8 หนึ่งเดือนที่เงา

หนึ่งเดือนผ่านไป...

ชนัญชิดาใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดหรูแห่งนี้อย่างเงียบเชียบ เธอไปมหาวิทยาลัยตามปกติ เลิกเรียนก็กลับคอนโด ไม่ได้ออกไปเที่ยวเตร่ที่ไหนและไม่ได้ติดต่อกับเมฆินทร์เลยนับตั้งแต่เจอกันวันแรก

เมฆินทร์เองก็ไม่เคยมาที่คอนโดแห่งนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว มีเพียงเลขาฯ ของเขาที่โทรมาสอบถามว่าเธอต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม

ในตอนแรกหญิงสาวรู้สึกสับสนกับท่าทีของเมฆินทร์ เธอคิดว่าเขาคงต้องการให้เธอมาปรนนิบัติในฐานะนางบำเรอหรืออย่างน้อยก็คงจะมาหาเธอที่คอนโดบ้าง แต่เขากลับนิ่งเฉยราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่จริง บางทีเขาอาจจะแค่ต้องการช่วยบิดาของเธอจริงๆ โดยไม่ได้หวังอะไรตอบแทนจากเธอมากไปกว่าการให้เธออยู่ที่นี่ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ไปสร้างปัญหาหรือหนีหายไปไหน

เมื่อคิดได้แบบนี้ชนัญชิดาก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย หญิงสาวสามารถใช้ชีวิตนักศึกษาได้ตามปกติ แม้ในใจจะยังคงมีปมเรื่องนี้คอยทิ่มแทงอยู่ตลอดเวลา เธอไม่เคยบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทอย่างไอลดาและมารีน่า เธอพยายามทำตัวให้ร่าเริงเหมือนเดิม แต่ในบางครั้ง ดวงตาที่ซ่อนความเศร้าไว้ก็ไม่อาจหลบพ้นสายตาของเพื่อนๆ ไปได้

“มะปรางแกเป็นอะไรหรือเปล่าพักนี้ไม่ร่าเริงเลย” ไอลดาถามขึ้นในวันหนึ่ง ขณะที่พวกเธอกำลังนั่งกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย

“ดูแกเหม่อๆ นะ ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน” มารีน่าพูดเสริม

“เปล่าหรอกแก ช่วงนี้สอบเยอะก็เลยเครียดๆ น่ะ” ชนัญชิดาฝืนยิ้ม

“เครียดมากก็ไปหาอะไรคลายเครียดบ้างสิ วันศุกร์นี้ไปเที่ยวผับกันไหม สอบเสร็จพอดีด้วย” มารีน่าเสนอเพราะนานแล้วที่พวกเธอไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน

ชนัญชิดานิ่งไปเพราะกลัวว่าเมฆินทร์มาหาแล้วจะไม่เจอ แต่พอคิดว่าเขาไม่ได้สนใจเธอและคงไม่มาหา ส่วนตัวเธอเองก็รู้สึกอึดอัดกับชีวิตที่ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในคอนโด การออกไปคลายเครียดบ้างก็น่าจะดี

“ไปก็ได้แล้วลดาล่ะ ไปด้วยกันไหม" ชนัญชิดาหันมาถามไอลกา

“อือ จะพลาดได้ยังไงล่ะ”

พวกเธอเริ่มวางแผนว่าจะแต่งตัวแบบไหนดี จะไปกันอย่างไร ชวนใครไปบ้าง ครั้งนี้คณาธิปหรือไผ่เพื่อนร่วมคณะผู้ชายที่แอบชอบชนัญชิดาอยู่เงียบๆ และสิงขรหรือพี่กล้ารุ่นพี่ปีสี่ที่สนิทสนมกับกลุ่มของพวกเธอ

วันศุกร์มาถึงอย่างรวดเร็วชนัญชิดาเลิกเรียนแล้วกลับไปแต่งตัวที่คอนโด เธอเลือกชุดเดรสสีเข้มที่ไม่โป๊จนเกินไป แต่ก็ดูสวยงามและเข้ากับบรรยากาศของผับ

