บทที่ 12 กำยานคล้อยตาม

มือปราบหญิงที่เริ่มมึนงงเพราะฤทธิ์ของกำยานคล้อยตามพยักหน้าทันทีทั้งๆ ที่ใจนางคิดจะปฏิเสธ โหลวซีห่าวดึงข้อมือให้สวีเสี่ยวถงวิ่งตามเขาออกไปจากงานเลี้ยง มีเสียงคนตะโกนไล่หลัง

“ตามใต้เท้าโหลวไปเร็วเข้า! ใต้เท้าเมามาก เดี๋ยวจะมีอันตราย”

เสียงฝีเท้าคนวิ่งตามหลังร่วมยี่สิบคน ทว่าโหลวซีห่าวที่ได้รับยาจิตหลุดเข้าไปกลับคล่องแคล่วกว่าปกติ เขาพานางวิ่งซอกแซกหลบคนกระทั่งหนีออกไปทางป่าละเมาะด้านหลังที่ว่าการอำเภอ สวีเสี่ยวถงพยายามตั้งสะบัดศีรษะตั้งสติ

‘นี่ข้า! ข้าโดนอะไรเข้าไปนะ ขัดขืนโหลวซีห่าวไม่ได้เลย’

เมื่อเขาพานางไปซ่อนในพุ่มไม้แล้วโอบไหล่กดร่างนางไว้ให้หลบคนที่วิ่งตามทั้งหลาย นางที่คิดจะเตือนสติเขาและดึงเขากลับที่ว่าการอำเภอ กลับทำตามที่เขาสั่งอย่างไม่อิดออด

“ก้มหัวไว้ อย่าให้พวกเขาเห็นเราเด็ดขาด คืนนี้ข้าจะพาเจ้าทำตัวเยี่ยงโจร”

“เหตุใดเราต้องหนีด้วยเจ้าคะใต้เท้า?”

“ใจจริง! ข้าอยากจะหนีทุกคนไปให้ไกลที่สุด ไม่ต้องพบเจอผู้คน เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าเจ็บปวดมากเหลือเกิน แต่ที่ต้องมาอยู่เชียนเยาก็เพราะข้าได้กล่าวคำสัญญาต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้เอาไว้ว่าจะไม่ขอเป็นขุนนางในเมืองหลวงอีก”

แม้นางจะอยู่ในอาการสะลึมสะลือแต่ก็ได้ยินถ้อยคำของเขาครบทุกคำ

“ไม่เป็นก็ไม่เป็นสิ อยู่เมืองเชียนเยาก็ได้ สนุกและสบายดีออก ข้าก็อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ท่านอยู่ที่นี่ก็มีข้าเป็นเพื่อนไม่เหงาหรอกน่า” นางยกมือตบบ่าเขาแรงๆ สองสามที

“เจ้าจะเข้าข้างข้าทุกอย่างใช่หรือไม่?”

หญิงสาวที่ตาปรือนิดๆ เพราะเมากำยานคล้อยตามก็รีบพยักหน้า “ทั้งเข้าข้างและตามใจท่านเลยล่ะ ว่าแต่เราจะหนีไปที่ใดหรือ?”

“พวกเขาไปกันหมดแล้ว เราหนีไปที่ของข้ากัน” เขาดึงข้อมือนางให้ลุกขึ้นแล้วว่าวิ่งวนรอบรั้วจวนนายอำเภอหนีพวกมือปราบอีกหนหนึ่ง จากนั้นก็แอบเข้าไปในจวนจนถึงเรือนนอนของตนเอง “นี่บ้านของข้าเอง! ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาค้นหรอก เจ้าเหนื่อยหรือยัง?”

“หิวน้ำมากเลย” นางบ่นพึมพำรู้สึกลำคอแห้งผาก

โหลวซีห่าวหันไปหยิบกาน้ำชามา บีบคางนางแล้วยื่นพวยกาใส่ปากแล้วรินเบาๆ หญิงสาวกลืนไปหลายอึกจึงจับมือเขาแล้วดันออก

“ข้าอิ่มแล้ว!”

โหลวซีห่าวที่เหงื่อไหลไคลย้อยเพราะทั้งอาละวาดในงานเลี้ยงและพานางวิ่งหนีอยู่ครึ่งชั่วยามจึงรู้สึกร้อนไปทั้งเนื้อทั้งตัว

“ไม่ไหวล่ะ ข้าร้อนเหลือเกิน” ชายหนุ่มถอดเสื้อตัวนอกโยนลงพื้นพร้อมทั้งเสื้อตัวใน เหลือเพียงกางเกงขายาวแล้วกระโจนขึ้นเตียง เขาหันมามองนางที่นั่งคอพับอยู่โต๊ะกลางห้อง

“เจ้าถอดเสื้อเหมือนข้าสิ พวกเราหนีกันขนาดนี้เจ้าไม่ร้อนบ้างหรือ?”

