Typhoon 6 แค่เห็นหน้าก็มีความสุ

ไลลาริณนอนกระสับกระส่ายรู้สึกหงุดหงิด พยายามจะข่มตาให้หลับแต่ต้องลุกขึ้นมานั่ง แค่เห็นภาพของเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นทำไมเธอถึงไม่ชอบนัก

“มันเป็นสิทธิ์ของเขาไลลา”

ตอนนี้เขายังโสดก็มีสิทธิ์ที่จะจีบใครก็ได้ คนแบบเขาคงไม่จีบเธอแค่คนเดียวหรอก เลิกหวังอะไรลมๆ แล้งๆ เสียที แค่ลมปากผู้ชายตอนอยากได้อะไรก็พูดดีไปหมด

ติ้ง ติ้ง ติ้ง

Typhoon : พี่อยู่ด้านล่างมองลงมาสิ

Typhoon : รับสายพี่หน่อยนะครับ

เธอตกใจและรีบกระโดดลงจากเตียงค่อยๆ ใช้มือเปิดผ้าม่าน และเห็นรถหรูของไต้ฝุ่นจริงๆ ไม่ใช่แค่รถแต่เป็นตัวเขาที่ออกมายืนพิงอยู่หน้ารถและโบกมือทักทายเธอ

Typhoon : ถ้าไม่ลงมาก็รับสายพี่ อย่าให้พี่ต้องขึ้นไปหา

เมื่อเห็นว่ามีสายจากไต้ฝุ่นไลลาริณจึงรีบกดรับสายเพราะกลัวว่าเขาจะขึ้นมาจริงๆ

“ถ้าพี่เมาก็กลับไปดีกว่าค่ะ”

“พี่จะกลับไปได้ยังไงในเมื่อมีคนเข้าใจพี่ผิด” น้ำเสียงของเขาเหมือนไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แค่นี้ก็ทำให้เธอใจอ่อนได้แล้ว

“รูปที่น้องเห็น พี่กับพิมพ์เราเป็นเพื่อนกันในห้องนั้นก็มีเพื่อนๆ อยู่กันตั้งหลายคน”

ไลลาริณถึงกับนิ่งเพราะตอนนี้ไต้ฝุ่นมองขึ้นมาสบตากับเธอพอดี เขาไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรเลย เพราะเธอเข้าใจ

“อย่าหลบหน้าพี่สิ แค่เห็นหน้าสวยๆ พี่ก็มีความสุขแล้ว”

“พี่ไต้ฝุ่นกลับไปก่อนดีกว่าค่ะตอนนี้ดึกมากแล้ว” เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา แถมเขายังดื่มมาอีกขับรถกลับอันตรายมาก

“เป็นห่วงพี่ทำไมไม่ให้พี่ขึ้นไปนอนสักงีบละ”

“...”

ไต้ฝุ่นคิดอะไรออกพอดี เมื่อเห็นว่าปลายสายเงียบเขาจึงลุกหนักขึ้นกว่าเดิม มัวแต่โทรคุยกันเมื่อไรความสัมพันธ์จะพัฒนา

“พี่ขอขึ้นไปพักได้ไหมเช้าพี่กลับ สัญญาจะไม่ทำอะไร” หากเธอไม่ขัดขืนก็ไม่แน่

“มันไม่ดีค่ะหากใครมาเห็นเข้าจะคิดยังไง”

“คนรักกันเขาก็ต้องไปมาหาสู่กันเป็นเรื่องธรรมดา ปล่อยให้พี่กลับทั้งที่พี่เมาเกิดพี่ขับรถชนเสาไฟจะทำยังไง คนสวยเห็นใจพี่เถอะนะ”

อะไรที่ไม่เคยทำก็ต้องงัดมันออกมาทำ คำพูดขัดกับบุคลิกมาก เสือร้ายแบบเขาต้องมาขอร้องอ้อนวอนขอความรักจากรุ่นน้อง

“ตะ...แต่ว่า”

“พี่นอนพื้นก็ได้ตอนนี้พี่ง่วงแล้วก็เมาด้วย ถ้าน้องใจร้ายเดี๋ยวพี่นอนบนรถเอา”

“ข่าวออกเยอะแยะว่าหลับบนรถแล้วตาย” พูดขนาดนี้ถ้าไม่ยอมให้ขึ้นไปนอนด้วยก็ใจร้ายมาก

“ไม่ค่ะ!” ไลลาริณปฏิเสธเสียงแข็งเธอไม่ไว้ใจเขา

“เห้อ...นั้นพี่นอนบนรถก็ได้”

ไต้ฝุ่นกดตัดสายทิ้งทันทีและรีบขึ้นไปนั่งบนรถ ทำไมเขาต้องมายืนให้ยุ่งกัดด้วย คิดหาวิธีว่าจะทำอย่างไรให้ไลลาริณไว้ใจตัวเอง เขาคิดอะไรเพลินไปหน่อยจะได้ยินเสียงเคาะกระจกรถจึงสะดุ้ง

“พี่ไต้ฝุ่นไหวไหมคะ?”

