ตอนที่ 2

ปัง... บารอนทุบมือลงไปที่โต๊ะเพื่อระบายอารมณ์

"เธอต่างหากที่ไม่ได้รักพี่... เรนนี่"

สายตาที่มองตามหลังของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ภายนอกห้อง มีเงาวูบแวบหายไป ตอนที่เรนนี่เดินออกไป มีคนอยู่หลังผ้าม่านผืนใหญ่ และคงเห็นการกระทำของคนทั้งคู่เมื่อครู่นี้แล้ว

หมอเรนนี่แกเป็นมารหัวใจฉัน ฉันจะกำจัดแก...

หมอเรนนี่วิ่งตึงตังขึ้นมาบนตึก เธอรีบเดินไปหยิบเสื้อกาวน์เพื่อที่จะเปลี่ยน

ติ๊ง... มือถือส่งสัญญาณว่ามีข้อความเข้า

บ้าจริง รถไม่น่าติด วันนี้มันเป็นวันอะไร สายแล้ว

เธอดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงบนประตูทางออก รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้าห้องผ่าตัด

ติ๊ง... มือถือดังขึ้นมาอีกแล้ว

อะไรกันนักนะ เธอหยิบมือถือที่ร่วงไปตรงพื้นขึ้นมาเปิดอ่าน

ผู้อำนวยการ เธอตกใจมากที่เห็นข้อความของเขา

‘เชิญที่ห้องของผม เคสผ่าตัดทำจมูกและตัดกรามของลูกค้า ผมให้หมอมินาจัดการแล้ว’ หญิงสาวทิ้งมือลงข้างตัว

"Shit... " เธอสบถเบา ๆ รีบผลักประตูออกไปจากห้องแต่งตัวทันที

หน้าห้องหมอครูซ

หญิงสาวถอนหายใจอย่างชั่งใจ ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะ

ก๊อก... ก๊อก...

"เข้ามา... " เสียงมีอำนาจเอ่ยปากอนุญาต เธอผลักประตูเข้าไปในทันที

"นั่งสิ" น้ำเสียงเย็น ๆ และมีสายตาตำหนิ

"คิดว่าที่นี่ทำงานกันเล่น ๆ เหรอ"

"เปล่าค่ะ" เธอสวนคำปฏิเสธไปในทันที

"รถมันติด"

คำแก้ตัวยิ่งทำให้เขาชักสีหน้าใหญ่ สายตาตำหนิยิ่งกว่าเดิม

"คุณหมอเรนนี่ยังไม่คุ้นชินกับเส้นทางระหว่างอพาร์ตเมนต์ของบารอนมาที่โรงพยาบาลอีกเหรอ" น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วหยัน ๆ

เธอคอแข็งขึ้นมาทันที

"ชินค่ะ"

"นั่นน่ะสิ หรือว่า... "

เขาเดินเข้ามาหาใกล้ เดินซ้อนไปที่แผ่นหลังของเธอ ส่งสองมือจับหัวไหล่ของหญิงสาวแล้วบีบหนัก ๆ สายตาของสองคนจ้องสบกันอยู่ในแผ่นกระจกส่องสะท้อนที่อยู่ตรงหน้า ปลายนิ้วมือของหมอครูซลูบเร็วผ่านวูบจนไปถึงสามเหลี่ยมสงวนของหญิงสาวที่เมื่อก่อนเขาเคยหลงใหล เขาถลกเสื้อกาวน์และชายกระโปรงของเธอขึ้น สอดฝ่ามือล้วงเข้าไปในบิกินีของหญิงสาว

"แฉะ... " พูดพลางงับริมฝีปากลงไปกับติ่งหูของหมอเรนนี่

"เพิ่งเอากับบารอนมาเหรอ" ว่าแล้วก็กระแทกนิ้วแข็งเข้าไปในนั้น

"พูดบ้า ๆ และอย่ามาทำกับฉันอย่างนี้นะ หมอครูซ คุณไม่มีสิทธิ์" เธอปฏิเสธ

"ฮา... " หมอหนุ่มหัวเราะ ดึงร่างของเรนนี่ขึ้น ก่อนจะผลักเธอลงไปนอนหงายกับโต๊ะ

"ต้องพิสูจน์นะ"

"ครูซ คุณจะบ้าหรือไง นี่มันห้องทำงานนะ และฉันจะไม่มีวันยอมคุณด้วย"

"พูดเหมือนสาวเวอร์จิน อย่างกับว่าคุณกับผมไม่เคยเอากันในที่แปลก ๆ แบบนั้น"

