1 30 แล้วนะ

"อ้าว ชนนนนนนน"

"เย้~"

ท่ามกลางบรรยากาศครึกครื้นที่บาร์แห่งหนึ่งกลุ่มเพื่อนสาวนัดรวมตัวกันเพื่อฉลองวันเกิดให้กับเกรซเลขาสาวดาวรุ่งสุดแกร่งที่ไม่ว่างานจะยากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

"ฉลองให้อีเกรซที่อายุครบ 30 แล้วจ้า" แจนพูดพร้อมกับชูแก้วขึ้นมาอีกครั้ง

"หู้วววววว~" เพื่อน ๆ ต่างพากันดื่มฉลองให้กับเกรซใหญ่เลยเพราะว่านาน ๆ จะได้รวมตัวกันได้ครบแก๊งค์สักที

"แล้วนี่แกไม่คิดจะดื่มให้เพื่อนเลยหรือไง" แจนหันไปถามปานวาดที่เอาแต่นั่งยิ้มมองเพื่อน ๆ ดื่มมาตลอดทั้งคืน

"ไม่เอาอ่ะพวกแกดื่มกันเลย" ปานวาดตอบ

"แกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าวาด" เกรซถามด้วยความเป็นห่วงเพราะปกติแล้วปานวาดเองชอบดื่มอยู่พอสมควร

"เปล่า~ ฉันก็แค่..." ปานวาดอมยิ้มออกมาเล็กน้อยจนเพื่อน ๆ ที่รอฟังคำตอบอยู่กับงงไปเลยจากนั้นเธอก็หันไปเปิดกระเป๋าแล้วหยิบบางอย่างออกมาโชว์เพื่อน ๆ ด้วยสีหน้ามีความสุข

"ฉันท้องแล้วจ้า" ปานวาดพูดพร้อมโชว์ใบอัลตราซาวด์ให้เพื่อน ๆ ดู

"อร๊ายยยยยยย" ทุกคนเผลอร้องกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจและตกใจแต่โชคดีที่ในร้านเสียงดังเลยไม่เป็นที่สนใจมากนัก

"แกท้องเหรอ" พีต้าถาม

ปานวาดรีบพยักหน้าตอบทำให้พีต้าถึงกับรีบวางแก้วในมือลงแล้วเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักด้วยความดีใจทันทีเพื่อจากนั้นเกรซกับแจนก็ตามเข้าไป

"ฉันดีใจด้วยนะแกในที่สุดลูกแกก็มาสักที" พีต้าพูด

"ฮือ~ จะร้องไห้แล้วนะ" ปานวาดตอบ เธอแต่งงานตั้งแต่อายุ 24 แล้วแต่ก็ยังไม่มีลูกสักทีแม้ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตามดังนั้นวันนี้เมื่อเพื่อน ๆ รู้ว่าเธอตั้งครรภ์จึงรู้สึกดีใจด้วยมาก ๆ จนน้ำตาแทบไหลกันเลย

"ต่อไปนี้พีต้าก็จะได้เป็นลุงแล้ว" แจนพูดขัดเมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังเข้าสู่โหมดซึ้งมากเกินไปทำให้พีต้าดีดตัวขึ้นมาทันที

"ลุงบ้าลุงบออะไรสวยขนาดนี้จ๊ะ" พีต้าว่าพร้อมส่งสายตาดุ ๆ ไปให้แจน

"ล้อเล่น ๆ โอ๋ ๆ นะ" แจนตอบ

"ไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะว่าพวกเรากำลังจะมีหลานกันแล้ว" เกรซพูด

"นั่นสิ ดีใจว่ะ ฮือออออ~" แจนตอบ

"อันนี้ก็ถือเป็นของขวัญให้แกด้วยนะเกรซ" ปานวาดพูด

"โห~เป็นของขวัญที่มีค่ามากเลยว่ะ" เกรซตอบแล้วยื่นมือไปสัมผัสที่หน้าท้องของปานวาดเบา ๆ

"ต่อไปนี้ลูกฉันก็เหมือนลูกแกแล้วนะ" ปานวาดพูด

"จริง แกควรรับลูกยัยปานวาดเป็นลูกบุญธรรมแกนะ" พีต้าพูด

"ทำไมอ่ะ" เกรซถาม

"แกก็ลองดูตัวแกสิ" พีต้าตอบ เกรซก้มมองดูตัวเองทันทีด้วยความสงสัย

" 30 แล้วนะเว้ย"

เกรซถอนหายใจแล้วเงยหน้ากลับขึ้นมามองพีต้าด้วยสายตาเบื่อ ๆ เพราะเพื่อนของเธอมักจะพูดแบบนี้อยู่บ่อย ๆ

"แกควรเลิกบ้างานแล้วสนใจตัวเองสักที แกอย่าลืมสิว่าผู้หญิงถ้าอายุมากขึ้นแล้วความพร้อมของร่างกายในการมีลูกมันก็จะน้อยลงหรือแกคิดจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต" พีต้าพูด

"ใช่ รู้จักกันมาตั้งแต่มอปลายจนตอนนี้ก็ 30 กันแล้วฉันเพิ่งเคยเห็นแกมีความรักแค่ครั้งเดียวเองอ่ะแกอย่าปิดกั้นตัวเองนักเลยเกรซ ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีแค่ทำงานหาเงินนะเว้ย" ปานวาดตอบ

"ก็ฉันยังไม่อยากมีใครพวกแกจะมาบังคับฉันทำไมเนี่ย" เกรซตอบแล้วยกแก้วขึ้นมาดื่ม

"อย่ามาทำเป็นพูดว่าไม่สนใจ แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าที่ผ่านมาแกแอบไปนัดบอร์ดอ่ะ" คำพูดของแจนทำให้เกรซชะงักไปเลย

"ถ้าแกไม่สนใจแกจะเล่นแอพหาคู่ทำไม เรื่องแค่นี้แกไม่ต้องอายพวกฉันหรอกอีพีต้ามันเล่นตั้งไม่รู้กี่แอพมันยังไม่อายเลย" แจนพูด

"หลายรอบแล้วนะมึงเนี่ย" พีต้าหันไปว่าแจนเบา ๆ

"แล้วแกจะให้ฉันทำไงว่ะ ฉันก็ลองมาหลายครั้งแล้วอ่ะแต่มันยังไม่เจอคนที่ถูกใจสักทีเลย...ใครจะอยากโสดกันล่ะ" เกรซตอบ จริง ๆ แล้วที่ผ่านมาเธอก็พยายามเปิดโอกาสให้กับตัวเองมาตลอดแต่ผู้ชายหลายคนที่เธอคุยด้วยล้วนแล้วแต่ไม่ใช่ผู้ชายที่จะสามารถเดินต่อไปกับเธอได้ไม่ว่าจะด้วยเรื่องไลฟ์สไตล์หรือทัศคติก็ตามจนเธอเองก็รู้สึกท้อเหมือนกัน

"เอางี้ไหมเดี๋ยวฉันจะให้แฟนฉันลองติต่อเพื่อนเขาที่โสดอยู่ให้แล้วแกก็ลองไปทำความรู้จักกับเขาดูเผื่อว่าถ้ามันคลิ๊กกันก็จะได้สานต่อ" แจนพูด

"อุ๊ย! ดีนะ เพื่อนแฟนยัยแจนแต่ละคนมีแต่โปร์ไฟล์ดี ๆ ทั้งนั้นไม่แน่นะแกอาจได้กลายเป็นคุณหญิงคุณนายนั่งสวย ๆ อยู่ที่บ้านก็ได้" พีต้าพูด

"แล้วเขาจะสนใจฉันเหรอว่ะ" เกรซถาม

"ทำไมจะไม่สนใจ เพื่อนฉันสวยขนาดเนี่ยใครไม่เอาก็โง่แล้ว" แจนพูด

"แต่ที่ผ่านมามันก็ไม่มีใครเอานะเว้ย" คำตอบของเกรซทำเอาเำื่อนทั้งสามคนหุบยิ้มทันที

"อะ เอาหน่าก็ถือว่าที่ผ่านมาไอ้ผู้ชายพวกนั้นมันตาบอดแล้วกัน อย่าไปคิดมาก" แจนพูด

"อืม ใช่ ๆ" พีต้าตอบ

"มา ๆ ชนแก้วดีกว่า" แจนพูด

"เอ้าชนนนนนน"

ทุกคนดื่มฉลองกัรอย่างสนุกสนานจนเวลาก็เลยผ่านไปจนดึกทำให้สภาพของแต่ละคนอยู่ในอาการมึนเมากันไม่น้อยยกเว้นปานวาดแค่คนเดียว

"ฮือ~ พวกแกไม่รู้หรอกว่าฉันอยู่คนเดียวเหงาแค่ไหน ใช่สิพวกแกมีแฟนกันหมดแล้วหนิ ไอ้เพื่อนนิสัยไม่ดีทิ้งฉันไปกันหมดเลย" เกรซตัดพ้อออกมาเบา ๆ ด้วยอาการเมาจนปานวาดที่นั่งฟังอยู่ถึงกับส่ายหัวมองดูด้วยความเอ็นดู จากนั้นไม่นานบรรดาแฟนหนุ่มของแจนกับพีต้าก็มารับพวกเธอที่ร้านทันทีเพราะปานวาดโทรไปบอกว่าทุกคนเมาหนักมาก

"เกรซ...เกรซ" ปานวาดพยายามเรียกเกรซให้ลุกขึ้นเพื่อที่เธอจะได้พาเกรซไปส่งที่คอนโด

"ฮื้มมม~"

"กลับบ้านกันเดี๋ยวฉันไปส่ง" ปานวาดพูด

"ม่ายเป็นไร~ พวกแกกลับไปเถอะเดี๋ยวฉันให้กล้ามารับเอง" เกรซตอบ

"เดี๋ยวพวกฉันไปส่งก็ได้" ปานวาดพูด

"ฉันบอกไอ้กล้ามันไปแล้วตั้งแต่ก่อนมามี่ร้านพวกแกกลับไปเถอะ" เกรซยังคงยืนยันคำเดิมจนปานวาดต้องหันไปมองปกรณ์แฟนหนุ่มของพีต้าที่ยืนรออยู่

"เอาไงดีคะพี่กรณ์" ปานวาดถามเพราะว่าคืนนี้เธอต้องติดรถกรณ์กลับไปเช่นกันเพราะเธอเองก็ไม่ได้เอารถมาด้วยทำให้กรณ์และพีต้าต้องช่วยดูแลเธอไปก่อนชั่วคราว

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะพีต้าก็ดูจะไม่ไหวแล้วด้วย" กรณ์ตอบ

"ฉันอยู่ได้ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า" เกรซตอบ

"งั้นให้ฉันอยู่รอเป็นเพื่อนไหม" ปานวาดถาม

"ไม่เป็นไรเกรงใจพี่กรณ์เขาแกพาพีต้ากลับไปเถอะเดี๋ยวฉันถึงบ้านแล้วจะโทรหา" เกรซตอบ

"เอางั้นเหรอ" ปานวาดถาม

"อื้ม" เกรซตอบ

"งั้นฉันไปก่อนนะมีอะไรก็โทรหาฉันนะ" ปานวาดตอบ

ความจริงเธอไม่อยากทิ้งเกรซไว้คนเดียวเลยแต่ว่าเธอเกรงใจกรณ์เลยจำเป็นต้องปล่อยเกรซไว้และอีกอย่างนึงคือปกติแล้วเกรซก็มักจะกลับเองคนเดียวอยู่แล้วโดยการเรียกรถไม่ก็ให้น้องชายอย่างกล้ามารับไปส่งที่คอนโดเธอจึงพอที่จะวางใจได้นิดหน่อยเมื่อเกรซบอกว่าจะให้กล้ามารับจากนั้นปานวาด กรณ์และพีต้าจึงได้เดินออกจาโต๊ะไป

"น้องคะ" ปานวาดเรียกพนักงานที่กำลังเดินผ่านไปไว้

"คะ" พนักงานตอบ

"พี่ฝากดูเพื่อนพี่หน่อยนะอีกเดี๋ยวน้องชายเขาจะมารับยังไงพี่ฝากน้องดูแลเพื่อนพี่สักแป๊ปนึงนะ" ปานวาดพูดพร้อมยื่นเงินจำนวน 2,000 บาทและนามบัตรของเธอให้พนักงานสาว

"ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ได้เลย" ปานวาดพูด

"ได้ค่ะ" พนักงานตอบจากนั้นทั้งสามคนก็เดินออกไป เกรซเริ่มขยับตัวลุกขึ้นหลังจากที่นอนพักไปได้สัก 5 นาทีเธอเดินเซซ้ายเซขวาไปจนถึงห้องน้ำ

"ทำไมวันนี้มันมึนจังว่ะ" เกรซพูดกับตัวเองหน้ากระจกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากล้า

ตืด ตืด ตืด

"นี่พี่จะโทรมาทำไมดึก ๆ ดื่น ๆ เนี่ยพรุ่งนี้ฉันมีเรียนตอนเช้า" กรีนรับโทรศัพท์พี่สาวด้วยความหงุดหงิดเพราะเกรซดันโทรมารบกวนตอนที่เธอกำลังนอนหลับอยู่

"กล้า~ มารับพี่ที่ร้านเดิมหน่อยดิพี่รู้สึกปวดหัวอ่ะ" เกรซตอบ

"พี่ก็โทรไปบอกไอ้กล้าดิจะโทรมาหาฉันทำไม! แค่นี้นะ" พูดจบกรีนก็วางสายใส่เกรซทันที

"คนจะหลับจะนอนโทรมาทำไมก็ไม่รู้" กรีนบ่นอย่างหัวเสีย

"อะไรว่ะมารับแค่นี้ก็ไม่ได้" เกรซพูดจบก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องน้ำ

"โอ๊ย!"

ในขณะที่เธอเดินพ้นออกมาจากห้องน้ำหญิงเธอก็ชนเขากับใครคนนึงที่เดินออกมาจากฝั่งห้องน้ำชายเช่นกันโชคดีที่เขาช่วยรับเธอไว้ไม่งั้นด้วยสภาพเธอในตอนนี้คงต้องกระเด็นไปกองอยู่ที่พื้นแน่

"เป็นอะไรไหมครับ" ชายหนุ่มรุ่นน้องหน้าตาดีเอ่ยถามเกรซด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร ขอโทษนะ" เกรซตอบแล้วพยายามดันตัวเองออกจากชายหนุ่มซึ่งเขาก็เข้าใจดีเลยช่วยปล่อยเธอออก

"คุณดูเมามากเลยให้ผมไปส่งที่โต๊ะไหมครับ" ชายหนุ่มถาม

"ไม่เป็นไรอ่ะจะกลับละ โชคดีนะ บาย" เกรซตอบแล้วก็เดินออกไปแต่แค่เพียงเธอลองก้าวขาออกไปแค่ได้ข้างเดียวเธอก็เซจนเกือบล้มหน้าทิ่มทำให้ชายหนุ่มต้องรีบเข้าไปประคองไว้ด้วยความเป็นห่วง

"เอ่อ...นี่คุณมากับใครครับให้ผมพาไปส่งที่โต๊ะดีกว่าไหม" ชายหนุ่มถาม

"โอ๊ย~ คนอื่นมันกลับบ้านกับแฟนไปหมดแล้ว" เกรซตอบ

"งั้นแฟนคุณล่ะครับให้ผมช่วยโทรตามให้ไหม" ชายหนุ่มถาม เกรซหันหน้าไปหาชายรุ่นน้องแล้วใช้มือจับหน้าของเขาไว้

"นายก็จะล้อฉันอีกคนเหรอฮะ!" เกรซถาม

"ผมยังไม่ได้ล้ออะไรคุณเลยนะครับ" ชายหนุ่มตอบ

"ใช่สิ! ฉันมันไม่มีใครเอาหนิ ฉันมันแก่ ฉันมันธรรมดา ฉันมันบ้างานวัยรุ่นอย่างพวกนายจะไปเข้าใจหัวอกคนวัย 30 อย่างฉันได้ไง" เกรซพูด

"นี่พี่ 30 แล้วเหรอครับ" ชายหนุ่มถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"นายจะว่าฉันแก่เหรอ" เกรซถาม

"ผมไม่ได้หมายความอย่างงั้นซะหน่อย" ชายหนุ่มตอบ

"ถอยไปเลย" เกรซพูดแล้วดันชายหนุ่มให้ถอยห่างออกไปแต่ด้วยร่างกายของเธอตอนนี้อ่อนแรงมาก ๆ ชายหนุ่มเลยไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยสักนิด

"ผมขอโทษ ๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปส่งพี่เป็นการไถ่โทษแล้วกัน โอเคไหม" ชายหนุ่มถาม

"ฉันกลับเองไก้เดี๋ยวน้องชายฉันก็มารับแล้ว" เกรซตอบ

"งั้นเดี๋ยวผมนั่งรอเป็นเพื่อนก็ได้ขืนผมปล่อยพี่ไปสภาพนี้เกรงว่าไม่น่าจะปลอดภัย" ชายหนุ่มพูดแล้วช่วยประคองพาเกรซออกไปนั่งรอหน้าร้าน

"นี่มันจะชั่วโมงนึงอยู่แล้วนะทำไมน้องชายพี่ยังไม่มาอีกล่ะ" ชายหนุ่มถาม

"ถ้ารอไม่ไหวก็ปลับไปก่อนดิเดี๋ยวฉันเรียกรถกลับเองก็ได้" เกรซตอบทั้ง ๆ ที่หัวยังซบอยู่ที่ไหล่ของชายหนุ่มอยู่เลย

"ให้ผมไปส่งดีไหม พี่เป็นผู้หญิงแถมยังเมาอีกด้วยถ้าต้องนั่งรถกลับเองผมว่ามันอันตรายนะ" ชายหนุ่มถาม เกรซเงยหน้ามองชายหนุ่มแล้วยกมือขึ้นมาชี้หน้าเขา

"นายหรือว่าคนขับรถกันแน่ที่อันตราย" เกรซถาม

"ถ้าผมอันตรายจริงผมพาพี่ไปต่อตั้งแต่ที่หน้าห้องน้ำล่ะไม่มานั่งตากยุงอยู่เป็นเพื่อนพี่ตรงนี้หรอก" ชายหนุ่มตอบ

"อาจเป็นเพราะฉันไม่ตรงสเปคนายก็ได้ ใครจะมาชอบผู้หญิงแก่ ๆ แบบฉันล่ะ" เกรซพูดตัดพ้อด้วยแววตาเศร้า ๆ

"เพ้อเจ้อ พี่นั่งรอผมตรงนี้นะเดี๋ยวผมไปเอารถก่อน ห้ามไปไหนนะ!" พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินไปเอารถมารับเกรซแล้วขับพาเธอออกไป

"บ้านพี่อยู่ไหนอ่ะ" ชายหนุมถาม

"สระบุรี" เกรซตอบ

"ฮะ!" ชายหนุ่มอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"นี่บ้านพี่อยู่สระบุรีเลยเหรอ" ชายหนุ่มถาม

"ใช่" เกรซตอบ

"ถ้าผมขับไปส่งพี่ที่สระบุรีแล้วแบบนี้ผมจะกลับถึงบ้านตัวเองกี่โมงเนี่ย" ชายหนุ่มพูด

"แล้วนายจะไปส่วฉันที่สระบุรีทำไม" เกรซถาม

"เอ้า! ก็ไหนเมื่อกี้พี่บ้านว่าบ้านพี่อยู่สระบุรีไง" ชายหนุ่มตอบ

"บ้านเกิดฉันอยู่สระบุรีแต่ฉันย้ายออกมาอยู่คนเดียวนานแล้วจ่ะ" เกรซพูด

"แล้วจะพูดเพื่อ" ชายหนุ่มถาม

"ก็นายถามฉันเองหนิว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหนฉันก็ตอบนายไปตรงๆ ยังจะมีหน้ามาบ่นอีก" เกรซตอบ

"อ่ะ ๆ งั้นพี่จะให้ผมไปส่งที่ไหนล่ะ" ชายหนุ่มถาม

"ที่คอนโด" เกรซตอบ

"แล้วคอนโดพี่อยู่ที่ไหน" ชายหนุ่มถาม

"ฉันไม่บอกที่อยู่ให้คนแปลกหน้าหรอกนะ มันอันตราย" เกรซตอบแล้วปรับเบาะลงเพื่อนอนให้สบายมากขึ้น

"เอ้า! ไม่บอกแล้วผมจะรู้ได้ไงอ่ะ" ชายหนุ่มถาม สีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้คืองงไปหมดแล้วเพราะเขาไม่รู้เลยว่าเกรซต้องการอะไรกันแน่แถมเจ้าตัวยังเมาคงคุยกันไม่รู้เรืื่องอีก

"พี่...เฮ้ยพี่!" ชายหนุ่มพยายามเรียกเกรซให้ลุกขึ้นมาคุยกันดี ๆ

"เบา ๆ ดิคนจะนอน" เกรซตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"เอ้า! อะไรของเขาว่ะ ปรับเบาะกูอีก...แม่งคิดผิดคิดถูกเนี่ยที่ช่วยมา" ชายหนุ่มบ่นงึมงัมเบา ๆ ด้วยความสับสนว่าควรจะเอายังไงกับเกรซต่อดี