อยากใช้มารยา

หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีแดงเข้ม เธอกำลังถูกจับตามองจากคู่ขาของมารดา ท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา แต่ทว่าเหล่าผีเสื้อราตรีก็ไม่ได้ใส่ใจคนรอบข้าง พอหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำหญิง เธอถูกลากตัวออกไปยังลานด้านนอกทันที ซึ่งตรงนี้มีไว้สำหรับให้คนที่ต้องการออกจากหมวดเสียงดัง มานั่งสูบบุหรี่หรือคุยโทรศัพท์

“ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” ฉันพยายามสะบัดแขนออกให้พ้นจากการคุกคามของภูริ บางทีสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญมันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะสายตาที่เขามองมาที่ฉัน ราวกับเสือเห็นกระต่ายน้อย ผู้ชายคนนี้คงโชกโชนเรื่องผู้หญิงมามาย ก็อย่างว่าแม่ของฉันหิ้วเขาออกมาจากบาร์โฮสนี่นา

“ผมรู้นะว่าคุณเมามากแล้ว ให้ผมไปส่งดีกว่า”

“คุณมากับใครเหรอ อย่าบอกนะว่าทิ้งแม่ฉันไว้ข้างใน” ถึงแม้ฉันจะเมาจนแทบยืนไม่ไหว แต่ก็ยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง

“เดี๋ยวผมกลับมารับแม่คุณก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย” ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา บวกกับท่าทีแสนอบอุ่น อาจทำให้ผู้หญิงหลายคนรู้สึกดี แต่ไม่ใช่กับฉันอย่างแน่นอน

“คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ ผู้หญิงอย่างฉันมีคุณค่ามากพอ ไม่ลดตัวไปเกลือกกลั้วผู้ชายอย่างคุณ ให้มีมลทินติดตัวหรอกนะจะบอกให้” คราวนี้ฉันได้ขึ้นเสียงใส่เขาทันที เพราะไม่ชอบที่เขาเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตของฉัน

“ผมก็แค่เป็นห่วง แล้วผู้ชายอย่างผมมันเป็นยังไง...หืม” ภูริฉายแววตาอำมหิตออกมา จนยูจินต้องเดินถอยหลังอย่างทุลักทุเล เมื่อชายตรงหน้ากำลังจะต้อนให้เธอจนมุม

หมับ!!

“ว้าย!”

“ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมนะ” เพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงทุ้ม ทำเอาฉันหัวใจเต้นแรง ฉันค่อยๆ แหงนหน้าขึ้นมอง ราวกับนางเอกในละคร ที่กำลังตกอยู่ภายใต้อ้อมแขนของพระเอก

“คุณ...” ฉันไม่อยากเชื่อสายตาว่าภาพตรงหน้าจะเป็นความจริง หรือว่าฉันเมาจนเบลอแล้วเห็นภาพหลอน ความจริงแล้วเขาคือภูริ ที่กำลังตั้งใจแตะอั๋งฉัน

“ไอ้คนบ้า!”

เพี๊ยะ! ฉันลองยกมือขึ้นตบลงไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา จังหวะนั้นเอง ทำให้ฉันถึงกับมือไม้อ่อนระทวย ไม่คิดว่าจะเจอกับคุณมารุตตัวจริงเสียงจริงที่นี่

“นี่คุณมาตบหน้าผมทำไมเนี่ย” มารุตคว้าต้นแขนยูจินกดเอาไว้ จนเธอสัมผัสได้ถึงพละกำลังของเขา แต่ก็ไม่อาจต่อต้าน เพราะแรงที่มีเริ่มหมดลงไป เธอทรงตัวแทบไม่ไหว เหมือนโลกใบนี้มันกำลังหมุน เธอรู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน เมาแล้วไง ให้ผู้ชายอุ้มกลับบ้านเลยดีกว่า ความคิดของฉันเริ่มประสานงานกับร่างกายทันที ในที่สุดฉันก็ตกอยู่ภายใต้อ้อมแขนของผู้ชาย ที่หลงรักเขาข้างเดียวมานานหลายปี

