5 ทางเลือกที่ไม่มี

ชนัญชิดาไม่พูดอะไรอีก เธอเดินนั่งลงบนเตียงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ บิดาของเธอในสิ่งที่ไม่ควรทำและเธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้เพราะเขาคือผู้ให้กำเนิด

“พ่อคะ พ่อกลับไปเถอะค่ะ หนูอยากอยู่คนเดียวค่ะ”

“แล้วพรุ่งนี้....” ชนินทร์อยากถามลูกสาวว่าพรุ่งนี้เธอจะเข้าไปที่บริษัทของคุณเมฆินทร์ไหม

“ไม่ต้องห่วงนะคะ พรุ่งนี้หนูจะไปหาเจ้านายพ่อที่บริษัทค่ะ พ่อส่งที่อยู่ให้หนูด้วยก็แล้วกันนะคะ”

“ขอบใจนะมะปราง พ่อสัญญาว่าจากนี้พ่อจะไม่ก่อหนี้อีกเด็ดขาด พ่อจะตั้งใจทำงาน”

“ถ้าพ่อไปเป็นหนี้เขาอีกหนูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วล่ะคะ”

“พ่อไปก่อนนะลูก”

“ถ้าถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกหนูด้วยนะคะ” แม้จะโกรธที่บิดาเอาเธอไปเสนอขายแต่ในความเป็นลูกชนัญชิดาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเธอมีกันแค่สองคนพ่อลูกเท่านั้น

เมื่อบิดาออกไปจากห้องแล้วหญิงสาวเข้าห้องน้ำ เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัวอยู่นานและหวังว่าคราบน้ำตามันไหลไปพร้อมกับสายน้ำแต่เมื่ออาบน้ำเสร็จน้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด

หญิงสาวอยากหนีไปจากตรงนี้ ไปในที่ไกลๆ และไม่อยากต้องมารับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำแต่ก็ไม่ใจแข็งพอที่จะปล่อยให้บิดาเป็นอันตรายได้ ถ้าหากเธอไม่ช่วยแล้วท่านได้รับอันตรายหรือฆ่าตัวตายขึ้นมาจริงๆ เธอก็คงใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้อย่างแน่นอน

เช้าวันใหม่ชนัญชิดาไม่ต้องให้เพื่อนโทรปลุกอย่างเคยเพราะเธอหลับๆ ตื่นมาตลอดทั้งคืน หญิงสาวลงมารอที่หน้าหอพักซึ่งเป็นจุดนัดของเพื่อนก่อนจะเดินเข้าไปที่มหาวิทยาลัยด้วยกัน

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันนี้มะปรางจะมาถึงก่อนพวกเรา”

“นั่นสิบีบี ฉันว่าวันนี้หิมะตกเมืองไทยแน่เลย” ไอลดาและมารีน่าพากันหัวเราะเพราะน้อยครั้งมากที่ชนัญชิดาจะมารอพวกตนแบบนี้

“เรารีบไปกันเถอะ” ชนัญชิดาไม่สนใจคำแซวของเพื่อนเพราะเธอมีเรื่องให้ต้องเป็นกังวล

“เฮ้ย....มะปรางเป็นอะไร” มารีน่ารีบเดินขึ้นมาตีคู่กับเพื่อน

“นั่นสิ ทำไมตาบวมแบบนั้นเกิดอะไรขึ้นมะปราง” ไอลดาเดินขึ้นมาอีกคนและถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเถอะ หิวข้าว” หญิงสาวรีบเดินเพราะเรื่องนี้อายเกินกว่าจะเล่าให้เพื่อนฟังได้

“ฉันไม่ให้แกไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่บอกฉันสองคนว่าเป็นอะไร” มารีน่าเดินมาขวางและไอลดาก็ตามมาด้วยอีกคน

“ไม่มีอะไรหรอก” ชนัญชิดาก้มหน้าตอบ

“เราคบกันมาสามปีแล้วนะฉันสองคนไม่ใช่เพื่อนแกเหรอ”

“แกสองคนคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน”

“งั้นก็เล่ามาว่าแกเป็นอะไร ฉันกับบีบีเห็นแกเป็นแบบนี้แล้วไม่สบายใจเลยนะ”

“เล่าให้พวกเราฟังได้ไหม”

“ถ้าอยากรู้ก็จะเล่าให้ฟังก็ได้ แต่ขอไปกินข้าวก่อนได้ไหม ฉันหิวจริง” ชนัญชิดายังไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง เธอคิดว่าถ้าท้องอิ่มสมองก็คงคิดออก

