Typhoon 4 รุกหนัก

“พิมพ์เธอต้องการอะไร!”

“พิมพ์ก็แค่...”

“เธอน่าจะรู้สันดานมันดีนะ” กองทัพเอ่ยขึ้นมาเมื่อบรรยากาศเริ่มอึดอัด ไต้ฝุ่นเวลามันเด้าใครมันจำชื่อเขาได้ก็บุญแล้ว

“ฝากพวกมึงด้วยกูไปละ”

“ไต้ฝุ่นอาจารย์ยังไม่มาเลยจะไปไหน” พิมพ์พลอยตะโกนเรียก เพราะใกล้ถึงเวลาเรียน

ไต้ฝุ่นเดินออกมาจากห้องเรียน เมื่อไม่รู้ว่าจะไปไหนจึงคิดว่าจะไปรอไลลาริณที่โรงอาหาร แต่ขาทั้งสองข้างของเขามาหยุดที่หน้าห้องเรียนของเธอแล้ว

“ไอ้เหี้*ฝุ่นมึงมาทำอะไรวะ”

เขากำลังจะหันหลังกลับแต่ไม่ทันเมื่อประตูห้องเรียนนั้นถูกเปิดออก ตามด้วยกลุ่มนักศึกษาหลายคนเดินออกมา ทั้งหมดต่างพากันยกมือไหว้เขา

“อ้าวพี่ไต้ฝุ่นมาหาใครคะ?” เนยหวานรีบเสนอหน้าเข้ามาใกล้เขา เพื่อหวังว่าเขาจะได้สนใจเธอมากกว่าคนอื่น

“เรียนเสร็จแล้วเหรอ?”

“อาจารย์ยกคลาสค่ะ เสียเวลามากเลย” เธอต้องรีบตื่นเช้าเพื่อให้ทันเช็คชื่อ แต่พอมาถึงอาจารย์กลับมาสอนไม่ได้

“เสียเวลาก็ไม่ควรมาเรียนนะ พ่อแม่ส่งมาเรียนไม่อยากเรียนก็ลาออกไปนอน”

คนที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา ทำให้เนยหวานรู้สึกอายที่ถูกรุ่นพี่ต่อว่า จึงรีบออกไปจากตรงนั้นแต่พอหันมามองเห็นไต้ฝุ่นกำลังยืนรอไลลาริณ

“แรงมากผู้ชายอะไรปากหมามาก”

“โดนว่าแบบนี้เราคงอายไปถึงชาติหน้า” ไลลาริณหัวเราะออกมา ไม่คิดว่าจะเจอคนแบบเธอที่คิดอะไรก็พูดออกมา

“ผู้ชายแบบนี้ทำไมสาวๆ ถึงชอบกันก็ไม่รู้”

“คว.-ย ใหญ่ไง” ริสาพูดออกมาอย่างไม่อายและลืมตัวไปว่าน่านฟ้าคงจะตกใจ

“ไลลาไปกินข้าวเช้ากันไหม”

“ชวนแค่ไลลาเหรอนายไม่เห็นฉันเหรอ”

“ก็ชวนกันไปหมดนี่แหละ” น่านฟ้าหาข้อแก้ตัวเพราะไม่อยากให้ไลลาริณอึดอัดที่รู้ว่าเขากำลังตามจีบ

“จะไปไหนกันเหรอ”

“พี่ถามใครคะ? ยืนกันอยู่ตั้งหลายคนระบุชื่อได้ไหม” ไลลาริณรู้ว่าเขาต้องการจะถามใคร แต่เธอไม่อยากให้คนอื่นมองว่าให้ท่ารุ่นพี่

“ถามน้องไลลาครับยังเช้าอยู่เลยจะไปไหนต่อ”

“หนูกับเพื่อนจะไปกินข้าวเช้ากันค่ะ ไปด้วยกันไหมคะ” เขาไม่มีวันไปกับเธอแน่ แค่ชวนตามมารยาทเท่านั้นขออย่าตอบตกลงเลย

ไต้ฝุ่นจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ ปากน้อยๆ ที่พูดออกมาทำให้เขาอยากลองชิมดูสักครั้งว่าลีลาจะเหมือนปากหรือไม่

“ไปสิครับพี่ว่างพอดี”

