เด็กคุณเจ 01

ว่ากันว่าต่อให้เราทุ่มเทมากแค่ไหน แต่ถ้าเขาคนนั้นไม่เห็นค่ามันก็เป็นแค่เรื่องตลกเรื่องหนึ่งเท่านั้น

เสียงดังโครม! ประตูห้องพักถูกถีบจนพัง ผู้ชายหน้าตาดีที่ฉันค่อนข้างคุ้นเคยเดินเข้ามาในห้อง เขามองฉันที่อยู่บนเตียงกับใครอีกคน เขามองฉันด้วยสายตาผิดหวัง เหมือนว่าเขาจะเจ็บปวดมาก

“ทำแบบนี้กับเราได้ไงวะ” เสียงเขาสั่นเครือ มือเขากำหมัดแน่น ถ้าเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนคงต่อยฉันหรือไม่ก็ต่อยอีกคนที่อยู่บนเตียง

“ขอโทษ” ฉันหันหน้าหนี ไม่อยากเห็นเขาที่อ่อนแอแบบนี้

เขาปรี่เข้ามาจับไหล่สองข้างของฉันอย่างแรง เขย่าตัวฉันอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับเอ่ยถ้อยคำเจ็บปวด “ขอโทษเหรอซี ซีนอกใจจ๋ายแต่พูดแค่ว่าขอโทษเหรอ มันง่ายไปไหมซี”

“...” นอกจากคำว่าขอโทษคนอย่างฉันจะทำอะไรได้

“ซีทรยศจ๋ายได้ไงวะ จ๋ายรักซีขนาดนี้ จ๋ายบอกแล้วว่าให้ซีได้ทุกอย่าง ทำไมซีเป็นผู้หญิงแบบนี้วะ มึงทำได้ยังไงวะซี ทำกับกูแบบนี้ได้ยังไง” เขายกมือขึ้นตั้งท่าจะตบหน้าฉัน เอาสิ ตบฉันสักสองสามทีก็คงจะดี ฉันสมควรโดน ทว่าเขาไม่ทำ เขาไม่ตบฉัน คงเพราะรักฉันมากจึงทำไม่ลง เขาผลักฉันล้มลงที่เตียงนอน มองฉันด้วยสายตารังเกียจกัน “ซีแม่งโคตรทุเรศ ผู้หญิงอย่างซีโคตรน่ารังเกียจ”

“ก็เลิกกันสิ” ฉันพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“แล้วคิดว่าจ๋ายยังจะเอาผู้หญิงสำส่อนแบบซีอยู่หรือไง ซีไม่ได้เหมาะสมกับจ๋ายสักนิด”

“...” ก็แน่อยู่แล้ว จ๋ายเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุดนี่

“สักวันมึงจะเสียใจที่ทำแบบนี้ซี” เขาเดินไปที่ผนังห้องดึงรูปคู่ของเราที่มีอยู่ประมาณ 20 รูปมาโยนใส่ฉันพร้อมกับพูดว่า “กูแม่งไม่น่าหลงรักคนอย่างมึงเลย ผู้หญิงอย่างมึงไม่ควรเข้ามาในชีวิตกู”

พูดจบเขาเดินออกไปแล้ว โลกที่เคยมีแค่เรามันจบลงแล้ว

ห้าปีต่อมา

งานเกษียณครูมาลี อินทิรา ครูสุทธินันท์ งดงาม

เวลาหนึ่งทุ่มฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนแห่งหนึ่งเป็นสถานที่ที่เคยเรียนตอนอนุบาลถึงมัธยมปลายและตอนนี้ที่นี่เป็นสถานที่จัดงานเกษียณของครูมาลี ครูสุทธินันท์ ครูที่เคยสอนฉันและเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ หลายคนที่จบจากโรงเรียนนี้

“ซีทางนี้” มิ้วกี้กวักมือเรียก เธอเป็นเพื่อนที่ตอนเรียนสนิทกันมาก เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว ความสนิทใจจึงไม่เท่าเมื่อก่อน

“มานานยัง” ฉันเดินเข้ามารวมกลุ่ม ในกลุ่มไลน์นัดกันว่ามาครบแล้วค่อยเข้างานพร้อมกัน

“เพิ่งมาก่อนมึงห้านาทีได้อะ”

“อ้อ”

“แต่มึงอะ”

“ทำไม”

“หน้ามึงไม่เปลี่ยนจากเดิมเลยเนอะ 28 ปีแต่เหมือนเด็ก 15 อิจเบา ๆ จ้า”

“พูดจริง”

“เออดิ จะโกหกทำไม”

“ก็นึกว่าเหมือนเดิมคือไม่พัฒนาความสวยงี้”

“กูเคยบอกว่ามึงไม่สวยเหรอคะ มึงน่ะมันคนสวย”