เขาหมุนร่างเธออย่างรวดเร็ว ร่างหนาใหญ่ใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดจัดการให้เธอศิโรราบ เธอต่อสู้ขัดขืนเขาจนถึงที่สุด แต่ก็ไม่เป็นผล

สวบ... พรวด... กึก... เขากระแทกตัวเองเข้าไปในร่องรักของเธอ

"อะ... ครูซ บอกว่าอย่าทำ ปล่อยฉันนะ อื้อ" เธอร้องห้าม

"ร่าน... " คำหยาบคายที่หลุดออกมาจากของหมอหนุ่ม

"เยิ้ม แฉะขนาดนี้ ในหัวใจของคุณมีผมอยู่แล้วนะ ทำไมไม่ปฏิเสธบารอน ฮึ... "

เขากระแทกตัวเองเข้าไปอย่างแรง ร่างบางสั่นไหว ก่อนจะกดสะโพกสอบระรัว หญิงสาวหันหน้ามามองสบตาทำตาปรือ ตอนนี้รู้สึกเสียววูบวาบในช่องท้องไปหมดแล้ว

“ฉันไม่ได้เป็นของคุณ หรือเป็นของใครทั้งนั้น ตราบใดที่ฉันยังไม่แต่งงาน ฉันก็ยังเป็นฉัน อะ... อื้อ... ” เธอเผลอร้องคราง

"ร่าน... ชอบใช่ไหมแบบนี้" เขาตะบันเอวสอบ กระแทกแกนแกร่งอย่างไม่ยั้ง

"อึก... อะ... ครูซแรงไปแล้วนะ อ๊ะ ๆ อ๊ะ ๆ" เธอร้องระรัว

ยิ่งเขาสอดแขนยกขาของเธอขึ้นไปพาดบนโต๊ะอยู่หนึ่งข้าง เธอก็ร้องดังเข้าไปอีก หมอครูซรีบเอามือหนาของเขาขึ้นมาปิดปากของเธอเอาไว้ทันที

"ฉันกับบารอน ใครเอวดีกว่ากัน หึ... อ๊าก... " ถามออกไป ทั้ง ๆ ที่หัวใจเจ็บปวด ร่างหนาคำรามลั่น ก่อนจะฉีดส่งความสุขที่จุใจเข้าไปจนเต็มรังของเธอ เขาทาบร่างหนาลงไปกอดรัดเธอเอาไว้แน่น

"ชอบใช่ไหม" เขากระซิบข้างใบหู

"หยุดพูดนะครูซ" เธอสะบัดหน้าแสดงอาการไม่พอใจ

"ทำไม... " เขาถามพลางหมุนตัวของเธอให้เข้ามาเผชิญหน้า

เผียะ... ฝ่ามือน้อยกระทบไปที่หน้าของหมอหนุ่ม เขาถึงกับหน้าหันไปอีกทาง

"อย่าทำแบบนี้กับฉันอีก เราสองคนเลิกกันแล้ว และคุณก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของฉัน อีกอย่าง ถ้าฉันมาสาย หรือละทิ้งหน้าที่ หรือฉันผิดทางวินัย เชิญคุณไล่ฉันออก"

เธอจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ มองสบตากับหมอครูซอย่างไม่พอใจ

เขากลับแสยะยิ้ม จัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองไปด้วย

"อย่าให้เกิดอีกก็แล้วกัน อีกเรื่อง อย่าดื่มก่อนมาผ่าตัดคนไข้"

ทำไมครูซรู้เรื่องของเราหมดเลย ก็แค่จิบ

เธอสะบัดหน้าออกไปจากห้องของเขา

“กรุณาให้เกียรติฉันในฐานะหมอด้วย” เธอว่าให้ด้วยความโมโหก่อนไป

คุณไม่มีวันหลุดรอดมือผมไปได้หรอกเรนนี่ ครูซมองตามหลังเธอไปด้วยสายตาที่เจ็บปวด

"หัวเสียอะไรครับ" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เรนนี่ที่กำลังใช้มือทุบตู้ขายเครื่องดื่ม เพื่อให้ขวดมันร่วงลงมา เธอหันหน้าไปมอง ก่อนจะยิ้มให้กับเขา

"ไม่เจอกันนานนะ เรนนี่" แกสทอนเดินเข้าไปสวมกอดเธอ ทั้งคู่หอมแก้มทักทายตามธรรมเนียมฝรั่ง

"สบายดีนะคะ" เธอถามเขา

"ก็เรื่อย ๆ เป็นไง ทำงานกับครูซสนุกไหม"

