EP 3 เรียกผมว่าขุนพล.....ในเวลาที่เราอยู่กันสองคน

เจ้านายจอมโหด กำลังโกรธอะไรฉันอยู่นะ!

EP 3

เรียกผมว่าขุนพล.....ในเวลาที่เราอยู่กันสองคน

..................

12.45 น.

ภายในห้องทำงานสุดหรูที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ หน้าต่างที่ทำด้วยกระจกราคาแพงบานใหญ่ที่เพียงแค่มองออกไปก็เห็นตึกสูง และถนนที่เต็มไปด้วยรถติด ตอนนี้ถูกปิดทึบด้วยม่านอัตโนมัติ ราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็นสิ่งที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้

“คะ คุณขุนพล อื้อ ยะ หยุดนะคะ”

“มันจะหมดพักเที่ยงแล้วนะคะ อ๊ะ!” น้ำขิงเอ่ยในขณะที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเจ้านายหนุ่ม ตอนนี้ร่างบางถูกจับให้นั่งอยู่บนตัวของร่างสูงในสภาพหันหน้าเข้าหากัน เสื้อผ้าที่ถูกรีดจนเรียบก่อนที่จะมาทำงาน ตอนนี้กลับถูกทำให้ยับยู่ยี่หลุดลุ่ยเพราะฝีมือของผู้เป็นนาย

จุ้บ! จ้วบๆ

และถึงแม้น้ำขิงจะพยายามบอกให้เขาหยุดดูดหน้าอกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทว่า เขากลับไม่ยอมฟังอะไรเลย เขายังคงเอาแต่ดูดเม้ม ขบกัด และทำรอยแดงเอาไว้อย่างสนุกสนาน

กุกกัก กุกกัก

“อื้อ บะ บอกว่าให้หยุด อื้อ! ไงคะ”

‘ฮืออ เดี๋ยวแม่ฟ้องกรมแรงงานดีมั้ยเนี่ย (T^T) ’ น้ำขิงพึมพำในใจ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็คือเธอกำลังจะไปกินข้าว แต่ทว่ากลับถูกเรียกตัวด่วนจากเจ้านายหนุ่ม และทั้งๆ ที่คิดว่า เรียกมาเพราะเรื่องงาน แต่ทว่าเปล่าเลย

จุ้บ! จ้วบๆ

“อืม” ร่างสูงที่สาระวนอยู่กับหน้าอกนุ่มนิ่มส่งเสียงครวญครางออกมาเบาๆ ราวกับบอกว่าเขากำลังพอใจกับเจ้าก้อนนุ่มนิ่มขนาดพอดีมือของเธอเป็นอย่างมาก

“คุณขุนพลคะ อึก! อื้อ น้ำขิงขอร้อง.....อ๊ะ น้ำขิงหิวข้าวค่ะ” น้ำขิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน เพราะเธอหิวข้าวมากจริง ๆ เพราะเมื่อเช้าเอาแต่คิดมากจนไม่มีเวลากินข้าวเลย ซึ่งเมื่อท้องของน้ำขิงส่งเสียงดังขึ้นมาเป็นเครื่องยืนยัน ร่างสูงก็ชะงักไป ซึ่งเขาดูมีท่าทางเสียดายเล็กน้อยที่ต้องละริมฝีปากออกจากก้อนซาลาเปาหวาน

ฟึบ

“เรียกผมว่าขุนพล.....ในเวลาที่เราอยู่กันสองคน” มือหนาช้อนก้นของร่างบางให้ขยับมานั่งบนตักเขาดีๆ ก่อนจะดึงบราเซียที่ถูกดันขึ้นไปเหนืออกให้ลงกลับมาอยู่ที่เดิม ก่อนจะค่อยๆ ติดกระดุมที่ปลดออกไปด้วยตนเองคืนให้ดังเดิม

“...................” น้ำขิงนิ่งไปกับการกระทำของคนตรงหน้า และไม่รู้ว่าเพราะอะไร มันถึงทำให้เธอรู้สึกใจเต้นตึกตักขึ้นมา

“เข้าใจที่ผมพูดหรือเปล่า?” ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้มเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากร่างบางที่นั่งอยู่บนตัก

“ขะ เข้าใจแล้วค่ะ” น้ำขิงพยักหน้าหงึกหงัก

‘ทำไมต้องดุด้วยเนี่ย (T^T) ’

เมื่อคุยกันเรียบร้อยน้ำขิงก็กระโดดลงจากตักแกร่ง และเตรียมเดินออกจากห้อง แต่ทว่ากลับถูกมือหนารั้งแขนเอาไว้

หมับ

‘อะไรกันอีกเนี่ย หิวข้าวจะตายอยู่แล้วนะ (︸_︸) ’ ถึงแม่ในใจจะร้องครวญคราง แต่ทว่า เลขามืออาชีพอย่างเธอก็ทำให้แค่หันไปฉีกยิ้มด้วยรอยยิ้มมารยาทให้เจ้านายหนุ่มเท่านั้น

“ (^_^) ”

“เอานี่ไปซื้อข้าวทานสิครับ” ร่างสูงเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับยื่นแบงก์ร้อยให้ลูกน้องไปซื้อข้าวกิน แต่ทว่าเมื่อน้ำขิงกางมือออกก็พบว่า ตอนนี้ในมือของเธอคือบัตรเครดิตที่มีคำว่า WISDOM (Visa Infinite)

“ (⊙□⊙ ) ”

“อะ เอ่อ คุณขุน..เอ่อ ขุนพล” เมื่อน้ำขิงจะเรียกว่าคุณขุนพล ก็ถูกดวงตาคมหรี่ตามองจนต้องเปลี่ยนนคำเรียกตามที่เขาบอก

“นี่มันบัตรเครดิตนะคะ หะ ให้น้ำขิงทำไมคะ?” น้ำขิงเอ่ยด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจ เพราะบัตรที่อยู่ในมือของเธอตอนนี้คือ บัตรสำหรับผู้มีเงินฝากและเงินลงทุนตั้งแต่ 150 ล้านบาทขึ้นไป ซึ่งมันไม่ใช่บัตรของบริษัท แต่เป็นบัตรเครดิตส่วนตัวที่ไม่ควรเอามาให้คนอื่นๆ ง่ายๆ ขนาดนี้

“ทำไม หรืออยากได้ Black Card?” ไม่พูดเปล่า แต่ทว่าเขากลับหยิบกระเป๋าเงินออกเพื่อหยิบบัตรเครดิตใบสีดำมายื่นให้เธอ

‘ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วจริง ๆ ด้วย’

“มะ ไม่เอาค่ะ ไม่เอาทั้งบัตรนี้ แล้วก็แบล็กการ์ด” น้ำขิงปฏิเสธ ก่อนจะคืนบัตรให้กับชายหนุ่ม เพราะลางสังหรณ์บางอย่างมันบอกว่า หากเธอรับของเหล่านี้มา เธอจะไม่อาจหนีจากคนตรงหน้าได้ตลอดไป เพราะมีอย่างที่ไหน อยู่ดีๆ ถึงกล้าให้ของมีค่าขนาดนี้กับเธอ ความเจ้าบุญทุ่มของเขามันน่ากลัวเกินไป 

“เอาไป” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ เขาเริ่มเอนตัวพิงไปกับเก้าอี้ ก่อนจะเริ่มเอานิ้วเคาะโต๊ะเป็นสัญญาณเตือนว่ากำลังหงุดหงิด

“มะ ไม่เอาค่ะ”

‘เขาโกรธอะไรฉันกันเนี่ย’

“หนึ่ง” เมื่อพูดเฉยๆ แล้วร่างบางไม่ยอมรับ เขาจึงเริ่มนับเลขเพื่อกดดัน

“สอง”

“สาม.....”