บทที่ 2 เปลี่ยนตัวเอง

หลังจากเกิดเรื่องขึ้นฉันก็ได้รับคำขอโทษจากพนักงานทั้งสองพร้อมด้วยผู้จัดการร้านและเจ้าของร้านที่ไม่รู้ว่าไปหากระเช้ามาอย่างว่องไวกลางดึกแบบนี้ที่ไหน ที่แม้แต่ป้ายราคาก็ยังไม่แกะออก

เพราะเกรงใจพี่แป้งและฉันเองก็ได้รับความสะใจอยู่บ้างจึงทำให้ฉันคลายความโกรธลง และยอมลบคลิปแต่โดยดีโดยเจ้าของร้านสัญญาว่าจะปรับปรุงการให้บริการลูกค้าใหม่อีกครั้ง

ในเน็ตคนส่วนใหญ่เข้าข้างฉันในขณะที่มีบางส่วนที่ยังแซะเรื่องหน้าตาและการแต่งตัวของฉันอยู่บ้าง แต่น่าประหลาดใจที่มีข้อความของทนายความคนหนึ่งเข้ามาโพสว่าหากใครในนี้ไม่หยุดปากแซะฉันก็ให้รอรับหมายศาลไว้เลย คอมเม้นต์พวกนี้จึงไม่มีให้เห็นอีก

ฉันเองก็ไม่ใส่ใจแล้วจึงลบทิ้งไป แต่นั่นเป็นเพราะว่านิสาเพื่อนของฉันนั้นได้แคปเอาไว้แล้วและคงมีชาวเน็ตอีกมากที่แคปเอาไว้เช่นกันว่าเป็นผับไหน เรื่องนี้คงสร้างความเสียหายให้เจ้าของผับอยู่มาก

แต่ฉันไม่ใช่คนดีและค่อนข้างใจดำ คนพวกนี้ดูถูกคนมาเยอะแล้วแต่ไม่เจอคนจริงสักทีสมควรแล้วที่จะเจอเข้าสักวัน ต่อไปจะได้ไม่ต้องมาคอยดูถูกกันอีก

"พี่แป้งคะเอกลับดีกว่าค่ะ รู้สึกไม่ดีแล้วที่จะอยู่เที่ยว"

ฉันอารมณ์ไม่ดีจริง ๆ และกลัวว่าจะส่งผลถึงเวลาไปทำงาน ฉันเป็นคนรักงานและทุ่มเทให้กับงานของฉันมาก หากมีอะไรมากระทบกับงานฉันย่อมไม่โอเค เรื่องผู้ชายก็เอาไว้วันหลังเถอะ

"แต่น้องเอครับนัดบอดเอาไว้แล้วนะครับ น้องเอจะไม่ออกไปหาเขาหน่อยเหรอครับ"

ฉันเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองและมีจุดมุ่งหมายในชีวิตมาตลอด

เพราะแบบนี้อะไรที่มาขวางทางทำให้ฉันเลือกที่จะทิ้งมันไปและไม่สนใจ ที่ผ่านมาฉันคิดว่าการมีแฟนจะทำให้การเรียนของฉันตกต่ำฉันเลยเลือกที่จะใช้ชีวิตไปตามเส้นทางที่คุณนายบุหงาขีดเส้นเอาไว้จนกระทั่งฉันสำเร็จแล้ว

ฉันได้ตำแหน่งเลขาท่านประธานมาเพราะเป็นคุณนายบุหงาที่ผลักดัน และวันนี้คุณนายบุหงาก็คงจะรู้ว่าได้ทำลายชีวิตช่วงวัยรุ่นของฉันไปแล้ว จึงได้เอ่ยปากบอกให้ฉันออกมาเที่ยวเหมือนคนอื่นเขาบ้างเพื่อเปิดหูเปิดตา

เมื่อคิดถึงคุณนายบุหงาฉันจึงคิดจะอยู่ต่ออีกหน่อย ฉันจึงพยักหน้า

"ก็ได้ค่ะ แต่อยากร้องคาราโอเกะไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วค่ะ รู้สึกไม่ดีจริง ๆ เราไปที่ร้านคาราโอเกะกันเลยได้หรือเปล่าคะ"

ฉันมองกระเช้าที่ได้รับมาพร้อมคำขอโทษ เมื่อพี่แป้งลูกชายผู้มีอิทธิพลเคลียร์ทุกอย่างจนเรียบร้อยตอนนี้เด็กทั้งร้านจึงไม่มีใครไม่รู้จักฉัน เวลาเดินผ่านทุกคนก้มหัวแทบจะติดพื้นจนฉันหัวเราะในใจ

เพราะแบบนี้คนเรานอกจากเงินแล้วต้องมีอิทธิพลยังไงล่ะ มันทำให้ได้รับอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นและต่อให้คนพวกนั้นเกลียดเราและดูถูกเราแค่ไหนก็ไม่กล้าแสดงออกมาให้เราคับข้องใจ