นางพยักหน้าคล้อยตาม “ร้อนเจ้าค่ะ ข้าร้อน” นางถอดเสื้อตัวนอกแล้วโยนทิ้งพื้นไปทับกับเสื้อของเขาแล้วขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ “แต่ข้าถอดตัวในไม่ได้นะ ข้าเป็นสตรี ท่านพ่อสั่งไว้ว่าห้ามถอดเสื้อตัวในเมื่อมีบุรุษอยู่ด้วยโดยเด็ดขาด”

“อ้อๆ ไม่เป็นไร ไม่ถอดก็ไม่ถอด พวกเรานอนกันเถอะ”

ในห้องพอมีแสงจากภายนอกเล็ดลอดเข้ามารำไร รอบจวนนายอำเภอจุดคบไฟไว้ตลอดและมีมือปราบมาคอยตรวจตราทุกสองชั่วยาม คนทั้งสองที่มีสติหลงเหลืออยู่เพียงครึ่งมิได้จุดเทียนขณะเข้าไปในห้องนอนของโหลวซีห่าว ด้วยความเมาและความเหน็ดเหนื่อยจึงนอนหลับอยู่ด้วยบนเตียง

สวีเจ๋อฮุยบิดาของสวีเสี่ยวถงตกอกตกใจที่บุตรสาวของตนถูกใต้เท้าโหลวที่เมาสุราอาละวาดจนงานเลี้ยงเละเทะ วิ่งหนีออกไปจากที่ว่าการอำเภอรีบเรียกให้มือปราบทั้งหลายช่วยกันตามหาคนทั้งสอง ทว่าผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เขาจึงไปเรียนให้มารดาของท่านนายอำเภอได้ทราบเรื่อง

“ใต้เท้าโหลวน่ะหรือ? เมาสุราอาละวาด”

“ขอรับ ดึงเอามือปราบสวีออกไปด้วย ป่านนี้ยังหาตัวไม่พบเลยขอรับ”

“เขาไม่เคยดื่มจนเมามากเช่นนั้นนะ ข้าว่าเรื่องนี้ผิดปกติเสียแล้ว” เลียวฮูหยินรีบตามสวีเจ๋อฮุยออกไปที่ว่าการอำเภอ

“ไม่เป็นไรหรอกขอรับฮูหยิน แขกทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว ข้าให้คนช่วยเก็บกวาดจนจะเสร็จแล้ว ท่านไม่ต้องกังวล”

แม้ร่องรอยความโกลาหลจะถูกปลัดอำเภอกับภรรยากำกับคนช่วยจัดการเกือบจะเรียบร้อยทั้งหมดแล้ว แต่ซากโต๊ะและเศษถ้วยจานที่ถูกเก็บทิ้งไว้ตะกร้าขยะเมื่อเลียวฮูหยินเดินไปก้มลงมองก็ทำเอานางส่ายหน้าแรงๆ

“ข้าไม่เชื่อว่าบุตรชายข้าจะทำเช่นนี้”

“ตอนนี้ขอเพียงเหล่ามือปราบตามหาคนทั้งสองให้เจอก่อนขอรับ เราจึงได้รู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เมื่อได้ยินว่ายังตามตัวบุตรชายไม่พบ เลียวฮูหยินก็ร้อนใจนางให้เหล่าชุยบ่าวรับใช้รีบเกณฑ์คนในจวนช่วยกันออกตามหา ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่พบ เลียวฮูหยินจึงหันไปปรึกษาเหล่าชุย

“เจ้าว่าคุณชายของเจ้า หากยามไม่ค่อยมีสติเช่นนี้เขาจะไปที่ใด?”

เหล่าชุยนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ “นายหญิง พวกเราลองกลับไปค้นรอบจวนก่อนดีไหมขอรับ? ข้าว่าคุณชายเป็นคนชอบอยู่ในเรือน ไม่แน่ว่าป่านนี้อาจจะกลับไปแล้วก็ได้”

“ก็ดีเหมือนกัน ข้าว่ามันดึกแล้วและทุกคนก็เริ่มเหนื่อยอ่อน”

เลียวฮูหยินสั่งการให้บ่าวและสาวใช้กลับไปค้นในจวน นางกับเหล่าชุยเดินลิ่วไปยังเรือนนอนของโหลวซีห่าว สวีเจ๋อฮุยเองก็ขอติดตามไปช่วยค้นหาด้วย เขาเองก็ร้อนใจที่หาตัวบุตรสาวไม่เจอ

“อยู่นี่จริงๆ ด้วยขอรับ!” เหล่าชุยที่ถือเชิงเทียนเอาไว้มองเห็นคุณชายนอนหลับอยู่บนเตียงก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

คนกลุ่มหนึ่งที่เดินตามหลังมา พากันตื่นเต้นจึงรีบตามพรวดพราดเข้าไปในท้อง ทว่าภาพที่เห็นบนเตียงทำให้ทุกคนถึงกับชะงัก

“ใต้เท้าโหลว! หัวหน้าสวี!” เสียงของเหยาอิงหมิงดังลั่นห้อง ทำเอามือปราบที่ยืนอยู่ด้านหลังหลายคนรีบชะโงกหน้ามาดู

นายอำเภอโหลวซีห่าวที่เปลือยท่อนบนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกำลังกอดแขนข้างหนึ่งของมือปราบสวีที่ห่มผ้าถึงหน้าอก ทว่าสายรัดเอวและเสื้อนอกของคนทั้งสองถูกทิ้งอยู่ข้างเตียง

“ไอหยา!” สวีเจ๋อฮุยร้องเสียงดัง

“ตายแล้ว! นี่พวกเขา....” เลียวฮูหยินอ้าปากค้างตาเหลือกมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ต่อให้นำเอาตัวบุตรชายลงชำระในแม่น้ำฮวงโหก็คงไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบได้แล้ว

*************************