ตอนที่ 5 คำว่าเพื่อนเลือนลบจบแค่นี้

มะนาวถอนหายใจมองหน้าระรื่นของธันวา ดูเหมือนเขาจะไม่สลดสักนิดที่ข้ามเส้นระหว่างเพื่อนมาเป็นคนที่มีความสัมพันธ์ข้ามคืนแบบนี้

เธอเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาด้านในจนเกือบร้อน อากาศเย็นตอนเช้าเริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้นเมื่อตะวันสายโด่ง เมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาเหนือประตูทางเข้าก็พบว่ามัน 10 โมงกว่าแล้ว

ความเจ็บปวดที่เกิดจากความเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่ มันเจ็บจนเหมือนถูกรถสิบล้อทับยังไงยังงั้น ต่างกับธันวาที่ยังคงยิ้มหน้าระรื่นราวกับรอคอยคำตอบของมะนาวราวกับหมาต้องการคำชมจากเจ้าของ

“ฉันอยากอาบน้ำ” เธอพูดพร้อมกับจ้องหน้าธันวานิ่ง

“ก็ไปอาบสิ อาบด้วยกันมั้ย” เขาถามและตั้งท่าจะลุกขึ้น

“แกใส่เสื้อผ้าหรือเปล่า” มะนาวถามอย่างหวาดระแวง เมื่อรับรู้ถึงผิวกายที่ร้อนผ่าวของเขาอย่างชัดเจน

“เมื่อคืนเอากันทั้งคืนจะใส่ตอนไหนล่ะ” เขาตอบพาซื่อพร้อมกับมองเธอตาใส

“...” เอาล่ะเธอไม่น่าถามเขาเลย ใบหน้าของมะนาวขึ้นสีเรื่อเมื่อเขาพูดถึงเรื่องเอากันอย่างเป็นธรรมชาติ หญิงสาวข่มความกระอักกระอ่วนในหัวใจแล้วพูดกับเขาเสียงเบาว่า “งั้นฉันจะลุกก่อน”

“แต่ฉันจะโป๊” ธันวาพูด มือจับเอวเธอแน่น

“ยังไงมันก็โป๊ ให้แกโป๊ไปก่อนสาบานว่าจะไม่มอง” มะนาวรีบพูดและกระตุกผ้าห่ม

“หืม...นาว ทำแบบนี้เธออยากเห็นธันเดอร์ของฉันหรือเปล่า” ธันวารีบคว้าผ้าห่มมาปิดเจ้าธันเดอร์ของเขาอย่างรวดเร็ว ใบหูแดงก่ำเพราะเห็นว่ามะนาวเอาจริง

“เขินอะไร เมื่อก่อนตอนไปเล่นน้ำไม่เห็นจะเขินอะไรเลย”

“...” ธันวาพูดไม่ออก เมื่อก่อนมันไม่เขิน แต่พอคิดว่าตอนนี้เขาไม่ได้มองเธอในฐานะเพื่อนแล้ว บางอย่างมันก็อดเขินไม่ได้นี่นา

“หุบปากเลยเสื้อผ้าของแกหายไปไหนหมด”

เสื้อผ้า...แน่นอนว่าของเธอหายไปตอนไหนไม่รู้

ธันวาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขากระเถิบไปข้างเตียง เสื้อผ้าของเขาและเธอกระจายปะปนกันไม่เป็นชุด หยิบสุ่มขึ้นมาก่อนจะโยนให้มะนาว “ใส่ไปก่อน มันหนาว”

มะนาวเลิกคิ้ว “นี่เสื้อแก”

“ใส่ๆ ไปเถอะน่า แดดออกแต่มันก็ยังเย็นอยู่ไม่ใช่หรือไง ตัวก็เล็กนิดเดียวใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นขนาดนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก”

“รู้จักคิดเนอะ” มะนาวประชด แต่ก็พยายามจะสวมเสื้อของเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อคืนนอนเปลือยทั้งคืนไม่เห็นว่าเขาจะเป็นห่วงอะไร

“ไม่ต้องมาประชด ตอนเอากันมันก็ร้อนดีไม่ใช่เหรอ แถมได้นอนกอดฉันทั้งคืนอีก เฮ้อ...ดูสิว่าฉันเสียสละขนาดไหน” เขาบ่นงึมงำ

