บทที่ 9 ตาต่อตาฟันต่อฟัน 1.3

“จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า?” เธอระงับสติอารมณ์เอ่ยถามความต้องการของเขา ตอนนี้เธอเสียเปรียบทุกประตู ปมผ้าขนหนูที่เธอรัดไว้เริ่มคลายออกทีละนิด เป็นเพราะเธอดิ้นรนและลำแขนหนาทั้งสองอยู่ใต้ราวนมของหญิงสาว จึงทำให้ปมผ้าขนหนูคลายออกได้โดยง่าย นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอต้องหยุดดิ้น ไม่เช่นนั้นผ้าขนหนูต้องหลุดลงมาแน่

“เอายังไงดีล่ะ?...จะทำยังไงดีน้อ...” เขาพูดอย่างกวนๆ อารมณ์ดีไม่ทุกข์ร้อน ยิ้มอย่างเป็นต่อเมื่อทำให้ร่างบางสงบนิ่งลงได้ เขายังมีวิธีอีกมากที่จะจัดการกับผู้หญิงแสบคนนี้

“จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า อย่าโยกโย้?” เธอถามอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมผสานกับกลิ่นกายกำยำ มันทำให้หัวใจของเธอเต้นระส่ำ ยามที่กลิ่นกายนี้กระทบกับปลายจมูกของเธอ แผงอกกว้างที่แนบชิดกับแผ่นหลังบาง อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เธอเป็นอะไรไป เธอควรจะรังเกียจเขาไม่ใช่หรือ ใช่ ต้องรังเกียจเขา พิมลวัลย์จึงดิ้นรนอีกครั้งเมื่อจับทางความรู้สึกของตัวเองได้ หากแต่เธอลืมไปว่าปมผ้าขนหนูคลายออกทีละนิด จนกระทั่ง...

ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย นัยน์ตาสุกสกาวด้วยความตื่นเต้น ความสูงของชายหนุ่มที่มีมากกว่าหญิงสาว ทำให้เขามองเห็นทรวงอกที่เป็นอิสระหลังจากที่ปมผ้าขนหนูคลายออก ดูเหมือนว่าพิมลวัลย์ยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ทรวงอกสวยงามอวบใหญ่อยู่ในสายตาของเขา มือหนาเลื่อนขึ้นมาเล็กน้อย กอบกุมทรวงอกเปลือยเปล่า ในขณะที่ลำแขนหนายังคงรัดร่างบางต่อไป วินาทีที่ฝ่ามือใหญ่จับต้องทรวงอกของเธอ ร่างของเธอแข็งดุจดั่งหุ่นขี้ผึ้ง นิ่งราวกับน้ำที่สงบไร้คลื่นลมแรง หัวใจดวงน้อยหลุดลอยไปไกลหาความเร็วของจังหวะการเต้นไม่ได้

“เอามือของคุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ...” เธอพูดเสียงค่อนข้างสั่น สัมผัสที่เธอไม่เคยรู้จัก ไม่มีชายใดที่กล้าทำกับเธอแบบนี้ มันทำให้ร่างกายของเธอเริ่มร้อนยามที่มือแกร่งคลึงเบาๆ ที่ยอดถัน เขาไม่ทำตามคำสั่งของเธอ แต่กลับซบใบหน้าลงที่ลำคอขาวผ่องแทนเพื่อเป็นการแก้แค้นเล็กๆ น้อยๆ และเป็นการทำตามความเรียกร้องจากส่วนลึกของจิตใจด้วย ร่างของเธอชาวาบไปทั่วร่างเมื่อริมฝีปากของเขาสัมผัสกับลำคอของเธอ ความสดชื่นจากการอาบน้ำเมื่อครู่ ค่อยๆ จางหายเมื่อความร้อนผ่าวไหลอาบไปทั่วร่าง เขาซุกซบควานหาความหวานอย่างเคลิบเคลิ้ม ในขณะที่เธอพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด

พิมลวัลย์ใช้กำลังที่มีเดินถอยหลังอย่างแรงและเร็ว ปกรณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวถอยร่นไปตามจังหวะที่เธอก้าวถอยหลัง จนกระทั่งเสียงของแผ่นหลังหนากระแทกกับบานประตูตู้เสื้อผ้าอย่างแรง เขาเจ็บแต่อ้อมแขนที่รัดร่างบางหาได้คลายออกไม่

“ไม่สำเร็จหรอกอย่าหวังเลย...เมื่อกี้เธอทำฉันแสบ ตบหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ฉันยังไม่ได้ชำระความเลย แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจไม่ทำอะไรเธอแล้ว เพราะอะไรรู้มั้ย?” เขาพูดเสียงรัญจวนที่ข้างใบหู กัดเบาๆ ที่ติ่งหู เธอเสียววาบไปถึงหัวใจ มือที่อยู่ข้างลำตัวหยิกไม่เลือกที่ไปตามหน้าขาของเขา หวังให้เขาเจ็บเพื่อที่ลำแขนนี้จะได้คลายออกเสียที แต่เป็นเธอต่างหากที่ต้องอ่อนแรง เมื่อร่างของเธอถูกรั้งให้แนบชิดกับร่างกายของเขามากยิ่งขึ้น ใบหน้างามแดงซ่านเมื่อรู้สึกว่าบางส่วนของร่างกายเขาดันสะโพกของเธอ ความร้อนที่มีกำลังแรงโหมกระหน่ำเข้าหาร่างบาง ราวกับดวงอาทิตย์มาหยุดนิ่งที่กลางศีรษะ

“ฉันแน่ใจว่าไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยสักครั้งเดียว ฉันเองไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเด็กที่เธอพามาอ้างสิทธิ์เป็นลูกของฉัน ไปอยู่ในท้องของเธอได้ยังไง?...หรืออาจเป็นเพราะฉันหลงๆ ลืมๆ ว่าเคยนอนกับเธอมาก่อน มีทางเดียวที่จะพิสูจน์ได้นั่นคือ เธอต้องนอนกับฉันอีกสักครั้ง บางทีฉันอาจจะจำอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้ เพราะกลิ่นกายของผู้หญิงมันต่างกัน...เธอว่าความคิดของฉันดีมั้ย?”

เขาพูดอยู่กับซอกคอขาว ริมฝีปากแนบสนิทที่ผิวเนื้อ ดวงตาคมเข้มมองที่ทรวงอกตาไม่กะพริบ ยอดถันที่ถูกฝ่ามือของเขาเคล้นคลึงเริ่มชูชันขึ้นมา เนินอกอวบขาวทำให้เขาตาลายพร่ามัว ความซาบซ่านไหลเวียนไปทั้งร่าง หยุดค้างนิ่งอยู่บริเวณใจกลางร่างกาย ประสาทความต้องการถูกปลุกตื่นขึ้นมา

“คุณปกรณ์ปล่อยฉันไปเถอะ...ฉันขอร้อง...ฉันแค่มาทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อให้จินนี่เท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงอย่างอื่น คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ คุณจะพิสูจน์ความจริงแบบนี้ไม่ได้ การตรวจดีเอ็นเอเท่านั้นคือการพิสูจน์ที่ดีที่สุด” เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมสติที่เตลิดไปไกลให้กลับย้อนมาในสมองแม้ว่ามันจะยากมากแค่ไหนก็ตาม ยามนี้เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้รอดพ้นจากการกระทำของเขาให้ได้