เธอไม่ตอบแต่ยักไหล่

"แล้วที่นี่ เกาะปาลาวัน มีโรงพยาบาลไหนที่จะเหมาะกับฉัน"

แกสทอนหัวเราะ

"เกลียดครูซ แต่มาทำงานกับเขาเนี่ยนะ"

"ไม่ได้เกลียด"

"จริงหรือ อย่าบอกนะคุณยังรักครูซอยู่"

"แกสทอน ถ้าจะพูดเรื่องแบบนี้ ฉันขอตัวนะคะ"

"เดี๋ยวก่อน" เขารั้งข้อมือเธอเอาไว้

"ไม่พูดแล้วก็ได้ เมื่อกี้ผมไปเช็กตารางงานของคุณมา วันนี้คุณไม่มีผ่าตัด"

"ค่ะ ใช่" เธอทำสีหน้าเบื่อหน่าย

"ไปกับผมไหม"

"ที่ไหน"

"โลลิต้า" เขาบอกชื่อกาสิโนของเขา

"วันนี้ ฉันไม่อยากเล่นไพ่"

"ผมไม่ได้ชวนคุณไปเล่นไพ่ แต่... " เขาทำตากรุ้มกริ่ม

เรนนี่นึกถึงบทรักของเธอกับบารอน แล้วยังกับหมอครูซเมื่อครู่อีก เธอก็ถอนหายใจ

แกสทอนแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการเธอ เขาสนใจในตัวเธอ

"ไว้วันหลังดีกว่าค่ะ ถ้าคุณทำให้ฉันสนใจตัวคุณได้มากกว่านี้"

"ตามใจ ยังไง วันนี้ก็เจอคุณแล้ว ถ้าจะให้เบอร์โทร. กับผม คุณคงไม่รังเกียจ"

เรนนี่ส่ายหน้า

"ไปสอบถามตารางงานของฉันได้ แต่คุณกับจะมาขอเบอร์จากฉัน ให้ตายเถอะ ให้ฉันเชื่อไหมคะแกสทอนว่าคุณยังไม่มีเบอร์ของฉันจริง ๆ"

แกสทอนหัวเราะ

"การขอเบอร์จากเจ้าตัวมันท้าทายมากกว่า"

เรนนี่ยิ้มมุมปากตามแบบฉบับของเธออีกครั้ง

"ก็ได้ เอามือถือมาสิคะ" เธอยื่นมือไปตรงหน้า เขาส่งมือถือของตัวเองให้

เมื่อหมอเรนนี่กดเบอร์โทร. ให้แล้ว เขาก็ยกมือถือนั่นถ่ายรูปใบหน้าของเธอตอนเผลอทันที แชะ...

"สวย... " เขาส่งให้เธอดู หญิงสาวได้แต่ยิ้ม

"ไว้ผมโทร. หา แล้วอย่าลืมรับสายด้วย" เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป

อะไรของเขา ‘ฉันเคยเป็นแฟนเก่าของพี่ชายของนายนะ แล้วยังเป็นคู่หมายของคู่แข่งของนายด้วย นายต้องบ้าไปแล้วแกสทอน’

เรนนี่มองตามแผ่นหลังของเขาไป ก่อนจะเปิดกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาแตะริมฝีปาก

ครูซกระชากแขนของแกสทอนเอาไว้เมื่อเจอกันตรงทางเดิน

"แกสทอน นายจะทำอะไรของนาย" เขาเค้นฟันถามน้องชายต่างแม่

แกสทอนสะบัดตัวออกจากมือของหมอครูซ ก่อนจะปัดตรงมือที่เขาจับโดนเสื้อผ้าอย่างรังเกียจ

"เรื่องอะไร"

"เรนนี่"

"หึงหรือห่วงเหรอ?" ท่าทางแสยะยิ้มน่าเกลียด ๆ ที่แกสทอนชอบทำเข้าใส่ทั้งสองพี่น้อง

"อย่ามายุ่งกับเรนนี่"

"เธอไม่ใช่ของนาย นายก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกัน ตราบใดที่เธอยังไม่มีทะเบียนสมรส" เขายักท่า

"ฉันเตือนนายแล้วนะแกสทอน"

"หึ... " น้องชายหัวเราะทำเสียงขึ้นตรงจมูก

"เรื่องนี้นายก็ไม่มีสิทธิ์มาเตือนฉันเหมือนกัน ใครดีใครก็ได้"

"นาย... " หมอครูซทำเสียงคำราม สายตาเอาเรื่อง