“ปล่อยเธอ! ผมจะพาเธอกลับบ้าน” น้ำเสียงของภูริเกรี้ยวกราด เพื่อแสดงอำนาจให้มารุตปล่อยยูจินมาให้เขา

“มากับแม่ แต่จะพาลูกกลับเนี่ยนะ ฉันว่านายควรไปดูแลเทคแคร์คุณนายศจีดีกว่า เห็นว่ากำลังตามหานายพอดีเลย”

“เรื่องของคนในครอบครัวคนนอกไม่เกี่ยว ส่งเธอมา”

“ภูริ คุณอยู่แถวนี้หรือเปล่า” เสียงของคุณนายศจีดังแว่วมาจากทางเดิน ซึ่งนางกำลังจะตรงมาที่นี่

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!” น้ำเสียงของภูริดูแค้นเคืองมารุตอย่างมาก เพราะเขาตั้งใจจะรวบหัวรวบหางทั้งแม่และลูก ถ้าหากเขาทำแบบนั้นได้จริงๆ ยูจินจะต้องตกเป็นเบี้ยล่าง ทั้งหาเงินทั้งสนองความใคร่ให้กับเขาไปอีกนาน

เนื่องจากผู้ชายอย่างภูริไม่มีอะไรให้เสียหาย ยูจินทั้งสาวทั้งสวย แล้วถ้าเธอตกเป็นของเขา มีหรือที่หญิงสาวจะกล้าต่อปากต่อคำ เธอคงกลัวสังคมตราหน้า ถูกประณามให้อับอายว่าใช้ผู้ชายร่วมกับมารดา ซึ่งหากเป็นไปตามที่ภูริคิดเอาไว้ เขาก็จะเป็นฝ่ายได้ทั้งขึ้นทั้งร่องเลยทีเดียว

“นี่คุณ! เขาไปแล้ว ตื่นสิ” มารุตพยายามเอามือแตะลงไปที่แก้มนุ่มของยูจินเบาๆ แต่ทว่าหญิงสาวกลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

“ทำไมมาเข้าห้องน้ำนานจังวะ! เฮ้ยไอ้รุต ทำไมคุณยูจินถึงได้หลับเป็นตายแบบนั้น” วิทยาแสร้งถามออกไป ทั้งที่เขารู้ดีว่ามารุตตามคุณหนูยูจินออกมา

ซึ่งภายในใจลึกๆ เขาก็ห่วงใยเธออยู่ไม่น้อย อาจเป็นเพราะว่าเขามีลาเบลอยู่แล้วเต็มหัวใจจึงปฏิเสธผู้ใหญ่ ทั้งที่เกือบได้หมั้นหมายกันแล้ว

“นายมาก็ดีแล้ว พาเธอไปส่งบ้านทีสิ”

“ไม่ว่างวะ! พอดีว่าแม่กูโทรมาให้รีบกลับ ขอตัวนะครับคุณมารุต”

“เฮ้ย! ไอ้วิท! ไอ้วิท! บ้าชะมัดเลย” มารุตสบถออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เมื่อเขาจำใจต้องอุ้มยูจินออกไปจากผับ ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ โดยเฉพาะกับผู้หญิงอย่างเธอ

ท่าทางของเขาเหมือนสามีกำลังพาภรรยากลับบ้าน หลายคนสะดุดตากับกระเป๋าใบเล็ก ที่มารุตพยายามสะพายไหล่เอาไว้ไม่ให้มันหลุดลง หญิงสาวตัวเล็กยังคงหลับปุ๋ย ไม่สนว่าใครจะมองไม่ดี เพราะผู้ชายอย่างมารุตอบอุ่นดูเป็นผู้ใหญ่ เขาช่างแสนดีและมักจะทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้เสมอ

