ลินิน | จีบหมอทำไง

ฉันอุ้มน้ำปั่นเดินขึ้นตึกก่อนจะเดินตรงดิ่งไปที่แผนกผิวหนัง...ระหว่างนั้นก็หาป้ายชื่อเขาไปด้วย...ห้องไหน?

อยู่ๆ น้ำปั่นก็ยกหัวขึ้นมามองรอบๆ ....อย่านะน้ำปั่น อย่าร้องนะ...

“ปาปะ ปาปะ” น้ำปั่นยกมือชี้ไปทางประตูห้องตรวจทั้งหลาย ตายแล้ว...น้ำปั่นคิดว่าเป็นห้องพ่อเขารึป่าวเนี่ย แล้วฉันจะทำยังไงดี เอ่อ..อย่าร้อง อย่าร้องนะน้ำปั่น

ฉันทำตัวไม่ถูกรีบพาน้ำปั่นเดินไปทางอื่น ฉันกะจะเดินไปถามพยาบาลให้แน่ใจ แต่พอฉันก้าวขาออกจากตรงนี้ได้สองก้าวเท่านั้นล่ะ..

“แงงงงงงงงงง” น้ำปั่น! ลู๊กกกกกกก พยาบาลมองฉันเป็นตาเดียว ฉันต้องไปหาหมอเท็นก่อน ไม่ใช่หมอนาย อย่าเพิ่งร้องน้ำปั่น .... ช่วยป้าก่อน ฮือๆ ป้าจะร้องไห้ตามหนูแล้วลูก..

ฉันพยายามลูบหลังน้ำปั่นเบาๆ

“โอ๋ๆ น้ำปั่น โอเคๆเดี๋ยวป้าพาไปหาพ่อ โอเคๆรอก่อน~” ฉันหันซ้ายขวา กำลังเปลี่ยนเส้นทาง

“เธอทำอะไรหลานฉัน...” สะ เสียงหมอเท็นนี่น่า ฉันหันกลับไป ก็เห็นเขายืนกอดอกมองฉันอยู่...

“ปะ ป่าว น้ำปั่นแค่คิดถึงพ่อค่ะ” น้ำปั่นยกมือชี้หมอเท็นแทน

“อาาาาาาาา”

“ห้องคุณหมออยู่ไหนคะ^^” เขามองฉันนิ่งๆ ก่อนจะเดินมาอุ้มน้ำปั่นไปจากมือฉัน

ผู้ชาย...กับเด็ก ละมุนจัง ... น้ำปั่นยกมือลูบแก้มขาวๆของเขา ก่อนจะหัวเราะ....

“อาอา แอะ แอะ” เขาหันไปยิ้มบางๆให้หลานสาวตัวเอง ก่อนจะหอมแก้มป่องๆนั้นฟอดใหญ่

โอ้ะ ไม่นะ.. ตาฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม.. นี่หมอเท็นเหรอเนี่ย!! เย็นชา แต่รักเด็กงั้นเหรอ ? เมื่อเขาหันมาเจอฉัน ริมฝีปากสวยคู่นั้นก็หุบยิ้มทันที....

“กลับไปสิ...” พูดจบ..เขาก็หันหลังเดินจากไป

อ้าว!! ฉันส่ายหน้ารัว ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปขวางทางเขาไว้

“หมอ เนี่ยน้ำหวานฝากทาร์ตไข่มาให้” เขาไม่ตอบ แต่เขาเดินหลบฉัน และก้าวยาวๆ ไปเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง

แล้วทาร์ตไข่ล่ะ ! ฉันรีบเดินตาม แล้วเปิดประตูเข้าไป

“หมอเท็น ทาร์ตไข่จากน้ำหวาน” เขาอุ้มหลานสาวอยู่บนเก้าอี้ ก่อนจะเปรยสายตาเย็นชาส่งมาให้ฉัน

“วาง และ ออกไป”

“ไม่ออก รอรับน้ำปั่นค่ะ”

“ออกไป”

“ไม่ออก น้ำหวานบอกให้พาน้ำปั่นไปส่งหมอนายเท่านั้น ไม่ใช่หมอเท็น ถ้าไม่คืนน้ำปั่นให้ ลินินก็ไม่ออกค่ะ” เขาหันมองไปทางอื่น

“ฉันไปส่งเอง..” อยู่ๆหมอเท็นก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปที่เตียงตรวจ

“แล้วลินินต้องบอกน้ำหวานยังไงคะ หมอออ” เขายกนิ้วชี้ขึ้นมากดปากฉันไว้...

“ชู่ว! เงียบ” ฉันเม้มปากแน่น เมื่อเห็นน้ำปั่นกำลังหลับตาพริ้มที่ไหล่เขา.... หมอเท็นค่อยๆวางหลานสาวลงบนเตียง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน

“คุณหมอชอบกินทาร์ตไข่เหรอคะ ^^” ฉันถามสงสัย

“ทำไมฉันต้องตอบคำถามเธอ” แต่เขาขมวดคิ้วใส่ฉันกลับมา แถมยังถามเสียงหงุดหงิดอีก...

“ตอบตามมารยาทก็ได้ค่ะ ตอบมาเถอะ พลีส^^”

“เพื่ออะไร? ไร้สาระ “

“ค่ะ จะตอบไม่ตอบ “ ไร้สาระหน่ะสิ ถูกของเขา ที่ยืนถามๆเขาเนี่ย ฉันก็ไม่คิดว่ามันมีสาระหรอก..

“อะไร”

“ตอบมาสิ อยากรู้ นะคะ นะๆ” เขาขมวดคิ้วรำคาญใส่ฉัน

“.....”