“อือ งั้นรีบไปกันเถอะนะ”

ทุกคนซื้ออาหารมาวางตรงหน้าแต่ยังไม่มีใครตักอาหารเข้าปากเพราะรอจะฟังเรื่องของเพื่อนที่ตอนนี้ก้มหน้าเขี่ยข้าวมันไก่ในจานไปมา

“จะกินก่อนหรือจะเล่าก่อนมะปราง” มารีน่าถามเพราะรู้สึกว่าชนัญชิดากำลังถ่วงเวลาอยู่

“มะปรางแกรู้ใช่ไหมว่าฉันสองคนเป็นห่วงแก”

“อือ ฉันรู้แต่ขอกินก่อนนะ” ชนัญชิดาตักข้าวมันไก่เข้าปากแต่กลับไม่รู้ถึงรสชาติอาหารเลยแม้แต่น้อย เธอทานไปไม่กี่คำก็วางช้อนลง

“ไม่อร่อยเหรอ”

“กินไม่ลง พ่อฉันเป็นหนี้เยอะมาก”

“เท่าไหร่ พวกเราพอจะช่วยได้ไหม” ไอลดารีบถามเพราะบ้านของเธอพอมีฐานะละคิดว่าคงเช่วยเพื่อนได้

“เจ็ดแสน”

“อะไรนะ / อะไรนะ” มารีน่าและไอลดาอุทานขึ้นมาพร้อมกันทำเอาคนในโรงอาหารต่างหันมามอง

“มะปรางทำไมมันเยอะขนานนั้นล่ะ แบบนี้พ่อแกจะเอายังไงต่อ ฉันอยากช่วยแกนะ แต่มันเยอะมาก ฉันไม่กล้าขอพ่อกับแม่หรอก”

“พ่อฉันมีทางออกเรื่องนี้แล้วล่ะ ขอบใจนะลดา”

“ถ้ามีทางออกแล้วแกจะมานั่งเครียดทำไมล่ะมะปราง แบบนี้ไม่ใช่ตัวแกเลยนะ อย่างแกต้องร่าเริงยิ้มได้ตลอดแม้จะเจอปัญหา” มารีน่าจับมือเพื่อนอ่างให้กำลังใจ

“เพราะทางออกที่ว่าคือพ่อเอาฉันไปแลกกับเงินไงล่ะ”

“ห๊ะ!....../ ห๊ะ!......” มารีน่าและไอลดาตกใจพร้อมกันอีกครั้ง

“มันยังไงกันฉันสองคนงงไปหมดแล้วมะปราง”

ชนัญชิดามองหน้าเพื่อนทั้งสองคนก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียด

“เจ้านายของพ่อแกนี่คือตาแก่ตัณหากลับแน่ๆ”

“นั้นสิ ฉันรู้ว่าแกชอบคนอายุมากกว่าแต่ครั้งนี้คงแก่คราวพ่อ”

“ลดาแกก็อย่าไปพูดแบบนั้นสิ มะปรางมันหน้าเสียแล้ว”

“ฉันขอโทษนะมะปรางที่พูดไม่คิด แล้วแกเคยเจอเข้าหรือยัง”

“ไม่เป็นไรหรอกลดาเขาก็คงแก่จริงๆ นั่นแหละ ฉันยังไม่เจอเขาหรอก เย็นนี้เขานัดให้ไปเจอที่บริษัท”

“ให้ฉันสองคนไปด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปเองได้”

“ถ้าแกมีอะไรก็โทรบอกพวกฉันสองคนนะ แกคุยกับเขาดีๆ บางที่เขาอาจจะเป็นคุณลุงใจก็ได้” ไอลดาพูดอย่างให้กำลังใจ

“ขอบใจจะ ฉันหวังว่าเขาจะเป็นเหมือนที่แกพูดนะ” ชนัญชิดาถอนหายใจและหวังว่าเจ้านายของบิดาจะเป็นคุณลุงใจดีมีเมตตา

“พวกเรากินต่อเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายนะ” มารีน่าชวนเพื่อทั้งสองคน

หลังทานอาหารทั้งสามคนก็เดินมายังห้องเรียน

ตลอดทั้งวันชนัญชิดาแทบไม่มีสมาธิเรียนเลย ในหัวเอาแต่คิดถึงการไปเจอเจ้านายของบิดาในตอนเย็น