เจ้าสาวสมยอม

‘กานต์ชนก’ มองเงาสะท้อนจากบานกระจกใหญ่ซึ่งอยู่ในห้องอาบน้ำสุดหรูของ ‘คฤหาสน์อดิศวร’ เงาสะท้อนนั้นเป็นภาพหญิงสาวสวยสะพรั่งอยู่ในชุดแต่งงานสีขาวฟูฟ่อง

ใช่... นี่คือชุดเจ้าสาว และวันนี้หล่อนก็เป็นเจ้าสาว

ทว่า... หล่อนเป็นเจ้าสาวที่มีอายุเพียง 18 ปีเท่านั้น

หล่อนมองตัวเองว่ายังเด็กมาก เมื่อไม่กี่วันก่อน ซึ่งเป็นวันสอบวันสุดท้าย หล่อนยังใส่ชุดนักเรียน รัดผม ผูกโบสีน้ำเงินไปเรียนอยู่เลย แค่ไม่กี่วันถัดมา หล่อนก็ไม่อยู่ในสถานะของเด็กสาวอีกแล้ว เพราะผ่านค่ำคืนนี้ไป หล่อนจะกลายเป็นคนมีสามีอย่างสมบูรณ์ ทาง ‘นิตินัย’ ผ่านมาแล้วเมื่อช่วงสายของวัน และค่ำคืนนี้ ‘พฤตินัย’ กำลังจะเกิดขึ้น

ขอบตาราวจะร้อนผ่าวเมื่อสบสายตากับตัวเอง แม้หล่อนจะ ‘เต็มใจ’ ไม่มีใครบังคับ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวหัวใจ และเสียดายโอกาสต่างๆ ที่จะผ่านเข้ามาในชีวิต เพราะหากไม่มีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น เวลานี้หล่อนคงกำลังมุมานะอยู่กับการเตรียมสอบเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องยุติลง เพราะหล่อน ‘ต้อง’ แต่งงาน

แม้จะเสียดายเมื่อคิดถึงอิสระที่โบยบินไปอย่างไม่มีทางจะหวนคืนมาอีก เพราะนับแต่นี้ไป หล่อนคงทำได้แค่เฝ้าดูเพื่อนๆ มีความสุขสมวัย ได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยตามใจปรารถนา แต่ตัวหล่อนเองนั้นต้องแต่งงาน เป็นแม่บ้าน ทำหน้าที่ดูแลสามี และอาจต้องดูแลลูก หากหล่อนตั้งท้อง

แต่ทั้งหมดนั้นก็เกิดขึ้นเพราะหล่อนเต็มใจไม่มีใครบังคับ แม้แต่พ่อแม่เองก็ไม่ได้บังคับ เพราะท่านเองก็คงไม่มีความสุขนักหรอก หล่อนคิดว่าแบบนั้นนะ

แม้ว่าวันนี้สีหน้าของพ่อจะแช่มชื่นเหลือเกินก็ตาม มีแต่แม่ที่แววตานั้นบ่งบอกว่าสงสารหล่อนที่สุด จนหล่อนต้องเป็นฝ่ายยิ้มกว้างและปลุกปลอบใจแม่เสียเอง เพราะจะว่าไปมันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก อย่างน้อยเจ้าบ่าวของหล่อน เขาก็หล่อ รวย โสด และหล่อนเองก็หวั่นไหว

ใช่... หล่อนหวั่นไหว ทุกครั้งเมื่อได้สบสายตา ทั้งที่ตอนนั้นเขามีสถานะเป็นเพื่อนรุ่นน้องของพ่อ

กานต์ชนกคิดถึงเจ้าบ่าวของหล่อน ‘คุณอิษฏ์ อดิศวร’ ชายวัย 40 ปี อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของหล่อน แต่รูปร่าง หน้าตา และผิวพรรณของเขา หากหล่อนไม่รู้มาก่อนว่าเศรษฐีหนุ่มใหญ่คนนี้เคยเป็นเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกันกับพ่อ หล่อนคงต้องคิดว่าเขามีอายุอยู่ในช่วง 28 – 32 ปี เท่านั้น เพราะมองยังไง หล่อนก็ไม่เห็นความ ‘แก่’ ในตัวเขาเลย และที่สำคัญ หล่อนก็ต้องยอมรับว่าหวั่นไหว เมื่อแรกสบสายตากันครั้งแรก

ดวงตาสวยหวานที่แต่งแต้มจนสวยมองสบสายตาตัวเองในกระจก หล่อนเห็นแววเขินอายอยู่ในดวงตาคู่นั้น เพราะไม่กี่นาทีต่อจากนี้ หล่อนต้องเผชิญหน้ากับเขา ก็ใครจะอยู่ในห้องน้ำได้ถึงเช้ากันล่ะ ช้าเร็วก็ต้องออกไป

“น้องกานต์... น้องกานต์ครับ...”

นั่นไง เขาเรียกหล่อนแล้ว

“ค่ะอาอิษฏ์” หล่อนเรียกเขาว่า ‘อาอิษฏ์’ เพราะแรกรู้จักกันนั้น พ่อแนะนำว่าเป็นเพื่อนรุ่นน้อง จากนั้นอาอิษฏ์ก็เข้านอกออกในบ้านหล่อนตลอด แม่บอกว่าพ่อกับอาอิษฏ์ทำธุรกิจร่วมกัน อาอิษฏ์ก็เลยมาที่บ้านหล่อนบ่อย แน่นอนว่าใจหล่อนร้อนรุ่มอยากเห็นหน้าเขา

เด็กสาวเรียนชั้น ม.6 อย่างหล่อน ทำทีเป็นเดินเฉียดไปมาบริเวณที่พ่อคุยกับอาอิษฏ์บ่อยครั้ง แต่ก็พยายามทำไม่ให้น่าเกลียด ก็หล่อนอยากเห็นหน้าเขานี่นา แค่ได้สบสายตากันนิด ให้หล่อนได้ทักทายพนมมือไหว้ แม้เพียงไกลๆ หล่อนก็เก็บไปนอนฝันหวานได้แล้ว แต่วันนี้เกินฝันไปมาก แม้จะเป็นฝันที่หล่อนไม่คาดคิดว่าจะเป็นไปได้ก็ตาม

“เอ่อ... อาอิษฏ์จะเข้าห้องน้ำเหรอคะ” หล่อนถามเมื่อขยับไปชิดติดประตู

“เปล่าหรอกจ้ะ อาจะถามว่าน้องกานต์ถอดชุดเองได้หรือเปล่า ให้อาช่วยไหม”

กานต์ชนกมองชุดเจ้าสาวอีกครั้ง ชั่งใจ... หล่อนถอดเองไม่ได้แน่

แกร๊ก...

ใบหน้าสวยค่อยๆ เยี่ยมมองออกมา และก็พบว่าเจ้าบ่าวของหล่อนที่ยืนห่างออกไปราว 2 เมตรนั้นก็มองหล่อนอยู่เช่นกัน กานต์ชนกยิ้มแหยทำสีหน้าไม่ถูกนัก แต่ประตูเปิดแล้ว หล่อนก็ควรออกไป

“เอ่อ...”