“อืม ง่วงมากเลย” ต้องงัดความตอแหลออกมา

“ขึ้นไปนอนบนห้องก็ได้ค่ะ ในรถคงจะเมื่อย”

เขารีบเปิดเปลือกตาขึ้นมาและดีดตัวลุกขึ้นรีบลงจากรถและปิดประตูเสร็จสรรพ เขาเดินตามหญิงสาวเข้ามาในหอพัก ซึ่งพอพักนั้นโทรมมากเลยทีเดียวแต่ทุกอย่างเป็นระเบียบ

“พี่ไปนอนบนเตียงก็ได้ค่ะ หนูจะนอนพื้นเอง”

“ว้าย! พี่ไต้ฝุ่นปล่อย” เธอตกใจที่เขาคว้าตัวไว้และลากให้ไปนอนบนที่ด้วยกัน

“อืม นอนเถอะพี่ง่วง”

ไลลาริณเงียบไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหนเพราะกลัวว่าจะทำให้ไต้ฝุ่นตื่น ความเงียบปกคลุมไปทั้งห้องทำให้ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจดังออกมา

ไต้ฝุ่นหลับตาลงตาเขายังไม่หลับ กลิ่นหอมลอยออกเตะจมูกเขาทำให้ส่วนตรงนั้นโตขึ้น จนเขาปวดหนึบไปทั้งตัว

“วันหลังถ้าลงไปไหนใส่เสื้อในด้วย”

“พะ..พี่รู้”

“พี่ไม่ใช่เด็กแล้วฝันดีนะ” ไต้ฝุ่นใช้จังหวะนี้จุมพิตที่หน้าผากของเธอ และทิ้งตัวลงนอนไม่นานเขาก็หลับ ทิ้งให้ไลลาริณคิดฟุ้งซ่านอยู่ฝ่ายเดียว

เสียงนกที่ร้องตอนเช้าตรู่บวกกับน้ำหอมปรับอากาศในห้อง ทำให้ไต้ฝุ่นเปิดเปลือกตาขึ้นมา ถึงแม้ห้องของรุ่นน้องจะไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรเลย แต่ทำให้เขาหลับสบายกว่าที่ผ่านมา

“อุ๊ยย”

“ทำอะไรแต่เช้า”

เขามองถ้วยในมือของรุ่นน้อง ข้าวต้มที่หน้าตาแสนจะธรรมดาแต่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั้งห้อง เขาจึงหลีกทางให้เธอเอาถ้วยข้าวต้มไปวางบนโต๊ะ

“พี่กินเสร็จแล้วกลับได้เลยนะคะหนูมีทำกิจกรรมตอนเช้า”

“นั่งกินด้วยกันสิ”

“แต่หนูว่า...”

“จะมานั่งกินดีๆ หรือจะให้พี่ป้อน”

พูดจบแค่นั้นเธอต้องรีบนั่งข้างๆ เขาทันทีทั้งสองคนสลับกันป้อนข้าวต้มกันไปมา เรียกได้ว่าหวานจนมดขึ้นไต้ฝุ่นเมื่อช่วยล้างจานเสร็จเขาจึงขอตัวกลับ

เพียงแค่ก้าวขาออกมาจากหอพักของไลลาริณ ก็เป็นข่าวดังทั้งมหาลัยในชั่วพริบตา

ไลลาริณกำลังซ้อมเดินแบบเพราะเธอถูกเลือกให้เป็นตัวแทนของสาขาเพื่อเขาประกวดดาวเดือนของคณะวิศวกรรม

“ตายแล้ว! ข่าวด่วนมีคนตาดีเห็นรุ่นพี่ปี 4 ออกมาจากหอพักแห่งหนึ่ง”

“ใครอ่ะ สภาพหอพักก็ไม่ได้เลิศหรูทำไมพี่เขาถึงยอมอ่ะ”

“หรือรักจริง”

ไลลาริณได้ยินรุ่นพี่พูดคุยกันไม่เข้าใจว่าพวกเขาหมายถึงใคร จึงเดินเข้าไปถามเพราะอยากรู้เช่นกัน แต่พูดถึงรุ่นพี่ปี 4 ทำไมเธอถึงหวั่นใจ

“น้องไลลาเห็นข่าวไหม พี่ไต้ฝุ่นของพี่ไปค้างคืนที่ห้องสาวคนอื่น”

“เอ่อ...มะ..ไม่เห็นเลยค่ะ” เธอหน้าซีดเผือดเพราะเป็นรูปที่ไต้ฝุ่นกำลังออกมาจากห้องของเธอ

“คนหล่อๆ ทำไมต้องเจ้าชู้ด้วยนะ”

“พี่ไต้ฝุ่นเขาเจ้าชู้ที่ไหน เขาเรียกว่ามั่ว!”

