คนจริงๆใช่ไหม

"ป้า...ผมจะแอบตรงนี้ ป้าอย่าบอกใครนะ ว่าผมแอบอยู่ที่นี่ ผม..."

"ป้า…? ใครป้าวะ…!!" มุกมองไปรอบๆห้อง เพื่อมองหาคนที่น่าจะเป็นป้า ตามที่เด็กน้อยตัวอวบอ้วนแก้มอมชมพูคนนี้เรียก แต่ก็ไม่มีใครในห้องนี้ นอกจากเธอคนเดียว เพราะว่าห้องนี้เป็นห้องถ่ายเอกสาร และเธอเป็นพนักงานใหม่ ที่เพิ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่วันแรก หัวหน้าก็เลยใช้ให้เธอมาถ่ายเอกสารให้ และรุ่นพี่คนอื่นๆก็ฝากมาด้วย วันนี้เธอก็เลยมีหน้าที่ถ่ายเอกสารทั้งวันเลยก็ว่าได้

"ก็ป้านั่นแหละ อย่าเพิ่งถาม อย่าเสียงดัง จุ๊ๆ" น้องวินกระซิบเสียงเบา พร้อมกับเอามือขึ้นมาจุ๊ปากไปด้วย จนทำให้คนที่เขาเรียกว่าป้า อยากจะจับเด็กน้อยตัวอวบอ้วน เอามาฟัดให้หายมันเขี้ยว ที่บังอาจมาเรียกคนสวยอย่างเธอว่าป้า

(เอ๊ะ…เดี๋ยวนะ ที่นี่มันชั้นสี่สิบ และเป็นออฟฟิศ แล้วจะมีเด็กมาเล่นซ่อนแอบได้ยังไงวะ) มุกคิดในใจอยู่คนเดียว พอคิดได้อย่างนั้น ขนที่แขนของเธอลุกขึ้นมาด้วยความกลัว

"ผี…ผีหรือคน หรือว่าลูกของเจ้าที่ หมูอ้วน หมูอ้วนเป็นผีหรือคน เป็นลูกหลานของเจ้าที่ที่นี่ใช่ไหม ลูกหลานของเจ้าที่ใส่ชุดนักเรียนอนุบาลเอกชนด้วยอ่ะ หมูอ้วน…"

"ใครหมูอ้วน...!! ป้าบูลลี่ผมเหรอ ป้านิสัยไม่ดี ผมหล่อนะ หล่อมากด้วย คอยดูนะ ผมจะให้ลุงของผมไล่ป้าออกด้วย" น้องวินจีบปากจีบคอพูดด้วยความไม่พอใจ ที่เขาโดนเรียกว่าหมูอ้วน

"ไล่ออก…!! หมูอ้วนเป็นลูกหลานของเจ้าที่ที่นี่จริงๆใช่ไหม ขอจับได้ป่ะ คนหรือผีเนี่ย" มุกไม่พูดเปล่า เธอเอื้อมมือจะไปจับดูตัวของเด็กน้อยตัวอวบอ้วนไปด้วย

"น้อง…น้องเห็นคุณหนูวินวิ่งมาทางนี้ไหม" ชายใส่ชุดซาฟารีสีนํ้าเงินเข้มถามหญิงสาว ที่กำลังยืนถ่ายเอกสารอยู่คนเดียว ในห้องถ่ายเอกสาร แต่เขาก็ไม่ได้ยืนอยู่รอฟังคำตอบ เพราะว่าเขาถามไปด้วย วิ่งตามหาไปด้วยอย่างร้อนใจ

"เอ่อ…"

"ป้าอย่าบอกนะ ว่าผมแอบอยู่ตรงนี้" น้องวินบอกเสียงกระซิบ ในขณะที่เขานั่งแอบอยู่ข้างๆเครื่องถ่ายเอกสาร

"ป้าเหรอ...!! ถ้าไม่หยุดเรียกป้านะ จะบอก…"

"พี่ก็ได้…"

"พี่คนสวย ต้องพูดว่าพี่คนสวยด้วย ไม่งั้นจะบอกเดี๋ยวนี้แหละ" มุกกัดฟันพูดกระซิบเสียงเบา ในขณะที่ผู้ชายคนที่ถาม เดินไปหาที่อื่นแล้ว เขาต้องรีบหาคุณหนูให้เจอ เพราะว่านี่ก็ใกล้จะถึงเวลากลับบ้านของคุณหนูกับนายของเขาแล้ว

"พี่คนสวย...? ใครสวย...ไม่เห็นจะสวยเลย ป้า..."