“หมอ ก็แค่ตอบป่ะ ปากอมอะไรไว้เนี่ย เนี่ยๆ ปากนี้อมอะไรไว้! “ ฉันใช้นิ้วชี้จิ้มๆที่ปากนุ่มของเขา... จนอยู่ๆเขาก็จับมือฉันไว้แน่น

สายตาเย็นชาคู่นั้น...กำลังมองตาฉัน และเขาก็มองมันอยู่เนิ่นนาน หรือว่า...

ฉันหลับตาปี๋.... ก่อนจะยื่นริมฝีปากสวยๆ ไปหาเขา จุ๊ป ปากนุ่มจัง

“ทำบ้าอะไรของเธอ...” เขาปล่อยมือฉันทันที ก่อนที่จะเอามือไปแตะที่ริมฝีปากตัวเอง แล้วหันหน้าไปทางอื่น

“คุณหมอ จะ จูบไม่ใช่เหรอคะ? ลินินเลย จูบก่อน..ครึ่งทางไง”

“บ้า...เธอมันบ้า” เขาเม้มปากแน่น แถมยังก่นด่าฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“บ้าอะไร หมอนั่นล่ะ จะจูบแล้วทำไมไม่จูบ ทำมาว่าคนอื่นบ้า” เขาขมวดคิ้วจ้องหน้าฉัน

“ใครจะจูบเธอ....” ?!

“หมอไง” ฉันเอามือกอดอก และหันมองไปทางอื่น เมื่อพูดเรื่องจูบ...มันเขินเหมือนกันแหะ

“เอาอะไรคิด..” ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาทันที

“หัวใจคิด หัวใจมันเรียกร้องมั้ง แล้วมันก็เรียกเธอที่รัก มันไม่หยุดรักเธอ เวลาขาดเธอ เหงาใจจนทนไม่ไหววววว~~”

ฉันทำล้อเลียนเขา เพราะเซ็งความเย็นชา ความเย็นยะเยือกของเขาเหลือเกิน!

“เงียบ..หลานฉันหลับ”

“แค่บอกว่าชอบทาร์ตไข่ก็จบแล้ว ทำไมต้องเล่นตัว เห็นไหมโดนจุ๊บเลย” เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันไปทางอื่น

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ” จะแข็งทื่อไปถึงไหนเนี่ย!

“ถ้าอยากเกี่ยวต้องทำยังไงล่ะคะ ...”

“ไม่ทำงานรึไง..” เขาถอนหายใจใส่ฉัน ก่อนจะเอามือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง..

“พอดี เจ้านายใจดีค่ะ “

“เฮ้อ....”

ถอนหายใจใส่ฉันเฮือกใหญ่

“หมอ..ถ้าอยากเกี่ยวต้องทำยังไงคะ ลินินถาม ไม่ได้ยินรึไง ทำไมไม่ชอบตอบคำถามคะ เป็นอะไรเนี่ย” เขาถอนหายใจใส่ฉันอีกแล้ว คิ้วหนาขมวดไม่หยุด..

“เงียบ หลานฉันนอน”

“คุณหมอตอบก็จบ...น้ำปั่นจะได้หลับสักที” เขาทำไม่สนใจฉัน...เอาสิ ถ้าเขาเป็นน้ำแข็ง ฉันก็จะเป็นเปลวไฟ เป็นเปลวไฟที่เร่าร้อนด้วย...เดี๋ยวฉันจะละลายหมอน้ำแข็งคนนี้ให้กลายเป็นน้ำเลย คอยดู

ร้องเพลงต่อดีกว่า..นึกแล้วอารมณ์ดี~~

“มันเรียกเธอที่รัก..มันไม่หยุดรักเธอ ..เวลาขาดเธอ เหงาใจจนทนไม่ไหวววว...~”

เขาจ้องหน้าฉันไม่ละสายตา

“เงียบ...” หมอเท็นพูดเบาๆ

“ไม่... มันเรียกเธอ~”

“เงียบ” เสียงเริ่มดังขึ้น

“มันไม่หยุดรักเธอออออ~”

“ฉันเตือนเธอครั้งสุดท้าย...”

เสียงเย็นราวกับน้ำแข็งขั้วโลก ไม่...ฉันไม่สนใจ ฉันเริ่มชินแล้วล่ะ

“เวลาขาดเธอ...เหงาใจ .อุ๊ปปป” !!!! ฉันเม้มปากแน่น เขาจูบฉัน...

ไม่นี่.. แล้ว อะไรหยึยๆ เห้ย!! สำลี! เขาเอาสำลียัดปากฉัน!!!

อีหมอบ้า ฉันชอบเขาไปได้ยังไงเนี่ย ตามหลักความเป็นจริง พระเอกต้องจูบปิดปากนางเอกสิ นี่อะไร ?! ..ทำไมเขาเอาสำลีมายัดปากฉัน !!!

ฉันรีบคายมันออก ก่อนจะจ้องหน้าเขา ที่หน้านิ่ง เฉย ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ เหมือนไม่รู้สึกอะไร?

แล้วฉันควรโวยวาย ควรบ่น ควรว่าเขายังไง โอ้ย ฉันเครียด!

“อร่อยสินะ...” เขาหันหลังกลับไปที่โต๊ะ ก่อนจะยื่นห่อสำลีให้ฉัน

“อะไร ให้ลินินทำไมคะ ไม่เอาอ่ะ “

“เอาไปกิน...” กิน!?

“ไม่ ใครเขากินสำลี ตลกเหรอคะ เอาสำลีมายัดปากคนอื่น แอะ ไม่รู้สะอาดรึป่าว สำลีนี้เอาไว้ทำอะไรคะ”

“เช็ดน้ำเหลืองคนไข้...”

“หมอเท็น!!”