บทที่ 6

CUคลับ

"ไงมึงเมาเหมือนหมาบ้าเลย" ซียู เพื่อนสนิทของริชาร์ดเอ่ยทักขึ้น พอเดินเข้ามาก็เจอเพื่อนรักในสภาพไม่ต่างจากหมา

"เป็นไรว่ะ" ซียูนั่งลงข้างๆเพื่อนรักแล้วถาม ปกติริชาร์ดไม่เคยดื่มหนักขนาดนี้ว่าแต่ครั้งนี้มันมีปัญหาอะไร

"เปล่าาา"

"ไอ้ริค มีอะไรมึงบอกกูได้นะ"

"ม่าย มี รายย อึก" ซียูได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ซียูกับริชาร์ดเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนกระทั่งเขาย้ายมาอยู่ที่เมืองไทยเพื่อมาช่วยธุรกิจครอบครัวแต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะขาดการติดต่อกันและยิ่งพอรู้ว่าริชาร์ดแต่งงานแล้วจะย้ายมาอยู่ที่นี่ซียูก็ดีใจไม่น้อยเพราะไม่ได้เจอกันนาน ส่วนผับนี้ก็เป็นผับของเขาเองมันเป็นธุรกิจอีกอย่างของเขา

"พี กร ช่วยแบกมันขึ้นไปที่ห้องนอนหน่อย" พีและกรเป็นลูกน้องคนสนิทของซียู

"ครับนาย" สองหนุ่มตอบรับแล้วเข้ามาช่วยกันพยุงร่างหนาของริชาร์ดขึ้นไปนอนบนห้อง

"สภาพแม่ง ไม่ต่างจากศพ" ซียูถึงกับเดินสายหัวออกมาจากห้องกับสภาพของเพื่อนรักที่ตอนนี้ดูไม่ได้เลย

3 วันผ่านไป

"โธ่ โว้ย!! ยัยบ้า ยัยแม่มด ออกไปจากหัวฉันสักที" ริชาร์ดร้องตะโกนโวยวายออกมาความความบ้าคลั่ง ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ภาพของอัญริสาเต็มไปหมดไม่ว่าจะทำยังไงในหัวของเขาก็มีภาพเธออยู่เต็มไปหมด

ริชาร์ดไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่วันนั้นที่เขาใช้สิทธิ์ความเป็นสามีกับอัญริสา เขาไปๆมาๆระหว่างบริษัทและผับของซียูตลอดสามวันที่ผ่านมา

"ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอด้วย อัญริสา" ริชาร์ดพรึมพรํ่ากับตัวเองเบาๆอย่างไม่เข้าใจในความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นระหว่างเขากับอัญริสาที่มีกระทันหันเกินไป

ตลอดเวลาที่ริชาร์ดคบหากับพิมพลอยเขาไม่เคยแตะต้องอะไรเธอเลยนอกจากกอดและหอมแก้ม ริชาร์ดรักและให้เกียรติพิมพลอยมากเพราะพิมพลอยแสดงออกมาว่าเธอนั้นบริสุทธิ์และอ่อนต่อโลก เขาเลยอดทนรอที่จะได้แต่งงานแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแต่แล้วทุกอย่างกลับพังทะลายลงเพราะผู้หญิงอย่างอัญริสา

"ไงมึง ไม่กลับบ้านไปหาเมียไง?" ซียูที่เดินเข้ามาแล้วเอ่ยทักทายเพื่อนรัก แปลกนะที่วันนี้ไอ้เพื่อนตัวดีมันไม่ดื่ม เพราะระยะตลอดสามวันที่ผ่านมาพอกลับจากที่ทำงานมันก็นอนกอดขวดเหล้าแล้วและที่มันเป็นแบบนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องเมียมัน

"เรื่องของกู" ริชาร์ดตอบ

"เอ่อ เรื่องของมึง กูไปดูความเรียบร้อยข้างล่างดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินออกไป

Rrrrrr Rrrrrr

เสียงโทรศัพท์ริชาร์ดดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมารับด้วยนํ้าเสียงเรียบ

"ครับ น้องพลอย" ริชาร์ดเอ่ยรับปลายสาย

'พี่ริคอยู่ไหนคะ ทำไมน้องพลอยถึงติดต่อพี่ริคไม่ได้เลย' ปลายสายต่อว่าด้วยความน้อยใจปนไม่พอใจ

"งานพี่ยุ่งๆน่ะ พี่ขอโทษนะครับ"

'เหรอคะ ถ้างั้นคืนนี้พี่ริคต้องมาทานข้าวกับน้องพลอยนะคะ เพื่อเป็นการไถ่โทษ'

"ก็ได้ครับ" ก่อนจะกดวางสาย

"ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?" จู่ๆริชาร์ดพูดออกมาเหมือนคนเม่อลอย เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เพราะในสมองของเขาตอนนี้มีแต่เรื่องของอัญริสาแทนที่จะเป็นพิมพลอยคนรักของเขา

ร่างบางของอัญริสานั่งมองดูแปลงกุหลาบที่เธอพึ่งให้คนเอามาลงปลูกให้เมื่อวานด้วยรอยยิ้ม เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นและอยู่กับมัน เธอทำเป็นแปลงดอกกุหลาบแปลงเล็กๆพอสวยงาม

"คุณอัญคะ ของว่างค่ะ" เดือนกับดาวเดินถือถาดของว่างเข้ามาวางที่โต๊ะตรงบริเวณด้านหน้าของอัญริสา

"ขอบคุณค่ะ" พอหมดหน้าที่เดือนกับดาวก็เดินกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อด้านใน ปล่อยให้นายหญิงของบ้านนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น อัญริสาไม่ได้พูดหรือบอกใครเพราะเธอนั้นไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่พ่อแม่เธอและพ่อแม่ของริชาร์ดก็ไม่รู้เรื่องนี้

Rrrrrr Rrrrrr

"ค่ะ พี่หมอ" อัญริสากดรับสายพร้อมเอ่ยทักทายเสียงหวานเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

'เป็นไงบ้างครับ หายดีหรือยัง' นายแพทย์หนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง

"หายดีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง" อัญริสาตอบกลับเสียงใส

ตลอดสามวันมันมีอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนแปลง หมอวัฒนากับเธอก็เหมือนกัน เราสนิทกันมากขึ้นเนื่องจากหมอวัฒนาเขาเข้ามาตรวจเช็คร่างกายเธอทุกวันแล้วที่สำคัญอยู่กับหมอวัฒนาแล้วเธอกลับรู้สึกอบอุ่นและปลอยภัยเหมือนได้อยู่กับพี่ชายอย่างไงอย่างงั้น

'เย็นนี้ว่างไหมครับ'

"ว่างค่ะ พี่หมอมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"

'พี่จะชวนอัญไปทานข้าว อัญ...' แต่ไม่ทันที่หมอวัฒนาได้พูดจบอัญริสาก็ตอบรับทันที

"ได้สิค่ะ มารับด้วย"

'ครับๆ โอเคเดี๋ยวพี่ไปรับ'ตอบรับอย่างดีใจอย่างจบไม่มิด

"ค่ะ" แล้ววางสาย