เป็นเด็กดีมันนก จึงเป็นเด็กนรกให้พี่รัก

​

พรึบ!

ทันทีที่ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ดอกกุหลาบสีขาวช่อโตก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของแพรวาริน พร้อมกับร่างสูงของตรินัยน์ในชุดสูทเนื้อดี ซึ่งกำลังยืนส่งยิ้มหวานอยู่หลังดอกไม้ช่อนั้น

“พี่รักแพร เป็นแฟนกับพี่นะ”

น้ำเสียงนุ่มละมุนที่ฟังกี่คราก็ยังอบอุ่นหัวใจเสมอ เอ่ยขอคนตัวเล็กกว่าที่กำลังยืนประจันหน้ากับเขา ตรินัยน์มองจ้องเข้าไปในดวงตากลมใสคู่สวย อย่างคาดหวังในคำตอบรับที่เธอกำลังจะเอ่ย

รอยยิ้มเล็กๆ ระบายบนกลีบปากอวบอิ่ม สายตาหวานมองจ้องช่อดอกไม้ตรงหน้า ก่อนมือบางค่อยๆ เอื้อมไปรับมันมาถือไว้

ร่างเล็กสาวเท้าเดินผ่านร่างใหญ่ เข้ามาภายในเพนท์เฮ้าส์ ที่บัดนี้ห้องโถงเต็มไปด้วยเทียนหอมร่วมสามสิบเล่ม ประดับประดาส่องแสงสว่างไสวสวยงาม บรรยากาศโดยรอบให้ความรู้สึกโรแมนติกชวนหลงใหล

จากรอยยิ้มหวานเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ภายใต้ความอ่อนโยนที่แสดงออกมาทางใบหน้าสวย แฝงด้วยความเหลี่ยมเล่ห์อย่างร้ายกาจ

แพรวารินหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับตรินัยน์อีกครั้ง พร้อมทั้งคลี่ยิ้มกว้างเสแสร้งอย่างสดใส จนชายหนุ่มหัวใจเต้นระส่ำและหลงดีใจไปก่อนได้รับคำตอบ

“พี่ติณณ์รู้ไหมคะ ว่าแพรรอเวลานี้มานานแค่ไหน?”

น้ำเสียงหวานใสก้องกังวานเอ่ยถามคนตรงหน้า ทว่ากลับไม่ได้ต้องการที่จะรอรับฟังคำตอบ เธอเอ่ยต่อโดยไม่ปล่อยให้เขาได้ตอบโต้อะไรก่อน ทำได้เพียงแค่ยืนยิ้มและตั้งใจฟังเธอกล่าวต่อไป

“เวลาที่แพรจะได้พูดคำๆ นี้กับพี่…”

ตรินัยน์ยืนรอฟังอย่างตั้งใจ ดวงตาคมเปี่ยมไปด้วยความหวังที่ล้มปริ่ม แต่ทันทีที่ได้ยินประโยคถัดมา รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาก็เลือนหาย และแทนที่ด้วยความหม่นหมองอย่างผิดหวัง

“แพรดีใจนะคะที่พี่มีความรู้สึกดีๆ ให้กับแพร แต่แพรต้องขอโทษจริงๆ ที่ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของพี่ได้”

“แล้วทำไมคืนนั้น...แพรถึงยอมให้พี่ทำเรื่องแบบนั้นกับเราล่ะ?”

ตรินัยน์ไม่เข้าใจในการกระทำของเธอ คืนนั้นแพรวารินเร่าร้อนจนเขาแทบหลอมละลาย ทั้งจุมพิต ทั้งสัมผัส และจังหวะการขยับกายของเธอทำให้เขาแทบคลั่ง

ทุกอย่างมันสื่อออกมาชัดเจนว่าเธอมีความรู้สึกลึกซึ้งให้กับเขา แต่พอตอนนี้เธอกลับ...ปฏิเสธ

“แพรก็แค่นึกสนุก อยากลองมีซัมติงกับพี่ชายดูเฉยๆ ไม่ทันได้คิดว่าพี่ติณณ์จะจริงจังแบบนี้”

แววตาอ่อนหวานเริ่มแปรเปลี่ยน กลายเป็นเย็นชาจนคนมองรู้สึกหนาวเหน็บเข้าไปในขั้วหัวใจ ทำเอาตรินัยน์รู้สึกปวดหนึบตรงกลางอก และสุดท้ายหยดน้ำตาเม็ดเล็กก็ซึมออกมาคลอหน่วย

“เรามองเป็นแค่เรื่องสนุกเท่านั้นเหรอ ไม่เห็นความจริงใจของพี่บ้างหรือไง ความรู้สึกพี่มันไม่ได้มีค่ามากพอ ให้แพรต้องรักษาเลยใช่ไหม?”

“…”

“ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรก็ไม่ควรทำแบบนี้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าพี่ไม่ได้มองเราเป็นน้องสาวเหมือนแต่ก่อนแล้ว ยังจะมาให้ความหวังกันอีก”

ตัดพ้อคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกน้อยใจ เสียใจและผิดหวังในตัวเธอเสร็จ ตรินัยน์ก็ยืนนิ่งเงียบก้มต่ำมองพื้น ปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอย่างน่าสมเพช

“หึ! แพรคงไม่เอ่ยคำขอโทษเหมือนที่พี่พูดกับแพรเมื่อ 8 ปีที่แล้วหรอกนะคะ เพราะพี่ทำแพรเจ็บก่อน ถือว่าตอนนี้เราเจ๊ากันแล้ว”

“…!”

“ขอให้พี่ติณณ์เจอคนที่ดีและเหมาะสมกับพี่มากกว่าแพรนะคะ พอดีแพรเป็นเด็กนรก เราเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมน่ะดีแล้ว”

ดอกไม้ที่อยู่ในมือเล็กถูกเหวี่ยงใส่อกแกร่งจนเกือบเต็มแรง ก่อนร่างบางจะเดินสวนเขากลับเข้าไปในลิฟต์ เพื่อพาตัวเองออกไปจากบรรยากาศอึมครึมน่าอึดอัดนี้

เพราะมัวแต่สะเทือนใจกับประโยคที่พึ่งได้ยิน ทำให้ตรินัยน์ไม่ทันได้สังเกตว่า ไม่ได้มีเพียงเขาเท่านั้นที่มีน้ำตา...

อยู่ๆ ตรินัยน์ก็รู้สึกเหมือนเดจาวู เหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อนคลานเข้ามาในหัวอย่างช้าๆ และสุดท้ายก็ชัดเจนแจ่มแจ้งในทุกฉากทุกตอน

เปิดเรื่องมากลิ่นมาม่าต้มยำกุ้งรสแซ่บก็ลอยหึ่งเลยจ้า~

แต่ไรต์สัญญานะคะว่าจะจบให้ละมุนที่สุด

อย่าพึ่งเทกันก่อนเน้อ~~

.

.

กดรีวิว  กดติดตาม กดคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรต์หน่อยนะคะ