ตอนที่12 ล่มสลาย

หลังจากเกิดเสียงระเบิดดังขึ้นก็เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ ลึกประมาณ10เมตร ชินหลงที่เห็นเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"ฮ่าๆๆๆ ข้าสังหารเจ้าได้สักทีตายยากตายเย็นยิ่งนัก หึ!! " ชินหลงกล่าวจบก็โดนมือขนาดใหญ่คว้าตัวเอาไว้และออกแรงบีบจนชินหลงส่งเสียงร้องออกมา

อ้ากกกกกกก!!

ชินหลงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่มีแรงพลังเพียงพอที่จะทำเช่นนั้น ขินหลงตั้งสติและมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก ผู้อาวุโสทั้งหมดโดนสังหารอย่างโหดเหี้ยมร่างของผู้อาวุโสทุกคนถูกระเบิดออกเป็นชิ้นเนื้อ คนในตระกูล ชิน ทั้งหมดโดนสังหารทั้งหมดยกเว้นข้ารับใช้ที่ไป๋หลงเคยบอกไว้ว่าให้ไว้ชีวิต มือขนาดใหญ่ที่จับอยู่ก็คือมู่จินที่คืนร่างเป็นอสูรโดยสมบูรณ์ ร่างสูงใหญ่กว่า30เมตรกำลังจ้องมองชินหลงด้วยสายตาอาฆาตแค้น

" เจ้าบังอาจมาทำร้ายนายน้อยของพวกข้าโทษของพวกเจ้าคือตาย!! " เมื่อมู่จินกล่าวจบแต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงๆนึงทำให้มู่จินได้สติและหันไปมอง

"ข้ายังไม่ตายสักหน่อยการโจมตีกระจอกๆพันนั้นทำอะไรข้าไม่ได้หรอก " เสียงนี้ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนแต่มันคือเสียงของไป๋หลง

"บ้าน่า เจ้ายังไม่ตายเป็นไปไม่ได้!! บัดซบ " ชินหลงกล่าวออกมาด้วยความเดือดดาลแต่มิอาจทำอะไรได้ ทำได้เพียงแค่จ้องมองด้วยสายตาอาฆาตรแค้น

"นายน้อยท่านยังมีชีวิตข้าดีใจยิ่งนัก แล้วเราจะทำอะไรกับมันดีนายน้อย " มู่จินกล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

"ก่อนอื่นเลยท่านช่วยคืนร่างเป็นมนุษย์และวางร่างของมันไว้ที่เหลือข้าจัดการเอง " ไป๋หลงกล่าวจบ มู่จินก็โยนร่างของชินหลงลงที่พื้นและคืนร่างเป็นมนุษย์เช่นเดิม

" ขะ ข้าคิดไว้แล้ว อึกก!! ว่าพวกเจ้าต้องเป็นอสูร แต่สัตว์อสูรที่พวกเจ้าจะช่วยข้าว่ายังไงก็หาไม่พบหรอก ฮ่าๆๆๆ " ชินหลงหัวเราะออกมาในขณะที่มีเลือดอยู่ในปากก็ตาม

"มันจะเป็นเช่นนั้นรึ เจ้าบัดซบ เลวสิ้นดี เจ้าไม่น่าจะเป็นมนุษย์เลยจิตใจเจ้าโหดร้ายยิ่งนัก " เสียงนี้ดังขึ้นมาทางด้านหลังมู่จินนั้นก็คือมู่หลาน มู่จินรู้สึกแปลกใจเพราะน้องของมันมู่หลานถึงจะเป็นน้องไม่แท้แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เห็นมู่หลานโกรธถึงเพียงนี้

" มู่หลานเป็นเช่นไรบ้าง " มู่จินกล่าวถามมู่หลานด้วยความสงสัย

"เรียนท่านพี่ข้าสามารถช่วยออกมาได้และส่งเข้าไปในมิติเพื่อนำตัวไปรักษาที่ป่าอสูร แต่... "

"แต่อะไร " มู่จินกล่าวออกด้วยความสงสัยเพิ่มขึ้นไปอีก

" คือ คือ สัตว์อสูรบางตัวโดนชำแหละร่างกายเพื่อนำแกนอสูรออกไปเกือบทั้งหมดขอรับ " มู่หลานกล่าวด้วยความเดือดดาล

