ตอนที่ 5

‘ฮึ่มมมม’

‘-0-‘

‘ฮึ่มมมม’

‘นี่มานั่งเถอะ’

‘ฮึ่มมม’

‘เวียนหัวน่า!’ หลังจากที่เขาประกาศสงครามกับซิปปี้เขาก็เดินวนไปวนมาอยู่เป็นชั่วโมงแล้วมั้ง ฉันชักจะเริ่มเวียนหัวแล้วด้วย ‘เธอว่าฉันจะชนะป่ะ?’

‘อ่า...ไม่รู้สิ’

‘ต้องชนะสิว่ะ! ไม่รู้ได้ไง!’

‘เอ้า! ถ้านายถามเองตอบเองแล้วจะมาถามฉันทำไมประสาทเสียหรอ?’

‘- -‘ หวา ไม่น่าไปกระตุกหนวดเสือเลย ตอนนี้ไม่มีใครช่วยฉันได้แล้วด้วยเพราะฉันอยู่กับเขาแค่สองคนในห้องตอนนี้! ทุกๆคนน่ะแยกย้ายไปเรียนกันหมดแล้วล่ะ แต่ฉันไม่ได้เป็นเด็กไม่ดีนะที่โดดเรียนแต่เพราะเจ้าบ้านี่ต่างหากล่ะที่บังคับให้ฉันต้องโดดเรียนโดยมีคำพูดว่า ถ้าเธอไปเธอกระจุยแน่! TOT โฮกกก

‘จะทำอะไรก็รีบๆเถอะเวลาเหลืออีกไม่มากแล้วนะ การที่นายจะเปลี่ยนตัวเองได้น่ะมันไม่ใช่ง่ายๆนะ!’

‘แล้วจะทำไงล่ะ’ โอ๊ยเจ้าบ้านี้เป็นคนที่น่าเกรงขามได้ยังไงเนี่ย ฉันชักจะงงๆล่ะตอนนี้

‘อืมมมม...อ๊ะ! นึกออกแล้ว’

‘หือ?’ ครูซหันมามองฉันแบบเฉื่อยๆ ไม่ได้สนใจความคิดของฉันเลยสิเนี่ย! - -

‘ต้องเริ่มจากสิ่งที่ทำได้ง่ายๆรอบตัวก่อนไง นายน่ะมีคนชอบก็เยอะอยู่นะ...’

‘อือ ฉันรู้ตัว’

‘- -! นายก็ต้องใช้ประโยชน์จากจุดนี้แหละ เพื่อนๆฉันน่ะอยากได้ภาพถ่ายพร้อมลายเซ็นของนายมากๆเลยนะ’

‘เหอะ!’ เขานั่งไขว่ห้างแล้วเอามือกอดอกพร้อมเชิดหน้าไปทางอื่น

‘ลองดูเถอะนะ! ไม่เสียหายอะไรนี่ ^^’

‘ฉันไม่อยากทำ’ เอาใจยากชะมัด

‘งั้น ก็เรื่องของนาย’ ฉันทำท่าจะลุกหนีแต่เขาดึงแขนฉันเอาไว้ เรียกว่ากระชากก็ได้ล่ะมั้ง

‘เดี๋ยว! แน่ใจเรอะว่าถ้าฉันทำแบบนั้นจะได้คะแนนไม่อับอายขายขี้หน้า!’

‘- - ไม่ลองไม่รู้’

‘เธอไม่มีความน่าเชื่อถือเลยนี่หว่า! ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะจากผู้ชายที่น่ากลัวที่สุดกลายเป็นตัวตลกน่ะ!’

‘มันตลกตรงไหน? ก็แค่ทำตัวให้เป็นคนน่าคบหาก็แค่นั้น อย่ามาทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากได้มั้ยเนี่ย’

‘เหอะ! เออๆ ก็ได้ต้องทำไรบ้าง แจงมาเด๊ะ’

‘- - ถ่ายรูป’ ฉันเตรียมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่กลับโดนเจ้านั้นยึดไปอย่างรวดเร็ว ‘คืนมานะ!’

‘ทำไมมีความลับรึไง!’ ครูซเปิดดูโทรศัพท์ของฉันอย่างเสียมารยาท - -*

‘กล้องแบบนี้มันจะไปได้เรื่องอะไร! ถ่ายไปก็ไม่คมชัดหรอก’ - - ฮึ่ยยไอพวกตังเหลือใช้

‘แล้วจะใช้อะไรถ่าย! ฉันไม่มีกล้องนะ’

‘ฉันมี!’ เขาเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ไม่นานนักก็เดินลงมาพร้อมกล้องถ่ายภาพของระดับมือโปรอยู่ในมือ ‘อ่ะ’

‘อะ...อืม’ ฉันรับมาแล้วสำรวจหาปุ่มกดใช้ -.- งงแฮะ ‘กดปุ่มนี้ นี่ก็ปุ่มถ่าย ส่วนปรับภาพก็ตรงนี้ บลาๆๆ’ เขาอธิบายการใช้กล้องให้อย่างละเอียด ตะ...แต่ว่ามันไม่ใกล้ไปหน่อยเหรอตอนนี้ใบหน้าของเขากับฉันอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบลมหายใจของเขารดลงมาที่ใบหูของฉัน ... >< อ๊ากกก เขิน ทำอะไรไม่ถูก!

‘นี่เข้าใจมั้ย!’ ฉันสะดุ้งหลุดออกจากโลกส่วนตัวทันทีที่เขาพูดขึ้นมาเสียงดัง ‘อะ...อืม’

‘ชิ! หูตึงรึไง’ เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมส่วนฉันก็ยังก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก

‘จะถ่ายมั้ยรูปน่ะ!’

‘อ่า ถ่ายสิ’

‘ต้องทำท่าไหน’

‘ทำยังไงก็ได้’ ครูซเริ่มเก๊กหน้าหล่อตั้งท่าโหดโฉดตามสไตล์ ‘รีบถ่ายสิ!’

‘ไม่ผ่าน ใช้ไม่ได้แบบนั้นมันนักเลงชัดๆ’

‘แล้วจะเอายังไง เธอบอกเองนะว่าอะไรก็ได้!’ ฉันใช้สมองที่มีน้อยนิดคิดกลั่นกลองว่าคนที่เข้าถึงง่ายน่าคบหาเป็นยังไง อืมๆ ‘รู้แล้ว!’ ฉันเดินไปหาเขาแล้วนั่งลงข้างๆจัดท่าทางให้เขานิดหน่อย ‘เย้ย อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ! เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วย’ เขาทำหน้าตาลนลานและหลบสายตา

‘เอ๋? อยู่กับนายฉันต้องกลัวอะไรเหรอ อย่างน้อยก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาทำร้ายหรอกเนอะ ^^’ ฉันส่งยิ้มน้อยๆให้เขาแล้วนั่งทบทวนว่าควรจะทำยังไงให้รูปออกมาดีที่สุด

‘ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นซะหน่อยยัยบื่อ’ ฉันได้ยินเขาบ่นพึมพำนิดหน่อย ‘อ๊ะ! ลองยิ้มดูสิ’

‘ทำไมต้องทำด้วย! ฉันเสือยิ้มยากนะเฟ้ย’

‘เสือยิ้มยากแต่ก็ยังยิ้มเป็นนี่เนอะ ^^’ ฉันยิ้มให้เขาดูเป็นตัวอย่าง เขาเอาแต่ทำหน้าบูดตลอดเวลาแบบนี้ไม่เมื่อยรึไงแต่จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยนะจะมีก็แต่แสยะยิ้มซึ่งนั้นไม่นับว่าเป็นยิ้มแน่ๆ ‘อ๊ะ! O,o’ ครูซดึงฉันไปนั่งข้างๆเขาแล้วยึดกล้องถ่ายรูปไปอยู่ในมือเขาแทนแถมยังเอามืออีกข้างพาดไหล่ฉันไว้ด้วย

‘ถ่ายด้วยกัน!’

‘เหหหห!’ อะ...อะไรนะถ่ายด้วยกัน? อะไรเนี่ย!

‘เหยาวเชียว ==’

‘กะ..ก็ไม่เข้าใจอะไรถ่ายด้วยกัน นายต้องถ่ายคนเดียวสิก็...’

‘ไม่เอา! ฉันเปลี่ยนล่ะถ้าเธอมาถ่ายด้วยก็จะยิ่งดูน่าเข้าถึงมากกว่าไม่ใช่รึไง?’

‘*O*’

‘ถ่ายละนะ ยิ้มด้วยละ’

‘สาม สี่’

‘^o^’ ‘^^’ แช๊ะ หลังจากถ่ายเสร็จครูซก็เอากล้องมาดูรูป

‘ฉันว่ามันโอเคแล้วล่ะ ไม่ต้องถ่ายใหม่หรอก’ เขาส่งมาให้ฉันดู เป็นธรรมชาติมากๆเลยทั้งฉันและเขามันดูเหมือนกับภาพที่ยิ้มออกมาในตอนมีความสุขยังไงยังงั้นเลย!

‘อ่า นั้นสิสมบูรณ์แบบแล้ว ^^’

‘ต้องทำไงต่อ?’

‘อืมมม ก็เอารูปไปล้างแล้วก็เอามาเซ็นลายเซ็นนายไง ฉันจะไปล้างรูปให้แล้วกันนะเย็นนี้แล้วก็รีบเอาไปให้พวกแฟนคลับนาย ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี’

‘งั้นฉันจะไปด้วย!’

‘ไปด้วย? ไปไหน’

‘โง่จริงโว้ย! ก็ไปล้างรูปกับเธอน่ะสิ’

‘ไม่ต้องหรอกๆ’ ฉันรีบปฎิเสธ ฉันว่าไปคนเดียวน่าจะเร็วกว่าและปลอดภัยกว่าเยอะเลยแหละ - -

‘มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันห๊ะ!’

‘-0- ปะ...ป่าว’

‘ดี! หลังเลิกเรียนเจอกันหน้าตึกเธอ ฉันจะไปรอเป๊ะๆ ถ้าเธอมาช้าฉันจะสับขาเธอให้แหลกเลย’

‘TT’ นี่แหละเหตุผลที่ฉันอยากไปคนเดียวมากกว่า

หลังเลิกเรียน (ปิ๊ง ป่อง)

เฮ้อ! ช่วงนี้วุ่นวายชะมัดตั้งแต่ฉันต้องเข้าไปอยู่กับพวกอินเตอร์เซกชั่นเนี่ยเพื่อนๆในห้องเรียนก็ต่างซุบซิบนินทากันไปต่างๆนานา

‘เวนิส’ ฉันหันไปตามต้นเสียงที่เรียกชื่อฉัน

‘อ้าว! แอนนี่ ^^’

‘เย็นนี้ไปไหนหรือป่าว?’

‘อ่อ! ฉันต้องไปร้านล้างรูปอ่ะมีอะไรเหรอ?’

‘ป่าวจ่ะ ^^ ตอนแรกกะจะชวนไปซื้อเสื้อผ้าแต่ไว้วันหลังแล้วกันฉันไปละ’ พูดเสร็จแอนนี่ก็โบกมือลาพร้อมวิ่งออกไปอย่างสดใส

‘เฮ้! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะยัยบื่อฉันยืนส่องประกายอยู่ทั้งคนเดินเมินกันได้ไง’

‘อ๊ะ! ขอโทษทีฉันลืมเลยว่านายจะไปด้วย’

‘พูดงี้ได้ไงฉันเป็นคนสำคัญนะรู้ไหม! ฉันกำลังจะส่องประกาย’

‘รังสีอำมหิตเหรอ?’

‘=_=’

‘แฮะๆ ^^’

‘รีบไปเหอะ หิว!’ อะไรหมอนี่เนี่ย รีบไปเถอะ หิว ==?

ระหว่างที่กำลังเดินไปร้านล้างรูปครูซก็เอาแต่งอแงบอกว่าหิวไปตลอดทาง ผู้ชายคนนี้นี่ยังไงแน่นะตกลงจะเป็นคนร้ายกาจหรือบ้าสุดกู่กันแน่เอาใจไม่ถูกสงสัยจะเป็นพวกอารมณ์แปรปวนง่ายแน่ๆ

‘เธอเข้าไปละกันนะฉันจะรออยู่แถวนี้’

‘ไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ’

‘ไม่อ่ะขี้เกลียดถอดรองเท้า’

‘ข้างในของดีๆเพียบเลยนะ’

‘ไม่สน’

‘เข้ามาเถอะ ข้างนอกมันร้อนนะ’

‘เย็น!’

‘=_= งั้นรอแปป’ ฉันกำลังจะก้าวเข้าไปในร้านแต่กลับถูกดึงแขนเอาไว้ก่อน ‘เดี๋ยว’

‘อะตัง’ เขาโยนเงินมาให้ฉัน ดีมากนึกว่างานนี้จะเข้าเนื้อตัวเองซะแล้ว คิคิ ><

สิบนาทีหลังจากนั้นฉันเดินออกมาจากร้านพร้อมถุงกระดาษที่ใส่รูปไว้จำนวนมาก ฉันแอบล้างรูปตอนที่เขาเผลอที่อยู่ในโทรศัพท์มาด้วยละรับรองว่าใครได้เห็นมุมแบบนี้ต้องลบภาพไม่ดีของเขาออกไปได้บ้างแน่ๆ

‘ยิ้มอะไร? บ้ารึไงยิ้มกับรองเท้า’ ปากหรือนั้น

‘ป่าวนี้ ^^’

‘แหน่ะยังจะยิ้มเธอนี่มันน่าโมโหจริงๆเลย! ฉันหิวมาก! กินควายได้ทั้งตัว’ ครูซบ่น กินควายเหรอ O.O

‘ไม่มีควายให้กินหรอกนะ’

‘ฮิปโปละมีมั้ย! จะบ้าเรอะมันเป็นการกล่าวเกินจริงเว้ยยย’

‘=_=’

‘ฉันนึกอะไรดีๆออกแล้ว!’ ครูซพูดเสร็จก็เดินไปตรงถนนแล้วเหมือนจะผิวปาก บ้าไปแล้วแน่ๆ แต่หลังจากนั้นไม่นานนักก็มีพายุลูกใหญ่ซัดป้ายหน้าร้านระแวกนั้นกระเด็น

‘การ์เดี้ยนลูกพ่อ ฮ่ะๆๆ’

‘O.O มะ...มัง’ พระเจ้า! ข้างหน้าฉันคือมังกรตัวใหญ่สีดำมันน่ากลัวมากอ่ะบอกตรงๆ ครูซเป็นเจ้าของมันงั้นเหรอเนี่ยเขาไปเอามาได้ไงนะ ว่ากันว่าผู้ที่มีมังกรต้องมีความพิเศษทางสายเลือดอะไรบางอย่างไม่เช่นนั้นมั้งกรจะไม่เชื่อฟังเด็ดขาด เขาเป็นใครกันแน่

‘เอ้า! ไม่รีบขึ้นมาเดี๋ยวก็ทิ้งไวซะเลย’ ตอนนี้ครูซขึ้นไปนั่งบนมังกรเรียบร้อย จะให้ฉันขึ้นเจ้านี่น่ะเหรอฝันไปเถอะเดินไปเองดีกว่าบ้านก็อยู่ไม่ไกลมากเดินกลับได้สบาย

‘มะ...ไม่เอา!’

‘เฮ้ย! อย่าดื้อขึ้นมาซะ’

‘ฉันเดินกลับเองได้!’

‘ฉันจะพาไปดู ฮึบ’

‘ว๊าย!’ ครูซเอื้อมลงมาดึงตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งบนมังกร สูงอ่ะไม่กล้ามอง TT

‘เอาฉันลงไปเถอะนะ TT ฉันไม่ถูกกับความสูง!!’ เขาไม่สนใจคำขอร้องแม้แต่น้อยกลับเร่งความเร็วของเจ้ามังกรเข้าไปอีก

‘ว๊ากกก TOT ช้าๆหน่อย’ ฉันหลับตาปี๋ตัวแข็งทื่อเป็นตอไม้

‘ไม่มีทางตกลงไปหรอกน่า ยังมีฉันอยู่ทั้งคน’ เหมือนจะได้ยินเสียงของเขา มันทำให้โลกของฉันหยุดหมุนไปขั่วขณะ เขากระชับกอดมาที่ฉันทำให้ความกลัวทั้งหมดค่อยๆหายไป

‘เวลาเธอจะไปไหนไกลๆทำยังไงล่ะ มีพลังวิเศษแต่กลับไปเหาะไปงั้นเหรอ’

‘คนส่วนมากเขาไม่เหาะกันหรอก TT’

‘ถ้าเวลาต่อสู้หรือมีเหตุฉุกเฉินก็ต้องทำได้รู้ไหม’

‘ฉันทำไม่เป็นหรอกทั้งเรื่องเหาะหรือพลังอะไรนั้น...’ สายลมพัดผ่านตัวฉันไปเย็นสบายจัง ‘ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นตัวอะไร’

‘แล้วพ่อแม่เธอล่ะเป็นยังไงใช้พลังอะไร’

‘พ่อกับแม่ฉันใช้พิษทั้งคู่เลย’

‘แล้วเธอล่ะ ไม่มีพิษเหรอ?’

‘ไม่มี ^^ ฉันไม่มีพลังอะไรเลยจริงๆ’