ตอนที่ 1 บทนำ

ตอนที่ 1

บทนำ

หนึ่งปีที่แล้ว...

Sran : แพรว รันขอโทษ

Sran : เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งได้ไหม

แปดเดือนที่แล้ว...

Sran : วันนี้รันบังเอิญขับรถผ่านร้านโรตีที่เราเคยกินด้วยกันตอนคบกันใหม่ ๆ จู่ ๆ ก็นึกถึงแพรวขึ้นมา ไว้ว่าง ๆ เราไปกินด้วยกันอีกได้ไหม

Sran : (สายที่ไม่ได้รับ)

ห้าเดือนที่แล้ว...

Sran : คิดถึง...

Sran : (สายที่ไม่ได้รับ)

Sran : (สายที่ไม่ได้รับ)

สองเดือนที่แล้ว...

Sran : เป็นไงบ้างแพรว

Sran : สบายดีไหม

ปัจจุบัน...

Sran : (สายที่ไม่ได้รับ)

Sran : แพรวจำได้ไหม ถ้าตอนนี้เรายังคบกันอยู่ วันนี้เป็นวันครบรอบแปดปีของเรานะ

…

Sran : ขอโทษนะ พอดีตอนนี้รันเมานิดหน่อย แพรวอย่าถือสาเลยนะ

Sran : ได้ข่าวจากไอ้เจ้าทัพมาว่า แพรวกำลังจะแต่งงาน

Sran : ยินดีด้วยนะ

ศรัณภัทรนั่งมองหน้าจอสมาร์ตโฟนของตัวเองด้วยแววตาว่างเปล่า หากในใจกลับรู้สึกปวดหนึบ หนึ่งปีแล้วที่เขาเลิกราและขาดการติดต่อกับแพรวหรือแพรวาอดีตคนรักของเขา และก็เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่เขายังคงส่งข้อความเข้าไปในช่องแชตที่เคยคุยกันอย่างสม่ำเสมอ แต่ก็ไม่เคยได้รับการตอบกลับเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ที่ผ่านมาเขาคิดว่าคงทำใจได้บ้างแล้ว แต่มันก็จะมีบางช่วงเวลาที่หวนกลับไปคิดถึง จมดิ่งอยู่กับความรู้สึกและช่วงเวลาเก่า ๆ ที่เคยอยู่ด้วยกัน

เมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่แล้ว เขาได้รู้ข่าวของแพรวาจากเพื่อนสนิทอย่างเจ้าทัพ ว่าอดีตคนรักกำลังจะแต่งงาน ตอนที่ได้รู้ข่าวหัวใจเขากระตุกวูบอย่างรุนแรง เหมือนหล่นลงจากที่สูงแล้วแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ด้วยตอนนั้นเขากำลังดื่มอยู่กับเพื่อนฝูงหลายคน ก็เลยไม่ได้เศร้าอะไรมากมาย

ต่างจากในเวลานี้ เขาอยู่คนเดียว กอปรกับวันนี้เป็นวันครบรอบของเขากับหญิงสาวหากยังคบหากันอยู่ ข่าวการแต่งงานเริ่มตีตื้นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเก่า ๆ ทำให้ช่วงเวลากลางดึกของเขาอบอวลไปด้วยความเศร้า จมอยู่กับอดีตที่ไม่รู้จะหาทางออกยังไง

...เขายังลืมเธอไม่ได้

กระป๋องเบียร์ถูกยกขึ้นดื่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า หมดไปกี่กระป๋องแล้วไม่ได้นับ ชายหนุ่มหลับตาลงช้า ๆ พร้อมกันกับเพลงบางเพลงที่ดังแทรกเข้ามาในสมอง...

ในกลางดึกคืนหนึ่งฉันฝันถึงเธอ ภาพเธอยังคงสวยงามอย่างเคย

มันก็ตั้งนานแล้วที่เราไม่เจอ แต่ฉันไม่เคยจะลืมเธอสักที…

...ได้แต่สงสัยว่าถ้าวันนั้น ฉันไม่ทำเธอเสียใจ

เราจะยังคบกันอยู่ไหม เธอยังจะรักฉันใช่ไหม

แล้วถ้ายังคบกันในวันนี้ คงมีความสุขใช่ไหม

แต่มันก็คงสายไป เพราะในวันนี้ฉันทำได้แค่ฝันถึงแฟนเก่า...

(เพลง : ฝันถึงแฟนเก่า - Three Man Down)

แรงสั่นของสมาร์ตโฟนทำให้ศรัณภัทรต้องตื่นจากภวังค์ หลุดออกจากช่วงเวลาเก่า ๆ แต่พอเขาได้เห็นชื่อของคนที่ทำให้สมาร์ตโฟนในมือเขาสั่น หัวใจเขาเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง ก่อนที่มันแทบจะหยุดเต้นในวินาทีต่อมา...