"อะไรน่ะ!! " มู่จินกล่าวออกมาด้วยความตกใจ ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่สัตย์อสูรจะมีแกนอสูร ซึ่งเป็นแหล่งพลังถ้าโดนนำออกไปจากร่างกายคือความตายอย่างเดียวที่รออยู่

" เจ้า เจ้า หามันเจอได้อย่างไรนั้นมันเป็นขุมทรัพย์ของตระกูลข้านะ อีกอย่างมันก็แค่อสูรชั้นต่ำข้าก็แค่นำแกนอสูรมาใช้ประโยชน์เท่านั้น " ชินหลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ย หยัน แต่หารู้ไม้ว่า กำลังเร่งเวลาล่มสลายตระกูลของตนให้เร็วขึ้น

หุปปาก!!

ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเดือดดาลเป็นอย่างก่อนจะพลังแห่งความมืดออกมา

ตู้มมมม!!

ตอนนี้กำไลข้างนึงเริ่มปริแตกออกเพราะสะกดพลังระดับนี้ไม่ไหว ไอความตายออกมาจากตัวไป๋หลง ตอนนี้ปีกของไป๋หลงปรากฏออกมาเพียง1คู่เพราะไป๋หลงยังไม่โดนความโกรธเข้าครอบงำโดยสมบูรณ์ทำให้เรียกออกมาเพียง1คู่เพราะตอนนี้ไป๋หลงถึงจะมีปีก2คู่แต่ถ้าควบคุมพลังได้ดีเรียกมาเพียง1คู่คือสูงสุดที่ควบคุมได้ปีกสีดำสนิท ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามและกดดัน ตอนนี้ ชินหลงอึ้งจนพูดไม่ออก

" จะ จะ เจ้าเป็นคนของเผ่ามาร " ชินหลงกล่าวออกมาด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้ไป๋หลงลอยอยู่เหนือตระกูลชินห่างออกไปทางด้านเจ้าเมืองที่ใกล้จะมาถึง สังเกตุเห็นบางอย่าง จึงสั่งให้ผู้อาวุโสและทหารพันกว่านายหยุด

" หยุดก่อน " เจ้าเมืองจรัสแสงกล่าวออกมาด้วยสีหน้ากังวล

"มีอะไรเกิดขึ้นรึท่านเจ้าเมืองถ้าเราไม่รีบมันจะสายเกินแก้ไม่แน้ว่าตอนนี้ " แม่ทัพย์ที่ดูมีสง่าราศีคนหนึ่งพูดขึ้น

"พวกท่านใช้สายดูบนทองฟ้าเหนือตระกูลชิน" ผู้นำเมืองจรัสแสงกล่าวจบทุกคนก็สังเกตุดูดีๆจนตกตะลึงและอ้าปากข้าง

" มะ ไม่มีทางท่านเจ้าเมืองเผ่าพันธ์ชั้นสูงและแข็งแกร่งจะมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร " แม่ทัพย์กล่าวออกมาด้วยความตกตะลึง

"สงสัยคราวนี้ตระกูลชินเจอกับวิกฤตเข้าแล้วล่ะ " เจ้าเมืองแสดงสีหน้ากังวลออกมาชัดเจน

"เราจะทำอย่างไรกันดีท่านเจ้าเมือง " แม่ทัพย์ ถามมาด้วยท่าทีกังวล

"รอดูสถาณการณ์" เจ้าเมืองกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ในใจกำลังกระวลกระวาย

ตัดมาทางด้านไป๋หลงตอนนี้ กำลังจะทำบางอย่าง

" มู่จิน มู่หลาน หลบออกมาอยู่ข้างหลังข้า " ไป๋หลงออกคำสั่งอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกเปรียบเสมือนว่าด้านสีขาวคือด้านที่ร่าเริงแจ่มใส สีดำ คือด้านที่แข็งแกร่งและเย็นชา

"ขอรับ " มู่จินและมู่หลานกล่าวออกมาพร้อมกัน ก่อนที่จะลอยตัวไปอยู่ด้านหลังไป๋หลงทันที

