4

“ไหนดูสิจ๊ะว่าน้องสาวเธอเยิ้มขนาดไหน”

ธามถลกกระโปรงจีบรอบซึ่งเป็นชุดนักศึกษาของเธอขึ้นไปถึงเอวคอด ก่อนจะดึงกางเกงในเนื้อบางลงมาค้างอยู่ที่ปลายเท้า

อุ้งมือใหญ่ร้อนผ่าวจับขาเธอแบะออก ก่อนจะดึงไวเบรเตอร์ออกมาจากร่องเสียว จิราวดีสะดุ้ง เธอจิกมือกับบ่าของเขาด้วยความกระสัน

“เยิ้มเชียวไหนให้ฉันชิมน้ำเธอหน่อย”

จิราวดีหน้าแดง ธามชอบพูดหยาบๆ เรื่องเพศ เขาชอบพูดว่าอยากเอาเธอ ชอบเอาเธอ หรืออยากกระแทกเธอแรงๆ เขาพูดแล้วบอกว่ามีอารมณ์ แต่เธออายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

“อ๊าส์...”

เธอสอดมือเข้าในกลุ่มผมดกหนาของเขา เมื่อเขาก้มหน้าเข้ามาซุกไซ้ลามเลียกลีบกายสาวของเธอ

เขาลากลิ้นลามเลียดูดกลืนน้ำหวานของเธอจนหมดสิ้น ก่อนจะตวัดเลียอีกสองสามครั้งเป็นการส่งท้าย ในขณะที่เธอเผยอริมฝีปากหอบเหมือนจะขาดใจ

“เห็นไหม มากับฉันสนุกกว่าไปเรียนตั้งเยอะ”

เขาพูดเอาแต่ได้ จิราวดีน้ำตาซึม เธอมองนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอกว่าถึงเวลาเข้าเรียนแล้วก็เจ็บใจ อยากจะถามว่า ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้

“อย่ามาบีบน้ำตานะ ฉันไม่ชอบ”

เขาลุกขึ้น ก่อนจะดึงกางเกงในของเธอไปดม เธอหน้าแดง เพราะนอกจากกางเกงในแล้ว เขาก็ชอบเอาเสื้อในเธอไปดมด้วย ไม่โรคจิตจะเรียกอะไรล่ะ

“คอนโดของฉันอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมานัก ไปไหมฉันไปส่ง ถึงไปเรียนสายก็ยังดีกว่าไม่ไปเรียน”

เขายื่นใบหน้าเข้ามาพูดอย่างมีเลศนัยน์ เธอรู้สึกว่าเขาใจดีเกินไป ไม่คิดว่าเขาจะไปส่งเธอจริงๆ

“ไม่เชื่อเหรอ อุตส่าห์จะไปส่ง”

“ไปค่ะ”

“แต่มีข้อแม้นะ”

นั่นปะไร เธอรู้อยู่เต็มอกว่าคนเช่นเขาไม่ทำอะไรให้เธอง่ายๆ แน่นอน แต่เธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว อย่างน้อยก็ยังได้ไปเรียน ถึงจะสายหน่อยก็ยังดีกว่าโดนเขากักเอาไว้ที่คอนโดเหมือนวันก่อน และขาดเรียนไปเสียเฉยๆ ต้องไปวิ่งหาแลกเชอร์ของเพื่อนคนอื่นมาจดกันให้วุ่น

จิราวดีเดินเข้าห้องเรียนด้วยสภาพโล่งในช่วงล่างเพราะไร้กางเกงในปกปิด

ธามแกล้งเธอ!!!

เขายึดกางเกงในของเธอไปเก็บเอาไว้ ก่อนมาส่งเธอเรียนจริงๆ ตามที่รับปากเอาไว้ แต่ต้องมาแบบไม่ใส่กางเกงใน

เธอกลัวว่าตัวเองจะนั่งไม่ระวังและทำให้ใครต่อใครรู้ จึงขออนุญาตเข้าห้องเรียนและไปนั่งเงียบๆ หลังห้องหลบมุมอยู่คนเดียว

อาจารย์มองหน้าและเธอก็รู้ดีว่าท่านเช็กชื่อไปแล้ว แต่เธออยากฟังอาจารย์สอน ถึงจะถูกมองไม่ดีว่ามาสายก็ยังดีกว่าขาดเรียน

หญิงสาวคิดว่าจะตั้งใจเรียน สุดท้ายเธอก็นั่งเหม่อคิดถึงเรื่องของตัวเองจนวุ่นวายใจไปหมด

“จิราวดี จิราวดี!”

“คะ อาจารย์”

เธอสะดุ้งตกใจ ใบหน้าเหลอหลาทุกคนมองมาที่เธอเป็นตาเดียวกัน

“มาเรียนสายแล้วมานั่งเหม่ออีก กลับบ้านไปดีกว่าไหม มาเรียนแบบนี้ยังไงก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอก เธอคงไม่ได้อะไรกลับไปในคาบนี้”

“หนูขอโทษค่ะ”

จิราวดีก้มหน้างุดกล่าวขอโทษเบาๆ เธอบอกตัวเองว่าให้ตั้งใจเรียน แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้

อาจารย์ประจำวิชาถอนใจยาวยืด แต่ก็ไม่ได้ไล่เธออีก จิราวดีพยายามตั้งใจเรียนให้มาก

เพื่ออนาคต...

เธอสลัดทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป แม้จะกลับมาตั้งใจเรียนก็ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง สุดท้ายเธอก็ไม่ได้อะไรเลยในวิชานั้นจริงๆ

“หมูหวานเป็นอะไร เราเห็นเธอเอาแต่นั่งเหม่อ”

จักรกฤษถามเพื่อนสาว เพราะปกติจิราวดีเป็นคนขยันเรียนไม่เคยมาโรงเรียนสายด้วย แต่ไม่กี่วันมานี้เพื่อนสาวก็เปลี่ยนไป

“ไม่มีอะไรหรอก”

“มีปัญหาอะไรบอกเราได้นะ”

“ไม่มีจริงๆ จ้ะจักร ขอบใจมากนะ”

“นี่แลกเชอร์ของเรา เอาไปจดสิ”

จักรกฤษยื่นแล็กเชอร์ของตัวเองให้

“ขอบใจมากๆ นะจักร”

จิราวดีพูดอย่างซาบซึ้งใจ หลายวันมานี่เธอเรียนไม่ทันก็ได้แลกเชอร์ของจักรกฤษและดวงดาวนี่แหละช่วยเอาไว้ ทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิท ดวงดาวนั้นป่วยเลยไม่มาเรียนในวันนี้

“ไม่เป็นไร ไปกินข้าวกันเถอะ เราหิวแล้ว”

“จ้ะ”

เธอตอบรับ จริงๆ ไม่อยากไปที่ที่มีคนเยอะๆ เธอยังรู้สึกโล่งด้านล่างอยู่เลย ถ้ากระโปรงเกิดเปิดหวอขึ้นมา ได้อายแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ เลยว่ามาเรียนไม่ใส่กางเกงใน