“ไม่มั่วแต่ทั่วถึง” สาวๆ ต่างพากันหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ สมัยตอนที่ไต้ฝุ่นอยู่ปีหนึ่ง มีรุ่นพี่เล่าให้ฟังว่ามีสาวสวยตบตีแย่งรุ่นพี่อยู่หน้าคณะ

ปึก!

เสียงของหล่นกระแทกพื้นทำให้ทั้งหมดต้องหันไปมองคนที่มาใหม่ พิมพ์พลอยเดินเข้ามาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร หญิงสาวเดินตรงเข้ามาหาไลลาริณ

“เธอใช่ไหม? ที่ชื่อไลลา”

“ใช่ค่ะ”

“เลิกยุ่งกับไต้ฝุ่นซะ! เขาจีบเธอเล่นๆ แค่นั้นแหละ”

“บอกผิดคนหรือเปล่าคะ” เธอไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย มีแต่รุ่นพี่ที่เขามาวุ่นวายกับชีวิตของเธอเอง

“พูดแบบนี้จะแย่ง? จะเอาให้ได้เลย” พิมพ์พลอยคิดผิดมาก แค่ขู่เด็กนี่ก็ไม่กลัวแถมยังท้าทายเธออีก

“เข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่าคะ” แป้งหอมเข้ามาห้ามกลัวว่าจะมีเรื่องทะเลาะกัน แต่ดูแล้วเหมือนว่าไลลาริณจะสู้คน

“แย่งอะไรคะคุณพี่ ผัวคุณพี่เข้ามาวุ่นวายกับหนูเองพี่ก็เห็นอยู่ พี่ต้องล่ามโซ่เขาไว้นะคะขนาดใช้ตัวผูกมัดเขาไว้ยังไม่ได้เลย หัดใช้สมองบ้าง”

“นี่เธอ!!”

“ตบมาตบกลับนะคะบอกไว้ก่อนว่าหน้าหนูไม่ได้ทำมา” ไลลาริณตั้งท่าจะกำหมัดยกขึ้น อยากไปทำหน้าใหม่ก็ลองดูได้

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

“พี่ว่าวันนี้เราพักกันแค่นี้ก่อนนะ”

“ไลลาอย่าไปคิดมากเลย”

“เขาเป็นใครเหรอคะ?” อยากรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้ตามราวีผู้หญิงทุกคนที่ไต้ฝุ่นเข้าไปวุ่นวายด้วยหรือเปล่า ทำไมทำตัวเหมือนคนเป็นเมียไม่มีผิด

“พิมพ์พลอยเรียนห้องเดียวกับพี่ไต้ฝุ่นนั่นแหละ นางชอบพี่ไต้ฝุ่นตามหวงทุกคน แต่ผู้ชายเขาไม่เล่นด้วย”

“ตามตบทุกคนที่รุ่นพี่เขาไปจีบ” อินทิราเสริมขึ้นมา พวกเธอแค่ชอบตามคนหล่อแต่ถ้าให้เอามาเป็นคนรัก คงขอบาย

“พี่เขามาจีบก็อย่าไว้ใจเชียวนะ เจ็บมาเยอะแล้ว”

“ขอบคุณพี่ๆ มากนะคะหนูจะระวังตัวค่ะ”

ไลลาริณเก็บของเตรียมจะกลับหอพัก เช้านี้ไม่มีเรียนจึงจะกลับไปนอนต่อ แต่พอเดินออกมาก็เห็นไต้ฝุ่นนั่งรออยู่แล้ว เธอจึงทำเป็นเดินผ่านเขาไป

“มองไม่เห็นพี่เหรอครับ เมื่อคืนเพิ่งนอนด้วยกันมาตอนเช้าก็ลืมกันละ”

“พี่ไต้ฝุ่นอย่าพูดแบบนี้นะคะ”

“ไปไหนต่อไหมพี่พาไป” กูยอมตื่นเช้าขนาดนี้เห็นแก่ความพยายามของกูบ้างเถอะ ไอ้รถราคาแค่ไม่กี่ล้านทำไมต้องยอมลงทุนทำถึงขนาดนี้ด้วย

“กลับไปหาเมียพี่เถอะค่ะ”

“เดี๋ยว! ใครเมีย”