"ไหนๆเจ้าก็จะตายอยู่แล้วข้าจะบอกอะไรให้ฟัง ว่าทำไมข้าถึงรอดมาได้ เพราะข้าใช้วิชา อาภรณ์จอมมาร ซึ่งมันจะทำให้ข้าดูดพลังด้านมืดทั้งหมดมาเก็บสะสมไว้ และเพลิงทมิฬที่เจ้าใช้มันก็เป็นพลังของธาตุมืด เจ้าพ่ายแพ้ตั้งแต่ใช้พลังธาตุมืด ใส่ข้าแล้วล่ะ เอาล่ะจงหายไปพร้อมกับตระกูลของเจ้าซะ" ไป๋หลงกล่าวจบก็ทำการใช้กระบี่ที่มีอยู่ในการใช้วิชา กระบี่ตัดสวรรค์ ผลที่ได้คือกระบี่แตกออกไม่สามารถทนรับพลังมหาศาลได้ ไป๋หลงจำเป็นจะต้องใช้พลังมหาศาลในการคงสภาพกระบี่ขนาดใหญ่ที่จากสีทองตอนนี้เคลือบไปด้วยเปลวเพลิงสีดำทมิฬ ดูแล้วน่าเกรงขามและหวาดหวั่นสร้างความตกตะลึงให้ผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก เพราะหลังจากเกิดเสียงระเบิดเมื่อตอนนั้นทำให้ชาวเมืองทั้งหลายตื่นจากนิททรา

" เอ้ย นั้นมันวิชาอะไรกัน ใครกำลังสู้อยู่กับผู้นำตระกูลชิน " ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้น

" ข้าจะไปรู้เรอะข้าก็อยู่กับเอ็งนี้แหละ " ชาวบ้านอีกคนกล่าวตอบ เกิดเสียงวิพากย์วิจารณ์ต่างๆนาๆ

ไป๋หลงตอนนี้เริ่มมีเลือดออกมาจากมุมปากเพราะฝืนใช้พลังเกินตัวเพราะพลังตั้งแต่เดิมก็คือระดับพลังของไป๋หลงและชินหลงนั้นห่างกันราวฟ้ากับเหวที่ไป๋หลงต่อสู้อยู่ได้ การใช้เล่ห์เหลี่ยมและการพลิกแพลงสถาณการณ์

"เอาล่ะ ตายไปพร้อมกับตระกูลโสโครกของเจ้าเถอะ "ไป๋หลงกล่าวจบก็ฟาดกระบี่ขนาดใหญ่สีดำทมิฬลงไปที่ ชินหลง ชินหลงไม่สามารถขยับตัวได้เพราะความเจ็บปวดทำได้แค่มองไป๋หลงด้วยความแค้น

ตาย!!

กระบี่สีดำทมิฬฟาดลงมาที่ ชินหลงและบริเวณพื้นที่ตระกูลชินทั้งหมดเกิดเสียงระเบิดขนาดใหญ่ขึ้น

ตูมมมมมมมม!!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วเมืองจรัสแสง ตระกูลใหญ่หลายตระกูลตื่นจากนิททราเพราะเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วเมืองจรัสแสง

หลังเสียงระเบิดสงบลง ก็ปรากฏหลุมขนาดใหญ่ ลึกหลาย10เมตร ไป๋หลงใช้พลังจนหมดปีกข้างหลังหายไป ข้าแก้แค้นให้พวกท่านได้แล้วน่ะ ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะล่วงลงพื้นมู่จินและมู่หลานพุ่งเข้าไปรับตัวนายน้อยของตนอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ไป๋หลงหน้าซีดเผือกเพราะใช้พลังจนหมด มู่จินและมู่หลานที่เห็นท่าไม่ดีจึงพา ไป๋หลง กลับป่าอสูรทันทีทิ้งไว้แต่เพียงหลุมขนาดใหญ่ ที่แต่ก่อนเคยเป็นที่ตั้งของตระกูลชิน วันรุ่งขึ้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของเมืองจรัสแสง

ณ.ป่าอสูร

"นี้ก็ผ่านมา3วันแล้วทำไม ไป๋หลงยังไม่ฟื้นน่ะ " ไป๋หยางผู้เป็นพ่อกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่มู่จินและมู่หลานพา ไป๋หลงกับมา ไป๋หยางทราบถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นจึงไม่โทษมู่จินและมู่หลาน แต่ทั้งสองยังโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองทำให้ไปหยางหมดคำพูดที่จะพูด จึงสั่งให้มู่จินและมู่หลานไปพักผ่อน

"ที่นี้ที่ไหน ทำไมมีแต่สีขาว หรือข้าตายไปแล้ว " ไป๋หลงพึมพำกับตัวเองก่อนจะมีเสียงที่ดูอบอุ่นและน่าโหยหาดังออกมา

"ยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าจะมา แต่อีกไม่นานเกินรอ จงกลับไปซะ "

"เดี๋ยวก่... " ไป๋หลงพูดไม่ทันจบก็โดนคล้ายๆแรงผลัก ผลักตนออกมา จนตื่นขึ้น

"นี้ข้ายังไม่ตายเหรอ " ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยความงุนงง

"ตายบ้านเจ้านะซิ ถ้าเจ้าลองตายดูซิข้าจะถล่มเมืองจรัสแสงให้เป็นผุยผงเลย" ไป๋หยางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกล้อแต่แฝงความจริงจังที่พูดออกมาด้วย ทำให้ไป๋หลงกลืนน้ำลายลงคอ

" โถ่วท่านพ่อ ข้า ไม่ตายง่ายๆหรอก" ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

"ท่านพ่อข้าอยากจะถามเรื่องปีกของข้าได้หรือไม่ เพราะข้าได้ยินว่า ปีกของข้าคือคือเผ่ามาร ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นในเมื่อข้าเป็นลูกท่านที่เป็นอสูรไม่ใช่เผ่ามารสักหน่อย " ไป๋หลงกล่าวถามด้วยความสงสัยต่างจากไป๋หยางที่ตอนนี้นิ่งแข็งค้างก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา

"เจ้าเชื่อใจข้าหรือไม่ " ไป๋หยางถามแก่ไป๋หลงที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความจริงจัง

"ข้าเชื่อใจท่านอยู่แล้วท่านพ่อ อย่าว่าแต่เชื่อใจข้าสามารถตายแทนท่านได้ " ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยความจริงจัง ทำให้ไป๋หยางนึกถึงเรื่องในอดีตขึ้นมาจนมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง

"เจ้าอย่าได้พูดเช่นนั้นเลย ชีวิตของเจ้ามีมากกว่าข้าและทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง เรื่องนี้ข้าจะบอกกับเจ้าเองเมื่อถึงเวลา" ไป๋หยางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและอบอุ่น

"ขอรับ " ไป๋หลงกล่าวออกมาโดยไม่มีข้อสงสัยในบิดาของตนเอง

เวลาผ่านไป ไป๋หยางและไป๋หลงคุยเรื่อยเปื่อยตามประสาพ่อลูก ไป๋หลงก็ได้ขอบางอย่างแก่ไป๋หยาง

"ท่านพ่อข้าขอ ทำการจัดระเบียบภายในป่าอสูรได้หรือไม่ " ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจรัง ไป๋หยางที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกแปลกใจจึงเอ่ยถาม

"ได้สิ แต่ข้าขอทราบเหตุผลได้หรือไม่? " ไป๋หยางถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

" เพราะข้าอยากจะทำให้สัตว์อสูรทุกตนอยู่กันอย่างสามัคคีไม่ทำร้ายกัน ถ้ามีปัญหาอะไรก็ตัดสินกันที่ลานประลองและ ปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า ไม่ข่มเหงรังแก คนที่อ่อนแอกว่า นี้คือสิ่งที่ข้าอยากจะให้เป็น " ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"แล้วแต่เจ้า ข้าจะคอยดูผลลัพธ์ที่ออกมาก็แล้วกัน " ไป๋หยางกล่าวบอกแก่ไป๋หลงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

พรุ้งนี้จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในป่าอสูรที่อสูรทุกตนจะจดจำไปตลอดกาล

จบ.....