ตอนที่ 2.2 การันต์

การันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังจากดาวอังคารก็รู้ว่าเขาหงุดหงิดเต็มที่ และนั่นทำให้เธอจำเป็นต้องเงียบเสียงลงเพราะไม่อยากมีปัญหา

“ไปจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาล” เพลงรักเหลือบสายตามองเขา สลับกับมองราเชนทร์ที่พยักหน้ารับแล้วเดินออกไปจากห้อง

เธอกวาดสายตามองรอบห้องนี้อีกครั้ง เพราะอยากจะเก็บรายละเอียดความหรูหราของโรงพยาบาลแสนแพงนี้

“ที่นี่คือโรงพยาบาลอะไรเหรอคะ ที่เตียงหรือชุดไม่มีชื่อโรงพยาบาลบอกเลย” และนั่นก็จริงอย่างที่เพลงรักพูด เพราะไม่ว่าเธอจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นชื่อของโรงพยาบาลติดอยู่ที่ไหนเลย เธอเคยเห็นจากในทีวีว่าถ้านอนที่โรงพยาบาล ชุดคนป่วยจะมีชื่อโรงพยาบาลติดอยู่ แต่ชุดที่เธอสวมอยู่นั้นกลับเป็นเพียงแค่สีชมพูอ่อนและตราสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่ไม่รู้จัก

แอ๊ด~

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบอะไร จู่ ๆ ประตูหน้าห้องก็เปิดออกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่หนุ่มหล่อที่เพิ่งเดินออกไป เพราะคนที่ที่เดินเข้ามานั้นคือผู้เป็นแม่และพ่อเลี้ยง

เพลงรักตกใจมากที่เห็นพวกเขา ดวงตาของเธอจ้องมองที่ทั้งสองคนไม่กะพริบ ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายเต้นเร็วจนปวดหนึบ และสาเหตุของอาการนั้นก็มาจากความหวาดกลัว

เธอมองทั้งสองคนที่เดินเข้ามาใกล้เตียง สีหน้าของทั้งสองดูโกรธเกรี้ยวไม่น้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าของคนน่าสงสารทันทีที่เห็นว่ามีคนแปลกหน้าอย่างการันต์ยืนอยู่

“โถ~ ลูกแม่” มาลีแสร้งทำเป็นเป็นห่วง พร้อมทั้งเดินมาจับตรงนั้นตรงนี้ด้วยท่าทางของคนที่ใส่ใจ

“เจ็บตรงไหนเหรอ ขาหักหรือเปล่า แขนหลุดไหม” เพลงรักก้มหน้าลง พร้อมกับสะบัดตัวออกเบา ๆ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามสะบัดตัวออก แต่คนเป็นแม่กับจับแขนเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนมือลงมาที่ด้านหลังของเธอแล้วออกแรงบิดที่เอวของเพลงรักจนสุดแรง

“อ๊ะ!!” เพลงรักสะดุ้งพร้อมทั้งหันไปมองแม่ด้วยสีหน้าอธิบายไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้คนนอกมาเห็นพฤติกรรมในครอบครัวของเธอสักเท่าไหร่ สุดท้ายก็ทำได้แค่เงียบเสียงลงแล้วก้มหน้างุด

“คุณเป็นใคร?”

“ฉันเป็นแม่ของอี เอ๊ย!! ของหนูเพลงรัก” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เพลงรักเข้าใจดีว่ามันเสแสร้งมากแค่ไหน ก่อนที่จะเห็นว่าพ่อเลี้ยงนั้นเดินตามมาแล้วจ้องหน้าการันต์อย่างเอาเรื่อง

“แกคือคนที่ขับรถชนลูกสาวฉันใช่ไหม? เธออาการบาดเจ็บสาหัสแบบนี้คุณจะรับผิดชอบยังไง” พ่อเลี้ยงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก และถ้าเธอเดาไม่ผิดผู้ชายอย่างการันต์คงไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงใส่

“บาดเจ็บสาหัส?” เธอไม่รู้ว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอรู้สึกเลยก็คือในน้ำเสียงของเขาดูเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้

“ใช่! นังเพลงรักน่ะต้องทำงานหาเงิน ถ้าบาดเจ็บแบบนี้ก็ทำงานไม่ได้ ก็แบบว่า..” พ่อเลี้ยงยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งก่อนจะใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ถูกกันเป็นสัญลักษณ์ว่าต้องการค่าเสียหาย ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“ยังไงมันก็ต้องมีค่าตกอกตกใจกันบ้างหรือเปล่า” การันต์ถอนหายใจหนัก ๆ แต่สายตากลับไม่ละไปจากเพลงรักที่นั่งเงียบเลยแม้แต่น้อย

“หึ!!” เขาหัวเราะในลำคอที่ดังพอจะให้ทั้งสามคนได้ยิน และก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ราเชนทร์นั้นเดินเข้ามาในห้องพอดี

“มีอะไรกันเหรอครับ” เขาที่เห็นทั้งสองคนยืนอยู่ข้างเตียงก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองคนที่เป็นเจ้านาย และไม่รู้ว่าทั้งสองคนใช้วิธีไหนสื่อสารกัน

เพลงรักที่เหลือบสายตามองราเชนทร์และกรันต์ ก็ไม่เห็นว่าทั้งคู่จะได้เอ่ยอะไรออกมาแต่สีหน้าของราเชนทร์กลับแสดงออกว่าเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด

“ผมจัดการให้ครับเฮีย” เขาพูดออกมาแค่นั้นแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกก่อนจะหันไปมองหน้าของมาลี

“เท่าไหร่ครับ” หรือบางทีคนรวยอาจจะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อย ๆ เพราะจากที่ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะเข้าใจสถานการณ์ได้ดีเป็นพิเศษ

“ลูกสาวฉัน มันก็ทำงานหาเงินได้วันหนึ่งเยอะอยู่.. จะว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยคิดเสียว่าเป็นค่าทำขวัญซัก 20,000 แล้วกันนะพ่อหนุ่ม”

ทันทีที่แม่ของเธอเสนอตัวเลข ราเชนทร์ก็แทบจะไม่ต้องคิด เขาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบแบงก์เทาออกมาปึกหนึ่งแล้วยื่นให้คนเป็นแม่ ทันทีที่พวกเขารับเงินก็ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าดีใจ

พ่อเลี้ยงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นเงินปึกนั้นก็รู้สึกตาโต ก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงของผู้ที่เหนือกว่า

“แต่พรุ่งนี้ใครจะหาเงินนะ เฮ้อ~” การันต์ที่ยืนนิ่ง ๆ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจ้องพวกเขาชั่วครู่ ก่อนหันไปพยักหน้าให้ราเชนทร์โดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

แต่กลับสื่อสารกับราเชนทร์ได้เป็นอย่างดี เขารับคำเจ้านายแล้วยื่นแบงก์เทาอีกปึกให้พ่อเลี้ยง เขาตาโตแล้วรีบคว้าเงินนั้นมาไว้ในมือ แล้วพากันเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจอาการของเธออีกเลยแม้แต่น้อย

เพลงรักนั่งเงียบใช้มือกุมผ้าห่มเอาไว้แน่นด้วยความอึดอัด เหงื่อเม็ดเล็กพราวขึ้นบนหน้าผาก ทำให้การันต์ถอนหายใจอีกครั้งแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศที่น่าอึดอัดอยู่แบบนั้น

เพลงรักยังคงนั่งอยู่บนเตียงคนไข้นิ่ง ๆ ดวงตาแดงก่ำเหมือนคนที่กำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ริมฝีปากบางสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะเม้มแน่นอย่างอึดอัด ปลายนิ้วกำผ้าห่มแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เธอรู้สึกทั้งอึดอัดและหวาดกลัวสองคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“ผู้หญิงอย่างเธอนี่.. ก็หาวิธีหาเงินได้ง่ายดีเหมือนกันนะ”