"พี่คะ มีคนแอบอยู่ตรง..."

"สวย...พี่คนสวย พี่อย่าบอกนะ ว่าผมอยู่ที่นี่" น้องวินรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว เพราะว่าพี่สาวคนสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาเอาจริง

"ตกลงเป็นคนจริงๆใช่ไหม อื้อ...อุ่นๆ คนจริงๆด้วย แล้วมาอยู่ในนี้ได้ยังไง ที่นี่มันที่ทำงานนะ ไม่ใช่ที่ซ่อนแอบของเด็ก" มุกไม่ถามเปล่า เธอเอื้อมมือไปจับที่แขนอวบขาวของเด็กน้อยอย่างอดไม่ได้

"ผมมากับลุงของผม ป้า...เอ้ย พี่คนสวยอย่าบอกใครนะ ว่าผมแอบอยู่ที่นี่" น้องวินเงยหน้าขึ้นไปบอกกับพี่คนสวยเสียงกระซิบ

"หมูอ้วน...จะแอบอยู่ที่นี่อีกนานไหม พี่ถ่ายเอกสารเสร็จแล้วนะ พี่จะไปแล้วนะ จะได้เวลาเลิกงานแล้วด้วย พี่ไปนะ" มุกบอกกับเด็กอ้วน ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องถ่ายเอกสาร โดยที่ไม่ได้สนใจเด็กอ้วนอีก เด็กอ้วนเองก็ไม่ได้สนใจเธอเช่นกัน 

...

"คุณโยครับ ผมหาคุณหนูวินไม่เจอครับ ผมวิ่งหาไปทั่วออฟฟิศแล้วครับ" เอก คนขับรถของโยธินบอกกับนายของเขา ด้วยนํ้าเสียงที่หอบเหนื่อย

"จะได้เวลากลับบ้านอยู่แล้ว ไปซนที่ไหนอีกนะ เปิดภาพจากกล้องวงจรปิดหาสิ" โยธินสั่งด้วยนํ้าเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย เพราะว่าวันนี้เขามีงานเลี้ยงที่จะต้องไปต่อ เขาจะต้องทิ้งหลานเอาไว้กับคนขับรถแล้วก็แม่บ้าน แต่หลานตัวแสบของเขา ไม่อยากอยู่กับคนขับรถแล้วก็แม่บ้าน น้องวินบอกว่าอยากอยู่กับเขา หรือว่าอยู่คนเดียวก็ได้ น้องวินเป็นลูกของน้องชายของเขา น้องชายของเขาเลิกกับแม่ของน้องวินแล้วมีแฟนใหม่ ในขณะที่แม่ของน้องวินก็มีแฟนใหม่ แล้วก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ตั้งแต่น้องวินอายุได้แค่ห้าเดือน น้องวินอยู่กับพ่อจนได้อายุสี่ขวบกว่า แล้วพ่อแต่งงานใหม่ แล้วแม่ใหม่ก็กำลังตั้งท้องด้วย และน้องวินเข้ากับแม่ใหม่ไม่ได้ ด้วยเหตุผลอะไร เขาก็ได้แต่เดาเอาว่า น้องวินหวงพ่อ ตามประสาของเด็กที่ติดพ่อ เพราะเขาก็เห็นว่าแฟนใหม่ของน้องชายเขา หรือว่าขวัญ น้องสะใภ้ของเขาก็เป็นคนดี ดูเหมือนจะรักน้องวินด้วย แต่น้องวินก็บอกว่าไม่อยากอยู่กับแม่ใหม่ ขอมาอยู่กับเขา ซึ่งน้องวินก็มาอยู่กับเขาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว น้องวินเป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง ด้วยความที่อยู่กับพ่อมาตลอด พ่อตามใจทุกอย่าง จนพ่อแต่งงานใหม่ ทำให้ทุกอย่างในครอบครัวของน้องชายของเขาเปลี่ยนไป จะให้น้องวินไปอยู่กับปู่กับย่าก็ไม่ได้ เพราะว่าปู่กับย่าอยู่ที่อยุธยา แต่น้องวินต้องเรียนอยู่ที่กรุงเทพ และน้องวินไม่ยอมไปด้วย เพราะว่าน้องวินไม่ชอบอยุธยา น้องวินเป็นเด็กอายุห้าขวบ แต่รู้มากและพูดเก่งมาก แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองและซนตามประสาเด็กที่เป็นลูกคนเดียวด้วย

"ครับ คุณโย" เอกรีบทำตามในทันที เพราะว่านํ้าเสียงนิ่งเรียบแบบนี้ เริ่มหงุดหงิดแล้ว

"นี่ไงครับ คุณหนูวินอยู่ที่ห้องถ่ายเอกสารครับ เมื่อกี้ผมก็ถามน้องคนนี้แล้วนะครับ แต่เธอไม่ตอบอะไรผม" เอกพูดพร้อมกับชี้ให้นายของเขาดูไปด้วย ว่าเขาถามใคร ในขณะที่พวกเขาดูภาพจากกล้องวงจรปิดอยู่

"ใคร...!! ทำไมถึงไม่บอก ไปตามตัวมาสิ ไปตามน้องวินมาด้วย" โยธินสั่งเสียงเข้มออกดุเล็กน้อย เพราะว่าเขาเสียเวลามามากพอแล้ว

"ครับ" เอกพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เขาจะถ่ายรูปของผู้หญิงที่เขาถามหาคุณหนูของเขา แล้วผู้หญิงคนนี้ไม่บอกอะไรกับเขาเลย และเพื่อง่ายต่อการตามหา เขาก็เลยต้องถ่ายรูปเอาไปดูด้วย 

"น้องมุกกลับพร้อมกับพี่ไหมครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องมุกที่หอเลย" เบียร์ถามมุกพร้อมกับยิ้มหวานให้ เบียร์หนุ่มหน้าตี๋ขี้เล่น เขาชอบมุก ตั้งแต่ที่เขาเห็นหน้าของมุกครั้งแรกเลย เมื่อเช้าเขาเจอมุกที่หน้าลิฟต์ แต่เขาไม่รู้ว่ามุกทำงานอยู่ชั้นไหน พอเขารู้ว่ามุกทำงานอยู่ที่ชั้นเดียวกับเขา เขาก็ตามจีบมุกทุกครั้งที่มีโอกาส ถึงมุกเพิ่งจะเข้ามาทำงานวันแรกก็เถอะ 

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ พอดีมุกนัดกับเพื่อนเอาไว้แล้วค่ะ" มุกรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เพราะเธอรู้ว่าเบียร์มีแฟนแล้ว เป็นสาวออฟฟิศที่อยู่ชั้นสามสิบห้า และรอยยิ้มของเบียร์ มันกะลิ้มกะเหลี่ยจนเธอขนลุกทุกครั้งที่เห็น หรือจะเรียกว่าเบียร์เป็นผู้ชายหน้าหม้อก็ได้

"เสียดายจัง น้องมุกมีแฟนแล้วเหรอครับ" เบียร์ถามมุกพร้อมกับทำหน้าเสียดายไปด้วย

"มุกยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ แต่พี่เบียร์น่ะ...มีแฟนแล้ว หึหึ" มุกพูดกับเบียร์ยิ้มๆ พร้อมกับเก็บโต๊ะของตัวเองไปด้วย เพราะว่าใกล้เวลาจะเลิกงานแล้ว

"พี่กดไลน์ให้เลยน้องมุก คนเจ้าชู้ต้องเจออย่างน้องมุก" เพ็ญ รุ่นพี่อยู่โต๊ะทำงานข้างๆของมุก ยกนิ้วโป้งให้กับมุกตามที่เธอพูดไปด้วย

"เบียร์...มึงก็ปล่อยให้น้องเขาไปมีอนาคตที่ดีบ้าง ไม่ใช่เห็นใครก็จีบไปทั่ว" เยา พี่ใหญ่สาวห้าวที่คอยสอนงานให้มุก พูดกับเบียร์เสียงดุ เพราะเธอเห็นมาทั้งวันแล้ว ว่าเบียร์คอยมาส่งตาหวานให้กับมุกตลอดถ้ามีโอกาส

"จริงครับ ผมอยากจีบบ้าง เลยไม่มีโอกาสเลยเนี่ย" จิระ หนุ่มวิศกรพูดพร้อมกับมองมุกด้วยสายตาที่ชื่นชอบ และเขาก็เป็นหนุ่มหล่อ ที่มีตำแหน่งงานที่สาวๆในออฟฟิศให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ

"โห่...คุณจิระ" คุณก็ไม่ต่างจากผมหรอก" เบียร์โวยเบาๆ เพราะว่าตอนนี้ทุกคนที่กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้านกัน ให้ความสนใจมองมาที่กลุ่มของพวกเขากันหมด

