ตอนที่ 1 ชีวิตใหม่

เฉียวเวยเวย แกล้งนอนหลับฟังเสียงพูดคุยของกลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่าบ่าวข้างนอก แม้คนเหล่านั้นจะพยายามกระซิบคุยกันนางก็พอจับใจความได้ว่า เจ้าของร่างเดิมหมดสติตอนนี้ฟื้นขึ้นมาความจริงที่นางได้เป็นเจ้าของร่างนี้เสียแล้ว

แน่ แน่ ต้องใช่แน่ๆ นางมาเกิดใหม่ในยุคโบราณ

จากการอ่านนิยายเกิดใหม่ทะลุมิติ มาหลายเรื่อง ในยุคโบราณแบบนี้ความสามารถในตลาดหุ้น ตลาดคริปโต จะเอามาใช้ทำอะไรได้

จะสร้างความประทับใจจากอะไรได้

ฝีมือทำกับข้าวไม่มี

หมอก็ไม่ใช่ พืชสมุนไพรสักอย่างก็ไม่รู้

ปลูกผักทำสวน จำได้นางลองปลูกต้นกระบองเพชรมันยังตาย

นักฆ่าฝีมือดี ไม่นะแค่ท่าโยคะง่าย ๆ นางก็ปวดเอวจะแย่

ตัดเย็บเสื้อผ้า งานปัก งานฝีมือ นางใช้เงินซื้อมาตลอด

เฉลียวฉลาดนิสัยน่ารัก ไม่เลย ชาติที่แล้วนางเอาแต่ใจสุดๆ

แล้วต้องมาสู้รบกับญาติพี่น้องอีก

จะใช้ชีวิตให้เฟื่องฟูแบบนางเอกคนอื่น ๆ ได้อย่างไร

นิยายที่เคยอ่านอย่างสนุกสนานกลายเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับนางไปแล้ว

คราวนี้ได้ตายอีกครั้งแน่ ๆ

ฮื้อออออ

นางขอตายไปเกิดใหม่อีกครั้งจะดีกว่า

นางไม่ไหวนางไม่อยากจะทนอะไรทั้งนั้น

เฉียวเวยเวย พลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย แม้เคลื่อนไหวเล็กน้อยก็ทำให้คนข้างนอกที่คอยรับใช้ได้ยินเสียง พวกนางเปิดประตูเข้ามาคุกเข่าอยู่ข้างเตียงรอรับคำสั่งอย่างมีระเบียบไร้สุ้มเสียงเคลื่อนไหว

อย่างไรก็ต้องเผชิญสิ่งที่เป็นอยู่ เฉียวเวยเวยจึงลืมตากำลังจะลุกขึ้นก็มีมือหญิงชราผู้หนึ่งมาช่วยดันหลังด้วยแรงอย่างพอเหมาะ

“ฮูหยินท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง ให้บ่าวตามหมอหรือไม่เจ้าคะ”

น้ำเสียงของหญิงชราเอ่ยถามด้วยความรู้สึกห่วงใย

“ไม่ต้อง ขอน้ำให้ข้า”

เพียงกระพริบตา จอกน้ำก็มาอยู่ตรงหน้า เฉียวเวยเวยพึงตระหนัก นางหาใช่เกิดในตระกูลยากจน ดูจากการเอาใจใส่ของบ่าวไพร่ นางน่าจะมีฐานะไม่น้อย เมื่อสักครู่นางกังวลเกิดเหตุจริงๆ วิตกไปเองแท้ ๆ ขณะนั้นนางก็รู้สึกว่า มีบางสิ่งที่หายไป ใช่เหตุใดนางไม่รู้สึกปวดหัวหนัก ๆ แล้วมีความทรงจำของเจ้าของร่างวิ่งเข้าหัวเล่า

หญิงชราผู้นั้น เห็นท่าทีของหญิงสาวจับหัวตนเอง นางจึงเอ่ยสั่งบ่าวทันที

“เจ้าไปตามหมอลู่มา”

จากนั้นก็หันมากล่าวกับหญิงสาว

“ฮูหยินท่านจะโกรธบ่าวก็ได้ แต่อย่างก็ต้องให้หมอตรวจดูสักหน่อยนะเจ้าคะ”

แม่นมฝู เอ่ยด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจและหลอกล่อ

เฉียวเวยเวยกลัวจะเผยพิรุธนางเอนกายลงนอนรอความทรงจำ อย่างไรก็ควรต้องมีสิ่งดีก่อน ค่อยตัดสินใจ ตอนนี้จะเอ่ยสิ่งใดไม่ได้ แกล้งป่วยต่อไปล่ะกัน

