บทที่ 2 ตอนที่ 1

เนิ่นนานแค่ไหนแล้ว...

ที่เวลาทำให้ความเลวร้ายกลืนหายไปกับการหลับใหล แต่ในเมื่อยังมีลมหายใจและเต็มอิ่มในนิทรากาล ถึงยามสมควรตื่น หล่อนก็ต้องตื่น ร่างเล็กขยับตัวตามวิสัย เปลือกตาปรือลืมขึ้นอย่างยากเย็น ในหัวรู้สึกหนักอึ้งตื้อตึงไปหมด ตามตัวก็เมื่อยขบจนเผลอครางเสียงหลงด้วยความเจ็บเมื่อขยับแรงเพียงเล็กน้อยโดยไม่ทันระวัง

หล่อนยังคงอยู่ในห้องนอนของตัวเอง... และขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาสภาพเดิมบนเตียงที่ยับเยินเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความหม่นหมอง ร่างเล็กรวบรวมสติกลับมาครบครันแล้วพยุงตัวขึ้นนั่งด้วยความลำบาก เพราะรู้สึกว่าทั้งตัวมันร้าวหนักยิ่งกว่าในตอนแรกเสียอีก

แสงสว่างที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาบางเบาบอกให้รู้ว่ายามนี้เวลาคงล่วงเลยสู่ช่วงเย็นย่ำเข้าไปแล้ว ความเงียบงันปกคลุมจนวังเวงจับจิต หล่อนกลืนน้ำลายบรรเทาความรู้สึกแห้งผากและแสบระบม เบ้าตาปวดหนึบหนักหน่วงลามไปถึงขมับทั้งสองข้างเหมือนจะถูกพิษไข้เล่นงาน

เพราะผ่านการร้องห่มร้องไห้มาอย่างหนัก หล่อนจึงหลับไปทั้งน้ำตาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว และมันกินเวลานานมากถึงค่อนวันตั้งแต่ช่วงสาย ตื่นมาตอนนี้ก็ตกเย็นเสียแล้ว เสียงหนึ่งในหัวเอ่ยถามขึ้นมาว่าทำไมต้องตื่น...

หล่อนควรหลับไปชั่วกัปชั่วกัลป์หรือหายไปจากโลกนี้เสียยิ่งดี

สายตาคมเศร้าที่หนักอึ้งกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างสำรวจ หล่อนรู้ว่าตนเองถูกกักเอาไว้ให้อยู่เฉพาะในบริเวณห้องเท่านั้น จึงไม่ลุกลี้ลุกลนรีบเร่งเพื่อจะไปทำงานปัดกวาดเช็ดถูในบ้านเหมือนอย่างเคย เพียงแต่แอบหวังอย่างไม่ควรจะคาดหวังว่า จะมีเงาของใครสักคนมาดูดำดูดีหล่อนบ้างสักนิด

แต่เปล่าเลย... หล่อนถูกขังทิ้งเอาไว้อย่างสุนัขจรจัดที่ทำได้เพียงรอเวลาถูกกำจัดในอีกไม่นาน

ถาดอาหารมีข้าวค่อนจาน น้ำ และไข่หนึ่งฟองวางอยู่ติดกำแพงตรงประตู คงเป็นอ้อนที่จัดการเรื่องนี้ตามคำสั่งของดาริน เพราะคนรับใช้อื่นไม่น่าจะได้แตะต้องลูกกุญแจที่พันธนาการห้องนี้อยู่

สัตตบงกชรู้ดีว่าร่างกายของหล่อนอ่อนแรงเหลือเกิน แต่กลับไม่นึกกระหายหิวในอาหารแม้แต่น้อย รสข้างในปากขมเฝื่อนไปหมด และอย่างแรกที่นึกขึ้นมาได้ก็คือหล่อนควรชำระร่างกายเสียที หลังจากที่หมดอาลัยเอาแต่ปล่อยให้น้ำตาเยียวยาบาดแผลต่าง ๆ ทั้งทางกายและทางใจ

แต่ดูเหมือนไม่ได้ผลเสียเลย... ยิ่งล่วงเลยเวลาผ่านมา ร่องรอยเหล่านั้นที่อักเสบแผ่ขยายร้าวลึกเข้าไปทุกที

ไม่รู้ว่าทัณฑ์ที่จะถูกคาดโทษมานั้นจะหนักหนาแค่ไหน เด็กสาวไม่ใคร่อยากคิดไปถึงจุดนั้นเลย สำคัญที่สุดคือหล่อนเป็นห่วงความรู้สึกของลลินดา หล่อนต้องหาทางอธิบายและพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อที่ว่าลลินดาจะยกโทษให้กับความผิดอันเลวร้ายที่สุดในครั้งนี้

ร่างเล็กบอบช้ำพลิกตัวลงจากที่นอน... ความเจ็บทำให้หล่อนไม่สามารถขยับได้คล่องตัวนัก แต่ยังคงพยายามสลัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วย่างเท้าเหยียบพื้นเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า มือเล็กดึงผ้าขนหนูผืนใหญ่มาพันรอบกายจากนั้นก็ประคองตัวเองเข้าห้องน้ำ

หล่อนวางผ้าขนหนูเอาไว้ตรงราวแขวนข้างประตูเอื้อมมือไปปรับระดับอุณหภูมิของน้ำแล้วเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำไหลพร่างพราวประพรมตามตัว

น้ำตาก็เช่นกัน... มันไม่เคยเหือดหายไปจากหัวใจเลยสักนาทีเดียว แผ่นหลังเล็กแคบทิ้งน้ำหนักพิงไปกับกำแพง สะอื้นตัวโยนอยู่ใต้ฝักบัวกำลังชะล้างคราบไคลออกจากตัว

สองมือทั้งถูทั้งลูบหวังให้กลิ่นใคร่ที่ใครบางคนฝากฝังนั้นเจือจาง ทว่าถูจนผิวเปลือยแดงเป็นรอยแล้วหล่อนก็ยังรู้ตัวว่าคงสะอาดดั่งเดิมไม่ได้แล้ว

“พี่หงส์... หนูนาขอโทษ หนูนาขอโทษ...” ความผิดครั้งนี้มันยิ่งใหญ่เกินตัวที่หล่อนจะแบกความรับผิดชอบเอาไว้ได้ไหว และดูเหมือนไม่ง่ายดายนักกับการวอนขอการให้อภัย

ร่างเล็กทรุดลงนั่งราบไปกับพื้นอย่างอ่อนแรง สองขาไม่อาจทนรับน้ำหนักกายและใจ หล่อนอ่อนแรงเกินกว่าจะสู้ทนกับความสูญเสียเพียงเดียวดาย แต่ใครล่ะ... จะมาคอยฝ่าฟันปัญหาเหล่านี้เคียงข้างไปกับคนเลวทรามอย่างหล่อนที่อาจหาญทรยศหักหลังแม้กระทั่งผู้มีกระคุณ ซึ่งเคยฉุดให้พ้นจากความยากแค้นอนาถา

คนที่... รักหล่อนเหมือนพี่สาวในไส้ที่คลานตามกันมา

คนที่... คอยปกป้องและให้ความอุ่นใจแก่หล่อนเสมอในยามที่เผชิญกับปัญหารอบข้าง

คนคนนั้น... ไม่มีวันอยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว

จิตสำนึกย้อนรอยกลับไปมองเห็นภาพเก่า ๆ ในวันวาน หล่อนเป็นเด็กกำพร้าพ่อมาตั้งแต่เกิด เพราะมีแม่ขี้เมา บ้าการพนันจึงไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าใครคือผู้ที่มีส่วนร่วมในการสร้างหล่อนให้มีตัวตนขึ้นมา

ตั้งแต่เล็กจนโตเท่าที่จำความได้ หล่อนไม่เคยได้กินอิ่ม อาศัยอยู่กับผู้ให้กำเนิดอารมณ์ร้ายที่คอยหาเรื่องทุบตีไม่เว้นแต่ละวัน จะมีก็แต่ลลินดาเป็นญาติเพียงคนเดียว ซึ่งมีอายุห่างกันแปดปีที่คอยเหลียวแล ให้เงินบ้าง ซื้อของใช้มาให้บ้างในตอนนั้น

จนกระทั่งเมื่อหล่อนอายุได้สิบขวบ... ยังไม่ได้เรียนหนังสือและถูกแม่บังคับให้ไปทำงานก่อสร้าง ลลินดาทนไม่ไหวจึงขอร้องให้ดารินรับหล่อนมาเลี้ยงดู เพื่อเห็นแก่ความเป็นญาติที่ยังถือว่าใกล้ชิดกันอยู่มาก และเห็นแก่อนาคตของเด็กน้อยตาดำ ๆ คนหนึ่ง

โดยมีข้อแม้ว่า... ลลินดาจะเป็นผู้อุปการะเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดเองจากเงินที่หล่อนได้จากเปอร์เซ็นต์หุ้นส่วนของบริษัท ซึ่งบิดาที่เสียชีวิตไปแล้วทิ้งไว้ให้ กระนั้นก็ใช้เวลาอยู่นานกว่าที่ดารินจะยอมใจอ่อนเพราะนางไม่ใคร่ชอบพฤติกรรมของภารณีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทั้งคู่เคยมีความแค้นความหลังต่อกันมาก่อน จึงพาลอคติกับสัตตบงกชไปด้วย

ชีวิตของหล่อนในรั้วบ้านหลังใหม่จึงไม่ราบรื่นนัก ลลินดารับรู้ปัญหาเหล่านั้นเป็นอย่างดีก็คอยออกตัวปกป้องอยู่เสมอ เมื่อหญิงสาวผู้แสนดีได้พบรักและแต่งงานกับพิรเดช... หล่อนจึงได้ตามมาอยู่ที่เรือนหอหลังนี้ด้วยเพื่อจะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้ ๆ ดารินเพียงลำพังให้เป็นที่รกหูรกตา

บุญคุณที่ลลินดามีต่อหล่อนนั้นล้นเหลือ มาก... จนหล่อนคิดจะปลิดชีวิตตัวเองในตอนนี้ก็ยังทำไม่ได้ เพราะอยู่รอพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจให้เห็นแจ้งกันเสียก่อน

และเมื่อนั้น... หากลลินดาปรารถนาไม่อยากเห็นหล่อนมีลมหายใจอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป หล่อน... ก็พร้อมจะหยิบยื่นชีวิตที่หญิงสาวเคยมอบให้กลับคืน