ตอนที่ 3 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ 1/2

ร่างระหงในชุดสายเดี่ยวสีแดงสดเว้าหลังลึกจนเกือบจะถึงก้นนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์กับเจ๊หุ้นส่วน ไวน์ราคาแพงถูกยกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า จนผู้ที่มาด้วยกันต้องเอ่ยถาม

"นี่ที่รัก แกเป็นอะไรห๊ะ ร้อยวันพันปีฉันก็ไม่เคยเห็นแกอยากจะดื่มอะไรขนาดนี้ แล้วนี่ภาคินไปไหน ไม่มาด้วยรึไง แกถึงต้องได้ลากฉันมานั่งเฝ้าแกเนี่ย"

เสียงโทนสูงของเจ๊แมรี่ถามสุดที่รักที่กำลังยกไวน์เข้าปากไม่หยุด

"เจ๊อย่าพูดชื่อมันให้หนูได้ยินได้มั้ย เสียอารมณ์หมด"

ที่รักวางแก้วไวน์ลงบนบาร์ก่อนที่จะหันไปบอกเจ๊แมรี่

"ทะเลาะกันว่างั้น"

หญิงสาววัยสามสิบปลาย ๆ ถามเธอถึงเหตุผลที่ต้องมานั่งดื่มย้อมใจอยู่ตรงนี้

"หนูไม่ได้ทะเลาะ แต่หนูเลิกกับมันแล้ว"

คำตอบของเธอทำเอาคนที่ถามถึงกับอ้าปากทำตาโต ทั้งที่ภาคินก็ดูจะรักและหลงที่รักมาก ส่วนสุดที่รักเองก็ดูคลั่งไคล้ชายหนุ่มมากเหมือนกัน แล้วเหตุผลอะไรถึงได้ทำให้เลิกกันสายฟ้าแลบได้ขนาดนี้ เมื่อได้เห็นหน้าสงสัยของอีกฝ่าย สุดที่รักเลยเริ่มเล่าเหตุผลให้ฟัง

"ก็เมื่อวานตอนที่หนูไลฟ์เสร็จหนูก็กะจะไปเซอร์ไพรส์มันที่คอนโด ใครจะรู้..พอไปถึงดันเจอไอ้ภาคินเซอร์ไพรส์กลับ มันกำลังเอากับผู้หญิงอยู่ในห้อง หนูก็เลิกสิ จะรอให้มันสวมเขาครั้งที่สองทำไม อีกอย่าง คนสวย ๆ แบบหนูแค่หาแฟนใหม่น่ะไม่ยากหรอก แต่เจ็บใจที่เหมือนโดนมันหลอกเจาะไข่แดงนี่สิ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเจ๊ ถือว่าฝึกประสบการณ์แล้วกันเนาะ"

คำพูดสุดท้ายสุดที่รักหันมายิ้มร่าขยิบตาให้เจ๊แมรี่ เหมือนกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยสักนิดที่พึ่งเลิกรากับแฟนหนุ่มดาราหน้าใหม่ไป

"เออก็ดี ไม่เสียใจก็ดี ทีหลังจะเอาใครก็อย่าเห็นแค่ว่าหล่ออีกล่ะ"

เสียงเจ๊คนสนิทพูดพลางสอนให้เธอฟัง แต่เหมือนว่าดวงตาคู่สวยจะไม่ได้สนใจคู่สนทนาตรงหน้าเท่าไหร่นัก เพราะทางด้านซ้ายมือของเธอนั้นมีอย่างอื่นที่น่าสนใจกว่าเป็นไหน ๆ

"เจ๊ ๆ ตรงนั้นน่ะ โคตรหล่อเลย หนูอยากจีบเขาอะเจ๊"

ที่รักพูดพลางสะกิดให้เจ๊แมรี่มองไปทางเดียวกับที่เธอให้ความสนใจ

"ฉันยังพูดไม่ทันขาดคำ แกก็เป็นอีกแล้วนะนังที่รัก เดี๋ยวก็ได้มานั่งเจ็บใจอีกหรอก"

เสียงบ่นพอเป็นพิธีระหว่างที่กำลังกวาดสายตาไปทางเดียวกับสุดที่รักบอก

"อ้อ นั่นคุณเพชรกล้า ดาราชื่อดัง ไม่หล่อน่ะสิแปลก แกไม่รู้จักรึไง"

"ไม่ใช่คุณเพชรกล้า อันนั้นฉันรู้จัก ฉันหมายถึงอีกคนที่นั่งข้าง ๆ กันนั่นต่างหาก คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวนั่นไงเจ๊"

เจ๊แมรี่หันไปมองอีกครั้ง หรี่ตาดูจนแน่ใจก่อนที่จะหันมาพูดกับเธอ

"ถ้าคนนั้นน่ะชื่อคุณรชา เป็นพี่ของคุณเพชรกล้านั่นแหละ แต่ไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ กันหรอก"

สุดที่รักหันมามองเจ๊แมรี่อีกครั้งสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

"เจ๊รู้จักเขาได้ไงอะ"

"เอ้า นังนี่ ก็คุณรชาน่ะ เขาอยู่ในลิสต์รายชื่อ คุณหมอหล่อบอกต่อด้วยน่ะสิ หมอหนุ่มวัย 30 ปี มีตำแหน่งเป็นถึงประธานโรงพยาบาลชื่อดัง หล่อ รวย เพอร์เฟค เคร่งขรึม สาว ๆ คนไหนก็อยากจะกินเขาทั้งนั้นแหละ"

เมื่อได้ยินคำตอบที่รักก็พยักหน้าเข้าใจ แต่ใจสายตานั้นกำลังซ่อนความคิดบางอย่างไว้อยู่ ครู่หนึ่งเมื่อหันไปมองก็รู้สึกว่าเขาเองก็กำลังจ้องมองเธอเช่นกัน

"เจ๊ หนูอยากได้เขามาเป็นแฟนอะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้าทำเอาเจ๊แมรี่เอามือทาบอกตกใจ

"แกจะเอาอะไรไปจีบเขายะ ถ้าไปให้เขากินเล่น ๆ น่ะพอได้หรอกนังที่รัก"

คำพูดของเจ๊แมรี่ยิ่งจุดประกายความอยากได้คุณหมอรชาคนนั้นมาเป็นแฟนของเธอมากขึ้น

"เจ๊คอยดูเถอะ สุดที่รักซะอย่าง"

เธอตอบกลับไปด้วยท่าทางมั่นใจเต็มเปี่ยม

//////

"เฮียจะไปไหนอะ"

เสียงเพชรกล้าถามขึ้นเมื่อเห็นรชาถือแก้ววิสกี้แล้วกำลังจะลุกขึ้นจากโซฟา

"เมาแล้ว จะหาคนไปส่งหน่อย"

คำตอบของเขาทำเอาคนถามสงสัย ก็รชาพึ่งดื่มไปแค่สองแก้ว จะไปเมาได้ยังไง อย่างเขาดื่มหมดขวดคนเดียวยังขับรถได้สบาย

"เฮียจะไปสงสัยทำไม เจอเหยื่อใหม่แล้วล่ะสิไม่ว่า"

เสียงของขวัญดังแทรกขึ้นมา ก่อนที่รชาจะไหวไหล่ให้น้องสองคนแล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่มีสาวสวยในชุดสีแดงสดนั่งอยู่

"ขอโทษนะครับ ขอผมนั่งด้วยคนได้มั้ย"

เสียงทุ้มของชายหนุ่มรูปหล่อดังขึ้น เมื่อสุดที่รักหันมามองก็ทำเอาเธอกับเจ๊แมรี่ตาค้าง เพราะดันเป็นคนที่เธอกำลังหมายตาอยู่

"โอ๊ะ งั้นเจ๊ขอไปนั่งกับเพื่อนดีกว่านะ พอดีเพื่อนเจ๊อยู่โต๊ะตรงนู้น"

เจ๊แมรี่รีบออกตัวอย่างรู้งาน แล้วปล่อยให้สุดที่รักนั่งอยู่กับรชาเพียงลำพัง

"แล้วผมนั่งตรงนี้ได้หรือเปล่าครับ"

เขาถามอีกครั้งด้วยท่าที่สุภาพ

"เชิญค่ะ"

สุดที่รักผายมือเป็นการเชิญให้เขานั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้าง ๆ

"คงไม่ได้รอแฟนอยู่ใช่มั้ยครับ"

รชาถามขึ้นหยั่งเชิง ดูว่าสาวสวยตรงหน้ามีผู้ชายคนไหนมาด้วยหรือไม่ เพราะเขาเองก็ไม่ชอบเข้าไปแทรกกลางทำลายความสัมพันธ์ของใคร

"ไม่ค่ะ พอดีไม่มีแฟน"

เสียงหวานตอบกลับพร้อมส่งสายตาไปให้คนข้าง ๆ

"งั้นผมขออนุญาตดื่มเป็นเพื่อนนะครับ เพราะดูท่าทางเพื่อนคุณคงจะไม่กลับมาที่โต๊ะแล้ว"

รชาพูดพลางมองไปยังเจ๊แมรี่ที่กำลังดื่มคลอเคลียร์อยู่กับหนุ่ม ๆ โต๊ะอื่น

"ยินดีมากค่ะ"

สุดที่รักตอบกลับพลางยกแก้วไวน์ขึ้นมาชนกับแก้ววิสกี้ของเขา

สองคนนั่งดื่มอยู่พักใหญ่ ๆ รชาก็ชวนสุดที่รักคุยด้วยท่าทางสุภาพจนทำเอาเธอก็เอียงอายเวลาชายหนุ่มจ้องมอง โดยเฉพาะดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาที่มองเธอทีไรก็ทำเอาแทบจะหลุดลอยเข้าไปในภวังค์

"ผมว่าคงต้องขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ วันนี้ดื่มเยอะแล้วรู้สึกว่าจะเมามาก"

เมื่อได้ยินแบบนั้นสุดที่รักก็มีความคิดบางอย่างเข้ามาในหัว

"เมาแบบนี้คุณจะขับรถกลับบ้านยังไงคะ อันตรายแย่"

"คงกลับแท็กซี่ครับ พอดีตอนมาติดรถน้องชายมา แต่ตอนนี้น้องชายผมท่าทางยังไม่อยากกลับ"

เขาตอบพลางหันไปมองเพชรกล้าที่คุยอยู่กับสาว ๆ ที่โต๊ะอีกฝั่งของร้าน

"ถ้างั้น ให้ฉันไปส่งมั้ยคะ กำลังจะกลับเหมือนกันค่ะ"

ข้อเสนอของเธอทำเอารชายิ้มกว้างอยู่ในใจ

"งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ"

สุดที่รักพยักหน้าก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแล้วเดินนำรชามาที่รถเก๋งของตัวเอง พอขึ้นมานั่งบนรถได้ไม่นานก็ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเมาหลับไปแล้ว แผนการณ์รวบหัวรวบหางจึงเกิดขึ้นในความคิดเธอ

///////

ก็ฉันมันแพ้คนหล่อ แล้วผู้ชายคนนี้ก็ดันหล่อตรงสเปคซะด้วย เอาวะ จะมามัวเหนียมอายเป็นลูกคุณหนูอยู่ก็คงจะไม่ได้กินง่าย ๆ รู้ว่าเสี่ยง แต่ยังไงก็ต้องลอง

//////////