"ไม่เหมือนนะ เพราะว่าผมโสด" จิระตอบโต้กับเบียร์ยิ้มๆ เหมือนกับพูดทีเล่นทีจริงมากกว่าจะจริงจัง

"อยู่นี่เอง น้อง...น้องคนนั้นอ่ะ จำพี่ได้ไหมครับ" เอกถามพร้อมกับมองหน้าของมุกไปด้วย

"ค่ะ...?" มุกพยักหน้ารับคำงงๆ ว่าผู้ชายคนนี้ถามเธอทำไม หรือว่าจะมาล้อเล่นกับเธออีกคน วันนี้เธอมาทำงานวันแรก และเป็นน้องใหม่ล่าสุดของที่นี่ ทำให้ทุกคนให้ความสนใจเธอเป็นพิเศษ และเธอรู้สึกได้ว่า พวกเขาก็แค่หยอกเล่นมากกว่าที่จะจริงจังอะไร รวมทั้งตัวของเธอเองด้วย เธอก็เล่นกลับไป โดยที่ไม่ได้จริงจังอะไร

"ถ้าจำไม่ผิด คุณเป็นคนขับรถของบอสหนิ...ใช่ป่ะ มีอะไรกับน้องมุกเหรอ ถึงได้มาหาน้องมุกถึงที่นี่" เยาถามด้วยความสงสัยและอยากรู้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ห้องทำงานเดียวกัน มองมาด้วยความสนใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

"น้องชื่อมุกใช่ไหม คุณโยธินให้น้องเข้าไปพบที่ห้องทำงาน เร็วๆอย่าเพิ่งถามอะไรมาก คุณโยธินมีธุระที่จะต้องรีบไปต่อ" เอกบอกกับมุก ก่อนที่เขาจะเดินนำมุกไป

"ให้มุกเข้าพบ...บอส? มุกเข้าพบบอส มุกไม่รู้จักบอสนะคะ คือ...?" มุกชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พร้อมกับมองหน้าของเยาด้วยสายที่เป็นคำถามปนไม่เข้าใจ ว่าบอสจะเรียกเธอเข้าพบทำไม เพราะเธอมั่นใจ ว่าเธอไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยด้วยแน่ๆ เธอเพิ่งจะมาทำงานวันนี้วันแรก

"พี่ก็ไม่รู้ น้องมุกรีบตามไปเถอะ เดี๋ยวพวกพี่จะอยู่รอฟัง เอ้ย...ไม่ใช่ อยู่รอให้กำลังใจ" เยาบอกกับมุก พร้อมกับใช้มือดันหลังของมุกเบาๆ ให้รีบๆเดินตามคนขับรถของบอสไปได้แล้ว

"ใช่ๆ พวกพี่จะอยู่ให้กำลังใจ ไม่ต้องกลัวนะน้องมุก" เพ็ญพูดเสริมเยาอีกแรง ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องทำงานด้วยกัน พยักหน้าอย่างเห็นด้วย และไม่มีใครคิดที่จะกลับก่อนด้วย เพราะว่าทุกคนก็อยากจะรู้ ว่าบอสจะเรียกมุกเข้าไปพบทำไม

"คุณมุกให้ผมไปส่งไหมครับ" จิระถามพร้อมกับเดินตามหลังของมุกไป 

"พี่จิระ จะจีบน้องมุกให้ได้ใช่ไหม ผมไม่ยอมนะ" เบียร์ตะโกนตามหลังจิระไป

"เบียร์...จะยอมหรือไม่ยอม ไปถามแฟนของตัวเองก่อนไหม อย่าเล่นจนเกินงาม พี่ไม่อยากเห็นแฟนของเบียร์มาเล่นงานน้องมุกนะ" เยาว่าให้เบียร์ด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง เพราะเธอดูออก ว่าเบียร์ทำเหมือนเล่น แต่ถ้ามุกเล่นด้วย เบียร์ก็เอาจริงเหมือนกันแหละ เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องกับน้องที่เธอฝึกงานให้ และเธอก็พอจะมองออก ว่ามุกไม่เล่นด้วย และถ้าแฟนของเบียร์รู้ อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ โดยที่ไม่ฟังว่าผู้หญิงเล่นด้วยไหม ความหึงหวงของผู้หญิง มันน่ากลัวน้อยสะที่ไหนล่ะ