5หมดความสนใจ

“ผมขอตัดสินใจสักพักนะครับ”

แน่นอนว่าเขาอยากกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ จึงไม่กล้าพอที่จะทิ้งทุกอย่างจากที่นู่น เขาดูแลบริษัทที่นั่นมานานหลายปี รู้ระบบภายในทุกอย่าง ฉะนั้นแล้วเขาจึงรู้สึกลังเลและเป็นกังวลหากจะต้องตัดใจทิ้งงานที่เขารักที่นู่นมา

“ไม่เป็นไร แม่เข้าใจ แม่เคารพในการตัดสินใจของลูกเสมอ”

หญิงวัยกลางคนส่งยิ้มอย่างเข้าใจ ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นรู้สึกคลายความกังวลทุกครั้งที่อยู่กับแม่ เนื่องจากอีกฝ่ายไม่เคยทำให้เขาต้องรู้สึกเครียดและกดดัน กลับคอยให้กำลังใจไม่เคยซ้ำเติม นี่เป็นเหตุผลที่คาลาสนั้นรักแม่มาก

คาลาสพักผ่อนเนื่องจากเขานั้นโดยสารเครื่องบินมานานหลายชั่วโมง ชายหนุ่มตื่นมาอีกทีตอนค่ำก่อนที่เขาจะรีบเดินทางไปยังสถานบันเทิง

“ทางนี้!”

คาลาสเดินเข้าไปหาเมธาและศรัณยู ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียน เมื่อก่อนจำได้ว่าไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอเนื่องจากบ้านอยู่ใกล้กัน ชายหนุ่มรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนอีกครั้ง ทั้งสามพูดคุยรื้อฟื้นความทรงจำ ก่อนจะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกัน

“ได้ยินว่านายจะแต่งงานแล้วหรือรัน”

เมธาเอ่ยถาม ก่อนที่ศรัณยูจะพยักหน้าและยกแก้วแอลกอฮอล์กระดกขึ้นดื่ม แม้ว่ากำลังจะแต่งงานแต่เขากลับโดยไม่มีความสุขเอาเสียเลย ชายหนุ่มไม่กล้าบอกใครว่าเขานั้นเผลอทำผู้หญิงท้องจนต้องรับผิดชอบ จึงได้แต่ปั้นหน้ายิ้มตอนที่เพื่อนแสดง ความยินดี

“ยังไงพวกนายก็อย่าลืมไปงานล่ะ”

“ไม่ลืมอยู่แล้ว หากถึงตาฉันบ้างนายก็ต้องไปนะ”

เมธาเอ่ยก่อนจะหัวเราะ ตัวเขาก็คงอีกนานเพราะไม่รู้ว่าอดีตคนรักจะใจอ่อนเมื่อไหร่ เขากับเธอมีปัญหากันในความสัมพันธ์จนต้องเลิกลา แต่ชายหนุ่มนั้นตัดใจไม่ได้จึงพยายามตื้อขอคืนดี แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานนับเดือนแต่หญิงสาวก็ไม่ใจอ่อน ล่าสุดยังบินหนีเขาไปต่างประเทศไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ คิดแล้วก็ห่อเหี่ยวในใจ

“ว่าแต่นายมีคนรักกับเขาหรือยัง”

ศรัณยูหันไปถามคาลาส ก่อนที่อีกฝ่ายจะส่ายหน้า ทุกวันนี้เขาทำแต่งานแทบจะไม่มีเวลาออกไปไหน เป็นเวลานานนับปีแล้วที่เขาไม่ได้สังสรรค์ อาจเพราะช่วงไปอยู่ที่นั่นใหม่ๆ เขาออกเที่ยวแทบจะ ทุกคืนและกลับบ้านตอนเช้าตรู่ของทุกวัน

เมื่อใช้ชีวิตแบบนั้นนานๆก็รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา มันเป็นชีวิตที่สุดโต่งเกินไปและหาแก่นสาระไม่ได้

ครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะเลิกเที่ยวผับ ก็ตอนที่เห็นภาพผู้คนเมาและไร้สติ ชายหนุ่มรู้สึกว่ามันเป็นภาพที่ไม่น่าดู เขาไม่ได้อยากมีสภาพแบบนั้นจึงตัดสินใจที่จะเลิกเที่ยวและทุ่มเทให้กับการทำงาน

เขาใช้เวลานานหลายปีเพื่อสร้างความมั่นใจให้ผู้เป็นพ่อ แต่ถึงแม้จะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับคำชม

“ไม่อยากจะเชื่อว่าคาลาสไม่มีใคร”

“ฉันทำแต่งาน จะเอาเวลาที่ไหนไปหาสาว”

ทุกวันนี้เขาอยู่แต่กับกระดาษและปากกา ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หมดความสนใจผู้หญิง แต่บางทีอาจเป็นเพราะว่าเขานั้นยังไม่เจอคนที่ถูกใจก็เป็นได้

ทั้งสามนั่งดื่มและพูดคุยกันไปเรื่อยๆ เมธากระดกดื่มน้ำในแก้วราวกับน้ำเปล่า เมื่อเมาได้ที่ก็เริ่มระบายความในใจกับเพื่อน

“ฉันไม่เข้าใจ ฉันทำผิดอะไรนักหนาเธอถึงต้องทิ้งฉันไป”

เมธาเอ่ยน้ำเสียงยืดยาน คาลาสเองก็เริ่มเมามากแล้ว แต่ยังพอประคองสติได้อยู่ เมธาร้องไห้ฟูมฟาย พยายามตีอกชกหัวจนศรัณยูนั้นต้องเข้าไปหยุดเอาไว้