“จ้า มึงก็สวยค่ะเพื่อน”

“แน่นอนกูสวยอยู่แล้ว เออนี่คุณเต้ยแฟนกูค่ะ” มิ้วกี้แนะนำผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ

ฉันยกมือไหว้เพราะดูแล้วเขาน่าจะอายุมากกว่า “สวัสดีค่ะ”

“ครับ”

“ไอ้เล็กกับไอ้ตันใกล้ถึงแล้ว” มิ้วกี้พูดเมื่อกลุ่มไลน์เพื่อนวัยเด็กแจ้งเตือนว่าใครกำลังถึง กลุ่มไลน์เพื่อนวัยเด็กใช่ว่าจะครบทั้งสามสิบคน บางคนหายเข้ากลีบเมฆเพื่อนตามตัวไม่เจอ บางคนมีครอบครัวไม่สะดวกเข้ากลุ่มเพราะสามีขี้หึง ภรรยาขี้หึง ในกลุ่มนี้จึงมีประมาณ 20 คน

“นุกเกอร์ฝากบอกให้เราเข้าไปกันก่อน มันมาช้าหน่อยแฟนมันยังไม่เลิกงาน” ฉันพูดถึงเพื่อนสนิทที่เรียกว่าสนิทมาก ๆ เนื่องจากเราสองคนไปเรียนต่อที่เดียวกัน เรียนจบซื้อบ้านอยู่ใกล้กัน นุกเกอร์จึงเป็นเพื่อนวัยเด็กที่รู้เรื่องของฉันดีที่สุด เป็นเพื่อนที่พูดได้เต็มปากว่าเป็นคนในครอบครัว

“นุกมากับแฟน แล้วมึงทำไมฉายเดี่ยว” มิ้วกี้ถาม

“เลิกแล้วน่ะ”

“ฮะ!” ไม่แปลกที่จะตกใจ เวลาเลิกกับแฟนฉันไม่เคยประกาศลงโซเชียล คนก็เลยเข้าใจว่าฉันกับแฟนยังรักกันดี โผล่มาอีกทีให้เพื่อนรู้คือลงรูปกับแฟนใหม่ นิสัยแบบนี้ทำให้เพื่อนตกใจอยู่บ่อย ๆ

“เลิกกันสามเดือนแล้วมั้ง” กับผู้ชายคนล่าสุดคบสองเดือนไปไม่รอดก็เลยเลิก คนเราอะช่วงโปรโมชั่นทุกอย่างดีหมดอะ หมดโปรเมื่อไหร่เริ่มออกลาย บางคนถอยทัน บางคนถอยไม่ทันก็ยอมให้ตัวเองเจ็บเพื่อรั้งคนสารเลวไว้ในชีวิต ส่วนฉันถอยทันตลอดเพราะเคยมีประสบการณ์มาก่อน

“ถามจริง”

“อืม”

“มึงโอเคไหม” มิ้วกี้ทำหน้าเป็นห่วง ก็คงต้องมีสีหน้าแบบนี้อะเนอะเพราะเวลาลงโชเชียลฝ่ายชายชอบแท็กประมาณว่าเรารักกันมาก ทั้งที่ความจริงเพิ่งรู้จักกันสามวันจะรักอะไรขนาดนั้น

“โอเคสิ เราสองคนใช้ชีวิตแตกต่างกัน ทางเดินต่างกันก็เลยยุติความสัมพันธ์” กับบางคนที่ไม่ใช่ รั้งให้ตายก็ไปอยู่ดี

“งี้มึงโสดเหรอ”

“อืม”

“คนสวย ๆ แบบมึงโสดเนี่ยนะ”

“คนสวยจะโสดไม่ได้เหรอคะ”

“ก็โสดได้ แต่มึงไม่เหมาะจะเป็นคนโสด”

“บางทีไม่มีผัวก็ดีนะ เหนื่อยจะมี มีแล้วเหนื่อยไม่มีดีกว่า”

“เทคแคร์นะมึง” มิ้วกี้เดินเข้ามากอดด้วยความเป็นห่วง “เพื่อเป็นการขอโทษที่กูถามไม่เข้าเรื่อง หลังจบงานโรงเรียนไปต่อกันกูเลี้ยงเองค่า”

“เอาดิ” นานทีปีหนจะเจอเพื่อน วันนี้ฉันก็ว่างไม่มีเหตุผลต้องปฏิเสธ

หลังจากนั้นไม่ถึงสองนาทีเพื่อนรุ่นเดียวกันก็เริ่มทยอยกันมาหลายต่อหลายคน ฉันและเพื่อนจึงเดินเข้างานพร้อมกันพร้อมของขวัญที่ระลึกและช่อดอกไม้ให้ครูทั้งสองท่าน