ตอนที่ 1 ไอริน&เควิน （2）

เมื่อร่างเล็กใหญ่เดินเข้าไปพร้อมกัน อย่างว่า ลูกคนจนถึงแม้จะได้เรียน ม.ดังสักแค่ไหน พวกคนอื่นมองปราดเดียวก็รู้ว่าพวกเขามาจากไหน แค่การแต่งตัว พวกลูกคนรวยเขาก็มองออกและเริ่มบูลี่เหยียดตั้งแต่ยังไม่รู้นิสัยเลยด้วยซ้ำ

แต่ก็อย่างว่าอีกนะแหละ รู้นิสัยแล้วยังไงอีกล่ะ ถึงแม้จะนิสัยดีปานนางฟ้าหรือเทพบุตรแต่ถ้าจนก็ไม่มีคนคบอยู่ดี เรื่องนี้คีย์กับไอรินรู้ดีและพวกเขาก็เลือกจะอยู่เงียบๆ กันสองคน แต่ก็ไม่วายอะนะ ตัวร้ายตัวอิจฉาก็มีออกมาตลอด

“พวกแกดูดิ จนไม่มีจะรับประทาน ยังกระเสือกกระสนมาเรียน ม.เอกชนที่หรูที่สุดในเอเชีย ไม่เจียมตัวเองกันเลยนะ”

เสียงผู้หญิงหน้าสวยแต่ปากนี่ไม่สวยเหมือนหน้าตาเลย เธอมองมายังคู่เพื่อนสนิทแล้วพูดเหยียด กลุ่มคนที่อยู่ตรงนั้น 4-5 คนก็พากันหัวเราะไม่หยุด

“หึ เหม็นสาบมากเลย ช่วยรีบๆ เดินไปให้พ้นได้มั้ยครับ”

เสียงคนคนตัวโตหน้าตาหล่อเหลาแต่พูดจาสุภาพสวนทางกับคำที่พ่นออกมานั่นน่าดู ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของความสูง 185 ซม. รูปร่างร่างดี ใส่เสื้อนักศึกษาผิดระเบียบ

ไม่สิไม่ใช่แค่เสื้อ คือผิดระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าเจ้าค่ะ แต่ดูยังไงก็รู้ว่าลูกคนรวย แค่นาฬิกาข้อมือนั่นก็คงจะซื้อบ้านเธอได้ทั้งหลัง ความหล่อนั้นก็เถียงไม่ได้จริงๆ แล้วนัยน์ตาของเขาก็สีไม่เหมือนชาวบ้านด้วย น่าจะเป็นลูกเสี้ยวมั้ย ไอรินขมวดคิ้วเป็นปมหรี่ตามองเขา หล่อก็จริงแต่นิสัยแย่มาก เธอสะบัดความคิดทิ้งและพยายามเลี่ยงคนพวกนี้

โถ่ ก็แค่ใส่สูตรโกงมาตั้งแต่เกิด ปากดีชะมัด เกิดมาทั้งหล่อทั้งรวย เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าโลกนี้มีคนที่ลำบากต้องดิ้นรนอีกมาก แค่คิดเธอก็เผลอเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก

เฮ้ยไม่ได้ดิไอ แกสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะตั้งใจเรียนและไม่สร้างศัตรูนี่น่า แต่ก็เผลอทำหน้าแบบนั้นใส่เขาไปแล้วสิ แล้วดูหมอนี่ก็มองมาอย่างไม่ค่อยพอใจด้วย

“เควิน อย่าไปสนใจเลยค่ะ เดี๋ยวติดเชื้อคนจน ไปกันเถอะ”

เหอะ ละครหลังข่าวหรือไงว่ะ ไอรินได้แต่คิดในใจแล้วลากแขนเพื่อนสนิทเดินหนี แต่ก็ไม่ลืมปรายตามองคนคนนั้น ซึ่งเขาเองก็จ้องมองเธอไม่วางตาเช่นกัน

และใช่เขาคือเควิน