มิติสวรรค์ 3

“ข้าก็เช่นกันขอรับ พวกเขาจะไม่มีวันเผาแม่เด็ดขาด”

ฟางหรงคนน้องรีบเอ่ยบอก ฟางเหนียงส่งยิ้มให้ทั้งคู่

“เด็กดี เก่งมากครับ หากเรามีที่นี่เราจะไม่อดตาย เราจะสามารถมีบ้าน มีเสื้อผ้าใหม่ ๆ ใส่ เพียงแต่ต้องเป็นความลับของเราสามแม่ลูก”

“พวกเราสัญญาขอรับ” ทั้งคู่ตอบพร้อมเพียงกัน ด้วยสีหน้าหนักแน่นเกินกว่าเด็กสี่ขวบ ฟางเหนียงมองตามอย่างวางใจ ทั้งคู่เป็นเด็กฉลาด นางเชื่อว่าพวกเด็ก ๆ จะไม่พูดอะไรออกไป เพราะที่ผ่านมาพวกเด็ก ๆ ก็เรียนรู้อะไรมาหลายอย่าง

“ดีมาก พรุ่งนี้แม่จะเข้าเมือง แต่ไม่วางใจที่จะปล่อยลูก ๆ ไว้ที่บ้าน แม่ก็เลยจะพาลูกมาอยู่ที่นี่ก่อน”

“จริงหรือขอรับ พวกเราจะได้เล่นอยู่ที่นี่หรือขอรับ”

ก้อนแป้งทั้งคู่เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น พวกเขามองเห็นน้ำตกที่น่าเล่นนั่น ฟางเหนียงมองตาม ก่อนจะเอ่ยบอกอีกครั้ง

“ลูกเล่นในนี้ได้ แต่ห้ามลงน้ำโดยเด็ดขาด พวกลูก ๆ ยังเล็กและยังว่ายน้ำไม่เป็น เพราะฉะนั้นหากลูกจะเล่นจริง ๆ ต้องให้แม่อยู่ด้วย และสอนลูกว่ายน้ำเสียก่อน”

“วันนี้แม่สอนว่ายน้ำได้หรือไม่ขอรับ” ฟางหรงเอ่ยถามตาเป็นประกาย ฟางเหนียงลูบหัวเล็ก ๆ นั่นอย่างเอ็นดู

“วันนี้ยังไม่ได้ ตอนนี้ค่ำแล้ว พรุ่งนี้แม่ต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้า ไว้แม่ว่างแล้วจะมาสอนลูก ๆ ตกลงหรือไม่”

ฟางเหนียงเอ่ยบอกอย่างใจเย็น นางเข้าใจความรู้สึกเด็ก ๆ แต่เวลานี้ควรเป็นเวลานอน ร่างกายพักผ่อนเต็มที่ถึงจะเจริญเติมโตได้ดี ในมิตินี้เวลาเท่ากับข้างนอก มีเพียงแต่ผักผลไม้เท่านั้นที่เติบโตได้เร็ว อาจเป็นเพราะน้ำตกนั่น

“ตกลงขอรับ”

เมื่อทั้งคู่ตอบรับคำ ฟางเหนียงจึงพาทั้งคู่ออกจากมิติ พร้อมให้เด็ก ๆ เข้านอน นางห่มผ้าผืนบางให้อย่างหดหู่ เด็ก ๆ วัยนี้ควรได้รับสิ่งดี ๆ ไม่รู้ว่าร่างเดิมเป็นอย่างไรจึงปล่อยให้ลูก ๆ อดอยากและขาดแคลนเสื้อผ้า ผ้าห่มขนาดนี้ แต่เมื่อเทียบกับยุคที่จากมา ที่นี่นับว่าโชคดีนัก เพราะเด็ก ๆ ที่นั่นไม่เหลืออีกแล้ว

เพียงไม่นาน เด็กน้อยก้อนแป้งทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ฟางเหนียงจึงได้ลองค้นหาสิ่งของตามลิ้นชักและเสื้อผ้าเพื่อหาทรัพย์สินเก่าก่อนที่นางจะมาอยู่ร่างนี้ ส่วนมากนางเห็นเครื่องประทินโฉมหลายอย่าง ที่ไร้ประโยชน์ต่อการดำรงชีวิต ถึงว่าร่างนี้ถึงได้ผิวพรรณดี เอาเงินเดือนที่สามีให้มาดูแลตัวเองหมด แต่กลับไม่ซื้ออะไรให้ลูกเลย

ฟางเหนียงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเห็นก้อนเงินที่เหลือน้อยนิด เพียงสิบห้าอีแปะเท่านั้นที่ถูกเก็บไว้ในกล่องเล็ก ๆ กับเครื่องประดับราคาน่าจะแพงหลายชิ้น นางหยิบของมีค่าเหล่านั้นขึ้นมาดู แล้วน่าจะเป็นของใหม่ ไม่น่าจะใช่ของแทนใจ หรือของหมั้นหมาย เพราะฉะนั้นมันสมควรถูกเปลี่ยนเป็นเงิน เอามาเลี้ยงดูเจ้าก้อนแป้งดีกว่า

ฟางเหนียงใช้เวลาค้นไม่นาน เพราะห้องไม่ได้ใหญ่มากนัก ก่อนหน้านี้ไม่ได้ค้นหาเพราะยังต้องสำรวจพื้นที่แถวนี้ก่อน ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ จนพอใจแล้ว เมื่อไม่มีอะไรพอจะแลกเป็นเงินได้ จึงได้กลับมานอนร่วมกับเด็ก ๆ ยังดีที่เตียงนี้สามารถนอนได้สี่คนพอดี

แม้จะเป็นเพียงเตียงไม้เก่า ๆ แต่ก็นอนได้ เตียงไม่นิ่มแต่นับว่าดีกว่าวันสิ้นโลก ยิ่งอากาศบ้านนอกเช่นนี้บรรยากาศชวนนอนจริง ๆ แต่น่าเสียดายว่านางมีชีวิตอยู่บนเส้นด้ายมาหลายปีไม่อาจหลับได้สนิท เพราะยังเปิดประสาทสัมผัสเอาไว้ข้างนอกตลอดเวลา แต่นางก็ชินแล้วที่จะทำอย่างนี้ และคงยากที่จะทำให้นางหลับได้สนิท...

พอถึงเวลานัดหมาย ฟางเหนียงก็เตรียมตัวออกเดินทาง นางพาเจ้าก้อนแป้งเข้าไปในมิติ และบอกป้าหวังว่าเด็ก ๆ จะไปอยู่กับท่านปู่เช่นเคย และป้าหวังก็ไม่ได้สงสัยเพราะบ้านปู่ของเด็ก ๆ อยู่ห่างกันไม่น้อยจึงทำให้ป้าหวังไม่ได้สงสัย แค่อดที่จะเป็นห่วงเจ้าก้อนแป้งเท่านั้น เนื่องจากพวกเขาแยกบ้านมาแล้ว แต่ฟางเหนียงไม่รู้สาเหตุของการแยกบ้าน แต่นับว่าเป็นการดีเพราะคนยิ่งเยอะปัญหายิ่งตามมา

“ครั้งหน้ามาฝากไว้บ้านป้าก็ได้ จะได้อยู่เป็นเพื่อนหวังเปา”

ฟางเหนียงยิ้มรับและกล่าวขอบคุณเสียงเบา

“ขอบคุณท่านป้าหวัง”