บทที่ 2 มู่หลันฮวา

บทที่ 2 มู่หลันฮวา

ตระกูลมู่

"ตื่นได้แล้ว!!! จะนอนไปถึงไหน รีบลุกมาช่วยข้าผ่าฟืนเดี๋ยวนี้!!!"

มู่หลันฮวาที่ได้ยินเสียงของ เหยาเว่ย แม่เลี้ยงของนาง ก็ทำได้เพียงเบ้ปากอย่างดูแคลน

นางข้ามกาลเวลามาอยู่ที่เมืองหางโจวได้ร่วมปีแล้ว นางตายจากโลกอนาคตด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน เป็นผลจากการที่นางดูหนังติดเรตติดต่อกันสามวันสามคืนจนนางช็อกตายคาคอมพิวเตอร์ นางยังมีอาชีพเป็นสัตวแพทย์ คอยรักษาสัตว์ที่บาดเจ็บอีกด้วย

นางได้ย้อนเวลามาอยู่ในร่างของมู่หลันฮวา สาวน้อยที่มีชะตาชีวิตที่น่าสงสาร มารดาตายจาก บิดาติดเหล้าและการพนัน และยังพาแม่เลี้ยงที่มีลูกชายจากสามีเก่ามาร่วมจวนเดียวกับนางอีก นางโดนแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งสารพัด รวมถึงพี่ชายต่างสายเลือดที่จ้องมองนางด้วยสายตาหื่นกระหาย ครอบครัวของนางเป็นเพียงครอบครัวยากจนที่มีอาชีพผ่าฟืนไปขายเท่านั้น รายได้ทั้งหมดก็มีเพียงเท่านี้ น่าเสียดายนักด้วยแต่ก่อนตระกูลของนางเป็นถึงพ่อค้าที่ร่ำรวย แต่กลับถูกบิดาของนางผลาญสมบัติไปกับการพนันจนหมดสิ้น

คืนหนึ่งในขณะที่นางกำลังนอนหลับ เหยาเถียน พี่ชายต่างสายเลือดก็เข้ามาหวังจะขืนใจนาง

แต่ทว่ามู่หลันฮวากลับไม่ตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย นางยื่นมือไปกระชากผมของเหยาเถียน ก่อนจะทุบตีเขาอย่างหนักหน่วง และยกเท้าขึ้นกระทืบไปที่หว่างขาของเขาอย่างสาสมใจ จนเหยาเถียนตาเหลือกค้างสลบไปในที่สุด นางจึงลากเขาออกมาส่งให้เหยาเว่ยผู้เป็นมารดา ตั้งแต่วันนั้นนางกับเหยาเว่ยก็แทบจะฆ่ากันตายอยู่ตลอดเวลา

มู่หลันฮวายังคงนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ยอมลุก เหยาเว่ยที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงขว้างกระทะเข้ามาหานาง มู่หลันฮวาเองก็ไม่ยินยอมเช่นกัน นางลุกขึ้นมาจับกระทะที่ร่วงอยู่บนเตียงขว้างกลับไปหาเหยาเว่ยจนโดนหน้าผากของนางอย่างแรง

"อ๊าส์ นังเด็กสารเลวเจ้ากล้าทำข้าหรือ!!!"

"เข้ามาสิ!!! ข้าจะถีบยอดหน้าให้หงอกกระจุยเลย!!!"

เหยาเว่ยชะงักอยู่กับที่ ไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้ามาหามู่หลันฮวา ตั้งแต่ที่มู่หลันฮวาล้มป่วยปางตายลงเมื่อต้นปี พอนางฟื้นขึ้นมาก็คล้ายจะดูแปลกไป

แปลกไปจนน่ากลัว!!!

"ข้าจะฟ้องพ่อเจ้า!!!"

"ฟ้องเก่งจริงนะป้าแม่เลี้ยง!!! ไปฟ้องเลย ข้าจะได้ฟ้องกลับว่าเจ้าแอบนินทาพ่อข้าว่าวัน ๆ ไม่ทำอะไรเล่นแต่การพนัน"

"หลันฮวา!!!"

"หลีกไป!!! ข้าจะไปผ่าฟืน!!!"

มู่หลันฮวาเดินกระแทกไหล่เหยาเว่ยออกไปนอกเรือน เหยาเว่ยเกรงกลัว มู่หลัว บิดาของมู่หลันฮวาไม่น้อย ขืนเขารู้ว่านางแอบนินทาเขามีหวังนางคงได้ถูกเขาทุบตีเป็นแน่

เวรกรรมใดของนางกันแน่ที่ต้องมาเจอสามีเลวทรามเช่นนี้!!!

มู่หลันฮวาเดินเข้ามาในลานหน้าจวน ก่อนจะผ่าฟืนเหมือนเช่นทุกวัน นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด ตอนที่อยู่ในโลกอนาคตนางชอบออกกำลังกาย จึงค่อนข้างแข็งแรงไม่น้อย ในช่วงแรกร่างนี้ค่อนข้างอ่อนแอ แต่เมื่อนางฝึกฝนตนเองอย่างจริงจังนางก็กลับมาแข็งแรงได้สำเร็จ

หึ!!! ผ่าฟืนจนกล้ามใหญ่หมดแล้ว เฮ้อ ใหญ่ทุกส่วนจริง ๆ ตรงนั้นก็ใหญ่ คิกคิก!

"น้องหลันฮวา"

มู่หลันฮวาเงยหน้าไปมอง ก่อนจะพบกับเหยาเถียนที่จ้องมองมาที่หน้าอกอวบใหญ่ของนางอย่างหื่นกาม

"มีอะไร?"

"ให้พี่ช่วยผ่าฟืนเถิด"

"ไม่ต้อง ข้าทำเองได้"

"ให้พี่ช่วยเถิด"

เหยาเถียนแกล้งเดินเข้ามาหามู่หลันฮวา ก่อนจะใช้ฝ่ามือสากลูบไล้บั้นท้ายของนางเบา ๆ มู่หลันฮวาส่งเสียงเฮอะในลำคอ ก่อนจะหยิบท่อนฟืนฟาดไปที่ศีรษะของเหยาเถียนจนเขาสลบไป

หึ!!! หื่นดีนัก ฟาดเสียให้เข็ด!!!

เหยาเว่ยที่ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาดูทันที เมื่อเห็นว่าบุตรชายล้มลงนอนสลบแน่นิ่ง นางก็กรีดร้องออกมาทันที

"อ๊าส์!!! เหยาเถียน นี่เจ้าทำอะไรลูกข้า!!!"

"ข้าไม่ได้ทำ ข้าเห็นลูกเจ้าเดินออกมาแล้วหยิบท่อนฟืนฟาดหัวตัวเองจนสลบ"

"ไม่จริง!!!"

"ก็เรื่องของเจ้า"

"หลันฮวา เจ้าจะกล้าเกินไปแล้วนะ!!!"

"มากกว่านี้ข้าก็กล้า นังแก่!!!"

"อ๊าส์!!!"

มู่หลันฮวาไม่สนใจ นางเดินออกมาจัดการมัดฟืนรวมกันเพื่อส่งไปขายต่อ เหยาเว่ยเองเมื่อจัดการบุตรชายของตนเรียบร้อยแล้ว ก็มาช่วยมู่หลันฮวาแบกฟืนไปขาย ที่นางทำเช่นนี้ไม่ได้เพราะมีใจสงสารหรือเห็นใจมู่หลันฮวา แต่เพราะต้องการตามไปเก็บค่าฟืนมาไว้ใช้เองต่างหาก

ยามนี้หางโจวค่อนข้างแห้งแล้ง ต้นไม้ที่ใช้ทำฟืนใกล้หมู่บ้านเริ่มจะไม่มีเหลือแล้ว หากจะเข้าไปหาในป่าใหญ่บนเขาก็อันตรายยิ่งนัก ทะเลสาบซีหูยามนี้ก็แห้งเหือดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ได้ยินมาว่าทุก ๆ ปี ชาวบ้านจะนำอาหารและของไหว้บูชาไปที่หุบเขากลางป่าเพื่อไหว้เทพเจ้าปีศาจงูขาวตนหนึ่งที่คอยดูแลหางโจว มู่หลันฮวาลอบเบ้ปาก จะงมงายกันไปใหญ่เสียแล้ว หากเทพเจ้าปีศาจงูมีจริงเหตุใดหางโจวจึงยังแห้งแล้งเช่นนี้เล่า มองไปทางใดก็ไร้ซึ่งใบไม้สีเขียวชอุ่ม มีแต่ความเศร้าหมองผู้คนอดอยากกันถ้วนหน้า

มู่หลันฮวานำฟืนมาส่งให้เถ้าแก่ร้านในตลาดดังเช่นทุกวัน เหยาเว่ยที่คิดจะแย่งชิงอีแปะที่ได้จากค่าผ่าฟืนแต่กลับต้องหน้างอง้ำเพราะถูกมู่หลันฮวาแย่งชิงไปเสียก่อน

"เฮ้อ ยามนี้หมู่บ้านเราช่างแห้งแล้งยิ่งนัก อีกไม่นานก็ใกล้จะถึงเทศกาลขอฝนแล้ว แต่เพราะความแห้งแล้งทำให้เราไม่มีอาหารดีดีไปไหว้ท่านเทพเจ้าปีศาจงู ท่านคงโกรธแล้วบันดาลให้หางโจวแห้งแล้งเช่นนี้"

เถ้าแก่มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย มู่หลันฮวาเองก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไป

แต่ทว่าความคิดชั่วร้ายอย่างหนึ่ง ก็ผุดเข้ามาในหัวของเหยาเว่ย

"เถ้าแก่ หากเราหาของกินไม่ได้ เช่นนั้นก็ใช้อย่างอื่นแทนสิเจ้าคะ"

"สิ่งใดกัน?"

"ข้าเคยได้ยินผู้คนเล่าขานกันว่า เทพเจ้าปีศาจงูชื่นชอบมนุษย์สตรีเป็นที่สุด มิสู้เราลองส่งคนไปบูชายัญแทนอาหารมิดีกว่าหรือเจ้าคะ"

"เหลวไหล!!!"

"เหลวไหลที่ไหนกัน ข้าเคยได้ยินมาอีกว่า คนที่จะเป็นเครื่องบูชายัญ จะต้องมีคุณสมบัติเป็นสตรีบริสุทธิ์ อายุไม่เกินสิบแปดหนาว มีปานแดงที่ไหล่ข้างซ้าย หากได้คุณสมบัติครบตามนี้ ย่อมต้องเกิดผลดีแน่นอนเจ้าค่ะ"

เถ้าแก่ที่ได้รับฟังเช่นนั้นก็เริ่มจะคล้อยตาม แต่ทว่ามู่หลันฮวากลับขมวดคิ้วมุ่น

คุณสมบัติที่เหยาเว่ยกล่าวมา นางมีครบ!

แม่เลี้ยงเฮงซวย!!! มันคิดจะจับนางไปให้งูกิน