“รถจอดอยู่ไหนล่ะเนี่ย” เขาพยายามมองหารถคันที่คุ้นตา เพราะไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปี หญิงสาวก็ยังคงใช้รถคันเดิมเสมอ

ชายหนุ่มไม่คิดจะวางเธอลง เขาอุ้มยูจินเดินวนอยู่ที่โรงจอดรถ ก่อนจะพบเป้าหมาย ทำให้มารุตเกือบโยนเธอเข้าไปในเบาะ เพราะนอกจากยูจินจะไม่ตื่น เธอยังหลับลึกอีกด้วย

“หึ! เมาจนคอพับยังกล้ามานั่งดื่มคนเดียวอีก เกือบเสร็จไอ้ภูริแล้วไหมล่ะ” มารุตเอ็ดยูจินออกไปเบา พลางโน้มตัวลงไปขัดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ

จังหวะนั้นเอง ทำให้ชายหนุ่มหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกแบบนี้ไม่น่ามีให้กับยูจิน แต่พอมองไปที่ดวงหน้าของหญิงสาว ซึ่งแก้มของเธอแดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำเอาเขาถึงกับหวั่นไหน เธอดูสวยใสไร้ที่ติ ปากนิดจมูกหน่อยรับกับใบหน้าสวยหวาน

“บ้าไปแล้ว เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่ตรงเสปกเลยสักนิด” ปากก็บอกว่าไม่ชอบ แต่สายตากลับโฟกัสอยู่ที่ใบหน้าใสซื่อ เธอดูไม่มีพิษภัยกับใคร แต่เขาก็ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเธออยู่ดี

เมื่อมารุตขับรถออกมาจากผับ ชายหนุ่มเริ่มลังเลใจ เขาไม่รู้ว่าจะไปส่งเธอที่บ้านดีไหม เพราะไม่รูว่าภูริจะตามมารดาของเธอกลับไปที่นั่นหรือเปล่า เมื่อนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่ทำงานบาร์โฮส ทำเอามารุตโกรธขึ้งขึ้นมาทันที เขารู้สึกไม่ชอบใจ เวลาที่ภูริพยายามเข้าใกล้ยูจิน

“พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านนะ ผมขี้เกียจขับรถ” มารุตพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะตีไฟเลี้ยวออกนอกเส้นทางหลัก ซึ่งทำเอายูจินที่กำลังแสร้งหลับกล้าๆ กลัว เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะพาไปค้างที่ไหน ถึงแม้เธอจะเมาแต่ก็พอได้สติอยู่บ้าง หญิงสาวก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะยังแสดงท่าทีห่างเหินเธอได้นานแค่ไหนกัน

ถึงแม้ยูจินจะรู้ว่ามารุตมีแฟนแล้ว แต่ตราบใดที่เขายังไม่ได้แต่งงาน เธอก็ยังคงมีความหวัง แม้ว่าหวังนั้นจะมีพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็ตามที สำหรับคนแอบรัก มันคือน้ำทิพย์ชโลมใจ ให้มีชีวิตอยู่ได้ในแต่ละวัน

“อึบ! ไม่คิดจะตื่นเลยรึไง” มารุตอุ้มยูจินเข้ามาในห้องของเขา ก่อนจะวางหญิงสาวลงที่เตียงนุ่มอย่างเบามือ

ก่อนหน้านี้ทั้งสองถูกมือดีแอบถ่ายภาพเอาไว้ เพราะมารุตเป็นแฟนของลาเบล ซึ่งหล่อนเป็นดาราดัง หลายคนเริ่มจับตาความสัมพันธ์ที่แว่วมาว่ากำลังสั่นคลอน เพราะช่วงนี้แม่ดาราสาวมักจะออกงานอีเว้นท์คู่กับเรนบ่อยๆ จนเป็นข่าวว่าแอบกุ๊กกิ๊กกันนอกจอ