ตอนที่2 เกียรติของบุรุษ

แสงแดดยามเช้าส่องสว่างทอประกายพาดผ่านทะลุทะลวงเข้ามาทางบานหน้าต่างของห้องพักห้องหนึ่งภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้

บนเตียงนอนหนานุ่มท่ามกลางม่านมุ้งที่ฉีกขาด กำลังปรากฏร่างงามๆ เปล่าเปลือยของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งนอนอยู่บนนั้น บนเตียงนอนอุ่นซ่านนั่น เขาเพียงค่อยๆ ตื่นลืมตาขึ้นมาหลังจากที่เมื่อคืนได้ใช้หยาดเหงื่อแรงกายของเขาไปกับกิจกรรมสุดแสนจะรัญจวนโดยมิได้คาดคิด มิได้คาดฝัน

กิจกรรมนั้นพาเอาร่างกายสูงใหญ่ของเขาอ่อนปวกเปียกหมดสิ้นเรี่ยวแรง และถึงกับขาดน้ำขาดอากาศเกือบทั้งคืน

กับสตรีนางหนึ่ง

นางผู้ซึ่ง...

เป็นใครกัน!?

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งพลางใช้สายตาเรียวคมของเขามองไปยังที่นอนข้างๆ กัน

แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ

นางหายไป!

หายไปแล้ว...

ชายหนุ่มเพียงกะพริบตามองที่นอนว่างเปล่าข้างๆ กายของเขาอยู่อย่างนั้น

ที่นอนข้างๆ กายของเขานั้น ปรากฏริ้วรอยสีแดงของหยาดโลหิตดวงหนึ่ง และ…

ที่หมอน…

บนหมอนที่อยู่ข้างๆ เขานั้น ปรากฏหยดน้ำเปรอะเปื้อนเป็นคราบด่างดวง

ซึ่งทำเขามึนงง

ได้อย่างมากมาย...

ริ้วรอยสีแดงคือสิ่งที่แสดงถึงความบริสุทธิ์ของอิสตรีและคราบหยดน้ำนั่นเป็นคราบของน้ำตาอย่างไม่ต้องสงสัย

อันที่จริงนางควรจะนอนร้องห่มร้องไห้ออดอ้อนเว้าวอนให้เขารับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับเขา แต่...

แต่นางหายไป

นางหายไปไหน?

หายไปได้อย่างไร

แล้วเมื่อคืนนี้มันคืออะไร

อันใดกัน!?

มิใช่ว่านางตั้งใจวางยาปลุกกำหนัดหมายจับมัดเขาเอาไว้ด้วยกามกิจอย่างนั้นหรือ

อันใดกัน!

นี่นางทิ้งเขาเอาไว้

นางทิ้งเขาไป

หลังจากที่ได้เสพสมกับเขา…

อย่างนั้นหรือ?

ไยไม่รับผิดชอบ!

ทำไมนางไม่รับผิดชอบ…

นางไม่รับผิดชอบต่อเขาอย่างนี้ได้อย่างไร

เขาที่เป็นถึงองค์ชาย เขาที่เป็นถึงองค์รัชทายาทของแคว้นจ้าว นามว่า จ้าวจิ่นหลง เขาที่มีแต่บรรดาสตรีวิ่งเข้าหา

เขามีแต่สตรีต้องการตัวของเขา แต่นาง...

นางได้ตัวเขาแล้ว...

นางทำสำเร็จแล้ว...

แล้วไยทิ้งเขาไป

ไยไม่รับผิดชอบ!

เกินไปหรือไม่!?

ภายในโรงหมอแห่งหนึ่ง...

บัดนี้กำลังมีสตรีนางหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้หน้าตาบวมช้ำอย่างสูญสิ้นความงามไปหลายส่วน

นางมีนามว่า เฉินเจียวเหมย

นางเป็นหมอหญิงประจำหมู่บ้านแห่งนี้

โรงหมอของนางอยู่ใกล้ๆ กันกับโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งภายในหมู่บ้านแห่งนี้

นางกำลังนั่งต้มยาห้ามครรภ์อย่างมุ่งมั่นหมายมาด ด้วยท่าทางองอาจคล้ายกับนางมารที่หวังนำยาต้มหม้อนี้ไปฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของมหาอำนาจทั่วทั้งใต้หล้าก็ไม่ปาน

นางเพียงนั่งต้มยาห้ามครรภ์เพื่อหมายจะดื่มกินมันลงไปในทันที นางไม่อาจชักช้าอยู่ได้ ไม่อาจช้าได้...

เพราะว่าเมื่อคืน...

เมื่อคืน...

หึ! ยิ่งคิดยิ่งช้ำ

อาเป่านะอาเป่า!

