บทที่ 4

ลู่ฝานหัวเราะขึ้นมา แต่รอยยิ้มของเขานั้นดูเศร้าเล็กน้อย

"สอบผ่านงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้คาดหวังกับสิ่งนี้อีกต่อไปแล้ว"

ลุงเฒ่าหวูกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณจะไม่ฝึกบู๊อีกแล้วหรือ?"

ในเวลานี้สายตาของลู่ฝานก็แหลมคมขึ้นทันใด และกล่าวว่า "ฉันจะฝึกฝนต่ออย่างแน่นอน วิชาบู๊คือทุกสิ่งสำหรับฉัน แม้ว่าทั้งชีวิตของฉันอาจจะไม่สามารถรวบรวมตัวกลายเป็นพลังปราณได้ ฉันก็ภูมิใจในตัวเองในฐานะที่เป็นนักบู๊"

การแสดงออกของลุงเฒ่าหวูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าลู่ฝานยังจะสามารถพูดคำที่น่าภาคภูมิใจเช่นนี้ออกมาในเวลานี้ได้

ลุงเฒ่าหวูคร่ำครวญเบาๆ

"สายลมหนาวเย็น พระจันทร์ไม่เต็มดวง ป่านนี้ ฝนตกหนัก หิมะก็ดูน่าเศร้า เมื่อไหร่คลื่นชีวิตอันขมขื่นจะสงบลง คนเมาจะคลายความโศกเศร้านับพันๆ เมื่อนึกถึงเส้นทางการฝึกวิชาบู๊นับสิบปี น้ำตาก็ไหลลงเข้าในถ้วย บรรดาผู้ที่มีฟ้าอยู่ในใจจะไปก่อน ใครจะไปเข้าใจ และใครจะอยู่ด้วย"

ลู่ฝานฟังบทกวีของลุงเฒ่าหวู ด้วยความเศร้าในดวงตาของเขา ยกขวดเหล้าขึ้นมาแล้วเริ่มดื่มอย่างบ้าคลั่ง

ลุงเฒ่าหวูท่องสองประโยคสุดท้ายอย่างเบาๆ ยืนขึ้น และเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์

ค่อยๆ นำขวดเหล้าเล็กๆ ออกจากใต้เคาน์เตอร์ด้วยมือของเขา

"มาเถอะ ลู่ฝาน ดื่มขวดนี้ของฉัน เหล้าขวดนี้ ฉันเก็บไว้มาเป็นยี่สิบปีแล้ว ในวันนี้เรามาเมากันให้เต็มที่ไปเลย"

ลุงเฒ่าหวูวางขวดเหล้าขวดเล็กนี้ไว้บนโต๊ะ

เปิดฝา กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งห้อง ลู่ฝานมองดูลุงเฒ่าหวูเทเหล้าให้เขาหนึ่งถ้วยด้วยสายตาคลุมเครือเพราะความมึนเมา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ทำไมเหล้านี้ถึงเป็นสีเขียว"

ใบหน้าของลุงเฒ่าหวูสงบ และไม่ได้มีอาการเมาเลยแม้แต่น้อย เขาพูดเบาๆ ว่า "คุณดื่มมากเกินไปแล้ว"

ลู่ฝานยิ้มและพูดว่า "ใช่ ฉันดื่มมากเกินไปแล้ว ฉันขอลิ้มรสเหล้าถ้วยนี้ของคุณว่ามีอะไรแตกต่างกันหรือไม่"

ลู่ฝานเงยศีรษะขึ้นและเทเหล้าเข้าปากทั้งถ้วย ลู่ฝานรู้สึกเพียงเริ่มจากคอของเขา ราวกับว่ามีไฟพุ่งตรงเข้าไปในอกและท้องของเขา ใบหน้าทั้งหมดของลู่ฝานเปลี่ยนเป็นสีแดง

ลุงเฒ่าหวูเทเหล้าให้ลู่ฝานอีกถ้วย และกล่าวว่า "ดื่มต่อไป เหล้านี้แรงพอไหม"

ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองแทบจะพูดอะไรไม่ออกแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็สำลักออกมาสองคำว่า "แรงมาก"

หลังจากพูดจบ ลู่ฝานก็ดื่มเข้าไปอีกถ้วย คราวนี้ความรู้สึกมันยิ่งรุนแรงมากขึ้น

ดูเหมือนว่าลู่ฝานจะได้ยินเสียงกระดูกของเขาแตก เลือดของเขาพุ่งขึ้น และดวงตาของเขาก็เริ่มเบลอเล็กน้อย

ลู่ฝานลุกขึ้นยืน และกล่าวว่า "ลุงเฒ่าหวู ดูเหมือนว่าฉันจะเมาแล้วจริงๆ ไม่ได้ ฉันต้องกลับก่อนแล้ว"

ลู่ฝานเดินออกไปอย่างเซ่อๆ ลุงเฒ่าหวูมองไปที่แผ่นหลังของลู่ฝานและกล่าวว่า "วันหลังอย่าลืมมาดื่มอีกนะ ฉันจะเก็บเหล้าขวดนี้ไว้ให้คุณ"

ลู่ฝานโบกมือและพูดว่า "ไม่ต้องห่วง ฉันจะมาแน่นอน"

ลุงเฒ่าหวูยิ้มและพูดเบาๆ ว่า "คุณต้องมาอย่างแน่นอน"

ลุงเฒ่าหวูโบกมือเบาๆ เห็นเพียงขวดเหล้าลอยขึ้นมาอย่างนุ่มนวลราวกับมีผีวิญญาณควบคุมอยู่ จากนั้นก็บินกลับเข้าไปในเคาน์เตอร์

ลุงเฒ่าหวูเคาะโต๊ะด้วยนิ้วของเขาอย่างมีระเบียบ สั่นศีรษะและร้องเพลงเบาๆ ขึ้นมา

"ภูเขาแม่น้ำแปดพันไมล์เล่นผ่านด้วยกระบี่แหล้า ท้องฟ้าแจ่มใสเก้าชั้นเรายังฝันยังตื่น เพียงสามจอกรู้สู่ธรรมะ เพิ่มเป็นหกกลมเข้าใจเรื่องฟ้าดิน ความสนุกหยินหยางอยู่ในจอก ชีวิตมันอยู่ในเหล้า ไม่รู้ว่าวันรุ่งขึ้นจะไปแห่งใด ใครจะหัวเราะเยาะฉัน ฉันจะหัวเราะเยาะใคร........"

ระหว่างทางกลับบ้าน สายลมเหนือส่งเสียงหวีดหวิว และหิมะที่ปลิวไสวกระทบหน้าลู่ฝานราวกับมีด แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ร่างกายของเขาโซเซและเดินกลับไปที่ตระกูลลู่ เขาสามารถมองเห็นประตูได้จากระยะไกล

แต่ในเวลานี้ จุดศูนย์ถ่วงใต้ฝ่าเท้าของเขาไม่เสถียร และลู่ฝานก็ล้มลงกับพื้น

เมื่อนอนอยู่บนพื้น ลู่ฝานรู้สึกว่าร่างกายของเขาไม่มีกำลัง มีเพียงความร้อนที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขา

สติค่อยๆ จางลง ลู่ฝานนอนอยู่บนพื้นโดยไม่ลุกขึ้นมา และหิมะที่ตกหนักก็ค่อยๆ ปกคลุมร่างกายของเขา

รังสีของแสงสว่างขึ้นจากร่างกายของเขา และหายไปอย่างไร้ร่องรอย ร่างกายของเขาทำเสียงต่ำ รูขุมขนของร่างกายเปิดออก และมีกระแสอากาศหมุนวนรอบตัวเขา มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

หากปรมาจารย์วิชาบู๊อยู่ที่นี่พอดี พวกเขาจะร้องอุทานแน่นอน เพราะสถานการณ์ปัจจุบันของลู่ฝานนั้น คล้ายคลึงกับการกลับเนื้อกลับตัวใหม่อีกครั้งในตำนานวิชาบู๊มากเกินไป