ตอนที่ 5

เพียงก้าวแรกที่ย่างเหยียบลงจากเครื่องบินที่บรรทุกผู้โดยสารมาเต็มลำเรือเพื่อมุ่งหน้าสู่ดินแดนในฝันท่ามกลางทะเลแคริบเบียนในเขตมหาสมุทรแอตแลนติก บุษราคัมก็แทบสกัดความตื่นเต้นที่อัดอั้นเอาไว้ไม่ไหวเมื่อมาถึงสนามแนสซอของกรุงแนสซอ (Nassau) เมืองหลวงซึ่งตั้งอยู่บนเกาะนิว โพรวิเดนซ์ หนึ่งในหมู่เกาะมากมายทั้งเล็กใหญ่รวมกันกว่าสองพันเจ็ดร้อยเกาะของเครือรัฐบาฮามาส (Commonwealth of the Bahamas) นักท่องเที่ยวที่เธอเห็นส่วนใหญ่เป็นชาวยุโรปโดยเฉพาะชาวอเมริกันอาจเป็นเพราะเกาะแก่งอันน่าอัศจรรย์ในบาฮามาสอยู่ห่างจากมลรัฐฟลอริดาของสหรัฐอเมริกามาทางตะวันออกเฉียงใต้แค่แปดสิบกิโลเมตร

บุษราคัมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเมื่อลากกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวก้าวออกจากห้องผู้โดยสารและเห็นว่ารอบ ๆ ตัวคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวรวมทั้งคนที่พยายามเมาเสนอบริการทั้งขายทัวร์และรถรับส่งจากสนามบินไปยังโรงแรม หญิงสาวส่ายหน้าและปฏิเสธคนเหล่านั้นกระทั่งมีชายในชุดสูทก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าสามคน

“สวัสดีครับ คุณบุษราคัม” หนึ่งในนั้นเอ่ยทักเจ้าของใบหน้าหวานที่อยู่ในอาการประหลาดใจ ร่างบางกุมกระเป๋าเดินทางไว้แน่น คนพวกนี้เป็นใคร? จู่ ๆ ก็เข้ามาทักในขณะที่เธอกำลังกวาดสายตามองหาพี่สาว

“คุณบุษราคัม...คุณอัญมณีส่งพวกผมมารับคุณครับ”

“อะไรนะคะ?” หญิงสาวย่นคิ้ว “พี่อิงส่งพวกคุณมารับฉันอย่างนั้นหรือคะ?”

บุษราคัมหน้าตื่นขณะชะเง้อมองข้ามไหล่ชายต่างชาติร่างสูงเพื่อหวังได้เห็นคนที่เธออยากพบ

“ใช่ครับ...คุณอัญมณีไม่ว่างก็เลยส่งพวกผมมารับคุณบุษราคัม เชิญทางนี้เถอะครับ”

ชายผู้นั้นผายมือไปยังรถเก๋งคันใหญ่ซึ่งจอดห่างไปไม่ไกลในขณะที่อีกคนเข้าไปหยิบกระเป๋าจากมือหญิงสาวด้วยท่าทีอันสุภาพ

”ตอนนี้คุณอัญมณีติดถ่ายแบบอยู่ที่อีกเกาะหนึ่ง เราต้องนั่งเครื่องบินเล็กไปที่เกาะนั้นครับ”

ชายร่างสูงคนเดิมกล่าวก่อนเดินนำหน้าออกไปในขณะที่หญิงสาวรู้สึกฉงนเล็กน้อยก่อนตัดสินใจก้าวตามไปโดยมีชายอีกสองคนช่วยหิ้วสัมภาระเดินตามหลัง อัญมณีคงงานยุ่งจริง ๆ ...บุษราคัมยังนิ่งนึก แต่แล้วความสนเท่ห์กลับถูกแทนที่ด้วยภาพอันน่าตื่นใจเมื่อตลอดระยะทางจากสนามบินผ่านเข้าไปในตัวเมืองหลวงของบาฮามาสเต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องทั้งรูปแบบเก่าสมัยอาณานิคมและรูปแบบใหม่ ๆ สีสันลานตา

เธออดที่จะอิจฉาพี่สาวไม่ได้ นี่แหละหนาที่เขาเรียกว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ความสวยของอัญมณีทำให้เธอมีโอกาสได้ท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่าง ๆ หญิงสาวก็อยากไปในสถานที่อันหลากหลาย ทว่าก็ยังทำไม่ได้เพราะเป็นห่วงพ่อเกรงไม่มีใครดูแล ร่างบอบบางก้มลงมองแหวนเกลี้ยงทองเหลืองที่ส่องประกายยามต้องแสงแดดบนนิ้วนางข้างซ้าย...บิดาคงดีใจที่เธอเดินทางมาหาพี่สาวในคราวนี้

“เชิญครับ...คุณบุษราคัม เราจะนั่งเครื่องบินเล็กไปที่เกาะไดโอนีครับ”

เสียงของชายร่างสูงใหญ่ปลุกภวังค์หญิงสาวที่กำลังนิ่งนึกเรื่องที่เมืองไทยจนแทบไม่รู้ตัวว่ารถเก๋งซึ่งเธอนั่งบนเบาะด้านหลังจอดลงตอนไหน บุษราคัมตามชายในชุดสูทเหล่านั้นไปขึ้นเครื่องบินเล็กที่ลานจอดซึ่งมองไปรอบ ๆ เห็นน้ำทะเลสีฟ้าครามโอบล้อมรันเวย์ที่ทอดยาวไปไกลลิบ

คนเหล่านี้คงเป็นบอดี้การ์ดของอัญมณี ก็ในเมื่อพี่สาวของเธอเป็นนางแบบก็คงจ้างคนมาคอยติดตามดูแลให้ความปลอดภัย กระทั่งเมื่อเครื่องบินเริ่มทะยานขึ้นจากรันเวย์ บุษราคัมจึงหยุดคิดเรื่องราวของตัวเองอีกครั้งเพื่อให้ความสนใจกับทัศนียภาพของหมู่เกาะมากมายที่วางตัวอยู่ท่ามกลางน้ำสีฟ้าสลับน้ำเงินครามของทะเลแคริบเบียนในเขตมหาสมุทรแอตแลนติก