ตอนที่ 3 ผมเรียกคุณไม่ทัน

เบลล่าและบรรดาเพื่อนของเธอก้าวเดินออกมาจากไนต์คลับด้วยความสงสัย ว่าทำไมเบลล่ารีบเช็กบิลอาหารแล้วเดินออกมาโดยทันที ทั้งที่วันนี้แคนรี่หมายใจจะเลี้ยงทุกคน แต่ถูกเบลล่าชิงจ่ายไปเสียก่อน

“จะรีบกลับไปไหน” เจนเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“รีบกลับบ้าน” เบลล่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายใจ เธอใช้มือเรียวหมายจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แต่ทว่ากลับว่างเปล่า เธอจึงหันไปเปิดดูในกระเป๋าราคาแบรนด์เนมสีขาวราคาแพงกลับไม่มีโทรศัพท์มือถืออยู่ในนั้นเธอยิ่งกระวนกระวายใจอย่างมาก

“หาอะไรอยู่ อะไรหายให้ฉันช่วยไหม” แคเธอรีนเอ่ยถาม

“มือถือฉัน” เบลล่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงว้าวุ่น เพราะโทรศัพท์เครื่องนี้เธอพึ่งซื้อเมื่อสองเดือนมานี้ และใช้แค่น้อยครั้ง

“ลองโทรหา” แคนรี่เอ่ยบอก

“เดี๋ยวฉันโทรให้” เจนเอ่ยบอก แล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดเบอร์เบลล่าโทรออก ทุกคนกลับได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังพนักงานๆ อยู่ด้านหลัง ทำให้ทุกคนหันหลังกลับไปดูโดยทันที พวกเธอกลับเห็นเอ็ดเวิร์ดยืนอยู่ตรงหน้า

“เอ็ดเวิร์ดมาด้วยเหรอ เห็นบอกจะนั่งทำวิจัย” แคนรี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย ทั้งที่เธอก็รู้ว่าเขามา

“เบลล่านี่มือถือคุณ มันตกอยู่หน้าห้องน้ำ ผมเรียกคุณไม่ทัน” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยบอกโดยไม่สนใจแคนรี่ผู้น้องสาว

“ขอบคุณ” เบลล่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับถูกต้องมนต์สะกด

“กลับเพนท์เฮ้าน์กับกูไหม กูจะไปส่ง อยากกลับบ้านแล้ว” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยแคนรี่ตามภาษาพี่น้อง

“กลับก็ได้ แล้วเจอกันนะเพื่อน” แคนรี่เอ่ยบอกพวกเธอ และโบกมือให้กับเพื่อนๆ ทั้งสามคน แล้วขึ้นรถสปอร์หรูที่พนักงานผับขับมาให้เอ็ดเวิร์ด เอ็ดเวิร์ดหันกลับมองหน้าเบลล่าอีกครั้ง เบลล่าเองแทบจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ 

1 หัวใจ และ 1 คอมเม้นท์

เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยเด้อ