ามาได้ยินจะเสียใจ ใครจะไปรู้ดีกว่า ว่ายัยน้ำฟ้ารักยัยน้ำฝนมากแค่ไหน"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณรัตน์คุณกนก ยังไงตอนนี้เราก็ถือว่าดองกันแล้ว ไม่ช้าไม่เร็ว จิตว่าก็คงจะได้เจอกันเองนั้นแหละค่ะ หนูน้ำฟ้าคงจะยุ่งอยู่จริงๆ "

"ใช่ค่ะคุณท่าน คุณหนูช่วยนมทำขนมพวกนี้อยู่ในครัวค่ะ ลองชิมดูสิคะ"

นมแจ่มที่บังเอิญเอาขนมหวานมาเสริฟได้ยินคุณนายบ้านนี้ว่าร้ายคุณหนูของตนจึงอดที่จะแทรกขึ้นไม่ได้หึไปตามที่ไหนกัน มีแต่ไปสั่งไม่ให้ขึ้นมาบนตึกใหญ่นะสิ คุณท่านก็ชั่งหลับหูหลับตาเสียนี่กระไร

"นี้ค่ะขนมบุหลันดั้นเมฆ"

"ส่วนนี้ ช่อม่วง ลองทานดูสิคะ ฝีมือคุณหนูน้ำฟ้าของดิฉันเองล่ะค่ะ"

"อืม..อร่อยจังเลยนะครับคุณแม่ลองดูสิครับ"

"อืมอร่อยจริงด้วย หนูน้ำฟ้านี้เก่งจังเลยนะคะคุณกนก คุณรัตน์ "

"ครับ..คุณจิต นี้ไงล่ะครับนมแจ่มครูยัยหนูเขาละ"

"ขอบคุณนะคะที่ชมคุณหนูของนมค่ะ "

นมแจ่มยิ้มหน้าบานเมื่อมีคนชมคุณหนูของตนเอง แค่นี้คนแก่อย่างนมแจ่มก็มีความสุขแล้ว