Chapter 2 นอกใจ

ยศวดีจึงรีบผละออกห่าง เมื่อเห็นว่าขวัญดาวพุ่งเข้ามา แบบหมาบ้า

“ช่วยด้วย ใครอยู่แถวนี้ ช่วยหน่อย คุณศรคะ ระวังค่ะ” พลางส่งเสียงร้องห้าม แต่เหมือนไม่มีใครได้ยิน

คณิตศรยกมือขึ้นปัดป้อง พยายามยื้อยุดจับข้อมือและลำแขนของขวัญดาวเอาไว้ ทว่าฝ่ามือเรียวของขวัญดาวก็ยังฟาดลงมาบนใบหน้าของเขาอีกพร้อมกับคมเล็บ จนคณิตศรรู้สึกแสบร้อนไปหมด

“เมียคุณนี่เป็นหมาบ้าจริง ๆ” ยศวดีใส่ไฟ

“หยุดนะขวัญ นี่... คุณกำลังจะเป็นหมาบ้า” คณิตศรหมดความอดทน โหมรัดรอบตัวของขวัญดาว คว้าข้อมือเรียวไว้แล้วกอดแน่น ขวัญดาวก็ยังคงดิ้นรนเพื่อหลุดรอด

“คุณตอบฉันมาสิ ว่าคุณต้องการแบบนั้น และตอนนี้คุณก็อยากให้ฉันเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เหรอ” เธอแผดเสียง ทั้งตัวแดงก่ำ ร่างเล็ก ๆ สั่นจนสะท้าน ริมฝีปากขบกระทบกัน พยายามข่มความโกรธที่พุ่งสูง

คณิตศรก็ไม่เคยเห็นความโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ของภรรยามาก่อน จึงทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ

ปึก... ข้อศอกน้อย ๆ ทิ่มแทงลงไปที่หน้าท้องของเขาอีกที และเธอยังกระทืบเท้าไปบนหลังเท้าของเขาด้วย

“โอ้ย!” คณิตศรอุทานดัง ทั้งจุกทั้งเจ็บ และยังมีความเจ็บแสบที่ผิวหนังหลุดลอก

เขาโมโหที่เธอไม่ยอมหยุด คณิตศรจึงโต้ตอบกลับไป

“คุณมันบ้า เลิกทำตัวแบบนี้ได้แล้ว งี่เง่า ไร้สมอง วดีเธอเป็นเพื่อนผม”

คำด่าที่ไม่เคยคิดสาดใส่อีกคนมาก่อนได้หลุดออก ซึ่งมันทำให้คนที่เคยรักกันดี เข้าใจกันดี ตะลึงค้าง ขวัญดาวนิ่งไปประหนึ่งร่างกายถูกยาพิษแล่นเข้าสู่ภายในอย่างรวดเร็ว พิษร้ายได้ซึมเข้าสู่หัวใจที่บอบบางอย่างจัง

เธอหยุดการกระทำ หยุดทุกการเคลื่อนไหว ร่างกายแข็งค้างเหมือนถูกสาป

เขาหันมาคว้าข้อแขนของเธอเอาไว้อีกที

“หยุดบ้า และคิดได้แล้วหรือ” เสียงเข้มเอ่ยถาม นั่นเป็นการตอกย้ำให้ใจดวงหนึ่งแตกสลายลงไปเพราะการหักหลังกันซึ่งหน้า ขวัญดาวหน้าถอดสีก้มมองไปที่แขนที่ไร้อิสรภาพ

“ปล่อย!” เธอบอกเสียงเย็นแผ่วเบา

ทว่าคณิตศรกลับทำไม่ได้ยิน

“อย่ามากล่าวหาและว่าคนอื่น ทั้งที่คุณก็ไม่ได้ดีไปกว่าใคร” สายตาแข็งกร้าวยังจ้องสบตากกับภรรยา

ขวัญดาวได้ยิน และมองที่กลีบปากของคณิตศรที่อ้าปากพูดพะงาบ ๆ ขวัญดาวทั้งเจ็บ ทั้งผิดหวัง และมีความสับสนวิ่งวนอยู่ในหัว

ขวัญดาวคิ้วขมวดผูกปมถามกลับเมื่อย้อนคิดตามคำพูดของสามี “คุณจะพูดอะไรของคุณ”

“ฮึ...” มีเพียงเสียงดังในลำคอ และฝ่ามือที่จับข้อมือเรียวอยู่กดบีบแรงขึ้น

“ปล่อย” ขวัญดาวหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ หญิงสาวบิดข้อมือ เธอมองคณิตศรด้วยสายตามีเยื่อใย หากแต่ประกายตาของเขานั้นกลับไร้ซึ่งความอ่อนโยนสำหรับเธออีกต่อไปแล้ว

