เทรดรักปักสวาท

สถานที่แบบนี้ เธอไม่อยากจะมาคนเดียวเลยสักนิด ทำยังไงได้ ก็ที่นี่มันไม่ใช่บ้านของเธอ เพื่อนจึงไม่ค่อยมี มีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งเป็นรูมเมทกันก็ไม่ค่อยกลับมานอนที่ห้อง

รูมเมทของเธอชอบไปนอนค้างกับแฟนหนุ่มบ่อยๆ ยิ่งช่วงนี้ไม่ค่อยกลับมาที่ห้องเลย ทำให้เธอต้องรับผิดชอบจ่ายค่าห้องเองคนเดียว ตอนนี้กรอบมาก เลยไม่รู้จะไปพึ่งใคร จะโทรไปยืมตังค์เพื่อนสนิทอีกคนก็เกรงใจ เพราะมันพาภาระเยอะ ก็เลยต้องช่วยตนเอง

“นี่น้อง พี่มีเรื่องอยากจะรบกวนน้องหน่อย” พี่สาวที่พักห้องข้างๆ จู่ๆเมื่อเย็นเธอก็เข้ามาคุยด้วย

“มีเรื่องอะไรให้หนูช่วยเหรอคะ”

“คือผัวพี่ทำงานกลางคืนทุกคืนเลย กลับห้องก็หลังเที่ยงคืนประจำ พี่ไม่รู้เลยว่าเขาไปทำแค่งานจริงๆหรือเปล่า หรือไปทำอย่างอื่นด้วย จะไปสืบดูเองก็ไม่กล้า กลัวเขาจับได้ว่าหึงเขาไม่เข้าเรื่อง พี่กลุ้มใจมากเลยเนี่ย กลัวว่าเขาจะไปนอนกับผู้หญิงอื่นแล้วติดโรค พี่ก็เลยจะขอจ้างน้องไปสืบให้หน่อยจ้ะ”

“สืบยังไงคะ”

“ผัวพี่เขาชอบไปเที่ยวที่ผับในเมือง เขาว่าเพื่อนของเขาร้องเพลงอยู่ที่นั่น เขาก็เลยไปนั่งทำงานที่นั้น พี่ก็พอรู้นะว่าเขาเล่นหุ้น เขาบอกพี่แบบนี้ เขาบอกว่าต้องเล่นหุ้นร่วมกับเพื่อนๆ แต่พี่ไม่แน่ใจว่าเขาไปทำงานจริงๆหรือเปล่านี่สิ”

“แสดงว่าพี่ระแวงสามีของพี่ใช่ไหมคะ ว่าเขาอาจจะทำตัวนอกลู่นอกทาง”

“ใช่จ้ะ และถ้าน้องยินดีช่วยพี่ พี่จ้างน้องเลยสามหมื่น ไปสืบสามคืนต่อกัน ที่เขาออกจากห้อง ติดตามเขาไปว่าเขาไปไหน ทำอะไรบ้าง ถ่ายรูปมาให้พี่ดู แค่นี้แหละ”

“สามหมื่นเลยเหรอคะ”

“ใช่ และพี่จะมัดจำเลยหนึ่งหมื่น งานเสร็จมารับอีกสองหมื่นในเช้าวันถัดไป”

‘พี่คนนี้คงมีเงินเยอะ ถึงได้ให้ค่าจ้างเธอเยอะขนาดนั้น สามวันวันละไม่กี่ชั่วโมง แต่ได้ค่าจ้างตั้งสามหมื่น เท่ากับเงินพนักงานสองเดือนเต็มๆเลย สำหรับเธอแล้วมันเยอะมาก’

“ตกลงค่ะพี่”

ตอนที่พี่ห้องข้างๆมาจ้างเธอให้เป็นนักสืบ เธอกำลังร้อนเงินเสียด้วยสิ มันก็เลยเป็นที่มาของการมานั่งดื่มคนเดียวในผับแห่งนี้

ก็แค่มาถ่ายรูปว่าผู้ชายคนนั้นมากับใครมาทำอะไรในผับจนถึงตีหนึ่งตีสอง แค่นี้ก็จบ ไม่เห็นจะยากอะไรเลย

แต่ทำไมคนมองเธอจัง

ผู้หญิงมาเที่ยวที่ผับคนเดียวมันแปลกตรงไหน

และเธอก็ไม่ได้แต่งตัวโป๊สักหน่อย ออกจะแสนเชย

ผู้หญิงหัวฟูๆ(วิก) ใส่แว่นหนาเตอะ(แว่นที่ซื้อตามตลาดนัดราคาร้อยเก้าสิบเก้าบาท) กับเสื้อฮาวายแขนยาวลายน้ำทะเลกับกางเกงยีนสีซีดเก่าๆขาดๆ บนรองเท้าผ้าใบสีขาวหม่นที่สวมมาเกือบสองปี แต่งตัวแบบนี้ไม่น่าจะเป็นที่สนใจใครตรงไหน แต่ทำไมคนรอบข้างเธอถึงได้จ้องเอาๆแบบนี้ด้วย

คนที่คิดว่าตนเองไม่น่าสนใจ กลอกตามองบน แล้วก้มมองแก้วน้ำส้มในมือของตนเอง

‘อยากจะมอง มองไป ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาทำให้ใครเดือดร้อนเสียหน่อย’

ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวต้องขยับแว่นตาเพื่อมองสามหนุ่มที่เดินเข้ามาในผับให้ชัดๆ

พวกเขาทั้งสามคน กำลังเดินใกล้เข้ามา และชายหนึ่งคนในนั้นหน้าตาเหมือนกับผู้ชายในรูปถ่ายที่พี่สาวข้างห้องให้มาเป๊ะ

...สูง ล่ำ คล้ำคม มีเคราหน่อยๆ และผมหยักศกนิดๆ ผมซอยสั้นเสยไปทางด้านหลังมีหงอกแซม...

‘ใช่เลย คนนี้แหละสามีของพี่พรเพ็ญ’

‘ได้เวลาทำงานแล้วสิ’

อย่าให้พวกเขาคลาดสายตาเด็ดขาด

ชญานิลยกแก้วน้ำส้มจิบไปเรื่อยๆ สายตาก็มองไปทางสามหนุ่มตลอดเวลาด้วยความสนใจ

บ่อยครั้งที่หนึ่งหนุ่มในนั้นที่ไม่ใช่สามีของพี่พรเพ็ญคนข้างห้อง มองมาทางเธอเช่นกัน

เขาก็หน้าตาดีนะ แต่ดูท่าน่าจะมีลูกมีเมียแล้ว เพราะดูจากรูปร่างหน้าตา เขาน่าจะมีอายุสามสิบปลายๆ ไม่น่าจะเกินสี่สิบปี แต่ดูภูมิฐานมากกว่าเพื่อนในกลุ่มมาก แม้ว่าเขาจะสวมกางเกงยีนและเสื้อยืดสีเข้มธรรมดาก็ตาม

‘คงคิดว่าเราสนใจล่ะซี่ ชิ... สาวสวยและโสดซิงอย่างชญานิล เลือกนะจะบอกให้ ใครที่มีเมียแล้วไปให้ไกลๆเลย แต่ถ้าหล่อ รวย โสด เชิญกรอกใบสมัครเลยจ้ะ ชญานิลรับพิจารณา’

หญิงสาวยิ้มให้กับความคิดซนๆของตนเอง แล้วทำงานต่อ ด้วยการเดินเฉียดเข้าไปใกล้สามหนุ่ม ที่กำลังเห็นพวกเขาก้มหน้าก้มตาทัชหน้าจอมือถือไปมาอย่างพร้อมใจกันและแบบไม่สนใจคนรอบข้างเลย

‘แบบนี้น่าสงสัย’ จะใช่อย่างที่คิดหรือเปล่า... สายตาที่ปราดเปรียวมองปราดไปยังหน้าจอมือถือขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งค่อนข้างใหญ่สำหรับเธออย่างตั้งใจ แล้วก็เห็นกราฟหุ้นบนหน้าจอคล้ายกันหมด

หญิงสาวจึงแอบยกมือถือของตนเองขึ้นถ่ายวีดีโอแบบไม่ให้พวกเขาจับได้ และเธอก็มั่นใจแล้วว่า ทั้งสามหนุ่มมาทำงานจริงๆ

ชญานิลสังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังbuyทอง

นั่นหมายความว่าถ้ากราฟทองพุ่งขึ้น พวกเขาจะได้กำไร แต่ถ้ากราฟดิ่งลงหรือภาษาพูดคือ ‘ทุบ’ พวกเขาก็จะขาดทุน