เมื่อหมอลู่มาถึงก็จับชีพจร หมอชราหลับตาอยู่สักครู่ก็เอ่ยขึ้น

“ร่างกายของฮูหยินอ่อนแอ จำเป็นต้องบำรุงให้มาก”

เฉียวเวยเวยหลับตาฟัง นึกขำคำพูดหมอ นางต้องอ่อนแออยู่แล้วไม่อย่างนั้นจะป่วยได้อย่างไร เฮ้อ เสียงหัวใจก็ไม่ได้ฟัง สแกนสมองก็ไม่มี ตรวจเลือดก็ไม่ได้ทำ เวลาป่วยไม่ทันรักษาก็เสียชีวิตก่อนแล้วแบบนี้ แต่จะว่าไปก็ดีไม่ทรมาน

หญิงสาวไม่โต้แย้งและเอ่ยอะไร มีเพียงหญิงชราที่ถามไถ่หมออย่างละเอียดทั้งการดูแลและอาหารการกิน

ไม่นานยาต้มถ้วยแรกก็มาถึง เฉียวเวยเวยมองดูถ้วยยาด้วยความรู้สึกผะอืดผะอม ความรู้สึกท้อแท้วิ่งเข้ามาอีกระลอก มันต้องขมมากแน่ ๆ หญิงสาวร้องตะโกนภายในใจ

ฉันต้องการยาเม็ด

ฉันต้องการแคปซูล

ถึงไม่อยากจะดื่มเฉียวเวยเวยก็ถูกแม่นมบังคับทานจนหมดถ้วย ไม่นานนางก็คล้อยหลับไปด้วยฤทธิ์ยา จนกระทั่งยามเย็นถึงได้ตื่น

ริมหน้าต่างห้องนอนของนางเต็มไปด้วยดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอบอวล หญิงสาวนั่งมองแสงตะวันที่ร่ำไรอยู่ขอบฟ้า นางเหม่อมองข้างนอกอย่างใจลอย

ฟื้นสติครั้งนี้นางรับรู้ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมบางส่วนมันกำลังฟื้นขึ้นมาที่ละนิด ที่ละนิด

เฉียวเวยเวยถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

เฮ้อ!! ข้อมูลในยุคโบราณถ่ายโอนช้าขนาดนี้เนี้ย!!

ประจวบเหมาะกับนางกำลังนอนป่วยซมอยู่บนเตียงทำให้ข้อมูลมีเวลาถ่ายเท จวบจนจะครบสัปดาห์เฉียวเวยเวยจึงพอเข้าใจสถานการณ์ของตนเองขึ้นมาบ้าง

นางเริ่มไล่เรียงที่ละข้อ

 นางรวยมาก ข้อนี้สำคัญมาก หลังจากนี้เรื่องอื่น ๆ ล้วนไม่สำคัญเท่าไรนักเก็บไว้เป็นข้อมูล

 สามีไม่รัก นางไปแย่งคนรักผู้อื่น แล้วตอนนี้สตรีคนนั้นก็แต่งเข้าจวนมาในฐานะฮูหยินรองพวกเขารักกัน นางทนไม่ไหวตรอมใจสุดท้ายใจป่วยกายก็ป่วยสิ้นลมหายใจไปเป็นนางที่เข้ามาอยู่ในร่างแทน

 สามีนางเป็นเสนาบดีของแคว้นเหลียง

 ยุคนี้ไม่มีสงครามข้อนี้ก็ดีสุด ๆ

หลักจากได้พักฟื้นมาหลายวันพร้อมได้เวลาสงบสติ ชาตินี้ดีกว่าชาติที่แล้วนางไม่ต้องหาเงินเอง เกิดมาก็รวยเลย เช่นนั้นก็แค่ใช้ชีวิตให้ดี อยากทำอะไรก็ทำ หรือจะออกท่องเที่ยวช่วยเหลือผู้คนมีอิสระเต็มที่

ทว่ายังติดอยู่บางอย่าง

เริ่มต้นที่ดีจัดการชีวิตก็คือหย่าสามี คิดแล้วหญิงสาวก็ขำอมยิ้มอยู่เพียงลำพัง ชาติที่แล้วประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานทว่ากลับหาสามีไม่ได้ อาศัยที่มีเงินจึงได้หนุ่มบาร์โฮสต์มาช่วยแก้เหงา แต่ชาตินี้สิ่งเริ่มต้นได้สามีมาแล้วกลับต้องหย่าเสียนี่ ฮ่า ฮ่า