“เสียสละอะไรของแก” เธอขมวดคิ้ว หลังจากใส่เสื้อของธันวาเสร็จแล้วก็พบว่าเสื้อของเขาตัวใหญ่มากจนยาวถึงขาเธอได้เลย ด้วยความสูงที่ต่างกันเกือบยี่สิบเซ็นต์ทำให้ตอนนี้มะนาวเหมือนเด็กที่สวมเสื้อผ้าผู้ใหญ่

เขาสูงตั้งร้อยแปดสิบกว่า ในขณะที่เธอสูงแค่ร้อยหกสิบปลายๆ เองนะ

“เสียสละร่างกายอันเร่าร้อนเพื่อปรนนิบัติแกไง”

“หลงตัวเองฉิบหายเลย” มะนาวบ่นอุบ ถอนตัวออกจากผ้าห่ม ตั้งใจจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าบนพื้น แต่ความเจ็บปวดจากความหฤหรรษ์เมื่อคืนทำให้มะนาวต้องนิ่วหน้า งอตัวและทรุดนั่งลงกับพื้น “โอย...”

“เป็นไรอะนาว” ธันวารีบขยับไปหาโดยลืมไปแล้วว่าไม่ได้สวมใส่อะไรเลย มองใบหน้าที่เริ่มซีดของมะนาวด้วยความตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวกุมท้องและนั่งแหมะราวกับเด็กเล็กๆ ข้างเตียง

“เจ็บ...” มะนาวพูดไม่ออก ทุกครั้งที่ขยับมันจะเจ็บมากจนเหมือนร่างจะแหลกเป็นชิ้นๆ ให้ตายเถอะใครบอกมีเซ็กส์แล้วจะฟิน มันเจ็บเป็นบ้า เจ็บจนไม่อยากทำอะไรเลย ยิ่งขยับก็ยิ่งเจ็บ ปวดทั้งตรงนั้น แถมขาก็ไม่มีแรงอีกด้วย

ธันวาช่วยพยุงมะนาวลุกขึ้น สีหน้ามีความรู้สึกผิดจางๆ “ขอโทษนะ เมื่อคืนตื่นเต้นไปหน่อย”

“รู้ตัว” หญิงสาวขึ้นเสียงเล็กน้อยก่อนที่ทั้งตัวจะถูกธันวาอุ้มขึ้นมานั่งที่เตียงดังเดิม การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งมันสะเทือนไปถึงจุดนั้นจนอยากจะสำออยจริงๆ

“จะอาบน้ำอยู่ไหม” เขาถาม

“อาบยังไงล่ะ ก็บอกอยู่ว่าเจ็บ” มะนาวไม่สนใจเขาและซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม ใบหน้ายับย่นที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจนั้นทำให้ธันวาทำอะไรไม่ถูก

“อาบให้ก็ได้” เขาว่าเสียงจ๋อยเมื่อเห็นว่ามะนาวเริ่มอารมณ์เสีย

“ไม่เอา หนาว”

“โอเค” เขาว่า อาศัยจังหวะที่มะนาวไม่ได้สนใจเดินหากางเกงบ็อกเซอร์และสวมกางเกงยีนก่อนจะหยิบเสื้อผ้าและชุดชั้นในของมะนาวขึ้นมา รูปร่างของธันวาซึ่งเกิดจากการว่ายน้ำเป็นประจำเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่มีขนาดพอดีรับกับเอวสอบ เขาสวมกางเกงอย่างรวดเร็วในขณะที่เหลือแต่ท่อนบนเปลือยเปล่า หากมีคนสังเกตจะต้องเห็นร่องรอยขีดข่วนสีแดงซึ่งเกิดจากเล็บคมของคนบางคนอย่างแน่นอน

“งั้นแต่งตัวก่อนนะนาว” ธันวานั่งลงข้างๆ คนที่ซุกตัวใต้ผ้าห่ม “เนี่ย เสื้อใน กางเกงใน ครบ”

มะนาวลุกพรวดเมื่อได้ยินสิ่งที่ธันวาพูด ใบหน้าสวยแดงก่ำรีบคว้าสิ่งที่เขาพูดอย่างรวดเร็วก่อนจะข่มความเจ็บปวดและวิ่งไปเข้าห้องน้ำ อาการสำออยหายเป็นปลิดทิ้งเพราะความอับอายที่มีมากกว่า

ให้ตายเถอะตอนแรกกะว่าจะแกล้งนอนต่อแล้วค่อยย่องหนี ไอ้บ้านี่กล้าหยิบชุดชั้นในของเธอขึ้นมาจริงๆ

