ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“จริงเหรอ” ไอศิกาถามกลับตาโต เพราะเธอไม่ได้ดูข่าว เลยไม่รู้เรื่อง

“ก็จริงน่ะสิ ไปๆ รีบไปกันเถอะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจอยู่ให้หนุ่มๆ บริการต่อ” วนาวินที่ยังเสียดาย เพราะอยากสนุกจับมือเพื่อนสาวแล้วพากันเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง

“ถ้าวินอยากสนุกก็อยู่ต่อเถอะ ไม่ต้องห่วงไอ อีกอย่างที่รีสอร์ตก็มีชื่อเสียง ระบบความปลอดภัยคงไม่หละหลวมหรอก” ไอศิกาบอกเพราะเกรงใจเพื่อน ที่ดูท่าจะเสียดายความสนุกมากทีเดียว

“ไปเถอะน่า” วนาวินตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่กลับเข้าไปงานเลี้ยง จึงพากันเดินเลี่ยงออกมาจนมาเจอกับพัชรี ตัวแทนการเข้าอบรมอีกคนของบริษัทเข้ามาทักทาย

“น้องไอ นังวินนี่ จะกลับกันแล้วเหรอ”

“ค่ะ แล้วพี่พัชรีก็จะกลับที่พักเหมือนกันเหรอคะ” ไอศิกายิ้มก่อนถามกลับ ด้านวนาวินก็เบ้ปากเล็กน้อย เพราะไม่ชอบใจคำเรียกขานของอีกฝ่าย ที่พอรู้ว่าตนชอบผู้ชายก็ตั้งชื่อให้ว่าวินนี่ซะงั้น

“ใช่จ้ะ เบื่อพวกกรี๊ดกร๊าดน่ะ ปวดหูไปหมดแล้ว แล้วนังวินนี่ก็จะกลับแล้วเหรอ พี่เห็นสนุกใหญ่เลยนี่ ทำไมรีบกลับล่ะ” พัชรี หันไปถามวนาวินบ้าง

“ก็สนุกพอแล้วไงเลยอยากกลับไปพัก ไปกันเถอะไอ” ตอบจบแล้ววนาวินก็หันไปชวนเพื่อนสาว เพราะไม่อยากอยู่คุยกับพัชรี ด้านไอศิกาที่พอเห็นว่ามีเพื่อนเดินกลับที่พักด้วยแล้วก็หันมาบอกให้วนาวินกลับเข้าไปสนุกต่อ

“ไปเถอะวิน เดี๋ยวไอเดินกลับกับพี่พัชรี”

“เธอนี่จริงๆ เลย ไล่ฉันอยู่นั่นแหละ งั้นฉันไปก็ได้ ส่วนเธอก็ล็อกห้องให้ดีๆ ด้วยล่ะ” วนาวินกำชับ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยงที่กำลังสนุกสนานกันยกใหญ่

ทางด้านไอศิกาและพัชรีก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ ระหว่างเดินกลับที่พัก ที่บ้านพักของพัชรีถึงก่อน ส่วนบ้านพักของไอศิกาอยู่หลังสุดท้าย ห่างจากบ้านพักหลังอื่นๆ ไม่มากนัก แต่ก็ดูเงียบมาก เพราะบ้านพักแต่ละหลังยังไม่มีใครกลับมา

“ตายแล้ว! พี่ฝากโทรศัพท์ไว้กับคนในงานนี่น่า” ก่อนจะถึงบ้านพักของตัวเอง พัชรีก็อุทานขึ้นมาเสียงดัง

“เหรอคะ” ไอศิกาเอ่ยถาม หลังต้องตกอกตกใจ เพราะเสียงอุทานของพี่ร่วมงานที่เดินกันมาได้สักพัก

“ใช่จ้ะ”

“งั้นพี่พัชรีกลับไปเอาโทรศัพท์เถอะค่ะ”

“แล้วน้องไอเดินกลับคนเดียวได้มั้ย แต่พี่จะไม่กลับไปเอาก็ไม่ได้อีก เดี๋ยวคนทางบ้านพี่จะติดต่อไม่ได้”

“ไอเดินกลับคนเดียวได้ค่ะ”

“พี่ขอโทษทีนะที่ต้องให้น้องไอเดินกลับคนเดียว”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่พัชรไปเถอะนะคะ ไอจะได้รีบกลับบ้านพัก”

“งั้นพี่ไปนะ”

“ค่ะ” ไอศิกายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินกลับบ้านพัก ที่ก็รู้สึกหวั่นๆ เหมือนกัน เนื่องจากตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว บรรยากาศเลยเงียบสนิท

‘อีกนิดเดียว’ ไอศิกาบอกตัวเองขณะเดินเร็วๆ ไปยังบ้านพัก แต่เดินๆ ไปก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะเธอกำลังเหมือนตัวเองโดนสะกดรอยตาม แต่พอหันไปมองก็ไม่พบอะไร เธอจึงหันกลับไปมองบ้านพักของตัวเองที่อยู่ถัดไปจากบ้านหลังที่เธอหยุดเดินอีกสามหลัง พร้อมกับเปิดกระเป๋า เมื่อพบโทรศัพท์ก็กดโทรออกไปหาวนาวิน