หญิงสาวมองตัวเองในกระจก เธอเห็นผู้หญิงที่ดูดีคนหนึ่ง แต่ภายในจิตใจกลับรู้สึกว่างเปล่า เธอพยายามจะทำใจให้สนุกและลืมเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้นและคิดว่าคืนนี้จะไปสนุกให้เต็มที่

"สวยมากเลยยัยมะปราง” ไอลดาและมารีน่าชมเมื่อเห็นเพื่อนเดินออกมาจากคอนโดขณะที่พวกเธอทั้งสองคนมารอที่ล็อบบี้

“ไปกันเลยไหม” มารีน่าถามอย่างตื่นเต้น

พวกเธอเรียกแท็กซี่ไปยังผับชื่อดังแห่งหนึ่ง เมื่อไปถึงก็พบว่าที่คณาธิปและสิงขรมารออยู่แล้ว บรรยากาศภายในผับเต็มไปด้วยเสียงเพลงสนุกสนานท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับหลากสี

“ไม่เคยมาผับเลยเหรอมะปราง” ไผ่ถามขณะส่งเครื่องดื่มสีสวยให้เธอ

“เคยนะ แต่ไม่ได้มานานแล้ว”

“ถ้าครั้งหน้าอยากมาสนุกกันอีกก็บอกพี่นะ พี่รู้จักที่เที่ยวเยอะเลย” สิงขรพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

ชนัญชิดาพยายามปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศ เธอจิบเครื่องดื่มที่รู้สึกถึงความขมปร่าที่ปลายลิ้นแต่ก็ให้ความรู้สึกสดชื่น หญิงสาวพยายามลืมเรื่องไม่สบายใจและปล่อยใจไปกับเสียงเพลง ผู้คนและแสงสีตรงหน้า

ในขณะที่ชนัญชิดากำลังสนุกอยู่กับเพื่อนๆ เธอไม่รู้ตัวว่าชะตากรรมกำลังเล่นตลกกับเธอ เมื่อในอีกมุมหนึ่งของผับเดียวกันเมฆินทร์กำลังนั่งคุยธุรกิจกับคู่ค้าชาวต่างชาติ เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาเที่ยวแต่เป็นการนัดหมาย เพื่อสานสัมพันธ์ทางธุรกิจ

เมฆินทร์ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนขึ้นถึงข้อศอกดูสบายๆ แต่ยังคงความมีเสน่ห์ เขาจิบเครื่องดื่มในมือพลางฟังคู่ค้าพูดถึงโปรเจกต์ใหม่ๆ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองไปรอบๆ ผับอย่างไม่ตั้งใจและในวินาทีนั้นเอง สายตาของเขาก็หยุดลงที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นตาที่กำลังหัวเราะและเต้นรำอยู่กับกลุ่มผู้ชายซึ่งเป็นเพื่อนของสิงขรที่เข้ามาเพิ่ม

“มะปราง” เมฆินทร์ขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นผู้หญิงคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่มิหนำซ้ำเธอยังอยู่กับผู้ชายคนอื่น

ในเมื่อเขาจัดหาที่อยู่ให้เธออย่างดี ให้เงินเธอใช้และไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย เธอกลับมาทำตัวเหลวไหลแบบนี้ ที่ผ่านมาเขาคิดว่าชนัญชิดาเป็นผู้หญิงเรียบร้อยและคงเรียบร้อย แต่สิ่งที่เขาเห็นมันไม่ใช่เลยสักนิด

ความรู้สึกหงุดหงิดค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความไม่พอใจและบางอย่างที่คล้ายกับความหึงหวงที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในใจของเมฆินทร์ผู้หญิงคนนี้คือ ผู้หญิงของเขา แม้เขาจะไม่ได้ไปหาเธอเลย แต่ในความคิดของเขาแล้วชนัญชิดาก็ไม่ควรมีท่าทีสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นและออกมาเที่ยวในสถานที่แบบนี้