ธันวามองตามด้วยความขบขันพร้อมกับตะโกนถามว่า “ไม่เจ็บแล้วเหรอหนูนาว”

“หุบปากไปเลยไอ้ธัน” เสียงแหลมตะโกนออกมาจากห้องน้ำ มะนาวรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทางแปลกๆ

เมื่อเห็นดังนั้นธันวาก็กลืนความขบขันลงท้องและเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย แต่เนื่องจากมะนาวซึ่งตอนแรกไม่ทันได้สังเกตสภาพของเพื่อนรัก เมื่อเห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่าของธันวาซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยขีดข่วนสีแดง ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำราวกับมะเขือเทศสุกและแผ่ลามไปจนถึงใบหูอย่างรวดเร็ว

เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่กับภาพที่เห็นตรงหน้า

เมื่อคืนมะนาวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไปบ้าง แต่ความสนุกที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นทำให้เธอลืมความเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตอนแรกและเต็มไปด้วยการตอบสนองต่อผู้ชายคนนั้นอย่างกระตือรือร้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเหนื่อยจนหลับไปตอนไหน

และเมื่อตื่นมาความเจ็บปวดบางอย่างยังคงอยู่ แต่เมื่อเทียบกับปวดท้องเมนส์แล้วมันยังเทียบไม่ได้

ให้ตายสิหุ่นไอ้หมอนี่แซ่บเป็นบ้า

“มองนานขนาดนี้อยากกินฉันอีกหรือยังไง” ใบหน้าหล่อเหลาของธันวาเต็มไปด้วยการล้อเลียน ปกติหมอนี่ก็หล่ออยู่แล้ว แต่เมื่อนั่งเปลือยท่อนบนและมองเธอด้วยสายตาน่ากิน...สายตายั่วเย้า มันทำให้สติของมะนาวกำลังจะแตกอีกครั้ง

นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เธอตกหลุมรักเขาโดยไม่รู้ตัว

ผู้ชายปากดีคนนี้คือคนเดียวกับที่อยู่ในหัวใจของเธอมาตั้งแต่ม.ปลาย

ตอนแรกมะนาวไม่ได้คิดว่าเธอจะรู้สึกเกินเพื่อนกับเขา

จนกระทั่งเขามีแฟนคนแรกและเดินมาถามเธอว่า

“นาว...เขาขอเกียร์ทองกูอะ”

มะนาวพูดไม่ออกในตอนนั้น ได้แต่บอกเขาไปว่า “ถ้ามึงรักเขาและอยากมีอนาคตร่วมกับเขา ก็ให้เขาไปสิ”

และหลังจากนั้น ในวันต่อมาธันวาก็เดินมาหาเธอพร้อมกับทำหน้าจ๋อยว่า “กูเลิกกับเขาแล้วว่ะ”

มะนาวไม่ได้ถามถึงสาเหตุที่เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น เธอจะพูดอะไรได้นอกจากตอบรับอย่างเย็นชาว่า “อืม”

ในหัวใจของเธอมีความรู้สึกมากมายที่ยากจะพูด แต่ในฐานะเพื่อนเราจะทำอะไรได้นอกจากรับรู้กับสิ่งที่เขากำลังเจอและคอยให้กำลังใจ ทำเป็นไม่ใส่ใจเขาทั้งๆ ที่หัวใจมันฟังทุกคำพูดของคนคนนั้น เจ็บปวดทุกครั้งที่เขามีคนสำคัญคนอื่นเข้ามาในชีวิต แต่ทำอะไรไม่ได้

เพราะคำว่าเพื่อนสนิท...

ธันวามองท่าทางทำอะไรไม่ถูกของมะนาวและหยิบเสื้อที่เธอถือออกมาจากห้องน้ำสวมมันลงไปอย่างลวกๆ กลิ่นตัวของมะนาวที่ติดกับเสื้อผ้าทำให้มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขาเหลือบมองมะนาวที่นั่งเหม่อพลางใช้ความคิด เพียงแค่อ่านสีหน้าก็เข้าใจแล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“ฉันจะบอกเพื่อนทุกคนว่าฉันชอบแก” ธันวาพูดออกมาด้วยท่าทางปกติ ราวกับพูดคุยเรื่องสภาพลมฟ้าอากาศ

มะนาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่ชอบใจ “ยังไม่ต้องได้มั้ย แกเพิ่งเลิกกับน้ำอิงมา”

“แล้วเมื่อไรฉันจะได้เปิดเผยความรู้สึกต่อแกให้คนอื่นรู้ล่ะ มะนาว ฉันไม่เคยอยากชัดเจนขนาดนี้มาก่อนแกเข้าใจไหม”

“ถ้างั้น...”

