ตอนที่ 1 ซ่านสยิว NC เบาๆ

***คู่ของเพลินทิวา ธันวา : ท่านประธานแอบแซ่บ***

หญิงสาวรูปร่างดี เอวบางร่างน้อยแต่อกเป็นอกเอวเป็นเอว กำลังสวมชุดทูพีชว่ายน้ำในสระ โดยมีโค้ชหนุ่มรูปหล่อคอยมองเธอว่ายน้ำอยู่ห่างๆ

เธอว่ายน้ำไปหาเขาที่ขอบสระ เขามองเธอด้วยประกายตาพราวระยับ และแน่นอนว่าเขามองส่วนเว้าส่วนโค้งของเธออย่างชื่นชม และประกายตาชื่นชมตรงๆนั้นก็ทำเอาเงือกสาวฝึกหัดเอียงอายขัดเขิน

“ว่ายน้ำเก่งขึ้นขนาดนี้ ควรมีรางวัลให้ผมด้วนะครับ”

“แล้วโค้ชอยากได้รางวัลอะไรคะ”

“ก็...”

เขาเคลื่อนกายมาหา แล้วดึงเธอไปพิงที่ขอบสระ จัดการขอรางวัลกับเธออย่างเผด็จการจนหนำใจ

เพลินทิวาแทบสำลักเมื่อเขาผละริมฝีปากออก

“นี่เหรอคะรางวัลที่โค้ชต้องการ”

“ไม่ใช่”

“อ้าว ไม่ใช่แล้วทำแบบนี้กับเพลินทำไมคะ”

“ก็เพลินน่าฟัด ผมอดใจไม่ไหว”

“ตอนนี้ค่ำแล้ว หนาวจัง ขึ้นสระกันดีกว่าค่ะ”

เขายิ้มแล้วก็ตามร่างบางไปจนถึงห้องล้างตัว และทั้งบ้านก็ไม่มีใครอยู่ นอกจากเธอและเขา

หลังจากที่เปลี่ยนชุดมาใส่ชุดกระโปรงผ้าฝ้ายลายดอกเล็กๆ เพลินทิวาก็ตั้งท่าจะกลับ เธอไปที่จักรยาน แต่ก็ถูกมือหนาจับไหล่เธอเอาไว้

“ไปนั่งดื่มอะไรเย็นๆกับผมหน่อยสิ”

“แต่มันค่ำแล้วนะคะ”

“ถ้ามืดเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ก็ได้ค่ะ”

เพราะมีใจให้เขามานานแล้ว เพราะชื่นชมเขาผ่านสื่อมาโดยตลอด และไม่คาดคิดว่าเขาจะรับเธอเป็นศิษย์ สอนว่ายน้ำแบบตัวต่อตัวให้ แม้ค่าสอนจะแพงหน่อย แต่เธอก็ยอมจ่าย

อังกฤษคือนายแบบที่เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ และเขากำลังเปิดสอนแบบตัวต่อตัวเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง และเธอที่ติดตามเขามาตลอดทุกวัน ก็รีบกรอกใบสมัครขอไปเรียนว่ายน้ำเป็นคนแรกเลย

และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่เธอมาเรียนว่ายน้ำกับเขา เขาสอนเก่งมาก ทำให้เธอจากที่ว่ายน้ำไม่เป็นเลย ก็ว่ายได้ภายในห้าชั่วโมงหลักจาที่โค้ชหนุ่มสอนแบบใกล้ชิด

แล้วเธอก็หวั่นไหวทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ แต่เธอก็ตั้งใจเรียนสุดๆ เพราะอยากจะได้รับคำชมจากครูหนุ่มด้วย

เวลาไม่ถึงหนึ่งวันที่ใกล้ชิดกัน ราวกับสนิทกันมาเป็นปีในความรู้สึกของเพลินทิวา

ดังนั้นเมื่อเขาชวนเธอจึงไม่ได้ปฏิเสธ

หญิงสาวรับไวน์ไปดื่ม

ในเครื่องดื่มนั้น เขาเติมยาเสน่ห์ลงไปหรือเปล่านะ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาดูหล่อขึ้น และรู้สึกกายร้อนรุ่มไปหมด

“ไวน์นี่กลมกล่อมดีนะคะ”

“ครับ มันคือของฝากจากฝรั่งเศส” บอกพลางเขาก็เติมของเหลวสีแดงใสให้เธออีก หญิงสาวรับไปดื่มโดยไม่คิดท้วงแต่อย่างใด

จนถึงแก้วที่สามเธอก็เริ่มมึนๆหน่อยๆ

“เพลินว่าพอแล้วมังคะ เพลินขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“แล้วจะปั่นจักรยานกลับบ้านคนเดียวไหวเหรอครับ ให้ผมไปส่งนะ”

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ”

แล้วลมจากไหนก็ไม่รู้พัดแรงมาก พัดเข้ามาถึงในบ้านให้รู้สึกหนาวๆ แล้วเม็ดฝนก็ตกลงมา และทำท่าจะหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ

“เห็นไหม กลับบ้านไม่ได้แล้ว เข้าบ้านก่อนนะ เดี๋ยวเป็นไข้”

เขาจูงมือเธอเดินเข้าไปในบ้าน แล้วเขาก็ปิดประตูหน้าต่าง จนทั้งสองอยู่ในความมืดสลัว

“ทำไมไม่เปิดไฟคะ”

ชายหนุ่มเปิดไปเปิดไฟ แต่ไม่ติด

“ไฟดับเหรอคะ”

“ครับดับสนิทเลย แต่ไม่ร้อนคงไม่เป็นไร”

หญิงสาวเดินไปดูที่หน้าต่าง มองสายฝนผ่านกระจกใส แล้วก็ยิ้มออกมา เพราะด้านนอกหน้าต่างดูสดชื่นสวยงาม

ดอกไม้สีแดงสีชมพูกำลังถูกสายฝนสาดใส่ ใบไม้สีเขียวขจีก็กำลังพัดไหว รับฝนที่ตกลงมา บรรยกาศด้านนอกยังคงมองเห็นแสงแดดอ่อนๆในยามพระอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้า

ดูแล้วแสนโรแมนติก

แล้วเธอก็มาติดฝนอยู่ในบ้านหลังใหญ่กับเขาเพียงลำพัง มันชวนให้หวาดหวั่นและหวั่นไหวในคราวเดียวกัน แทบไม่กล้าหันไปมอง ว่าตอนนี้ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงจุดไหนของบ้าน

สวบ!

วงแขนใหญ่เข้ามาสวมกอดเธอทางด้านหลัง ทำเอาคนที่กำลังเหม่อลอยตกใจเล็กน้อย แล้วก็ใจเต้นแรงโครมครามเมื่อเขาก้มหน้าลงมาเอาจมูกซุกไซ้ซอกคอของเธอ

“หอมจัง”