เถ้าแก่กินดุ

บทนำกินดุ

ร้องสักทีสิวะ!

เด็กบ้า!

“ไสหัวไป!”

เถ้าแก่หนุ่มยกมือขึ้นเสยผมหยักศกราวกับกำลังสะกดกลั้นอารมณ์โกรธ ตะคอกหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นเย็นเยียบด้วยน้ำเสียงห้วนกรรโชก ฉายชัดว่ากำลังหงุดหงิดรำคาญอย่างไม่คิดปิดบัง และไม่คิดจะรักษาน้ำใจของอีกฝ่ายแต่อย่างใด

“ได้โปรดให้ข้าได้ตอบแทนบุญคุณเถ้าแก่เถอะนะเจ้าคะ ข้าสามารถทำความสะอาดร้าน ปัด กวาด เช็ด ถู ล้างถ้วยชาม ดูแลลูกค้า หรือแม้แต่ทำอาหารข้าก็สามารถทำได้เจ้าคะ”

‘จงเฟยหนี่ว์’ หญิงสาวชาวป่าที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่นมาเพียงไม่นานเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ในประกายตาของนางนั้นเด็ดเดี่ยวฉายชัดว่านี่คือสิ่งที่นางตัดสินใจและจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงจนกว่านางจะทำมันได้สำเร็จ

เสียงถอนหายใจแรงๆ ดังมาจากชายรูปร่างสูงใหญ่ผู้เป็นเถ้าแก่ร้านไก่ตุ๋นโสมขนาดเล็กในเมืองเป่ยเป่า เขาเหลือบมองหญิงสาวอย่างประเมิน...

เพราะตำลึงเงินก้อนนั้น!

จึงนำมาซึ่งเรื่องวุ่นวายเช่นนี้!

เพล้ง!

ทันใดนั้นเองเถ้าแก่ก็เหวี่ยงแจกันไร้ดอกไม้ใกล้มือลงไปบนพื้นจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

ว้าย!

คนตัวเล็กตกใจจนหงายหลังล้มลง เศษกระเบื้องบางส่วนกระทบผิวหนังแต่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เมื่อตั้งสติได้นางก็รีบหยัดกายขึ้นนั่งคุกเข่าดังเดิม

“ข้าไม่ต้องการ! ไม่จำเป็นต้องตอบแทนบุญคุณอะไรข้าทั้งนั้น ไสหัวกลับไปแล้วอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

ตวาดห้วนข่มขู่พลางแผ่ปราณสังหารออกมาจนทำให้คนตัวเล็กที่แสนดื้อดึงถึงกับหน้าซีดเผือด รู้สึกดั่งหายใจไม่เต็มปอด เนื้อตัวอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง มือสองข้างที่ค้ำยันลงกับพื้นถึงกับสั่นเทา ความหวาดกลัวแล่นปราดเข้าควบคุมจิตใจจนไม่อาจต้านทาน

“ถะ...เถ้าแก่ ตะ...แต่ว่าข้า”

เถ้าแก่ร้านอาหารเล็กๆ ไม่ควรมีปราณสังหารระดับนักฆ่า! ทว่า ‘เกาเฉิงกง’ ไม่ใช่พ่อค้าทั่วไปแต่เป็น ‘เงา’ ที่ถูกฝึกมาเพื่อให้เป็นเครื่องสังหารไร้เมตตา

เมื่อสองเดือนก่อนเขาได้เข้ามาซื้อกิจการเล็กๆ แห่งนี้เพื่อแฝงตัวรอตะครุบ ‘เหยื่อ’ ให้ตายคาอุ้งเล็บแหลมคมตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

ภารกิจครั้งนี้ผู้เป็นนายเหนือหัวต้องการถอนรากถอนโคนอำนาจของ ‘เหยื่อ’ ให้สิ้นซาก จึงจำเป็นต้องใช้เวลาในการรวบรวมหลักฐาน ข้อมูล พยาน และจำต้องหว่านแหจับเป็นและจับตายเหล่าลิ่วล้อเครือข่ายสารเลวนี่ทั้งหมด

ทว่าเด็กสาวชาวป่ากำลังจะทำให้ภารกิจของเขาวุ่นวายอย่างที่ไม่ควรจะเป็น!

“เถ้าแก่ได้โปรดให้ข้าได้ช่วยแบ่งเบาภาระท่านด้วยเถอะนะเจ้าคะ ข้ายินดีทำทุกอย่างเพื่อท่าน ต่อให้ต้องแลกมาด้วยชีวิตข้าก็พร้อมจะทำทุกอย่าง”

เฟยหนี่ว์ก้มศีรษะลงจดพื้นอย่างไม่ยอมแพ้ ใบหน้ามอมแมมปราศจากน้ำตาแม้แต่หยดเดียว เนื้อตัวของนางผอมบางสวมใส่เสื้อผ้าขาดที่ปะชุนด้วยผ้าเก่าหลายๆ ชิ้น มีสภาพไม่ต่างจากเหล่าวนิพกขอทานในตลาดเลยแม้แต่น้อย

เมื่อห้าวันก่อนเฟยหนี่ว์เดินเท้าลงมาจากกระท่อมชายเขาเข้ามาในตลาดเป่ยเป่ากำเงินเก็บไม่ถึงหนึ่งก้วนในมือเพื่อตามหมอไปรักษามารดาที่ป่วยหนัก

ทว่า...

มันคือความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ คนจนแทบไม่มีสิทธิ์ได้รักการรักษาจากหมอ นอกจากซื้อยาสมุนไพรชุดจากหมอยาเถื่อนไปต้มกินเพื่อพยุงอาการ

เฟยหนี่ว์สูญเสียบิดาซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวไปอย่างกะทันหัน บิดาที่มักเข้าป่าเก็บของป่ามาขายทว่าโชคร้ายกลับถูกเสือขย้ำจนตายคาที่ นับจากนั้นมารดาก็ล้มป่วยหนักด้วยอาการตรอมใจ นางซึ่งเป็นบุตรสาวคนโตจึงได้ตัดสินใจเข้าป่าเพื่อเก็บสมุนไพร เก็บเห็ดมาขายที่ตลาด รับหน้าที่เป็นเสาหลักของครอบครัว โดยให้น้องสาวซึ่งมีอายุเพียงเจ็ดปีเป็นคนคอยดูแลมารดา

โชคไม่ดีนัก นางไม่เคยเก็บได้สมุนไพรหายากอย่างคนอื่นเขา เก็บได้เพียงสมุนไพรราคาถูกธรรมดาที่แทบไม่มีพ่อค้าคนไหนรับซื้อ เมื่ออาการของมารดาทรุดหนักนางจึงตัดสินใจมาหางานทำในตลาด หมายใจจะใช้แรงกายแลกเศษเงิน

เดินเท้าของานไปตามร้านค้าต่างๆ ตลอดสามวันจนรองเท้าสานขาดวิ่น จำต้องออกเดินด้วยเท้าเปล่า ถูกหินบาดจนเลือดไหลได้รับความเจ็บปวดแต่นางก็กัดฟันทน

ทว่าด้วยเนื้อตัวมอมแมม มีรูปร่างผอมบางดั่งจะปลิวไปกับสายลม อีกทั้งยังไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานที่ไหนมาก่อน นางจึงถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะเหล่าเถ้าแก่ไม่อยากได้ลูกจ้างที่อาจจะกลายเป็นภาระ

จนกระทั่งหญิงสาวเดินเข้ามาในร้านขายไก่ต้มโสมซึ่งตั้งอยู่ในตรอกแคบๆ แสนแออัด ร้านเล็กชั้นเดียว