เด็กเสี่ย

“จริงๆ ทางบริษัทอยากได้คนที่มีประสบการณ์แล้ว อย่างน้อยสักหกเดือนน่ะครับ”

“แต่ว่า... ในเว็บไซต์บอกว่ารับเด็กจบใหม่นี่คะ?”

“อ่า... แปลว่าลูกน้องผมคงใส่ข้อมูลผิด ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เสียเวลา”

ครืด!

ร่างเล็กหากแต่อวบอิ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีเมื่อได้ข้อสรุปที่ชัดเจนแล้ว เธอมองหน้าคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะแบมือออกไปข้างหน้า

“ครับ?”

“ขอรูปคืนด้วยค่ะ”

“ระ...รูป?”

“ใช่ค่ะ รูป”

เสียงที่จริงจัง ท่าทางที่ไม่ได้ล้อเล่น ทำให้ชายหนุ่มรีบแกะรูปที่ติดอยู่บนใบสมัครคืนเจ้าของอย่างรวดเร็ว

“แล้วก็... ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะเรียกลูกน้องที่ทำงานพลาดมาตักเตือน คุณรู้ไหมคะว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน ดอนเมือง แล้วที่นี่ที่ไหน สาทร ค่ารถจากดอนเมืองมาสาทรตั้งเท่าไหร่ แล้วไหนรถจะติดอีก ความสะเพร่าของลูกน้องคุณทำให้ฉันเสียเวลาชีวิตไปวันหนึ่งเต็มๆ”

“คุณ!”

“ลาล่ะค่ะ”

พูดจบร่างอิ่มก็เดินจากไปทันที พอพ้นจากห้องสัมภาษณ์แล้วหญิงสาวที่เคยปากเก่งก็ลูบอกตัวเองเบาๆ

“ฟู้ว!”

ตากลมเหลือบมองห้องที่เดินออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไป ไม่ได้ก็ไม่เห็นง้อ เด็กเกียรตินิยมแบบเธอมีอีกตั้งหลายบริษัทที่อยากได้เธอไปทำงานด้วย

“ท่านครับ คุณเนยถามว่าจะเข้าไปหาเธอหรือเปล่า”

ท่าน เงยหน้าขึ้นจากไอแพดเครื่องบาง ดวงตาคมกริบเหลือบมองลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่ที่ตอนหน้าของรถ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“ครับ” ชายหนุ่มตอบรับ ก่อนจะส่งข้อความกลับไปหา คุณเนย ผู้หญิงหนึ่งในสองของเจ้านาย เพียงไม่นานก็ได้รับสติกเกอร์แสดงความดีใจกลับมา เมื่อเสร็จธุระเขาก็เก็บมือถือเข้าสูทเหมือนเดิม

พิธาน มองออกไปด้านนอกของรถ การจราจรที่ติดขัดไม่ได้ทำให้คนที่อยู่บนรถหรูอารมณ์เสีย เพราะมีทั้งแอร์เย็นๆ และดนตรีเพราะๆ ที่เปิดคลอให้ผ่อนคลายตลอดเวลา

ต่างจากคนที่อยู่ด้านนอก อากาศร้อนๆ คงทำให้คนที่เดินไปมาบนฟุตบาทหงุดหงิดน่าดู ชายหนุ่มมองผู้คนที่เดินสวนไปมาเรื่อยๆ แต่แล้วจู่ๆ ก็สายตาคมก็หยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง

เธอคนนั้นน่าจะอยู่ในวัยทำงาน เพราะชุดสูทสีอ่อนเข้ารูปนั่นทำให้เขาคิดแบบนั้น รูปร่างของเธอไม่ผอมบางเหมือนสาวๆ สมัยนี้ แต่ดูอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ผิวขาวผ่องที่ยิ่งโดนแสงแดดก็ยิ่งดูกระจ่างใส และใบหน้าที่จืดสนิทสวมแว่นตาหนาเตอะ

เสียดาย

เธอมีรูปร่างที่เขาพึงพอใจ แต่เขาดันไม่ชอบสาวแว่น ไม่ชอบสาวเรียบร้อยแบบนี้เท่าไหร่ แต่ถึงชอบ เขาก็ไม่สามารถชี้นิ้วว่าอยากได้ผู้หญิงคนนั้นแล้วจะได้อยู่แล้ว ถ้าเธอไม่เป็นฝ่ายเต็มใจหรือเดินเข้ามาหาเขาก่อน

“ท่านครับ คุณหวานถามเรื่องดินเนอร์อาทิตย์หน้า...” เสียงเรียกของลูกน้องทำให้ตาคมละจากหญิงสาวคนนั้น พิธานนิ่งคิดเพียงครู่ ก่อนจะตอบลูกน้องเสียงเรียบ

“ที่เดิมนั่นแหละ”

“ครับ”

เมื่อหมดธุระแล้วพิธานก็มองออกไปด้านนอกอีกครั้ง ทว่าน่าเสียดายที่ครั้งนี้เขาไม่เห็นหญิงสาวคนนั้นอีกแล้ว แม้จะพยายามมองหาแค่ไหนก็ไม่เจอ เธออาจจะขึ้นรถแท็กซี่ หรือขึ้นรถเมล์ซักคันไปแล้วก็ได้

พิธานหันกลับมาสนใจหน้าจอไอแพดอีกครั้ง เพียงไม่นานไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว รถสีดำขลับมุ่งตรงไปที่คอนโดหรูๆ ที่มีใครบางคนรออยู่