Ep.2 จับขโมยสาว

“ใช่ และพ่อคิดว่าหนูก็คงจะชอบพี่เขาเช่นกัน ถ้าหนูได้เห็นตัวจริงของเขา”

มารีรินไม่ตอบ เธอรับทราบแล้วก็เดินลงไปชมสวนในตอนค่ำอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมา

หญิงสาวตรงไปยังช่อดอกชบา เธอชอบดูดน้ำหวานจากเกสรของดอกไม้นี้ เพราะมันทั้งหวานทั้งหอม บางทีเธอก็เคี้ยวกินกลีบดอกอ่อนๆของมันด้วย

เธอเริ่มชอบกินดอกชบา เพราะตอนเด็กๆมารดาของเธอเด็ดมาให้กิน แล้วบอกว่ามันคือดอกไม้ที่กินแล้วสามารถทำให้เด็กเลิกปัสสาวะรดที่นอนได้ ซึ่งเธอกินได้ไม่กี่วันก็ปรากฏว่าเธอเลิกปัสสาวะรดที่นอนได้จริงๆ แต่ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอก็ชอบที่จะมากินน้ำหวานจากเกสรของมันอยู่บ่อยๆจนมาถึงทุกวันนี้

สวนดอกชบาเป็นสถานที่โปรดของมารีรินเสมอ เธอหาดอกชบาหลายพันธุ์มาปลูก ในสวนมีครบทุกสีแล้วกระมัง ทั้งสีขาว สีชมพู สีส้ม สีแดง และสีเหลือง

หากเธอรู้ว่ายังมีดอกชบาพันธุ์อื่นสีอื่นอีก เธอจะรีบขวนขวายหามาปลูกในทันที

และเมื่อสามวันที่ผ่านมานี้เอง มีชายชราแปลกหน้าคนหนึ่ง มาบอกกับเธอว่า

‘ในคฤหาสน์เดมอนหลังนั้น มีดอกชบาสีปีกแมลงทับ อยู่ด้วย มีเป็นสวนเลย’

...เธออยากจะเห็นเป็นบุญตามากเหลือเกิน และอยากจะลิ้มชิมรสชาติน้ำหวานจากเกสรของมันมากๆด้วย ว่าจะหวานหอมสักแค่ไหน...และคืนนี้เธอจะแอบไปดูให้เห็นกับตา...

...มารีรินไม่รู้ตัวหรอกว่า การคิดจะไปเยือนสวนชบาในคฤหาสน์หลังนั้น มันอันตรายเกินกว่าที่จะฝันถึงเสียอีก...เพราะ... ‘เจ้าของเขาหวงมาก!’...

ในเวลาประมาณหกโมงครึ่ง ยังไม่มืดค่ำมากนัก ฟ้ายังสว่างอยู่ ความกระหายใคร่รู้ เอาชนะทุกสิ่ง ทำให้หญิงสาวตัวเล็กๆ รูปร่างบอบบางอย่างมารีริน พาตัวเองไปจนถึงหน้าประตูอัลลอยสีน้ำตาลเข้ม แล้วมองเข้าไปยังคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ใต้เงามืดของแสงจันทร์แห่งนั้น ด้วยใจที่เต้นระรัว

ตอนแรกเธอกะจะมาตอนกลางคืนแหละ แต่นึกๆไป มันก็ไม่ค่อยจะปลอดภัยนัก

แน่นอนว่าเธอไม่ได้บ้าเดินมาเพียงลำพังคนเดียว แรมโบ้ สุนัขพันธุ์บางแก้วแสนรักของเธอก็มาด้วย แรมโบ้คุ้มครองเธอได้แม้ว่ามันจะไม่ใช่คน แต่มันรักเธอมาก เพราะเติบโตมาด้วยกัน และมันเคยช่วยชีวิตเธอมาหลายครั้งแล้ว

“แรมโบ้ คอยมาร์อยู่นี่นะ ถ้ามาร์ตกอยูในอันตราย มาร์จะเป่าปากปี้ดๆแบบนี้ให้ได้ยิน แล้วแรมโบ้ค่อยเข้าไปช่วยมาร์นะ” เธอคิดว่ามันฟังเธอรู้เรื่องเสมอ

สุนัขแสนรู้มองเธอด้วยแววตาใสซื่อ เลียมือเธอด้วยความรัก

ประตูบานเล็กที่ไม่ได้ล็อกกุญแจ เหมือนจะล่อให้เธอเข้าไปภายใน มารีรีนตั้งใจว่าจะเดินเข้าไป แล้วเรียกหาเจ้าของสักหน่อย เธอมาดี ไม่ได้มาร้าย เธอแค่อยากจะเห็น ‘ดอกชบาสีปีกแมลงทับ’ เท่านั้น

ทว่าพอหญิงสาวก้าวเข้าไปภายในเพียงไม่กี่ก้าว แรมโบ้ก็ส่งเสียงขึ้นมาเบาๆ

“มาร์”

มารีรีนหันไปมองสุนัขแสนรักด้วยความประหลาดใจ เธอรู้ มันเรียกชื่อเธอได้ เธอสอนมันพูดมาหลายปี แต่นานทีปีหน มันถึงจะยอมเรียกชื่อเธอสักครั้ง

“แรมโบ้! เรียกมาร์ทำไม เป็นห่วงมาร์เหรอ ไม่ต้องห่วงมาร์หรอกนะ เดี๋ยวมาร์ก็กลับมาแล้ว รอมาร์แป๊บเดียวนะ อย่าเพิ่งเข้ามาล่ะ รออยู่ที่หน้าประตูนั่นแหละ”

เธอทำเสียงดุมันเล็กน้อย เจ้าแรมโบ้ก็ยอมนั่งลง แต่ดวงตากลมโตของมัน มองเธอไม่วางตาเลย แล้วส่งเสียงครางเล็กๆตลอดเวลา

“อยู่เงียบๆด้วยนะ ห้ามส่งเสียง และห้ามไปกัดใครนะ ไม่อย่างนั้นมาร์จะไม่รัก” เธอบอกพร้อมทำไม้ทำมือเป็นภาษาใบ้ให้มันดู ก่อนจะเดินหน้าไปยังตัวคฤหาสน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

‘อยู่ไหนน๊าดอกชบาสีปีกแมลงทับ ลูกขอแค่ได้เห็น แค่ได้สัมผัส และได้ชิมน้ำหวานจากเกสรของมันสักนิด ลูกก็พอใจแล้ว แต่ถ้าเจ้าของเขาจะให้ต้นกล้าของมันมาสักต้น ลูกก็จะขอบคุณมากๆเจ้าค่ะ’

สาวน้อยเดินมองหาเจ้าของตึก ก็พบแต่ความสงบเงียบ และดูวังเวงชอบกล

‘ตึกทั้งหลัง แต่ทำไมไม่เห็นมีใครอยู่เลย’ เธอเดินลึกเข้าไปอีกจนถึงหน้าประตูของตึก