เฉินเจียวเหมยนั่งต้มยาอีกเพียงครู่ ยาจึงได้ที่ หญิงสาวไม่รอช้า นางไม่มีการรีรอให้ยาเย็นตัวแต่อย่างใด

นางรีบยกมันขึ้นมาแล้วจิบไปเป่าไปอย่างไม่มีการรั้งรอให้เสียเวลา

หากชักช้านางอาจจะตั้งครรภ์เอาได้

หากนางตั้งครรภ์ขึ้นมาจะทำอย่างไร

นางยังมิได้แต่งงาน

คนรักคนใดก็ยังไม่มี

นางไม่เคยคิดที่จะมีใคร

นางตั้งปฏิญาณเอาไว้กับตนเองแล้วว่าจะอยู่เป็นหมอหญิงไปอย่างนี้

นางต้องการจะอยู่ดูแลคนเจ็บไข้ได้ป่วยไปอย่างนี้ โดยไม่คิดที่จะแต่งงาน

นางรักอิสระ รักแผ่นดินกว้างใหญ่ นางไม่เคยคิดที่จะถูกผูกมัดเอาไว้กับใคร

เมื่อครั้งกาลก่อนตอนที่นางยังเป็นองค์หญิงของแคว้นเฉินแห่งนี้ นางถูกฮ่องเต้แคว้นเฉินที่เป็นพี่ชายของนางแต่งตั้งให้นางเป็นองค์หญิงบรรณาการ หมายให้นางแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับต่างแคว้น ซึ่งนางก็ได้สร้างเรื่องเอาไว้จนถูกถอดยศเป็นผลสำเร็จโดยไม่ต้องเดินทางไปแต่งงานกับองค์ชายแปลกหน้าแต่อย่างใด ในยามนั้นนางจึงตั้งใจเอาไว้แล้วว่า นางจะเป็นเพียงหมอหญิงให้กับทหาร ให้กับชาวบ้าน ตลอดไป

แล้ว...

แล้วเมื่อคืน...

เมื่อคืนนี้

นางตั้งใจจะนำเอาโถกำยานที่ผสมยาสูตรพิเศษสำหรับคู่สามีภรรยาที่เป็นสหายรักของนางคืนมา เพื่อที่จะได้นำเอาไปให้สหายของนางด้วยตนเองที่ห้องพักห้องหนึ่งของโรงเตี๊ยม เพื่อใช้เป็นตัวช่วยสำหรับกิจกรรมเสพสมให้เกิดขึ้นอย่างสุดแสนจะรัญจวนและสุดแสนจะวิเศษมากๆ ยิ่งๆ ขึ้นไป

หลงจู๊ประจำโรงเตี๊ยมนามว่าอาเป่าที่สนิทมักคุ้นกับนางบังเอิญมีธุระติดพันกับลูกค้าหลังจากที่นำกำยานอันนั้นไปวางเอาไว้ผิดห้อง นางจึงต้องเข้าไปเอากำยานอันนั้นออกมาด้วยตัวเอง แต่ทว่า...

เจ้าอาเป่านั่นกลับจุดกำยานเอาไว้เรียบร้อยอย่างดิบดีแล้วซ่อนกำยานเอาไว้ตรงมุมใดของห้องก็มิทราบได้

นางเดินเข้ามาภายในห้องตรงมุมหนึ่งด้านในที่มีกำยานกำลังส่งกลิ่นตลบอบอวลอยู่

เพียงครู่นางจึงเริ่มรู้สึกแปลกประหลาด

และเพียงอึดใจ

เจ้าอาเป่าหลงจู๊ผู้น่าตาย

กลับนำพาเอาแขกต่างบ้านต่างเมืองผู้หนึ่งให้เข้ามาพักภายในห้องที่นางกำลังยืนกอดต้นเสาต้นหนึ่งอยู่ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านมากมายมหาศาล

และเพียงอึดใจอีกเช่นเดียวกัน

บุรุษแปลกหน้าท่านนั้นก็เกิดอาการไม่ต่างกันกับนาง

และ...

เรื่องราวอันหฤโหดหรรษา

ไม่สิ

หฤโหดอย่างเดียว

มิได้หรรษา

เรื่องราวอันแสนจะหฤโหดพลันเกิดขึ้นระหว่างนางกับบุรุษผู้นั้น จนตลอด....

เกือบทั้งคืน….

และนั่นจึงทำให้นางต้องรีบหนีออกมาเพื่อที่จะมาต้มยาห้ามครรภ์นี่ และ...

เพื่อหนีหน้าบุรุษผู้นั้น

นางอับอายจนมิรู้ได้ว่าจะแทรกแผ่นดินหนีไปทางใดดี

กับบุรุษแปลกหน้า กับกิจกรรมกามารมณ์เสพสม นางควรทำอย่างไรดี

เรื่องนี้จะให้ผู้ใดล่วงรู้ไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด

มันช่างน่าอัปยศอดสูสิ้นดี

ในขณะที่เฉินเจียวเหมยกำลังนั่งจมปลักอยู่กับตนเองด้วยใบหน้าแดงก่ำดวงตาบวมปูดน้ำตาเปื้อนเปรอะอยู่นั้น

เสียงเปิดประตูหน้าโรงหมอของนางพลันดังขึ้นมา ก่อนจะปรากฏร่างสูงโปร่งงามสง่าของบุรุษผู้หนึ่งเดินอาดๆ เข้ามาอย่างถือวิสาสะ

เจ้าของเรือนร่างงามสง่าผู้นั้นคือจ้าวจิ่นหลงนั่นเอง

เขาสอบถามเอากับหลงจู๊แล้วว่า สตรีนางใดกันที่บังอาจเข้ามาอยู่ในห้องพักของเขาเมื่อคืน หลงจู๊ผู้นั้นบอกกล่าวแก่เขาว่านางเป็นถึงหมอหญิงประจำหมู่บ้าน ซึ่งก็คือหมอหญิงของโรงหมอแห่งนี้

ฮึ! นางต้องรับผิดชอบ

นางต้องรับผิดชอบตัวเขา มิใช่หนีออกมาอย่างนั้น

มันช่างหยามเกียรติของเขาสิ้นดี

เขายอมไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด