เพลงของดวงจันทร์

สำหรับฉันแล้วดูเหมือนว่าฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย มืดมน ฉันต้องผ่านความล้มเหลว ความเจ็บปวด ความผิดพลาด การร้องไห้ เลือดได้ไหลและตอนนี้ถึงตาของฉันที่จะย้อมแผ่นดินให้เป็นสีแดง ฉันร้องหาเลือดและกระหายน้ำอย่างไม่รู้จักพอฉันชอบพื้นผิวของมัน สีของมัน กลิ่นของมัน ทุกอย่างเกี่ยวกับของเหลวนี้ดึงดูดฉัน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องทำให้สำเร็จในสิ่งที่ฉันถูกสร้างมาให้ทำ ฉันต้องไล่ล่าเหยื่อของฉันเพื่อฆ่ามันอย่างทรมานและเจ็บปวดยาวนาน

ฉันไปที่ตู้เสื้อผ้าของฉันซึ่งมีแฟ้มที่มีข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเป้าหมายของฉันถูกเก็บไว้ ฉันดึงเอกสารขนาดใหญ่เกี่ยวกับเหยื่อรายต่อไปของฉันออกมา ฉันติดตามเขามานานแล้วแต่ตำแหน่งสำคัญของเขากลับปกป้องเขา อย่างไรก็ตาม คืนนี้เป็นช่วงเวลาที่ฉันจะฆ่าเขาได้ในที่สุด ไลแคนโทรปนี้สมรู้ร่วมคิดกับกลุ่มสูงสุดมานานเกินไปแล้ว และฉันก็ตัดสินใจหยุดเขาก่อนที่มันจะสายเกินไป

ฉันดูแบบแปลนบ้านของเขาอีกครั้งและรูปถ่ายที่ฉันถ่ายเพื่อสำรวจสถานที่ ในที่สุดฉันก็เก็บตู้เก็บเอกสารพร้อม

จากนั้นฉันก็หยิบสมุดบันทึกสีดำเล่มเล็กออกมาวางหน้ากระจกบานใหญ่ จากนั้นฉันก็อ่านออกเสียงชื่อคนที่ฉันต้องฆ่า: Klynn Vaman

ฉันละสายตาจากสมุดบันทึกมรณะเพื่อจ้องตรงไปที่เงาสะท้อนที่หันหน้ามาทางฉัน ทันทีที่ฉันมองผู้หญิงต่างชาติคนนี้ ฉันก็ไม่รู้สึกอะไร ฉันไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดหรือความโกรธของเขาฉันเห็นเพียงใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเขา ปกปิดไว้ครึ่งหนึ่งด้วยหน้ากากสีดำที่เผยให้เห็นเพียงดวงตาของเขา ลูกตาของเธอล้อมรอบด้วยผมสีดำยาวที่ดึงแสงของดวงจันทร์ไปทางสีน้ำเงินเที่ยงคืนร่างของมันถูกคลุมด้วยชุดจั๊มสูทรัดรูปสีดำ ประดับด้วยกล่องที่ซ่อนอาวุธหลายชนิดและยาพิษทุกชนิด

จากนั้นฉันก็ดื่มด่ำกับการจ้องมองที่มืดมนของฉัน รูปลักษณ์ของฉันรังเกียจฉัน ไม่สะท้อนสีหรือความรู้สึกใด ๆ เป็นเพียงความว่างเปล่า หลุมพรางแห่งความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาไร้ชีวิตชีวา ผู้หญิงตรงหน้าฉันตายแล้ว ตายไปตลอดกาลนานเกินไป.

ฉันเป็นแค่มนุษย์หมาป่ากระหายเลือดที่ว่างเปล่า และที่เลวร้ายที่สุดคือความเป็นจริงนี้ไม่สนใจฉันเลย

เมื่อฉันต้องฆ่าใครสักคน มันเป็นส่วนที่เป็นมนุษย์ของฉันที่ทำ ไม่ใช่หมาป่าของฉัน เธอแย่กว่าฉันถ้าฉันปล่อยเธอไปในเวลาแบบนี้ ผลที่ตามมาจะไม่ดีที่สุด ฉันคิดว่าวันถัดไปทุกคนจะสามารถเห็นข่าว:

“หมาป่าตัวหนึ่งฆ่าประชากรทั้งหมดของเมืองเฟรเลม เราถามถึงส่วนที่เป็นมนุษย์ของมัน และคำตอบสุดท้ายก็ได้คำตอบเพียงข้อเดียวคือ "หมาป่าของฉันกินแผ่นหิน" »

เธอเป็นแบบนั้นเสมอ เธอต้องการเลือดและการแก้แค้น และจนกว่าสิ่งหลังจะเสร็จสิ้น เธอก็ยังคงกระหายเลือดเหมือนฉัน