“ปล่อยมือขวัญ ขวัญเจ็บนะ” เมื่อทำอะไรสามีไม่ได้ จึงออกแรงสะบัด แต่เขาก็ยังคงออกแรงบีบแรงขึ้น จนขวัญดาวรู้สึกเจ็บชาและอ่อนแรงลง

“ผลักไปสิคะศร เมียคุณมันบ้า” ยศวดีส่งยุ

คณิตศรสะบัดมือออกจากแขนของขวัญดาว และผลักเธอกระเด็นอย่างไม่ปรานี

“อุก” ขวัญดาวลงไปนั่งเจ็บจุกอยู่บนพื้น ร้าวไปทั้งก้นกบ ร่างเซล้มลงไปนอนกับพื้น แต่เธอก็รีบพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ตลอดเวลาสายตาของขวัญดาวไม่อาจละจากใบหน้าของคณิตศรได้ เธอส่ายหน้า และมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ น้ำตาเริ่มเอ่อท่วมและไหลรินอย่างกลั้นไม่อยู่

“เจ็บไหมคะศร” ยศวดีหน้าตื่นรีบเข้าไปสอบถาม และก้มมองสำรวจตรวจดูคณิตศรตามแผลที่มีเลือดออก

“ตายแล้ว ศรจะเป็นบาดทะยักไหมเนี่ย”

คณิตศรเองก็ไม่คิดปฏิเสธ ปล่อยให้ผู้หญิงซึ่งเป็นคนนอกได้สำรวจจนพอใจ

ภาพนั้นเป็นภาพบาดตาบาดใจขวัญดาวเป็นอย่างมาก เธอจึงดันตัวลุกขึ้น และวิ่งลงบันได เพื่อจะไปให้ไกลจากภาพนั้น ทว่าร่างกายและหัวใจที่เจ็บปวดทำให้แข้งขาของเธออ่อนแรงจนแทบจะยืนและวิ่งไม่ไหว มือที่จับราวดันพลาด ร่างเล็ก ๆ ของขวัญดาวพลัดตกบันไดร่วงหล่นลงไปข้างล่าง

“ว้าย... กรี๊ด!” ขวัญดาวกรีดร้องด้วยความตกใจ ร่างเล็กร่วงกระแทกกับขั้นบันไดครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะพับลงไปนอนดังแอ๊ก

“ขวัญ!” คณิตศรตกใจมาก เขารีบวิ่งตามลงมาดู

ร่างของขวัญดาวได้คุดคู้งอตัวด้วยความเจ็บอยู่บนพื้น ใต้ร่างบางนั้นเต็มไปด้วยเลือด ทั้งคณิตศรและยศวดีถึงกับหยุดชะงัก เมื่อเห็นของเหลวสีแดงสดไหลบ่าออกมาจากร่างกายของขวัญดาวอย่างรวดเร็ว และกำลังนองอยู่เต็มพื้น

“เลือดค่ะเลือด” ยศวดีรีบยกมือขึ้นปิดจมูก แล้วถอยหลังออกห่าง

คณิตศรหน้าถอดสี แข้งขาสั่น เหงื่อกาฬผุดทุกรูขุมขน ภาพเหตุการณ์ฝังใจหลั่งไหลเข้ามา อุบัติเหตุที่ทำให้เขาต้องสูญเสียพ่อแม่ไปพร้อมกันครั้งนั้น!

มือหนารีบคว้าราวบันไดเพื่อเป็นหลักยึด สมองมึนและตื้อจนไม่สามารถประคองตัวยืนตรงเองได้

“ศรคะ คุณเป็นอะไรคะ” ยศวดีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นอาการผิดปกติของเขา

“ผม ผม ผม เห็นเลือดไม่ได้”

“ว้าย!” เขาคอพับคออ่อน ยศวดีรีบโอบประคองร่างหนาไว้แนบแน่น โดยที่หล่อนไม่ได้สนใจขวัญดาวที่ยังคงนอนคุดคู้อยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน

เสียงอื้ออึงดังลั่นไปทั้งบ้าน ทำให้พวกคนใช้มารวมตัวกันแอบดู และได้เห็นทุกอย่าง

“ว้าย! คุณขวัญ” ป้าวิยะดาร้องเสียงหลง รีบวิ่งเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง

“คุณขวัญ” นางถลาลงไปช้อนหัวของเจ้านายที่นอนแน่นิ่ง มือไม้สั่น ตาสำรวจว่าเลือดพวกนี้มาจากไหน เลือดสีแดงฉานนองเต็มพื้น

“ว้าย! ช่วยด้วย พวกแกรีบเข้ามาดูคุณขวัญเร็ว เลือด... เลือด คะ.. คุณขวัญตกเลือด” น้ำเสียงตะกุกตะกักโวยลั่นจนได้ยินกันทั่ว