“พี่ไม่มีเรียนเหรอคะ” เธอหุบยิ้มทันทีหากเขาไม่มีเรียนเช้าแล้วมาทำอะไรที่มหาลัย ไหนจะตื่นเช้าไปรับเธออีก

“ไม่มีครับ”

ก็กูยกคลาสเองใครจะทำไมวะ เขาตอบตัวเองในใจและเดินตามหลังเธอไปติดๆ เหมือนว่าทั้งสองมาด้วยกันพอถึงโรงอาหารยังดีที่เช้าอยู่จึงไม่ค่อยมีนักศึกษามาใช้บริการ

เขานั่งข้างๆ ไลลาริณปล่อยให้เพื่อนของเธอหาที่นั่งกันเอง แต่เหมือนว่าจะมีมารมาผจญเสียอย่างนั้น

“พี่ไต้ฝุ่นทำไมไม่เข้าเรียนครับ”

เคล้ง!

ไอ้ฉิบหายกูอุตส่าห์หนีอาจารย์ออกมา ยังมีคนมาตามเจออีกไต้ฝุ่นหันใบหน้าหนี มีแม็กนัสคนเดียวเขาปวดหัวจะแย่ต้องมาเจอกับน้องชายของมันอีก

“มองหน้าผมทำไมกินแรงเพื่อนใช่มั้ยหรือหนีมาเฝ้าใคร?” เรียวตะหันมามองสาวข้างกาย ช่วงนี้เป็นช่วงรับน้องปีหนึ่งเห็นสาวสวยไม่ได้เลย

“...”

“เห็นสาวสวยไม่ได้เลยนะจ้องจะล่ออย่างเดียว”

“มึงมีอะไรเรียวตะ” มันต้องการอะไรก่อนเขากำลังทำคะแนน แต่มันดันเสือกพูดจาหมาไม่รับประทานเสียอย่างนั้น

“ผมก็มากินข้าวไงครับอาจารย์เขารู้ไหมว่าพี่หนีเรียนมานั่งหม้อสาว”

“มึงหยุดพูดเลยนะ”

“อย่าไปไว้ใจพี่เขานะครับ พี่ไต้ฝุ่นมันเหี้* โอ๊ยยย” เรียวตะถูกไต้ฝุ่นลากออกไปจากโรงอาหาร เขาพูดความจริงถึงกับรับไม่ได้ ปกติพูดเรื่องแบบนี้ไม่เห็นโกรธกันเลย

“มึงหุบปากเดี๋ยวนี่ไอ้เวร!”

“สรุปคือพี่จะล่อเขา?”

“กูให้มึง 1 หมื่นหุบปากและเลิกถาม” ไต้ฝุ่นรีบโอนเงินให้เรียวตะทันที ตอนนี้ไลลาริณคงไม่ชอบขี้หน้ามากขึ้นแน่ๆ ช่วงนี้เหมือนสวรรค์ไม่ค่อยเข้าข้างคนจัญไรแบบเขา

“ถ้าพี่จีบสาวผมมีวิธีนะ”

“มึงเอาตัวเองให้มันรอดก่อนสาระแนเหมือนพี่มึงจริงๆ”

“แต่น้องไลลาเขาเหมือนไม่ชอบผู้ชายเลยนะพี่ อยากเปลี่ยนทอมให้เป็นเธอเหรอ” เรื่องสาวสวยเรียวตะไม่ปล่อยให้พลาดไปหรอก

“มึงรู้ได้ยังไง?”

“ผมขี้เสือกเหมือนพี่แหละครับ”

.

ไลลาริณเห็นว่ารุ่นพี่หายไปนานคิดว่าเขาคงจะกลับแล้ว แต่ไม่เลยสักพักเขาก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำในมือและยื่นมาให้เธอ

“พี่ซื้อน้ำมาให้”

“ไอ้น่านฉันจะไปซื้อของนายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

“ฉันไม่ไป!”