เมฆินทร์ฝืนนั่งคุยกับลูกค้าอยู่นานกว่าคู่ค้าจะขอตัวกลับ

“ฉันฝากนายไปส่งคุณจางที่รถนะชัย” เขาบอกกับวีรชัยผู้ช่วยก่อนจะบอกลาคุณจางคู่ค้าจากประเทศจีนและบอกว่าตนเองมีธุระต้องไปจัดการต่อ

เมื่อคุณจางและผู้ช่วยออกไปจากที่นี่แล้วเมฆินทร์ก็เดินตรงไปยังกลุ่มของชนัญชิดาด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงด้วยความไม่พอใจที่ยากจะปกปิด

“มะปราง” เสียงทุ้มต่ำของเมฆินทร์ดังขึ้นข้างหลังชนัญชิดา ทำให้เธอกับเพื่อนๆ ชะงัก

ชนัญชิดาหันกลับไปมองและเบิกตากว้างเมื่อเห็นเมฆินทร์ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาดูเย็นชาและแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“คุณเมฆินทร์” ชนัญชิดาพูดตะกุกตะกัก ความสนุกเมื่อครู่หายไปในพริบตา

“เธอมาทำอะไรที่นี่” เมฆินทร์ถามเสียงเข้ม ดวงตาของเขากวาดมองเพื่อนๆ ของเธอ โดยเฉพาะคณาธิปและสิงขร

“หนูมาเที่ยวกับเพื่อนค่ะ”

“ออกไปคุยกันข้างนอกหรือจะให้ฉันคุยที่นี่”

“ข้างนอกก็ได้ค่ะ พวกแกฉันไปก่อนนะ” เธอพูดกับเมฆินทร์แล้วหันมาบอกเพื่อน

“คุณเมฆินทร์มาเที่ยวเหรอคะ”

“ฉันมาคุยงานแล้วเธอล่ะ”

“หนูก็มาเที่ยวกับเพื่อน”

“ผู้ชายพวกนั้นเพื่อนเธอเหรอ” เขาเน้นคำว่าผู้ชายพวกนี้อย่างจงใจ

“หนูมากับเพื่อนผู้หญิงแต่ผู้ชายหนูมาเจอพวกเขาที่นี่”

“แต่เหมือนจะสนิทกันนะ” เพราะเขานั่งมองอยู่นานจึงเห็นว่าเธอก็คุยกับผู้ชายพวกนั้น

“ก็เขาเป็นเพื่อนและเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยนี่ค่ะ”

“ฉันนึกว่าเธอจะเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน ไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่”

“คุณเมฆินทร์คะ คุณไม่เคยมาหาหนูเลย แล้วจะให้หนูทำอะไรคะ นั่งอยู่แต่ในห้องเหรอคะ” ชนัญชิดารู้สึกน้อยใจและโกรธที่ถูกเขาตำหนิทั้งที่เขาก็ไม่เคยสนใจเธอเลย

“ดูเหมือนเธอจะขาดผู้ชายไม่ได้สินะ” เมฆินทร์หัวเราะ

คำพูดที่เย้ยหยันและเสียดแทงจิตใจของเขาทำให้ชนัญชิดาโกรธจัดจนตัวสั่นระริก เธออยากจะสวนกลับไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาคือผู้มีอำนาจเหนือเธอในทุกๆ ทาง เขาคือเจ้าหนี้และเธอคือลูกหนี้ที่ไร้ทางสู้

“ก็คงงั้น” เธอมองเมฆินทร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา

“เธอกำลังประชดฉัน”

“หนูจะทำอย่างนั้นไปทำ คุณมีอะไรจะคุยกับหนูอีกไปมั้ยคะ ถ้าไม่มีหนูขอตัวเข้าไปสนุกกับเพื่อนต่อ”

“แต่ฉันว่าเธอควรกลับได้แล้ว”

“กลับไปก็ต้องเหงาอยู่คนเดียว หนูไม่กลับดีกว่าค่ะ”

“ใครว่าจะให้เธออยู่คนเดียวล่ะ คืนนี้ฉันจะกลับคอนโดด้วยเธอจะได้ไม่บ่นว่าฉันไม่ไปหา”