บทที่ 5 ไปกับพี่แทนไหมครับ

ตอนที่ 5

ไปกับพี่แทนไหมครับ

ศรัณภัทรไม่ได้ตอบคำถามของภัทรชนน แต่เขากลับยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่ง ๆ ต่างจากตวงรัตน์ที่ตอนนี้หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอนั้นแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว เธอเป็นแค่พนักงานบริษัทตัวเล็ก ๆ การที่ได้มายืนเผชิญหน้ากับลูกชายประธานบริษัทระยะใกล้ ๆ แบบนี้ก็อดที่จะสั่นและประหม่าไม่ได้

"เอ่อ...คือว่าคุณศรัณภัทรเป็น..."

"ผมหมายถึงพวกคุณทำงานไอที แล้วมาทำอะไรกันที่ชั้นวิศวกรครับ" ภัทรชนนหันมามองหญิงสาวแล้วแทรกถามขึ้นอีกครั้งก่อนที่เธอจะได้แนะนำศรัณภัทร จากนั้นก็เบนสายตากลับไปมองพี่ชายตัวเองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน ก่อนที่จะได้รับคำชมที่ไม่มีเสียงจากปากของผู้เป็นพี่ว่า...

‘กวนตีน’

คำด่าของศรัณภัทรทำให้ภัทรชนนหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่เขาจะรีบปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งเหมือนเดิมแล้วพูดกับหญิงสาว

"คุณคือคนที่ชื่อตวงรัตน์สินะครับ" ภัทรชนนมองป้ายชื่อของหญิงสาวก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง

"คะ?" ตวงรัตน์เกิดอาการงุนงงเล็กน้อยว่าภัทรชนนรู้จักชื่อเธอได้ยังไง ก่อนจะก้มมองป้ายชื่อตัวเองที่ห้อยอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามของภัทรชนน "อ้อค่ะ ฉันชื่อตวงรัตน์ค่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ หวังว่าเราจะได้พบกันอีกเร็ว ๆ นี้" ภัทรชนนพูดแล้วยิ้มให้หญิงสาว แล้วเบนสายตาไปมองพี่ชายที่ยืนจ้องเขาด้วยสายตาดุ ๆ อยู่ข้างหลังหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะแอบยักคิ้วให้อย่างท้าทาย

"อ่าค่ะ ถ้าคอมมีปัญหาโทร. เรียกได้ตลอดเลยนะคะ" ถึงจะงง ๆ ไม่เข้าใจกับประโยคที่ภัทรชนนพูด แต่เธอก็รีบยิ้มและพยักหน้ารับทันทีเพราะคิดว่าเขาคงหมายถึงเรื่องงานนั่นแหละ

"ครับ แล้วที่ยืนอยู่ข้างหลังคือพนักงานใหม่เหรอ" ภัทรชนนถามพร้อมพยักหน้าไปที่พี่ชายตัวเองที่ยืนหน้านิ่งมองเขาอยู่ข้างหลังหญิงสาว เมื่อก่อนแกล้งเขาเอาไว้เยอะ ขอเอาคืนบ้างเถอะ

"ใช่ค่ะ ชื่อคุณศรัณภัทร เป็นซีเนียร์ฯ เพิ่งมาเริ่มงานวันนี้วันแรก หัวหน้าก็เลยให้ฉันพาเดินดูรอบ ๆ บริษัทและแนะนำคร่าว ๆ ค่ะ"

"อ้อ แล้วได้พาขึ้นไปแนะนำกับท่านรองฯ หรือยังล่ะ"

"หือ...ต้องไปด้วยเหรอคะ" หญิงสาวถามกลับไปทันทีเมื่อได้ยินภัทรชนนเอ่ยถึงท่านรองฯ หรือคีรินภัทร เพราะตอนที่เธอเข้ามาทำงานใหม่ ๆ เธอยังไม่เห็นต้องไปเลย แค่แนะนำกับหัวหน้าแผนกกับหัวหน้าฝ่ายแค่นั้นเอง

"จริง ๆ ไม่ต้องก็ได้ครับ แต่ผมรู้มาว่าช่วงนี้ท่านรองฯ กำลังสนใจจะปรับปรุงระบบเว็บไซต์ของบริษัท เผื่อท่านต้องการอะไรก็จะได้ติดต่อได้โดยตรงไงครับ"

"ถ้าท่านรองต้องการอะไรให้ติดต่อผ่าน PM น่าจะดีกว่านะครับ คงไม่จำเป็นต้องคุยกับผมโดยตรง"

"พี่รัน..." ตวงรัตน์รีบเรียกชื่อเขาเอาไว้เมื่อจู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นไปแบบนั้น แถมยังเสียงแข็งด้วย เธอกลัวภัทรชนนจะไม่พอใจและยังไม่อยากตกงานตอนนี้

ศรัณภัทรมองหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะเบนสายตากลับไปมองน้องชายครั้งแล้วพูดขึ้น

"เดี๋ยวอีกสักพักผมจะขึ้นไปแนะนำตัวกับท่านรองเอง ถ้าคุณอยากฟังด้วยก็เรียนเชิญเข้าไปด้วยกันได้นะครับ ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับไปทำงานก่อน" พูดกับน้องชายจบ เขาก็หันมาพูดกับตวงรัตน์ "กลับไปทำงานกันครับ"

ตวงรัตน์ที่ยังตั้งตัวไม่ทันก็รีบก้มหัวให้ภัทรชนนที่ยืนยิ้มให้เธออยู่เล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินออกมาพร้อมกับศรัณภัทรที่เดินตามเธอมาติด ๆ แต่ก็ไม่วายหันกลับไปชี้หน้าขู่น้องชายที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างหลัง แล้วทำปากบอกประมาณว่า ‘มึงเจอกูแน่’

"พี่รัน เมจะเป็นลม" พอเดินออกมาได้สักพัก ตวงรัตน์ก็พูดขึ้นมาอย่างอ่อนแรง แล้วค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงที่ม้านั่งระหว่างทางเดิน ก่อนที่ศรัณภัทรจะนั่งลงข้าง ๆ

"หืม น้องเมเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า"

"ตอนนี้เมอาการคล้าย ๆ คนที่กำลังจะตกงานเลยค่ะ"

"ทำไมว่าอย่างนั้นล่ะครับ" เขาถามกลั้วหัวเราะ

"พี่รัน คุณภัทรชนนเป็นลูกชายท่านประธานนะคะ" เธอพูดแล้วหันมามองหน้าเขา ก่อนจะย้ำเขาไปอีกครั้ง "ลูกชายของเจ้าของบริษัทนี้น่ะค่ะ"

"ครับ พี่รู้แล้ว ก็เมบอกพี่แล้วนี่"

"นั่นแหละค่ะ แล้วพี่รันไปพูดกับเขาแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่พี่รันเพิ่งเริ่มงานวันนี้วันแรก ไม่กลัวโดนไล่ออกเหรอคะ" เธอถามเขา เกิดมาเพิ่งจะเคยเห็นลูกน้องพูดกับเจ้านายแบบนั้น เขาไม่กลัวตกงานบ้างหรือไงนะ ขนาดเธอแค่ฟังเธอยังกลัวเลย

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งครับ พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่" แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่ามีเธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วย เขาคงไม่ทำแค่พูดหรอก "ไม่ต้องกลัวหรอก เขาไม่กล้าไล่น้องเมออกหรอก เชื่อพี่"

"พี่รันมั่นใจได้ยังไงคะ เมยังไม่มั่นใจเลย"

"ถ้าเขาจะไล่ออกจริง ๆ คนที่จะโดนก่อนก็คือพี่ เพราะพี่เป็นคนพูด น้องเมแค่ยืนเฉย ๆ ไม่เกี่ยวอะไรเลย" เขาพยายามพูดให้เธอสบายใจ เมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้ากังวล

"ก็ไล่พี่ออกก่อน คนต่อไปก็คือเมไงคะ" ถึงเธอจะไม่ได้พูด แต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้ และถ้าเธอโดนไล่ออกจริง ๆ ล่ะแย่แน่ เพราะเพิ่งจะดาวน์คอนโดฯ ยังผ่อนได้ไม่ถึงเดือนเลย

"ไม่มีใครกล้าไล่เราออกหรอก น้องเมสบายใจได้" เขาย้ำเธออีกครั้ง ก่อนจะถามต่อ "ว่าแต่เขาเคยไล่คนออกเพราะเรื่องแบบนี้เหรอ"

"เท่าที่รู้มา ก็ไม่เคยหรอกค่ะ แต่อะไรที่เกี่ยวกับผู้บริหาร ผู้มีอำนาจก็น่ากลัวทั้งนั้นแหละ เขาแค่เอ่ยปากก็ทำให้เราเป็นคนตกงานได้เลยนะคะ"

"แต่พี่ว่าที่นี่มีเหตุผลมากพอ เขาไม่ไล่พนักงานออกโดยไม่มีเหตุผลหรอก แต่ถ้าน้องเมไม่สบายใจเดี๋ยวพี่เข้าไปคุยให้"

"พี่รันจะไปคุยกับใครคะ" เธอขมวดคิ้วถามเขา

"อืม...คุยกับท่านรองฯ ดีไหม"

"แต่เมว่าตอนนี้พี่ควรไปขอโทษคุณภัทรชนนก่อนดีกว่านะคะ น่าจะง่ายกว่า" ให้ไปขอโทษภัทรชนนเหรอ ฝันไปเถอะ แต่เพื่อความสบายใจของเธอ เขาจึงยอมรับปากไปก่อน

"เอางั้นก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นน้องเมกลับไปทำงานก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะขึ้นไปแนะนำตัวกับท่านรองฯ ก่อน"

"อ้าว ไม่ไปขอโทษคุณภัทรชนนก่อนเหรอคะ"

"พี่ว่าตอนนี้เขาขึ้นไปรอพี่ที่ห้องท่านรองฯ แล้วล่ะ" ตวงรัตน์มองหน้าเขาด้วยความกังวล เขายิ้มให้เธอก่อนจะบอกไปอีกครั้ง "น้องเมไม่ต้องกังวลนะ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวพี่จัดการเอง"