ตอนที่ 3

เสียงเขาหน่วงกว่าเดิมและลลิลสัมผัสได้ถึงความผิดปกติที่เจืออยู่ในน้ำหนักคำพูดจนทำให้เธอก้าวถอยไปหนึ่งก้าว

“คุณอาช่วยอธิบายให้ชัดเจนได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมคุณพ่อต้องให้ลิลรีบกลับจากเนเธอแลนด์ แล้วทำไมท่านต้องไปอยู่ที่ไมแอมี่”

“ถ้าเธออยากรู้เรื่องทั้งหมด อาจะไม่เป็นคนอธิบายแต่จะให้ฟังจากปากของพ่อเธอเอง”

พัลเลเดียมหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแล้วกดหมายเลขสักครู่ก่อนยื่นให้ลลิล หญิงสาวมองอย่างลังเลแต่ก็ตัดสินใจรับมันและแนบไว้ที่หู ร่างบางได้ยินเสียงปลายสายซึ่งจริง ๆ เธอเฝ้ารอเสียงนี้มาตลอด

“พีท...”

“พ่อคะ นี่ลิลนะคะ ไม่ใช่อาพีท”

“ลิลเหรอลูก...เอ้อ...ลิลกลับมาถึงบ้านแล้วสินะ”

“ค่ะ...ลิลพึ่งมาถึง แต่...ทำไมคุณพ่อถึงได้ไปอยู่ที่ไมแอมี่ล่ะคะ ลิลนึกว่ากลับบ้านแล้วจะได้เจอคุณพ่อเสียอีก เจอก็แต่...” ลลิลเหลือบมองใบหน้าคมคร้ามที่ก็จ้องมองเธอตลอดเวลาเช่นกัน

“เจอแต่อาพีท...บอกลิลได้ไหมคะว่ามีอะไร”

“เอ้อ...ลิล...คืออย่างนี้...” เสียงนั้นขาดหายไปชั่วขณะราวกับคนอีกฟากกำลังชั่งใจก่อนตอบกลับมาด้วยเสียงเนิบเบา

“ที่พ่อให้ลิลกลับมาด่วนก็เพราะว่า...ลิลต้องกลับมาแต่งงานกับพัลเลเดียม”

“ว่ายังนะคะ!” คราวนี้ลลิลหน้าเปลี่ยน สีหน้าและแววตาของหญิงสาวที่ออกอาการตระหนกตื่นนั้นสะท้อนในดวงตาสีน้ำตาลเทาที่ไม่ยอมละไปทางอื่นแม้เสี้ยววินาที ลลิลมือเย็นเฉียบ เธอรีบหันหลังให้ชายหนุ่มและเดินห่างจากเขาไปสองสามก้าวก่อนกรอกเสียงลงในโทรศัพท์

“คุณพ่อคะ...คุณพ่อพูดอะไรออกมา นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะคะ อย่าล้อลิลเล่นแบบนี้”

“พ่อไม่ได้ล้อเล่น...ลิลต้องแต่งงานกับเขา ต้องเป็นภรรยาของพัลเลเดียม ล็อค หุ้นส่วนทางธุรกิจของพ่ออย่างไม่มีเงื่อนไขเพราะไม่อย่างนั้นแล้ว...”

“ทำไมคะคุณพ่อ ไม่อย่างนั้นแล้วจะทำไมคะ”

“ไม่อย่างนั้นแล้วพ่อจะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีกเลย ลลิลของพ่อ”

หญิงสาวกุมโทรศัพท์ด้วยสองมือแน่นขณะที่มันยังแนบสนิทบนหู ลลิลรู้สึกได้ถึงอำนาจบางอย่างรุนแรงที่แผ่ออกมาจากบุรุษผู้ยยืนตระหง่านเบื้องหลัง เธอทำใจแข็งและถามกลับไปด้วยเสียงที่เริ่มสั่น

“ทำไมคะ...ทำไม”

“พ่อมีเรื่องจะสารภาพ ว่าพ่อทำผิดอย่างร้ายแรงต่อพัลเลเดียม พ่อผิดเองที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ มันเกิดจากความโลภ อยากได้ และ...ความมักง่ายที่พ่อไม่คิดเลยว่ามันจะสร้างปัญหาใหญ่ให้พ่อได้ขนาดนี้”

“บอกลิลมาสิคะว่ามันเรื่องอะไรกัน บอกลิลให้หมด ลิล พร้อมจะฟังอยู่แล้วค่ะ”

“ลิลจำพี่สาวของพัลเลเดียมได้หรือเปล่า”

ลลิลมีสีหน้ารำลึก “แพตน่ะหรือคะ”