“ฉันให้เวลาหนึ่งเดือน ระหว่างนี้เราลองทำตัวเหมือนปกติ ถ้าโอเคก็สานต่อได้ไหม”

“แล้วถ้ามันไม่โอเคล่ะ” มะนาวถาม

“ฉันก็จะสานต่อ”

“...” มะนาวจนคำพูด ไอ้หมอนี่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องแถมยังเอาแต่ใจอย่างถึงที่สุดด้วย “เผด็จการฉิบ”

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงมึงก็ยังเป็นเมียกูแล้วนะนาว”

“อย่าทำเหมือนกูเป็นฝ่ายเปิดซิงมึงเลยธัน” มะนาวพูดเสียงฉุน ปรายตามองเขาอย่างไม่ชอบใจ

“...” ธันวาอึ้ง ปากอ้าพะงาบคล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป

แน่นอนว่าเขาจะยอมรับได้ยังไงว่าเขาเองก็ถูกเธอเปิดซิงน่ะ เสียศักดิ์ศรีตายเลย “ไม่รู้ล่ะ กูอัปเกรดให้มึงจากเพื่อนเลื่อนเป็นเมียเลยไง” เขาพูดตีขลุม

“ประสาท” มะนาวว่า เอื้อมมือดึงผ้าปูที่นอนมาพับอย่างเคยชิน แต่เมื่อเห็นคราบสีแดงบนที่นอนสีขาว ใบหน้าของเธอก็กลายเป็นสีแดงอีกครั้งเมื่อคิดถึงภาพเมื่อคืนนี้

มันเรียกว่าสมรภูมิเดือดชัดๆ ให้ตายเถอะ

ธันวาเหลือบเห็นคราบเลือดที่เลอะบนที่นอน มุมปากก็โค้งขึ้นเล็กน้อยและพูดกับมะนาวว่า “ฉันเก็บเองเดี๋ยวค่อยไปเคลียร์เงินกับเจ้าของรีสอร์ต”

“อืม...งั้นไปเก็บของก่อน” ห้องของมะนาวอยู่ถัดไป หากเมื่อคืนเขาไม่รั้งเธอไว้และเธอไม่ใจอ่อน เช้านี้ตื่นขึ้นมาก็คงอยู่ห้องใครห้องมันอย่างที่เคยเป็น

แต่เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เปลี่ยนไปตลอดกาล

แอบรักเพื่อนสนิทก็ไม่ต่างอะไรกับรอข้ามทาง ในขั้นตอนที่ตัดสินใจข้ามทางรถไฟแทนที่จะเดินทางในถนนเส้นปกติมันก็เหลือเพียงสองทางให้เลือก เพราะมันไม่สามารถถอยหลังได้อีกต่อไปแล้ว

หนึ่งคือข้ามไปอย่างปลอดภัยไม้กั้นเปิดให้

สองคือฝ่าไม้กั้นเข้าไปเลยแล้วก็เสี่ยงเอาว่าจะรอดหรือจะร่วง

เส้นทางสายนี้มีคนตายมานักต่อนักแล้ว แต่ในเคสของมะนาวถือว่าโชคดีที่ใจตรงกัน

“นาว” ก่อนที่มะนาวจะเดินออกไปธันวาก็พูดขึ้น

“มีอะไร”

“เมื่อคืนขอโทษที่เอาแต่ใจนะ ต่อไปถ้ามันเกิดขึ้นอีกฉันจะใช้ถุงยางเอา”

“...”

“แกชอบปวดท้องเมนส์ ฉันไม่อยากให้อนาคตมีลูกลำบาก”

“ประสาท ใครจะมีลูกกับแก” มะนาวพ่นคำด่าเสร็จก็รีบเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง หากแต่ยังได้ยินเสียงหัวเราะดังไล่หลังพร้อมกับคำพูดกลั้วหัวเราะของธันวาดังขึ้นมา

“โอ๊ย ถ้าหลงฉันหัวปักหัวปำขึ้นมาคร้านจะเรียกผัวคะผัวขา...”