เพราะฉันเป็นลูกคนใช้ฉันจึงถูกเพื่อนในโรงเรียนดูถูก แต่เชื่อหรือเปล่าว่าเพราะอิทธิพลของคุณนายบุหงาและเกราะแห่งความเก่งกาจที่ฉันสร้างขึ้นจึงไม่มีใครกล้าแสดงออกต่อหน้าฉันสักคนเดียว และฉันก็ไม่เคยปิดบังใครว่าแม่ฉันเป็นแค่คนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น เพราะอะไรน่ะเหรอ

เพราะไม่ว่าคุณจะมีอาชีพอะไรก็ตาม หากมันเป็นอาชีพสุจริตแล้วสำหรับฉันถือว่ามีเกียรติไม่ต่างกัน ฉันค่อนข้างภูมิใจเลยละที่แม่ของฉันเป็นแม่บ้านของสกุลวงศ์สุริยะที่แสนขยันและซื่อสัตย์มาจนท่านอายุเข้าสู่วัยหกสิบห้าปี

ทุกคนรู้ว่าเกิดเรื่องกับฉันจึงยอมเปลี่ยนไปร้านคาราโอเกะที่อยู่ไม่ไกลนัก ที่นี่ก็นับว่าหรูหราอยู่ไม่น้อยสังเกตได้จากการที่พี่แป้งผู้ชายหล่อเหลาแสนดีคนนี้ทักทายคนรู้จักเหมือนมาหาเสียงกันเลยทีเดียว

คนทั้งหมดมากันสิบคน ชายห้าหญิงห้าพวกเขาต่างเป็นแฟนกันและพี่แป้งเองก็มีคู่ควงเหมือนจะเป็นดาราอะไรสักอย่าง เธอสวยมากเลยละ และคู่นัดบอดของฉันก็เป็นเพื่อนรุ่นน้องของพี่แป้งอายุมากกว่าฉันปีหนึ่งเขาชื่อเหน่งอายุยี่สิบหกปีเพิ่งเลิกกับแฟน

ฉันคุยกับเขาเท่าที่จำเป็นเพราะปกติก็ไม่ใช่คนพูดมากอยู่แล้ว และเขาเองก็พูดเก่งจึงทำให้ฉันไม่ต้องอึดอัดมากจึงฟังเขาได้แบบเพลิดเพลิน

ที่น่าประหลาดใจคือ เขามองเห็นความสวยของฉันด้วย เขาชมฉันไม่หยุดนั่นทำให้ฉันอารมณ์ดีภายในพริบตา ตั้งแต่เกิดมาคนที่ชมฉันว่าสวยจริงจังก็คงเป็นเขาคนแรก

เพราะภายใต้ภาพลักษณ์ที่เฉยแบบนี้ฉันเองก็ย่อมรู้ตัวดีว่ายากที่จะถูกตาต้องใจพวกผู้ชาย แต่ฉันไม่สามารถแต่งตัวได้เพราะเจ้าสัวนทีเจ้าชู้มากจนคุณนายใหญ่กลัวว่าจะมาทำลายเด็กสาวไร้เดียงสาแบบฉัน

ฉันจึงถูกสวมด้วยคราบของเงาะป่ามาเกือบตลอดชีวิต แน่นอนว่ามันทำให้ฉันติดการแต่งตัวแบบนี้ไปโดยไม่รู้ตัว

"คุณเอไม่อยากลองอะไรใหม่ ๆ เหรอคะ"

จู่ ๆ คู่ควงของพี่แป้งที่ชื่ออลิสก็ถามฉันขึ้น

"หมายความว่ายังไงคะ"

อลิสหัวเราะแล้วยกมือปิดปาก มือเรียว ๆ นั่นทาเล็บสีแดงสดยิ่งทำให้มือของเธอขาวขึ้น ฉันไม่เคยทาเล็บเลยสักครั้งในชีวิต เห็นแบบนั้นก็คิดอยากจะลองทาดูบ้าง

"พอดีอลิสเป็นสไตล์ลิสต์ด้วยนะคะ เห็นคุณเอแล้วนึกอยากแต่งตัวให้จริง ๆ อลิสยังมีห้องเสื้อด้วยในรถมีเสื้อผ้าหลายถุงเลย วันนี้ถ้าคุณเอไม่รังเกียจพอจะลองสวมให้อลิสสักครั้งได้หรือเปล่าคะ จะเลือกที่สวยที่สุดเลยค่ะ"

ฉันหัวเราะออกมา "อะไรมันจะบังเอิญแบบนั้นคะ อีกอย่างเกรงใจคุณอลิสนะคะ"

คราวนี้อลิสถึงกับลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ ฉันแล้วจับมือของฉันเอาไว้ สายตายังอ้อนวอนฉันด้วย

เอาละสิ ฉันนะเป็นพวกแพ้ความสวยจริง ๆ ไม่ใช่แค่ความสวยอะไรก็ตามที่ดูดีหรือกระทั่งผู้ชายหล่อ ๆ ฉันก็แพ้หมด

ฉันชอบพี่แป้งเพราะเขาหล่อและเก่ง แต่ฉันไม่ได้ชอบเขาแบบคนรัก แต่ชอบแบบชอบดาราประมาณนั้น เขาเจ้าชู้เกินไปจนฉันกลัวเกินไปที่จะชอบเขาแบบนั้น

"ลองดูนะครับ ผมก็อยากเห็น ผมอยากให้ใคร ๆ รู้ว่าผมตาถึงแค่ไหน"

เหน่งยุอีกแรง คืนนี้เขาเองก็ชมฉันมามาก ตาเอย คิ้วเอย ปากเอย กระทั่งรูปหน้าของฉัน ไม่มีจุดไหนที่คุณเหน่งไม่ชม คราวนี้พี่แป้งก็ร่วมเชียร์กับเขาด้วย เพื่อน ๆ ของฉันรวมทั้งคู่เดทของทุกคนอยากเห็นฉันในลุคที่ต่างออกไป

ฉันกินเหล้าไม่เก่งแต่ก็กินจนเกือบจะหมดแก้ว เหมือนตัวเองจะเมาแล้วด้วยเมื่อได้รับคำยุยงสติก็ลอยไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นตัวเองอีกทีก็อยู่ในชุดรัดรูปสีแดงสดที่โชว์เรียวขาเรียวและด้านบนยังเป็นสายคล้องคอเปิดหลังสุดเซ็กซี่ที่ฉันต้องอ้าปากค้างตกใจจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

"คุณอลิสคะ คือว่ามันโป๊ไปค่ะ"

ฉันยกมือปิดหน้าอกใหญ่ ๆ ของตัวเองทันใด ความรู้สึกว่าลมมันเย็นเป็นแบบนี้เอง

อลิสยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่ช่วยจัดนมปลอมที่เป็นซิลิโคนแปะที่นมจริงให้ฉันอีกชั้นหนึ่ง

"นี่อะไรคะ"

ฉันไม่รู้ตัวว่าตัวเองถูกถอดเสื้อชั้นในแสนเชยออกไปตอนไหน มือยังจับที่กางเกงในของตัวเองดีนะที่ยังคงอยู่จึงไม่ได้รู้สึกเย็นเกินไป

ฉันเมาขนาดไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ ถึงได้ปล่อยให้อลิสจับแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาแบบนี้"

"เป็นเสื้อชั้นในแบบแปะค่ะ รับรองว่าเหนียวไม่หลุด กันเหงื่อกันน้ำค่ะ ถ้าไม่ดึงยังไงก็ไม่หลุดตอนใส่ชุดเปิดหลังจะได้สวย ๆ ไงละคะ"

"อ่อ เอไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลยนะคะ"

"อลิสชอบคุณเอค่ะ เราเป็นเพื่อนกันได้หรือเปล่าคะ คุณเอนะแปลกค่ะคนสวย ๆ แบบนี้แต่กลับปิดความสวยของตัวเองจนมิด ดูน่าค้นหาดี"

ฉันหัวเราะ ไม่คิดว่าอลิสจะคิดกับฉันแบบนี้ แต่ในเมื่อเธอต้องการเป็นเพื่อนฉันก็ตอบรับอยู่แล้ว มีมิตรย่อมดีกว่ามีศัตรู

"ยินดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่มอบความสวยให้วันนี้"

ฉันไม่รู้ว่าอลิซทำอะไรกับหน้าของฉันบ้าง เพราะเวลาที่ฉันสวมแว่นหนาเตอะของฉันและฟังอลิซบ่นเบา ๆ ว่าควรไปทำเลสิกหรือใส่คอนแทคเลนส์จะสวยกว่านี้ทำให้ฉันหยุดคิดถึงเรื่องนี้

"เอเห็นด้วยกับอลิซนะคะ ไม่ใช่เพราะอยากสวยแต่มันทำให้ชีวิตง่ายขึ้นไม่ต้องห่วงกับแว่นตาอีก"

ฉันพูดเบา ๆ อะไรที่ทำให้ชีวิตง่ายขึ้นฉันชอบอยู่แล้ว อลิซใช้เวลาแปลงกายฉันไม่นาน เธอก็พาฉันกลับเข้ามาโชว์ตัวที่ห้องคาราโอเกะให้เพื่อน ๆ ได้ชมโฉม

ฉันเองใจเต้นไม่น้อยเมื่อนึกถึงว่าตัวเองเหมือนกำลังออกรายการเมคโอเวอร์อะไรสักอย่าง แม้ว่าในตอนนี้ทุกคนจะค่อนข้างเมาและมีแต่เพื่อนกันก็ตามที

เมื่อประตูเปิดออก โลกของฉันก็เปลี่ยนไป เพราะอะไรนะเหรอ

เพราะทันทีที่ฉันเข้ามาฉันก็ต้องถอดแว่นเพื่อให้ทุกคนเห็นหน้าที่สวยงามของฉัน ฉันจึงได้รับการต้อนรับจากคู่เดทของฉันทันใด