น่านฟ้าปฏิเสธแต่ถูกเพื่อนสาวลากออกไปจากโรงอาหาร ทิ้งไลลาริณให้อยู่กับไต้ฝุ่นตามลำพัง

“เย็นนี้ไปไหนไหมครับ”

“เย็นนี้มีกิจกรรมค่ะ” เป็นรุ่นพี่อะไรทำไมถึงไม่รู้เรื่องกิจกรรมอะไรเลย เสือร้ายอย่างเขาคงไม่ได้มาดีแน่

“พี่ลืมไปเลยครับ” กูไม่เห็นรู้เลยว่ามีกิจกรรม มาเรียนทุกวันแต่ไม่ทราบอะไรเลย

“เย็นนี้พี่รอรับกลับนะ”

“พี่ไต้ฝุ่นต้องการอะไรคะ? ถึงต้องทำแบบนี้” เธอบอกตามตรงว่าไม่ใจเขา ชื่อเสียงของไต้ฝุ่นนั้นไม่ธรรมดาแถมเธอก็ยังอ่อนหัดเกินไป

“พี่บอกไปแล้วว่ากำลังจีบน้องอยู่ ถึงพี่จะไม่เอาไหนแต่ถึงเวลาพี่รักใครพี่รักจริงนะ” เขาพยายามส่งสายตาออดอ้อนไปให้หญิงสาวอย่างเต็มที่

“...”

“ให้พี่จีบได้ไหมพี่ขอเวลาแค่ไม่กี่วันถึงวันนั้นน้องไม่ชอบพี่ พี่ยินดีปล่อยน้องไป”

“พี่ไต้ฝุ่นอย่ามาล้อเล่นกับหนูนะ” หัวใจดวงน้อยๆ เต้นรัวแทบจะทะลุออก ไหนจะใบหน้าของเขาที่ยื่นเข้ามาใกล้เธอ

Rrrrrrrrrrrrrr

‘Kongthap’ ไอ้เพื่อนเวรทำไมมึงชอบขัดจังหวะอยู่เรื่อยเลยวะ

“เพื่อนหนูตามแล้วเชิญพี่ตามสบายเลยนะคะ” เธอรีบออกไปจากโรงอาหารเพราะนักศึกษาเริ่มทยอยกันเข้ามาทานข้าว ต้องจัดการริสาที่กล้าทิ้งเธอไว้กับไต้ฝุ่นเพียงลำพัง

ไลลาริณได้ยินเสียงหัวเราะของริสาจึงรู้ว่าเพื่อนไม่ได้ไปซื้อของตามที่ปากพูดจริงๆ “ริสา!”

“ไลลามาแล้วเหรอ”

“แกตั้งใจทิ้งฉันไว้กับรุ่นพี่ใช่มั้ย”

“ก็เห็นว่าเขาอยากจีบแกฉันเลยหลีกทางให้” ทุกคนเข้าใจผิดคิดว่าเธอกับไลลาริณเป็นคู่หญิงรักหญิงกัน แรดขนาดนี้ริสาต้องได้ผู้สิ

“ถ้าไลลาไม่ชอบเขาวันหลังเดี๋ยวน่านอยู่เป็นเพื่อน” น่านฟ้าอาสาเป็นไม้กันหมาให้เพื่อน เพราะเห็นว่าเพื่อนไม่ค่อยชอบหน้าหนุ่มรุ่นพี่

“ขอบใจมากนะ”

“ทำตัวอย่างกับหวงไลลา” ริสารู้ว่าน่านฟ้าคิดอย่างไรกับไลลาริณ แต่เพื่อนคนนี้ไม่เหมาะกับไลลาริณคนที่เหมาะสมต้องไต้ฝุ่น เสือร้ายแบบเขาต้องเจอลูกแกะแบบเพื่อนของเธอ

“ปะ...เปล่าน่านแค่เป็นห่วง”

“ทำไงกันดีดูเหมือนว่าเขาจะไม่หยุดแค่นั้น”

“เขาจะจีบก็ปล่อยให้เขาจีบไป ไม่ลองดูหน่อยเพื่อนจะเปลี่ยนสันดานพี่เขาได้”

“สันดานผู้ชายเจ้าชู้เปลี่ยนไม่ได้หรอก” น่านฟ้าขัดขึ้นมาเสียเวลาเปล่าๆ หากผู้ชายจะหยุดไม่ต้องมีใครมาหยุด

“แกเคยเจ้าชู้หรือไงถึงรู้”

“เอาใจลงไปเล่นสุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี”

“พอๆ ทั้งสองคนนั้นแหละไม่ต้องเถียงกันแล้ว” ไลลาริณคิดแบบเดียวกับน่านฟ้า เรื่องความรักปล่อยให้มันเป็นไปตามฟ้าลิขิต ส่วนเรื่องของไต้ฝุ่นเขาเหนื่อยก็คงหยุดไปเอง