Praewa : ขอบใจนะ

Praewa : ถ้าวันนั้นรันไม่ติดธุระอะไร เราก็อยากให้รันมานะ

Praewa : เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะรัน

...เพื่อนสินะ

ศรัณภัทรหลับตาลงอีกครั้ง พยายามข่มใจให้ยอมรับสถานะที่อีกฝ่ายมอบให้ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว แทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ จนไม่เหลือชิ้นดี ก็แค่กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม หากแต่ใจเขากลับไม่อยากยอมรับ

เขากับแพรวาเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนที่จะตกลงเป็นแฟนกัน เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่เขาสนิทด้วยมากที่สุด เจอกันตอนปีหนึ่ง ตกลงคบและย้ายไปอยู่กันตอนปีสี่ คบกันได้เจ็ดปี ก่อนจะเลิกกันไปเมื่อปีที่แล้ว และถ้าตอนนี้ยังคบกันอยู่ วันนี้ก็เป็นวันครบรอบแปดปีที่คบกัน

หัวใจที่ปวดหนึบทำให้กระป๋องเบียร์ถูกยกขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มือเขาจะชะงัก เพราะภายในกระป๋องไม่มีของเหลวเหลืออยู่แล้ว เขาจึงเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบเพิ่ม แต่มันกลับว่างเปล่าไม่มีแล้วเช่นกัน เขาดื่มมันจนหมดแล้ว

ศรัณภัทรเดินไปหยิบคีย์การ์ดกับกระเป๋าสตางค์เพื่อจะลงไปซื้อเบียร์เพิ่มที่ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโดมิเนียม ตอนนี้ปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายกำลังจะได้ที่ ถ้าไม่ได้ดื่มอีกคืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ ๆ

ในทุก ๆ คืน เขาจะต้องมีแอลกอฮอล์ช่วยกล่อมให้นอนหลับ อาจจะลำบากหน่อย แต่ก็เป็นยานอนหลับชั้นดีเลยล่ะ

ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่ง ร้านสะดวกซื้อไม่ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้ว ชายหนุ่มจึงเดินออกมาหน้าคอนโดมิเนียม และเดินไปตามแนวฟุตพาท ตรงไปยังร้านขายของชำที่เปิดขายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง อยู่ห่างจากคอนโดฯ ของเขาราวห้าร้อยเมตรได้

ซื้อเสร็จเขาก็หิ้วเบียร์สิบกระป๋องเดินกลับคอนโดฯ แต่จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินเข้ามากอดแขนเขาเอาไว้

"เมบอกว่าไม่ต้องลงมารับไง ทำไมดื้ออย่างนี้เนี่ย" น้ำเสียงที่สนิทสนมของหญิงสาวทำให้ศรัณภัทรขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ก่อนที่เธอจะขยับเข้ามากระซิบเขาด้วยเสียงสั่น ๆ "คุณคะ ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันถูกใครก็ไม่รู้เดินตาม ฉันกลัวมาก ช่วยฉันด้วยนะคะ"

เขาหันไปมองทางที่ผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามา พอเห็นเงาของผู้ชายคนหนึ่งยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ริมฟุตพาท เขาจึงหันกลับมาสนใจผู้หญิงที่ยืนกอดแขนเขาด้วยอาการสั่นเทาทันที

"คุณพักที่ไหน" ชายหนุ่มถาม มือหนายกขึ้นไปโอบกอดร่างกายที่สั่นระริกของหญิงสาวเอาไว้ตามสัญชาตญาณเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังตกอยู่ในอันตราย ถึงแม้เขาจะไม่เห็นสีหน้า แต่เขารับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวของเธอ "เดี๋ยวผมไปส่ง"

"ฉันพักในซอยข้างหน้านี้ แต่ฉันไม่กล้าเดินเข้าไปเพราะกลัวเขาตามฉันไป ฉันกลัวจะไม่ปลอดภัย" หญิงสาวว่า เธอไม่กล้าเดินเข้าไปที่หอพักของตัวเอง เพราะเธอกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะตามเข้าไปและรู้ที่อยู่ของเธอ ศรัณภัทรหยุดคิดไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

"…งั้นไปที่คอนโดฯ ผมก่อนไหม ถ้ามั่นใจว่าปลอดภัยแล้วผมจะไปส่งคุณเอง" เขาบอก แต่เหมือนผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนเขาตอนนี้จะยังมีความลังเลอยู่ อาจจะเป็นเพราะเขาเองก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอเหมือนกัน เขาจึงพูดขึ้นไปอีกครั้งว่า "ผมหมายถึงเข้าไปนั่งในล็อบบีน่ะ ไม่ได้ขึ้นไปบนห้อง"

"ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ"